„Kochanek zawrócił mi w głowie i narobiłam głupot. Bezmyślna miłość kosztowała mnie 300 tysięcy zlotych”

Dom po rodzicach był dla mnie czymś więcej niż tylko czterema ścianami. Każda deska na podłodze, każde skrzypnięcie schodów przypominało mi dzieciństwo – zapach pierogów mamy, wieczorne rozmowy taty przy kuchennym stole. Miałam trzydzieści dwa lata i żyłam spokojnie, choć samotnie. Byłam nauczycielką języka polskiego w pobliskim liceum, a wieczory spędzałam zwykle z książką w ręku, czasem z herbatą na ganku. To była moja bezpieczna przystań.

Nie spodziewałam się, że w tym poukładanym świecie pojawi się ktoś taki jak Adrian. Spotkaliśmy się przypadkiem – na spotkaniu u znajomych znajomej. Wysoki, z uśmiechem, który natychmiast rozbrajał, i spojrzeniem, które sprawiało, że czułam się jedyną osobą na sali. Rozmawiał ze mną tak, jakby znał mnie od zawsze, a jednocześnie potrafił słuchać. Po latach samotności to było jak oddech świeżego powietrza. Zaczęły się kwiaty – róże przynoszone bez okazji, zaproszenia na kolacje, spacery, podczas których opowiadał mi o swoich marzeniach. Adrian mówił o wspólnej przyszłości tak, jakby to było coś pewnego, jakbyśmy byli sobie przeznaczeni. Sylwia, moja najbliższa przyjaciółka, od początku była sceptyczna.

– Ewelina, to jest za piękne, żeby było prawdziwe – rzuciła pewnego dnia z powagą. Ale ja nie chciałam słuchać. Po raz pierwszy od dawna czułam się ważna, kochana, zauważona.

Nie wiedziałam jeszcze, że właśnie w tym momencie stawiałam pierwsze kroki ku przepaści.

Czułam ukłucie niepokoju

– Ewelina, nie obraź się, ale coś tu nie gra – zaczęła Sylwia, mieszając łyżeczką kawę w filiżance. – Ten Adrian… za szybko, za pięknie. Ledwo się znacie, a on już snuje plany o wspólnym domu, podróżach, nawet dzieciach?

– A co w tym złego? – odpowiedziałam z lekkim uśmiechem, choć czułam ukłucie niepokoju. – Może po prostu wie, czego chce.

– Albo wie, jak czarować takie jak ty – przerwała ostro. – Nie znasz jego przeszłości. Nie wiesz, czym się zajmuje. Wszystko, co o nim wiesz, to opowieści, które brzmią jak z romansu dla pań.

– Sylwia, serio? – westchnęłam. – Po latach samotności wreszcie spotkałam kogoś, kto traktuje mnie poważnie. Kto mówi mi, że jestem piękna, że mam w sobie blask. Wiesz, jak długo nikt mi tego nie powiedział?

Sylwia zmrużyła oczy.

– A może właśnie na to liczy? Że spragniona uwagi dasz się wciągnąć w jego bajkę?

Zamilkłam. Słowa przyjaciółki krążyły mi w głowie, ale nie chciałam im ulec. Adrian był tak czuły, tak obecny. Gdy brał mnie za rękę, czułam, jakby świat wreszcie układał się w całość. Tego wieczoru, kiedy wróciłam do pustego domu, zaczęłam się zastanawiać. Faktycznie – niewiele o nim wiedziałam. Mówił, że prowadzi interesy, że ma kontakty za granicą. Brzmiało to imponująco, ale… trochę mgliście. Czy powinnam była drążyć? Stanęłam przy oknie, patrząc na ciemniejące niebo. W głowie walczyły ze sobą dwie siły. Rozsądek, który szeptał, że Sylwia może mieć rację i serce, które pragnęło wierzyć, że Adrian to moja szansa na szczęście. Wygrało serce.

– Nie pozwolę, żebyś mi to zepsuła – wyszeptałam sama do siebie w odpowiedzi na to, co mówiła Sylwia.

Podsunął mi coś do podpisu

– Kochanie, muszę cię o coś poprosić – Adrian mówił spokojnie, ale w jego głosie wyczułam cień napięcia. Siedzieliśmy przy stole w mojej kuchni, a on nerwowo bawił się długopisem.

– O co chodzi? – zapytałam, odkładając kubek z herbatą.

– To nic wielkiego, naprawdę. Po prostu… mam jeszcze kilka spraw finansowych do uporządkowania. – Uśmiechnął się szeroko, jakby chciał odczarować powagę sytuacji. – Bank wymaga poręczyciela, żeby szybciej zamknąć formalności. Dla ciebie to czysta formalność.

Zmarszczyłam brwi.

– Adrian, to na pewno bezpieczne? Nigdy nie brałam udziału w takich sprawach…

– Bezpieczne? – prychnął urażony. – Ewelina, myślałem, że mi ufasz. To nie są żadne długi, tylko techniczne przepisy. Chyba nie wierzysz, że naraziłbym ciebie albo twój dom?

– Ale… – zaczęłam niepewnie.

– Kochanie – przerwał, łapiąc mnie za rękę. – To zwykły podpis. Wiesz, ile to dla mnie znaczy? To dowód, że wierzysz w nas, w naszą przyszłość.

Patrzyłam na niego i czułam, jak moje serce bije szybciej. Z jednej strony alarm w głowie podpowiadał mi, żeby nie podejmować pochopnych decyzji. Z drugiej – jego spojrzenie, pełne oczekiwania i wyrzutu, sprawiało, że czułam się winna, że w ogóle wątpię. „Jeśli odmówię, uzna, że mu nie ufam. Jeśli zgodzę się, może faktycznie okażę, że jestem gotowa na coś więcej niż randki i spacery” – myślałam gorączkowo. Wzięłam długopis do ręki. Palce lekko mi drżały, kiedy stawiałam podpis pod dokumentami, które Adrian podsunął mi z uśmiechem.

– Widzisz? – powiedział, całując mnie w policzek. – Nawet nie poczułaś, a już po wszystkim.

Starałam się odwzajemnić uśmiech, ale w środku coś zacisnęło mi się w żołądku. Coś, czego wolałam nie nazywać.

W progu pojawił się komornik

Pukanie do drzwi było tak głośne, że aż podskoczyłam. Pomyślałam, że to może Sylwia wpadła bez zapowiedzi, ale kiedy otworzyłam, zobaczyłam mężczyznę w ciemnym płaszczu, trzymającego teczkę.

– Pani Ewelina K.? – zapytał chłodno.

– Tak…? – odpowiedziałam ostrożnie.

– Komornik sądowy. Mam nakaz zajęcia majątku w związku z niespłaconymi zobowiązaniami.

Świat zawirował mi przed oczami.

– Jakie zobowiązania? – wyszeptałam. – To chyba jakaś pomyłka…

Mężczyzna wyjął plik dokumentów i podał mi jeden z nich.

– Pani podpis widnieje na poręczeniu.

Patrzyłam na papier, a litery zaczęły się rozmazywać. To był mój podpis. Moje imię i nazwisko.

– Ale… Adrian… on miał to wszystko spłacić! – zawołałam rozpaczliwie. – To nie ja!

Komornik wzruszył ramionami.

– Adrian S.? Przykro mi, proszę pani, ale ten pan zniknął. Numery telefonu wyłączone, adres nieaktualny. Zabezpieczamy nieruchomość.

– Nie! – krzyknęłam, czując, jak gardło ściska mi się do bólu. – To dom moich rodziców, ja tu całe życie… Proszę, niech pan coś zrobi!

– Prawo jest jednoznaczne – odparł chłodno. – Proszę się przygotować na możliwą licytację.

Kiedy zamknęły się za nim drzwi, nogi się pode mną ugięły. Zadzwoniłam do Adriana – sygnał milczał. Weszłam na jego profil w mediach społecznościowych – nie istniał. Tak, jakby rozpłynął się w powietrzu.

Usiadłam na podłodze, ściskając w rękach ten przeklęty papier. Najpierw był szok. Potem niedowierzanie. A na końcu wściekłość – nie tylko na niego, ale przede wszystkim na siebie. Jak mogłam być tak ślepa? Jak mogłam sama podpisać na siebie wyrok?

Łzy napływały mi do oczu

– A nie mówiłam?! – głos Sylwii był ostry jak brzytwa. – Ostrzegałam cię, Ewelina. Od samego początku mówiłam, że coś z nim jest nie tak!

– Myślisz, że nie wiem?! – wrzasnęłam, czując, jak łzy same napływają mi do oczu. – Myślisz, że nie przeklinam siebie za to, że mu uwierzyłam?! Ale ja… ja potrzebowałam kogoś, kto wreszcie sprawi, że nie będę się czuła sama!

Sylwia popatrzyła na mnie bezlitośnie.

– Samotność nie usprawiedliwia naiwności. Podpisałaś weksel, Ewelina! To się robi tylko dla rodziny, dla kogoś absolutnie pewnego. A on? Facet, którego znałaś zaledwie parę miesięcy! Nawet nie przyczytałaś tych papierów, które ci podsunął?

– Wiem! – uderzyłam pięścią w stół, aż filiżanka z herbatą się przewróciła. – Myślisz, że nie słyszę tego głosu w głowie dzień i noc? Tylko że ja… ja chciałam wierzyć, że ktoś mnie pokocha. Choć raz.

Zapadła cisza. Sylwia spuściła wzrok, a ja walczyłam z własnym oddechem. Po chwili powiedziała już spokojniej:

– Dowiedziałam się od znajomych, że Adrian wyjechał do Niemiec. Podobno miał tam jakieś układy, ale wątpię, żebyś go jeszcze zobaczyła.

Te słowa dobiły mnie ostatecznie. Zniknął. Zostawił mnie z ruiną życia i długiem, którego nie byłam w stanie spłacić. Siedziałam później w swoim pokoju, wpatrując się w ścianę. Dom, który był moim azylem, nagle stał się ciężarem. Każdy mebel, każde zdjęcie na półce przypominało mi rodziców i ich obietnicę, że zawsze będę miała dach nad głową. A teraz? Teraz to miejsce mogło zostać sprzedane obcym ludziom, bo ja podpisałam papier, którego nie rozumiałam „Nie tylko Adrian mnie oszukał” – pomyślałam z goryczą. – „To ja sama zdradziłam siebie”.

Wykorzystał mnie do cna

Siedziałam naprzeciwko prawnika, ściskając dłonie tak mocno, że aż bolały. Na biurku leżał plik dokumentów – te same, które wcześniej komornik pokazał mi przy drzwiach.

– Proszę mi powiedzieć szczerze – zaczęłam cicho. – Czy da się coś zrobić? Czy mogę uniknąć utraty domu?

Mężczyzna poprawił okulary i westchnął.

– Pani Ewelino, weksel to jedno z najpoważniejszych zobowiązań finansowych. Jest abstrakcyjny, to znaczy, że wierzyciel nie musi udowadniać, na co poszły pieniądze. Liczy się tylko podpis. A pani się pod nim podpisała.

– Ale Adrian… on mnie oszukał! – wyrwało mi się. – Nie wiedziałam, co robię, ufałam mu!

Prawnik popatrzył na mnie chłodno.

– Rozumiem pani emocje, ale prawo nie operuje na uczuciach. Z punktu widzenia sądu Adrian i pani byli współodpowiedzialni. On zniknął, a obowiązek spłaty spada na poręczyciela, czyli na panią.

Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg.

– To znaczy, że… nie mam żadnych szans?

– Szanse są minimalne – odpowiedział spokojnie. – Można próbować udowodnić podstęp, ale to długi i trudny proces. I, proszę wybaczyć szczerość, zazwyczaj kończy się porażką.

Siedziałam w milczeniu, a łzy napływały mi do oczu. Po raz pierwszy zaczęłam naprawdę widzieć Adriana nie jako mężczyznę, w którym się zakochałam, ale jako oszusta, który bez skrupułów wykorzystał moją tęsknotę za bliskością. „Jak mogłam tak ślepo zaufać?” – pytałam siebie w myślach. – „Czy naprawdę moje pragnienie miłości było warte tego wszystkiego?” Prawnik mówił coś dalej, o procedurach i terminach, ale ja już nie słuchałam. Walczyłam z poczuciem winy i upokorzenia. Wiedziałam tylko jedno – jeśli teraz się załamię, stracę nie tylko dom, ale i siebie. Musiałam znaleźć w sobie siłę, choćby najmniejszą.

Nie mogłam się poddać

Ostatnie dni w domu spędzałam jak w transie. Przechadzałam się po pokojach, dotykając mebli, które pamiętały jeszcze moich rodziców. Każda rzecz miała swoją historię – kredens w kuchni, w którym mama chowała konfitury, stół w salonie, przy którym tata sprawdzał moje szkolne wypracowania. Teraz to wszystko mogło stać się tylko numerem w protokole komornika, przedmiotem do licytacji.

Siedziałam wieczorami w pokoju, w którym dorastałam. Na ścianie wisiał plakat sprzed lat, a na półce wciąż stała stara, zakurzona lalka. Patrzyłam na nią i czułam, jakbym traciła nie tylko dom, ale też cząstkę samej siebie – tę, która kiedyś była niewinna i ufna. Była we mnie gorycz, poczucie krzywdy i wstyd, że pozwoliłam się oszukać. Ale obok tego wszystkiego rodziła się powoli nowa myśl, że nie mogę pozwolić, aby Adrian odebrał mi coś więcej niż pieniądze i bezpieczeństwo. Zabrał złudzenia, lecz przyszłość wciąż należała do mnie. Nie wiedziałam, czy uda mi się ocalić dom. Może będę musiała walczyć w sądzie, może pogodzić się z utratą wszystkiego, co znałam. Ale jedno wiedziałam na pewno – nie mogłam się poddać. Patrząc przez okno na znajomy ogród, wyszeptałam sama do siebie:

– To jeszcze nie koniec.

Czy miałam rację? Czy naprawdę znajdę w sobie siłę, by przeżyć ten kryzys? Tego jeszcze nie wiedziałam.

Ewelina, 32 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: