„Byłam dla wnuczka jak matka, a on 26 maja nie dał mi nawet marnego tulipana. Nicpoń złamał mi serce”

Zawsze wyobrażałam sobie, że bycie babcią to jedna z najprzyjemniejszych ról, jakie można odegrać w życiu. Przynajmniej tak słyszałam od innych. Ale życie lubi płatać figle. Odkąd synowa wyjechała do pracy za granicę, a mój syn wciąż jest w trasie, zajmuję się wnuczkiem. Jest uroczy, mądry i pełen energii, ale bywa, że przytłacza mnie myśl, że jestem dla niego kimś więcej niż tylko babcią. Jestem jego opiekunką, przewodniczką po świecie, a czasem i jedyną osobą, która z nim rozmawia wieczorem przed snem.

Dzień Matki zbliżał się wielkimi krokami i w głębi serca czekam na ten dzień. Choć wiedziałam, że nie jestem mamą Michałka, to jednak miałam swoje marzenia i nadzieje. Cicho liczyłam, że może z tej okazji wnuczek przygotuje coś wyjątkowego – choćby prostą laurkę czy rysunek. Co prawda, to nie było moje święto, ale... czy nie zasługiwałam, choć na odrobinę uznania za to, co robię?

Byłam zła i smutna

Podczas gdy Michałek siedział przy kuchennym stole, skupiony na rysowaniu czegoś w zeszycie, postanowiłam delikatnie go podpytać o przygotowania do Dnia Matki.

– Wiesz, że Dzień Matki już niedługo? – zapytałam, starając się, aby mój głos brzmiał lekko i niezobowiązująco.

– Tak, babciu, wiem – odpowiedział, nie odrywając wzroku od kartki.

– A w szkole robiliście jakieś laurki? – Zapytałam z uśmiechem, choć w środku czułam pewne napięcie.

– Robiliśmy, ale ja nie. Nauczycielka powiedziała, że babcia to nie mama – Michałek odpowiedział bez zastanowienia, wciąż zajęty rysowaniem.

Na moment zastygłam. Choć starałam się nie dać po sobie poznać, jego słowa zabolały. Czułam, jak narasta we mnie coś, co trudno było mi nazwać. Smutek? Żal? Może nawet odrobina gniewu.

– Rozumiem – odpowiedziałam po chwili ciszy, starając się brzmieć pogodnie. – Cieszę się, że masz taką fajną nauczycielkę, która uczy was takich rzeczy.

Michałek kiwnął głową, nieświadomy burzy emocji, które rozgrywały się w moim wnętrzu. Wróciłam do zmywania naczyń, ale myśli nie dawały mi spokoju. Jak to możliwe, że mimo tych wszystkich godzin, które spędzam z Michałkiem, nie jestem dla niego kimś więcej? Co to znaczy „babcia to nie mama”? Czy naprawdę nie dostrzega, ile dla niego robię? Odkąd jego matka zdecydowała się wyjechać za granicę, próbuję wypełniać tę lukę w jego życiu. Czyż nie zasługuję na to, by być kimś więcej niż tylko babcią? Może nie powinnam była oczekiwać, że ten dzień będzie wyjątkowy, ale serce ma swoje prawa, a ja po prostu chciałam poczuć się doceniona.

Narastał we mnie ból

Dzień Matki zbliżał się nieubłaganie, a ja nie mogłam przestać myśleć o tym, co powiedział Michałek. Postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce i kupić sobie małą paczkę czekoladek. Ot, taki drobny gest dla siebie samej, żeby osłodzić ten dzień. Może nie jest to laurka, ale przynajmniej coś, co mogę sobie podarować. Wracając ze sklepu, poczułam, jak nostalgia zaczyna mnie przytłaczać. W moich myślach przewijały się wspomnienia z pierwszych lat życia Michałka. Pamiętam, jak nosiłam go na rękach, przewijałam i karmiłam. Jak z niecierpliwością czekałam, aż zacznie mówić, a potem zasypywał mnie lawiną pytań. Te małe chwile stały się filarami naszego wspólnego życia.

Siedząc w kuchni, rozpakowałam czekoladki i sięgnęłam po jedną. Czekolada rozpływała się w ustach, a ja nie mogłam powstrzymać myśli o tym, jak bardzo chciałabym, żeby ktoś docenił moje poświęcenie. Nie szukałam fanfar ani wielkich wyrazów wdzięczności, ale jeden mały gest mógłby sprawić, że poczułabym się naprawdę doceniona. Gdzieś wewnątrz mnie narastał ból, że moje wysiłki pozostają niezauważone. Wiedziałam, że jestem dla Michałka ważna, ale brakowało mi tego formalnego uznania. Zastanawiałam się, czy moje życie toczy się dalej w cieniu oczekiwań, które nigdy się nie spełnią.

Poczułam się dotknięta

Kilka dni po Dniu Matki postanowiłam zrobić coś, co nie było w moim stylu. Udałam się do szkoły, by porozmawiać z nauczycielką Michałka. Zdecydowałam się, że muszę zrozumieć, dlaczego powiedziała dzieciom, że babcia to nie mama. Może to była błaha uwaga, ale dla mnie miała ona ogromne znaczenie. Kiedy weszłam do klasy, poczułam, jak moje serce przyspiesza. Gdy wychowawczyni mnie zobaczyła, przywitała mnie serdecznym uśmiechem.

– Dzień dobry, pani Grażyno. W czym mogę pomóc? – zapytała z uprzejmością.

– Dzień dobry. Chciałam porozmawiać o czymś, co usłyszałam od Michałka – zaczęłam ostrożnie, starając się nie zabrzmieć zbyt emocjonalnie.

– Oczywiście, proszę mówić – zachęciła mnie, siadając za biurkiem.

– Michałek wspomniał, że na lekcji mówiła pani, że babcia to nie mama. I... – zamilkłam na chwilę, starając się znaleźć odpowiednie słowa. – Zastanawiam się, co dokładnie miała pani na myśli?

Pani Anna spojrzała na mnie z wyrazem zrozumienia.

– Ach, tak. Chodziło mi o to, by dzieci zrozumiały różne role rodzinne. Wiem, że sytuacje bywają różne, i na pewno nie chciałam nikogo urazić – odpowiedziała spokojnie.

– Rozumiem, ale... wie pani, opiekuję się Michałkiem, odkąd jego mama wyjechała. Czasem czuję się jak jego druga mama. I choć wiem, że nie zastąpię mu matki, to bardzo mi zależy, żeby wiedział, że jestem ważną osobą w jego życiu – wyjaśniłam, starając się powstrzymać drżenie głosu.

– Oczywiście. Doceniam pani trud i poświęcenie. Na pewno Michałek to docenia, choć może nie wyraża tego wprost – zapewniła mnie nauczycielka z ciepłem w głosie.

Choć rozumiałam jej intencje, wciąż czułam, że moje starania są niewidoczne. Podziękowałam pani Ani i wyszłam ze szkoły, zastanawiając się, jak wiele z moich emocji naprawdę udało mi się przekazać.

Nie mogłam powstrzymać łez

Wracając ze szkoły, nie mogłam przestać myśleć o tym, jak bardzo moje życie zmieniło się w ciągu ostatnich kilku lat. Pamiętam ten moment, kiedy synowa po raz pierwszy powiedziała mi o swojej decyzji wyjazdu do pracy za granicę. Siedzieliśmy wtedy wszyscy razem przy stole, a ona niepewnie wodziła wzrokiem po naszych twarzach, jakby oczekiwała reakcji, której sama się obawiała.

– Dostałam ofertę pracy za granicą. To naprawdę dobra szansa i... – jej głos zadrżał, gdy próbowała wytłumaczyć swoją decyzję.

Syn wtedy milczał, patrząc na wnuczka z wyrazem troski. Wiedziałam, że nie jest to dla niego łatwe, ale rozumiałam, że to decyzja, którą muszą podjąć wspólnie.

– Co z Michałkiem? – zapytałam cicho, starając się zrozumieć, jak zamierzają to wszystko zorganizować.

– Właśnie dlatego chciałam z wami porozmawiać – kontynuowała Ania, niepewnie spoglądając na męża. – Czy moglibyście pomóc? Opiekować się Michałkiem, dopóki się nie ustatkuję?

Wiedziałam, że nie jest to proste zadanie, ale serce podpowiadało mi, że nie mogę odmówić. Michałek był naszym oczkiem w głowie, a ja nie wyobrażałam sobie, że mógłby być gdziekolwiek indziej.

– Oczywiście, pomożemy – odpowiedziałam, starając się ukryć swoje obawy.

Od tego dnia moje życie toczyło się zupełnie innym rytmem. Codzienne wyzwania, które kiedyś wydawały mi się niemożliwe do przezwyciężenia, stały się naszą nową rzeczywistością. Michałek stał się centrum mojego świata. Każda jego radość i smutek stały się moimi własnymi. Przez te lata pokochałam go jak własne dziecko, a teraz, myśląc o tym, jak niewidzialna czasem się czułam w jego życiu, nie mogłam powstrzymać łez. Czy to możliwe, że z całym moim poświęceniem pozostanę tylko babcią?

Czułam się samotna i niezrozumiana

Tego wieczoru, gdy syn wrócił na krótko z trasy, postanowiłam z nim porozmawiać. To była jedna z tych rzadkich chwil, gdy mogliśmy usiąść razem w kuchni i wymienić kilka zdań. Mimo że zmęczony podróżą, miał dla mnie kilka chwil.

– Co się stało, mamo? – zapytał, nalewając sobie filiżankę kawy.

Widział po mojej minie, że coś jest nie tak.

– Chodzi o Michałka... Wiesz, bardzo go kocham i zrobiłabym dla niego wszystko, ale... czasem czuję się, jakbym była tylko tłem w jego życiu – wyznałam, próbując uchwycić jego uwagę.

Syn spojrzał na mnie, nie do końca rozumiejąc.

– Tłem? Jesteś dla niego najważniejszą osobą! Co cię gryzie? – zapytał, nie kryjąc zaskoczenia.

– Kiedy był Dzień Matki, Michałek powiedział, że babcia to nie mama. Rozumiem, że dzieci muszą znać różnice, ale... tak bardzo chciałabym, żeby wiedział, ile dla mnie znaczy – mówiłam, czując, jak emocje mnie przytłaczają.

Michał westchnął, drapiąc się po głowie.

– Wiem, że to trudne. Ale pamiętaj, że on cię kocha, po prostu nie zawsze potrafi to okazać. Wiesz, jakie są dzieciaki – odpowiedział, starając się mnie pocieszyć.

Ale jego słowa nie były tym, czego naprawdę potrzebowałam. Czułam, że nie rozumie w pełni moich emocji, a może nie jest gotowy, by się z nimi zmierzyć.

– Czasem mam wrażenie, że nawet ty nie dostrzegasz, jak wiele dla was robię – wyznałam, patrząc mu prosto w oczy.

Syn milczał przez chwilę, najwyraźniej nie wiedząc, co powiedzieć. W końcu, jakby z rezygnacją, skinął głową.

– Przepraszam, mamo. Naprawdę doceniam, co robisz. Ale czasem jestem tak pochłonięty swoją pracą, że zapominam ci to powiedzieć – odpowiedział, odstawiając filiżankę.

Nasza rozmowa nie przyniosła mi ulgi, której oczekiwałam. Czułam się jeszcze bardziej samotna i niezrozumiana, a jednocześnie nie chciałam obarczać go swoimi problemami.

Grażyna, 60 lat

Czytaj także: