„Z romantycznych wakacji all inclusive wróciłam sama. Ukochany narobił mi takiego wstydu, że urlop spędziłam w pokoju”

Nazywam się Zosia i chciałabym opowiedzieć wam historię mojego wyjazdu na wakacje z Tomkiem. Wydawało mi się, że to może być nasza szansa na odratowanie związku, który z czasem zaczął się psuć. Tomek, mój chłopak od trzech lat, często nie zwracał uwagi na to, co dla mnie było ważne. Miałam wrażenie, że mówię do ściany, jakbyśmy nie potrafili się porozumieć. Mimo to nadal zależało mi na tym, żebyśmy byli szczęśliwi razem.

Pomysł na wakacje all inclusive pojawił się, gdy po kolejnej kłótni usiedliśmy przy stole i próbowałam znaleźć sposób na poprawę naszych relacji. „Może po prostu wyjedźmy gdzieś razem?” – zaproponowałam, wpatrując się w jego oczy i szukając tam choćby cienia zrozumienia. Tomek wzruszył ramionami, ale po chwili kiwnął głową, jakby przystał na propozycję z czystej rezygnacji.

Przygotowania do wyjazdu napawały mnie nadzieją. Postanowiliśmy, że na wakacjach unikamy tematów, które zawsze prowadzą do kłótni – pracy, kredytów i domowych obowiązków. Chciałam, by tych kilka dni było dla nas chwilą wytchnienia i szansą na nowy początek. Spakowałam walizkę z poczuciem, że w końcu coś dobrego może z tego wyniknąć. Czy tak się stało? No cóż, muszę przyznać, że rzeczywistość okazała się bardziej skomplikowana.

Miłe złego początki

Pierwszy dzień na wakacjach zapowiadał się obiecująco. Słońce świeciło jasno, a hotel wyglądał dokładnie tak, jak na zdjęciach w katalogu. Miałam nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, a nasz związek w końcu odżyje. Przy basenie było cicho i przyjemnie, powietrze pachniało morską bryzą, a ja próbowałam się rozluźnić.

– Kochanie, możesz mi podać krem do opalania? – zapytał Tomek, rozkładając się na leżaku obok.

– Jasne – odpowiedziałam z uśmiechem, wręczając mu tubkę. Wydawało mi się, że to dobry początek, drobny gest, który mógłby zwiastować lepsze czasy.

Siedzieliśmy w milczeniu, podziwiając widok na bezkresne morze. Jednak czułam podskórne napięcie, które wciąż unosiło się w powietrzu. Po chwili próbowałam rozpocząć rozmowę.

– Wiesz, myślę, że powinniśmy zacząć robić więcej takich rzeczy razem. Może to pomoże nam... – zaczęłam nieśmiało.

– Zosia, daj spokój. Przyjechaliśmy tu odpocząć, a nie rozmawiać o problemach – przerwał mi Tomek, nawet nie patrząc w moją stronę.

– Ale właśnie o to chodzi! – podniosłam głos, zanim zdążyłam się powstrzymać. – Nawet teraz, kiedy mamy czas, nie chcesz ze mną rozmawiać!

– Zośka, nie rób scen. Jesteśmy na wakacjach – jego głos był pełen zniecierpliwienia.

Zamilkłam, próbując stłumić frustrację. Czy naprawdę nigdy nie uda nam się porozumieć? Sytuacja wymknęła się spod kontroli, a ja nie mogłam pozbyć się uczucia, że znów jesteśmy w punkcie wyjścia. Próbowałam nie pokazywać, jak bardzo mnie to dotknęło, ale wewnętrznie zastanawiałam się, czy nasze wakacje rzeczywiście przyniosą nam to, czego tak desperacko potrzebowałam.

Poczułam się upokorzona

Następnego dnia, by uniknąć dalszych napięć, postanowiliśmy spędzić czas osobno. Tomek oznajmił, że wybiera się na wycieczkę z innymi gośćmi, a ja postanowiłam zostać przy basenie, próbując znaleźć spokój w samotności. Leżąc na leżaku, obserwowałam przechodzących turystów i ich radosne twarze, które były dla mnie jak obrazki z innego świata. Zaczęłam rozmyślać o nas, o Tomku i o tym, jak to wszystko się potoczyło.

Kiedy Tomek wrócił, wyglądał na zmęczonego, ale zadowolonego z wycieczki. Jakby tylko on miał prawo do szczęścia w tej sytuacji. Położył się obok mnie na leżaku, jednak przestrzeń między nami była pełna niewypowiedzianych słów i pretensji.

– Możesz się trochę przesunąć? – rzucił, patrząc na mnie z irytacją.

– To jest mój leżak – odpowiedziałam spokojnie, choć w środku czułam, jak narasta we mnie złość.

– Zosia, naprawdę? Nie możemy nawet na wakacjach po prostu się dogadać? – Jego ton był pełen sarkazmu.

– Może gdybyś czasem mnie słuchał, a nie tylko udawał, że wszystko jest w porządku, to byłoby inaczej – odpowiedziałam z goryczą.

– Zawsze narzekasz. Może po prostu zacznij cieszyć się tym, co masz – odparł, rozkładając ręce w geście rezygnacji.

Nasza wymiana zdań eskalowała do poziomu, którego nie potrafiłam już kontrolować. Kłótnia przyciągnęła uwagę innych gości, co sprawiło, że poczułam się upokorzona i zraniona. Wycofałam się, nie mogąc znieść jego zimnego spojrzenia i własnych emocji, które wymykały się spod kontroli. Musiałam zrozumieć, co dalej z nami zrobić, choć z każdą chwilą czułam, że stajemy się coraz bardziej obcy sobie.

Te słowa mnie zabolały

Po tej publicznej awanturze nie mogliśmy z Tomkiem patrzeć sobie w oczy. Decyzja, by udawać, że się nie znamy, była naszą niepisaną umową na resztę pobytu. To było dziwne uczucie, siedzieć przy basenie obok kogoś, kto jeszcze niedawno był mi bliski, a teraz wydawał się niemal obcym człowiekiem.

Podczas kolacji w restauracji hotelowej usiedliśmy przy różnych stolikach. Starałam się skupić na menu, ale moje myśli wciąż krążyły wokół Tomka. Czułam się zdezorientowana, ale nie chciałam pokazywać słabości. Gdy tylko usłyszałam jego głos, mimowolnie zaczęłam podsłuchiwać jego rozmowę z jakimś przypadkowym turystą.

– To twoja dziewczyna, prawda? – zapytał mężczyzna, wskazując w moją stronę.

– Była. Już nie jesteśmy razem – odpowiedział Tomek chłodno, jakby wyrok zapadł bez mojej wiedzy.

Te słowa ugodziły mnie prosto w serce. Poczułam, jak moje oczy napełniają się łzami. Nie mogłam uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Jak to możliwe, że nasz związek rozpadł się na moich oczach, bez żadnego ostrzeżenia?

Odsunęłam talerz i wyszłam z restauracji, nie oglądając się za siebie. W głowie pulsowała tylko jedna myśl – to koniec. Nie ma już co ratować. Świadomość, że nie jestem już dla niego nikim ważnym, bolała bardziej, niż chciałam to przyznać. Jakby wszystko, co razem zbudowaliśmy, rozpłynęło się bez śladu.

Zaczęliśmy się unikać

Reszta wyjazdu przebiegła jak w powolnym, rozmazanym filmie, w którym główni bohaterowie żyją obok siebie, ale nie razem. Tomek i ja funkcjonowaliśmy jak współlokatorzy, którzy tylko przypadkowo znaleźli się w tym samym miejscu. Unikaliśmy się nawzajem, jak tylko mogliśmy, a rozmowy ograniczaliśmy do minimum, jedynie wtedy, gdy wymagała tego sytuacja.

Każdy posiłek jadłam osobno, starając się wybierać godziny, kiedy miałam pewność, że Tomka nie będzie w restauracji. Nawet wycieczki organizowane przez hotel planowaliśmy osobno, jakbyśmy byli uczestnikami dwóch różnych wypraw. Choć to było bolesne, odczuwałam jednocześnie ulgę, że nie muszę już udawać, że wszystko jest w porządku.

Przy basenie poznałam kilku ludzi, z którymi spędzałam czas, usiłując odsunąć myśli od rozczarowania, które towarzyszyło mi na każdym kroku. Byli wśród nich turyści, których przyjazna powierzchowność dawała mi chwilowe wytchnienie. Choć przelotne znajomości miały być ucieczką od bólu, nie przyniosły mi prawdziwej ulgi. Serce wciąż bolało, jakby każdy śmiech wokół był tylko przypomnieniem mojej własnej porażki.

Wieczorami, leżąc samotnie w pokoju hotelowym, rozważałam, co zrobię po powrocie do domu. Wiedziałam, że w naszym związku nie ma już miejsca na naprawę. Musiałam przyznać przed samą sobą, że to koniec pewnego etapu, i zastanowić się, jak zacząć od nowa. Myśl o przyszłości, choć przerażająca, była również jakimś dziwnym rodzajem wolności.

Zamknęłam ten rozdział na dobre

Powrót do domu oznaczał jedno: konieczność stawienia czoła rzeczywistości. Właściwie decyzja o rozstaniu z Tomkiem przyszła mi łatwiej, niż się spodziewałam. Może dlatego, że już wcześniej w głowie wszystko sobie poukładałam. Wiedziałam, że nasz związek nie ma przyszłości. Zrozumiałam to w momencie, gdy po raz pierwszy postanowiliśmy siedzieć przy różnych stolikach.

Rozmowa telefoniczna, która miała być formalnością, była zaskakująco krótka.

– Tomek, to koniec – zaczęłam, czując lekki ścisk w gardle.

– Wiem – odpowiedział, a w jego głosie nie było ani żalu, ani wahania.

– Nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia, prawda? – zapytałam, choć w duchu już znałam odpowiedź.

– Chyba nie – zgodził się bez zawahania.

To było jak powolne odrywanie plastra, które trochę boli, ale oznacza, że najgorsze już za nami. Rozłączyłam się, czując jednocześnie żal i dziwną ulgę. Żal za tym, co straciliśmy, i ulgę, że już nie muszę walczyć o coś, co od dawna było tylko iluzją.

Przez kilka kolejnych dni próbowałam odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Chociaż emocje były jeszcze świeże, zaczęłam dostrzegać światełko nadziei na przyszłość, której teraz nie bałam się już tak bardzo. Wiedziałam, że przede mną nowy rozdział, i choć początkowo wydawało się to przerażające, z czasem zaczęło mnie to ekscytować.

Zofia, 31 lat

Czytaj także:

• „Po wakacjach z dziećmi będę musiała wziąć kolejny urlop. Zamiast odpoczynku był tylko płacz, harówka i marudzenie”
• „Szwagierka zniknęła w tajemniczych okolicznościach, ale nikt jej nie szukał. Gdy poznałam prawdę, byłam w szoku”
• „Mąż dał mi na urodziny kupon do pizzerii, więc po lepszy prezent zwróciłam się do innego. Dostałam czystą rozkosz”