„Byłam w szoku, gdy mąż ulepił pierogi na Święta. Miał dla mnie jeszcze jedną niespodziankę”

Uwielbiam Wigilię, a przygotowania zawsze pochłaniały mnie bez reszty. Lista zadań wydłużała się w nieskończoność – pierogi, karp, sałatki, ciasta. Wszystko robiłam sama, a Piotr przychodził „na gotowe”. Kocham męża bardziej, niż powinnam i zawsze znajdowałam dla niego usprawiedliwienia. Ale w tym roku było inaczej.

– Zrobię pierogi – oznajmił pewnego wieczoru, podczas gdy myłam naczynia.

Zamarłam. Piotr nigdy wcześniej nie garnął się do kuchni. Coś w jego głosie sprawiło, że spojrzałam na niego uważniej.

– Żartujesz? – zapytałam, starając się powstrzymać śmiech.

Ale mąż był śmiertelnie poważny.

– Chcę, żeby te święta były wyjątkowe – powiedział.

Doceniłam gest. W końcu każdy zasługuje na szansę, nawet on.

Poczułam ukłucie niepokoju

Kuchnia była pogrążona w chaosie. Mąka unosiła się w powietrzu, a na blacie leżały porozrzucane miski i farsz. Piotr, w fartuchu, który kiedyś kupiłam dla żartu, stał nad stolnicą i ugniatał ciasto.

– Nie wiedziałam, że potrafisz robić pierogi – zagadnęłam, opierając się o framugę.

Spojrzał na mnie, uśmiechając się, choć trochę sztywno.

– Czasem trzeba spróbować czegoś nowego – odpowiedział, kontynuując pracę.

Obserwowałam go z niedowierzaniem. Jeszcze tydzień temu narzekał, że nie zdążył kupić prezentów, a teraz lepił pierogi. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało normalnie, ale coś mnie gryzło.

– Skąd taki pomysł? – zapytałam, siadając przy stole.

Piotr zawahał się na moment.

– Święta to dobry czas na zmiany – powiedział cicho, jakby do siebie.

Zaśmiałam się lekko.

– Mam nadzieję, że nie chcesz mnie czymś zaskoczyć po Wigilii – rzuciłam żartem.

Uśmiechnął się sztucznie, a ja poczułam ukłucie niepokoju.

Wiedziałam, że coś ukrywa

Cały dzień krzątałam się po kuchni, układając dania na półmiskach i dbając, by wszystko było idealne. Wigilia zawsze miała być perfekcyjna, bo taka była w domu mojej mamy. Mąż przez większość dnia milczał, pomagając tylko, gdy go poprosiłam, choć i to robił jakby automatycznie.

Gdy usiedliśmy do stołu, atmosfera była ciężka. Piotr przełamał opłatek, składając mi życzenia, ale jego słowa były chłodne, nieporadne, jakby wypowiadane z przymusu. Cały czas zerkał na zegarek.

– Coś się stało? – spytałam w końcu, nie mogąc wytrzymać tej dziwnej aury.

– Nie, wszystko dobrze – odparł szybko, zbyt szybko, jakby chciał mnie zbyć.

Obserwowałam go. Próbował zachowywać się naturalnie, ale w jego ruchach było coś nerwowego. Gdy pochwaliłam pierogi, tylko skinął głową i wrócił do jedzenia, nie podchwytując tematu.

– Mógłbyś wreszcie powiedzieć, o co ci chodzi? Jesteś jakiś nieobecny – zaczęłam łagodnie.

Podniósł wzrok, ale zamiast odpowiedzieć, westchnął ciężko.

– Jestem zmęczony. Wszystko naraz... te przygotowania, praca – powiedział, wzruszając ramionami.

Znałam Piotra na tyle, by wiedzieć, że milczy tylko dlatego, że nie wie, jak ubrać myśli w słowa. Tego wieczoru jego cisza mówiła więcej niż jakiekolwiek słowa. Coś wisiało w powietrzu.

Zamarłam w bezruchu

Kolacja dobiegała końca. Świeczki na stole dogasały, a ostatnie kolędy cicho grały w tle. Piotrem zerkał na mnie ukradkiem.

– Muszę coś powiedzieć – zaczął nagle, odkładając kubek z herbatą.

Coś w jego głosie sprawiło, że zamarłam w bezruchu. Nie patrzył na mnie, tylko w swój talerz, obracając w dłoniach widelec.

– Chodzi o coś ważnego? – spytałam, choć czułam, że tak.

– Nie wiem, jak to powiedzieć... – zawahał się, pocierając twarz rękoma. – Od dawna próbuję się zebrać, ale teraz… teraz muszę.

Zamarłam, a mój żołądek zacisnął się w supeł.

– Kochanie, o co chodzi? – próbowałam zachować spokój, choć serce waliło mi jak oszalałe.

Podniósł na mnie wzrok, a w jego oczach zobaczyłam coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam – wyrzuty sumienia, lęk i determinację.

– W moim życiu jest ktoś inny – powiedział cicho, prawie szeptem.

Na moment świat się zatrzymał. Talerz w moich dłoniach zadzwonił o blat stołu, a cisza, która zapadła, była gorsza od najgłośniejszego krzyku.

Jedno wielkie kłamstwo

– Co ty powiedziałeś? – Głos mi zadrżał, ale nie podniosłam tonu. Wpatrywałam się w męża, próbując przetrawić jego słowa.

– Jest ktoś inny – powtórzył cicho, jakby chciał mnie oszczędzić. Ale jego spojrzenie było puste, obojętne. – To nie miało tak wyjść, nie tak, wiesz?

– Nie tak? – Przerwałam mu ostro. – A jak miało wyjść? Co ty sobie wyobrażasz?

Cała się trzęsłam, ale to nie były tylko nerwy. To było coś więcej – gniew, żal, niedowierzanie, że mój mąż, którego kochałam, którego wspierałam, właśnie rozwalił mi życie.

– Kim ona jest? – wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

Piotr westchnął, jakby od dawna czekał na to pytanie.

– To Ala. Znamy się od ponad roku.

– Roku?! – Głos mi się załamał, choć próbowałam tego nie pokazywać. – Więc całe nasze życie to było jedno wielkie kłamstwo?

– Nie, Magda… Próbowałem. Naprawdę próbowałem to wszystko naprawić. Ale z nią… – urwał, jakby szukał właściwych słów. – To coś prawdziwego.

– Prawdziwego?! – wrzasnęłam. – A co z nami?! A co z naszym życiem, planami? To wszystko było fałszem?

Piotr spuścił głowę. Zrozumiałam, że nie było już nic więcej do powiedzenia.

Nazajutrz stałam w kuchni, wpatrując się w talerz z pierogami. Tymi, które Piotr lepił jeszcze wczoraj. "Święta to czas zmian", powiedział. Teraz rozumiałam, co miał na myśli.

– Kłamca! – wrzasnęłam. Łzy płynęły mi po twarzy, a w środku wrzała furia. – Jak mogłeś?! Jak mogłeś to zrobić?!

Przez łzy czułam wstyd, pustkę, gniew, ale i siłę. Już nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś potraktował mnie w ten sposób.

Magda, 32 lat