„Brat pojechał do sanatorium, a ja miałem pomagać jego żonie. Nie przypuszczał, jak gorliwie wypełnię jego obowiązki”

Życie bywało monotonne, ale zawsze znajdowałem w nim małe radości. Praca w lokalnym biurze rachunkowym nie była szczytem moich marzeń, ale pozwalała mi na pewną stabilność. Moje relacje z rodziną były poprawne, ale to brat Andrzej i jego żona Magda zawsze byli moją oazą. Od lat ich dom był moim azylem, miejscem, gdzie mogłem zapomnieć o codziennych troskach.

Byli dla mnie wzorem

Nie miałem żony ani nawet dziewczyny, a nawet przyjaciół. Andrzej, starszy o kilka lat, zawsze miał dla mnie czas i mądrość, którą ceniłem. Magda z kolei była zawsze gotowa do wysłuchania i pocieszenia. Byli dla mnie przykładem małżeństwa pełnego miłości i wzajemnego szacunku.

Często spędzaliśmy razem weekendy, grając w planszówki, oglądając filmy czy po prostu rozmawiając przy winie.

Wszystko zmieniło się pewnego dnia, gdy Andrzej oznajmił, że musi wyjechać do sanatorium na podreperowanie zdrowia. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, jak bardzo ten wyjazd wpłynie na nasze życie.

Zadzwonił do mnie pewnego wieczoru, zapraszając na kolację. Kiedy wszedłem do ich domu, od razu wyczułem, że coś jest nie tak. Magda wyglądała na zmartwioną, a Andrzej miał poważny wyraz twarzy.

– Olek, muszę ci coś powiedzieć – zaczął Andrzej, nalewając nam po kieliszku wina. – Lekarze zalecili mi wyjazd do sanatorium. Chcą, żebym spędził tam dwa tygodnie, żeby podleczyć serce i odpocząć.

Poczułem, jak serce mi zamarło. Andrzej zawsze wydawał się taki silny i zdrowy. Nigdy nie myślałem, że coś mogłoby mu dolegać.

– Ale przecież… wszystko z tobą w porządku, prawda? – zapytałem, starając się ukryć niepokój w głosie.

– To tylko profilaktyka – odpowiedział spokojnie. – Muszę trochę zwolnić tempo i zadbać o siebie. Magda będzie tutaj sama, więc chciałbym, żebyś jej pomógł, jeśli będzie czegoś potrzebowała.

Przestraszyłem się

Spojrzałem na Magdę, która próbowała się uśmiechnąć, ale w jej oczach widziałem zmartwienie. Była zawsze taka silna, ale w tej chwili wyglądała na kruchą.

– Oczywiście, Andrzej. Możesz na mnie liczyć – odpowiedziałem bez wahania.

Kiedy Andrzej wyjechał, poczułem, że muszę być dla Magdy oparciem. Zacząłem pomagać jej w drobnych sprawach i dbając o to, żeby nie czuła się samotna. Początkowo były to zwykłe wizyty – zakupy, drobne naprawy, wspólne obiady. Ale z czasem nasze rozmowy stawały się coraz dłuższe i głębsze. Z dnia na dzień, spędzałem z Magdą coraz więcej czasu. Zaczęła mówić o swoich lękach związanych ze słabym sercem Andrzeja, o samotności, która ją przytłaczała, kiedy nie było go obok.

– Boję się, że coś mu się stanie – wyznała pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy na tarasie, patrząc na zachodzące słońce. – Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby go zabrakło.

– Wszystko będzie dobrze – powiedziałem, starając się ją pocieszyć. – Andrzej to silny facet.

Spojrzała na mnie z wdzięcznością w oczach. W tym momencie poczułem, że coś się zmienia. Jej obecność zaczęła wywoływać we mnie emocje, których nie potrafiłem zignorować. Każdy uśmiech, każde spojrzenie – wszystko to zaczynało budzić we mnie uczucia, których nie chciałem dopuścić do głosu.

Nie chciałem tego uczucia

Wieczorami, kiedy wracałem do swojego mieszkania, myśli o Magdzie nie dawały mi spokoju. Wiedziałem, że powinienem przestać spędzać z nią tyle czasu, że to, co zaczynałem czuć, było złe. Ale nie potrafiłem się powstrzymać.

– Olek, co ty robisz? – mówiłem do siebie, wpatrując się w sufit. – To żona twojego brata. Nie możesz pozwolić sobie na takie myśli!

Ale im bardziej starałem się odepchnąć te uczucia, tym silniejsze się stawały. Z jednej strony czułem lojalność wobec Andrzeja, z drugiej strony rodzące się uczucie do Magdy było jak pole magnetyczne, które mnie przyciągało. Wiedziałem, że muszę podjąć decyzję, zanim sytuacja wymknie się spod kontroli.

Wieczór był ciepły i spokojny. Magda zaproponowała, żebyśmy usiedli na tarasie z butelką wina. Atmosfera była intymna. Czułem, że coś się zmienia.

– Dziękuję ci, że jesteś przy mnie – powiedziała, patrząc mi prosto w oczy. – Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby nie ty.

Uśmiechnąłem się, czując, jak serce bije mi szybciej.

– Zawsze będę przy tobie. Możesz na mnie liczyć.

Nie wiedzieliśmy, co z tym zrobić

Przez chwilę milczeliśmy, wpatrując się w siebie. Czułem, że słowa są zbędne. Zbliżyłem się do niej, a ona nie odsunęła się. Nasze twarze były coraz bliżej. Serce biło mi jak szalone, a umysł krzyczał, że to złe, ale nie potrafiłem się powstrzymać.

– Olek… – szepnęła, zanim nasze usta się spotkały.

Pocałunek był delikatny, pełen emocji, które tłumiliśmy przez ostatnie tygodnie. Czułem, jak wszystko, co trzymałem w sobie, wybucha. Magda oddała pocałunek, a ja przyciągnąłem ją bliżej, czując ciepło jej ciała.

Wieczór spędziliśmy razem, zatraceni w sobie. Była to noc pełna namiętności, ale także lęku i niepewności. Wiedziałem, że to, co robiliśmy, było niewłaściwe, ale nie potrafiłem przestać. W tamtej chwili Magda była wszystkim, czego pragnąłem.

Następnego ranka Magda patrzyła na mnie z mieszaniną uczuć – miłości, lęku i poczucia winy.

– Andrzej wróci za kilka dni. Jak mamy się zachowywać?

– Nie wiem – odpowiedziałem szczerze. – Nie wiem, co powinniśmy zrobić. Ale wiem jedno: nie chcę cię stracić.

Magda spojrzała na mnie z bólem w oczach.

– To wszystko jest skomplikowane. Kocham Andrzeja, ale czuję coś do ciebie. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić.

Wziąłem ją za rękę.

– Może na razie spróbujemy utrzymać to w tajemnicy? – zaproponowałem. – Musimy przemyśleć, co dalej. Nie chcę podejmować pochopnych decyzji.

Nie mogłem znieść napięcia

Nie mogłem przestać myśleć o tym, co się wydarzyło. Czułem się rozdarty między lojalnością wobec brata a miłością do jego żony. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek będziemy mogli wrócić do normalności. Magda była teraz centrum mojego świata, ale każdy moment z nią był naznaczony lękiem przed tym, co nadejdzie.

W dniu, w którym Andrzej wrócił, staraliśmy się zachowywać normalnie, ale napięcie było wyczuwalne w powietrzu. Andrzej wyglądał na wypoczętego i zrelaksowanego, a jego obecność w domu powinna była przynieść ulgę, ale zamiast tego wprowadziła niepokój.

– Dziękuję, że opiekowałeś się Magdą – powiedział Andrzej, przytulając mnie na powitanie. – Jesteś najlepszym bratem, jakiego mogłem sobie wymarzyć.

Uśmiechnąłem się, próbując ukryć poczucie winy, które mnie dręczyło.

– Nie ma za co – odpowiedziałem. – Cieszę się, że wróciłeś.

Przez kilka dni wszystko wydawało się wracać do normy. Staraliśmy się z Magdą unikać sytuacji, które mogłyby wzbudzić podejrzenia Andrzeja. Ale on nie był głupi. Z czasem zaczął dostrzegać zmiany w naszym zachowaniu. Był bardziej wyczulony na nasze spojrzenia, gesty i niezręczne milczenie.

Przeczuwał to

Któregoś wieczoru, kiedy siedzieliśmy razem i Magda poszła do łazienki, Andrzej spojrzał na mnie z powagą w oczach.

– Co się dzieje między tobą a Magdą? – zapytał nagle.

Poczułem, jak serce podchodzi mi do gardła. Wiedziałem, że nie mogę już dłużej kłamać. Musiałem to z siebie wyrzucić

– Andrzej… musimy porozmawiać – zacząłem, czując, że czas prawdy nadszedł.

Usiedliśmy razem przy stole. Opowiedziałem mu o wszystkim – o naszych uczuciach, o tym, co się wydarzyło podczas jego nieobecności. Andrzej przez chwilę milczał. Potem nagle uderzył pięścią w stół.

– Jak mogłeś, Olek?! – wybuchnął. – Zawsze ci ufałem!

Magda próbowała go uspokoić, ale jej głos był ledwo słyszalny wśród jego krzyków.

– Andrzej, proszę… to nie było planowane – mówiła, z trudem powstrzymując łzy. – To wszystko się skomplikowało…

– Skomplikowało?! – przerwał jej Andrzej. – Zdradziłaś mnie! Ty i mój własny brat! Jak mogłem być tak ślepy?

Andrzej wyszedł z domu, trzasnąwszy drzwiami. Magda wybuchła płaczem, a ja czułem się zdruzgotany. Wiedziałem, że to, co zrobiliśmy, było niewybaczalne. Że zniszczyliśmy coś, co było dla nas wszystkich najważniejsze.

Siedziałem w milczeniu, patrząc na załamaną Magdę. Czułem się winny i bezradny. Wiedziałem, że nasze życie już nigdy nie będzie takie samo. Wszystko, co zbudowaliśmy, runęło w jednej chwili.

Aleksander, 32 lata