„Agrobiznes miał być moim planem na życie, ale ze stresu i nerwów wyglądałam 20 lat starzej. Wszystko przez tę podłą babę”

Przed przeprowadzką moje życie było zdominowane przez chaos i szybkie tempo wielkomiejskiego życia. Codziennie rano biegałam z jednego końca miasta na drugi, próbując złapać każdy moment dnia. Marzyłam o ucieczce do miejsca, gdzie czas płynie wolniej, gdzie mogłabym odnaleźć spokój. Decyzja o otwarciu małego pensjonatu była jak wybawienie. Wierzyłam, że to miejsce stanie się moją oazą, miejscem, gdzie będę mogła rozwijać swoje pasje i spełniać się zawodowo. Malownicza wieś, do której się przeniosłam, otoczona była zielonymi polami i pachnącymi lasami. Mieszkańcy byli serdeczni i przyjaźni, a ja szybko poczułam się częścią tej małej społeczności. Niestety, nie wszyscy byli równie entuzjastycznie nastawieni do mojej obecności. Pani Maria, właścicielka jedynego hotelu w okolicy, przywitała mnie chłodno. Od początku czułam, że w jej oczach jestem intruzem. Mimo to pełna optymizmu zabrałam się do pracy, nie wiedząc jeszcze, jakie wyzwania przyniesie mi przyszłość.

Zaczęłam dostawać pogróżki

Pierwsi goście przyjechali do mojego pensjonatu pewnego słonecznego popołudnia. Byłam podekscytowana i pełna nadziei, że moje starania zostaną docenione. Małżeństwo z dwójką dzieci oraz starsza pani z sympatycznym psem zajęli swoje pokoje i szybko poczuli się jak w domu. Po kilku dniach wspólnych śniadań i długich rozmów przy kawie usłyszałam wiele pochwał na temat pensjonatu.

– Musisz wiedzieć, że czujemy się tutaj naprawdę wspaniale – powiedziała mi pewnego wieczoru starsza pani. – Dzięki tobie to miejsce ma duszę.

Z sercem pełnym dumy pożegnałam ich w dniu wyjazdu, ale radość szybko ustąpiła miejsca zaniepokojeniu. Znalazłam w skrzynce pocztowej anonimowy list. Litery były krzywe i niedbałe, ale treść nie pozostawiała wątpliwości:

„Zamknij swój biznes, zanim pożałujesz”.

List trzymałam w ręku z mieszanką strachu i niedowierzania. Kto mógłby chcieć mi zaszkodzić? Przez długie godziny analizowałam w głowie, kto mógł być autorem tej groźby. Czy to możliwe, że pani Maria była za to odpowiedzialna? Od początku czułam jej niechęć. Przez całą noc zastanawiałam się nad tym, ale odpowiedzi nie były tak oczywiste, jakbym chciała.

Czułam się wyobcowana

Kilka dni po otrzymaniu anonimowego listu, wzięłam udział w spotkaniu lokalnych przedsiębiorców, które miało miejsce w miejscowym domu kultury. Czułam się zestresowana i wyobcowana, ale wiedziałam, że nie mogę unikać ludzi. To była także dobra okazja, by nawiązać nowe kontakty i, być może, dowiedzieć się, kto mógł być autorem groźby. W trakcie rozmów próbowałam podejść do pani Marii. Gdy tylko zauważyłam, że stoi sama, podeszłam do niej.

– Dzień dobry – zaczęłam z uśmiechem, który miał nadzieję przełamać lody.

– Dzień dobry – odpowiedziała krótko, z chłodnym wyrazem twarzy.

– Mam nadzieję, że moje przedsięwzięcie nie przeszkadza w interesach? – zapytałam, starając się zabrzmieć neutralnie.

– Nie, oczywiście, że nie – powiedziała z wyraźnym brakiem entuzjazmu. – Chociaż wie pani, nie wszyscy są zadowoleni z nowych twarzy w wiosce.

Jej słowa brzmiały niemal jak ostrzeżenie. Kilka dni później do uszu zaczęły docierać plotki o rzekomych naruszeniach sanitarnych w moim pensjonacie. Głosy krytyki z dnia na dzień stawały się coraz głośniejsze. Wiedziałam, że to początek czegoś, czego się obawiałam.

W głowie miałam tysiące myśli

Tydzień po spotkaniu w domu kultury otrzymałam list od sanepidu. Przeczytałam dokument drżącymi rękoma i czułam, jak moje serce przyspiesza. Wymienione uchybienia były liczne i szczegółowe, co jeszcze bardziej mnie zaniepokoiło. W głowie miałam tysiące myśli, próbując przygotować się mentalnie na rozmowę z inspektorem. Spotkanie z urzędnikiem było rzeczowe i pozbawione emocji.

– Muszę przyznać, że liczba skarg na pani pensjonat jest niepokojąca – powiedział, patrząc na mnie zza okularów. – Ktoś naprawdę się panią interesuje.

– Ale przecież wszystko jest w porządku – broniłam się. – Pensjonat przeszedł wszystkie kontrole.

Po wyjściu z urzędu byłam zmieszana i sfrustrowana. Czułam, jakby ktoś celowo starał się zniszczyć to, nad czym pracowałam z takim oddaniem. W drodze do samochodu usłyszałam znajomy głos. Przystanęłam za rogiem, nie chcąc się pokazywać.

– ...nie pozwolę na konkurencję. To mój teren – słowa pani Marii były ostre i bezwzględne.

Nie mogłam w to uwierzyć, ale miałam już dość jej kłamstw. Z sercem bijącym jak szalone, podeszłam do niej i konfrontowałam się z oskarżeniami.

– Co to ma znaczyć? – zapytałam, próbując zachować spokój, choć emocje mną targały. – Dlaczego pani to robi?

Jej twarz nie zdradzała emocji, ale wiedziałam, że nasze spotkanie będzie miało konsekwencje.

Byłam w szoku

Rozmowa z właścicielką lokalnego hotelu była trudna i pełna napięcia. Spotkałyśmy się następnego dnia w kawiarni, by wyjaśnić sytuację. Atmosfera była gęsta, a ja czułam, że to jeden z tych momentów, które mogą wszystko zmienić.

– Wyjaśnij mi, dlaczego wysyłasz skargi do sanepidu? – zapytałam prosto z mostu, choć w środku wszystko we mnie krzyczało.

– Musisz to zrozumieć – odpowiedziała, odkładając filiżankę na spodek. – Mój hotel to całe moje życie. Nie mogę pozwolić, by ktoś mi je zniszczył.

– Zniszczył? Przecież ja tylko próbuję prowadzić pensjonat, który w niczym nie przeszkadza twojemu hotelowi – próbowałam apelować do jej sumienia.

– Dla mnie to jest zagrożenie – przyznała, patrząc mi prosto w oczy. – Kiedy pojawiłaś się tutaj, wiedziałam, że mój hotel straci klientów.

Byłam w szoku. Czułam się osaczona i zdradzona. Jej słowa były jak zimny prysznic, który uświadomił mi, że nie wszystko jest takie, jak sobie wyobrażałam. Wracając do pensjonatu, zastanawiałam się, czy powinnam walczyć dalej, czy po prostu się poddać. Czułam, jak moje marzenia rozpływają się w powietrzu, a ja sama nie wiedziałam, co dalej.

Musiałam walczyć

Kilka dni później spotkałam się z moim bliskim sąsiadem. Był jedną z niewielu osób, które od początku mnie wspierały. Wiedziałam, że mogę liczyć na jego radę i życzliwość.

– Co się stało? Wyglądasz, jakbyś nosiła na barkach cały świat – powiedział, kiedy zasiadłam naprzeciw niego przy kuchennym stole.

– Myślę o zamknięciu pensjonatu – wyznałam z ciężkim sercem. – Właścicielka hotelu przyznała się do tego, że nasłała na mnie sanepid, a ja nie wiem, czy mam siłę dalej walczyć.

– Nie poddawaj się tak łatwo – odpowiedział z determinacją w głosie. – Wiesz, czasem ci, którzy najbardziej nas atakują, robią to z powodu własnych słabości.

– Ale co ja mam zrobić? – zapytałam zrezygnowana.

– Może warto spróbować jeszcze raz, ale z innym podejściem? – zasugerował. – Porozmawiaj z innymi mieszkańcami, niech zobaczą, że chcesz być częścią tej społeczności.

Jego słowa dały mi do myślenia. Zaczęłam się wszystko analizować na chłodno, choć moje emocje osiągnęły punkt kulminacyjny. Zrozumiałam, że muszę podjąć decyzję. Powoli zaczynałam układać w głowie plan działania, choć wciąż nie miałam pewności, jaką drogę wybrać.

Mam władzę nad swoją przyszłością

Pomimo wszystkich przeciwności losu, postanowiłam nie poddawać się zbyt łatwo. Pensjonat był moim marzeniem, a marzenia, jak nauczyłam się przez lata, są warte walki. Każdy dzień zaczynałam od porannej kawy na tarasie, gdzie widok na rozciągające się pola przypominał mi, dlaczego tu jestem. Wiedziałam, że muszę przemyśleć swoje podejście do biznesu i społeczności. Zaczęłam aktywniej uczestniczyć w życiu wioski, organizować spotkania i wydarzenia, by ludzie lepiej mnie poznali. Z czasem zauważyłam, że niektórzy mieszkańcy, którzy wcześniej byli do mnie chłodni, zaczynają patrzeć na mnie z większą sympatią. Zrozumiałam, że strach przed nowym jest często wynikiem braku zrozumienia. Skupiłam się na tym, co najważniejsze – na mojej pasji do tego miejsca i na chęci stworzenia czegoś wyjątkowego.

Nie wiedziałam, co przyniesie przyszłość, ale jedno było pewne – nie zamierzałam się poddawać. Mój pensjonat, mimo trudnych początków, miał potencjał, by stać się miejscem, które przyciąga ludzi nie tylko ze względu na piękne widoki, ale i dzięki ciepłej atmosferze, którą chciałam stworzyć. Mimo że działania właścicielki hotelu nadal budziły we mnie niepokój, zaczęłam rozumieć, że to ja mam władzę nad swoją przyszłością. Niezależnie od tego, co się wydarzy, postanowiłam trzymać się swoich marzeń i walczyć o nie, mając nadzieję, że moje wysiłki przyniosą owoce.

Historia mojego pensjonatu wciąż się pisze. Mam nadzieję, że kiedyś będę mogła powiedzieć, że było warto.

Kinga, 42 lata