„Pracowałem w wielkim korpo, teraz pławię się w gnojowicy. Moja kariera obróciła się w pył przez 1 błąd”

Jeszcze rok temu miałem plan na życie, który wydawał się szczelny jak słoik z ogórkami – skończyłem prestiżowe studia ekonomiczne z wyróżnieniem, dostałem się na staż w jednej z najlepszych firm w kraju, a rodzice pękali z dumy. Myślałem, że jestem nie do zatrzymania. Wystarczyło być ambitnym, dokładnym, pracowitym – a świat sam się miał przede mną otworzyć. Przecież tak zawsze mówili. Dziś o szóstej rano wciągałem gnojowicę do beczkowozu w gospodarstwie wuja Henia, mając nadzieję, że tym razem nie ochlapie mnie od stóp do głów. I nie, to nie jest żadna przenośnia.

Czułem się wreszcie kimś

– No i co dalej, geniuszu? – spytał Michał, klepiąc mnie po ramieniu, gdy staliśmy z kieliszkami szampana pod wydziałem.

– Teraz tylko rozwijać skrzydła – zaśmiałem się. Miałem w ręku dyplom z czerwonym paskiem i pełną teczkę referencji. Pół roku wcześniej załapałem się na staż w renomowanej firmie konsultingowej, gdzie od razu dostałem do poprowadzenia swój pierwszy mały projekt. Wszystko się zgadzało: pracowałem ciężko, miałem ambicję, potrafiłem współpracować z zespołem. Czułem, że jestem dokładnie tam, gdzie trzeba. Moi rodzice zorganizowali przyjęcie, ciotki przyniosły koperty z pieniędzmi, a babcia Irena – jak zwykle – tort z bitą śmietaną.

– Jesteśmy z ciebie dumni, synku. Pokazałeś, że można – ojciec pokiwał głową, odstawiając kieliszek.

– No! Taki mądry, a nie zadufany – dodała mama.

Wszyscy mi gratulowali, a ja – choć z natury nieśmiały – wtedy naprawdę czułem się kimś. Obiecałem sobie, że nie zawiodę. Miałem już zaklepane mieszkanie w Warszawie, pierwszą wypłatę na koncie i głowę pełną planów. Wiedziałem, że chcę zostać w tej firmie na dłużej, awansować, rozwijać się. Tyle że świat rzadko bywa tak prosty, jak się wydaje z perspektywy dyplomu. I czasem wystarczy jeden nieprzemyślany krok, by wszystko obróciło się w pył. Jeszcze o tym nie wiedziałem, ale moje skrzydła już wtedy zaczynały się topić.

Myślałem, że nic mnie nie zatrzyma

Praca w firmie konsultingowej nie była łatwa, ale dokładnie tego chciałem – deadline’y, spotkania, prezentacje, ludzie w garniturach z idealnymi fryzurami i błyszczącymi zegarkami. Początkowo czułem się jak turysta w obcym kraju, ale z dnia na dzień było coraz lepiej. Zaczęli mnie zauważać. Raz nawet kierownik pochwalił mnie za dobrze opracowany raport.

– Ambitny jesteś, Piotr. Z taką pracą możesz się przebić szybciej, niż myślisz – powiedział i wtedy naprawdę poczułem, że jestem „gość”.

Po godzinach pracowałem jeszcze więcej. Doszkalałem się, czytałem, siedziałem po nocach nad tabelkami i analizami. Koledzy z biura wychodzili na piwo, ja zostawałem przy biurku.

– Wyluzuj trochę – rzuciła kiedyś Iwona, koleżanka z zespołu. – Świata nie zbawisz.

– Jeszcze zobaczymy – zażartowałem. Ale w środku brałem to całkiem na serio.

Zacząłem dostawać bardziej odpowiedzialne zadania. Wciągnąłem się na maksa. Wszystko szło zgodnie z planem. Tyle że plan miał jedną słabą stronę – zakładał, że wszyscy wokół będą grali fair. A ja zbytnio uwierzyłem, że jestem niezniszczalny. Gdy pojawiła się szansa, by wypłynąć szerzej, nie przewidziałem, że może być w tym haczyk. Że ktoś inny będzie miał wobec mnie zupełnie inne zamiary. I że z takiej wysokości upadek zaboli najbardziej.

Coś było bardzo nie tak

To był zwykły piątek. Kierownik zawołał mnie do sali konferencyjnej. Siedział tam już Andrzej – starszy konsultant, który miał opinię człowieka od „trudnych tematów”. Wtedy jeszcze nie zapaliła mi się czerwona lampka.

– Piotr, mamy dla ciebie propozycję. – Kierownik pochylił się nad stołem. – Jest projekt, którego nie chcemy rozgłaszać po firmie. Poufna analiza przejęcia. Mało czasu, wysoka stawka. We dwóch damy radę?

Brzmiało jak szansa życia. Dostałbym premię, może szybciej awans. Podpisaliśmy papiery o zachowaniu poufności, a Andrzej przesłał mi dane do analizy. Miałem tylko je uporządkować, sprawdzić ryzyka – czysta robota. Tylko że po dwóch tygodniach okazało się, że coś jest nie tak. Zadzwonił do mnie prawnik firmy.

– Panie Piotrze, proszę się dziś nie logować na firmowy system. I proszę być jutro w siedzibie o dziewiątej. Sprawa dotyczy nieprawidłowości w pańskim ostatnim projekcie.

Zamarłem. Co? Jakie nieprawidłowości? Pojechałem. W sali siedzieli ludzie z zarządu i działu prawnego. Ktoś wydrukował maile, które – podobno – ja wysłałem z nieautoryzowanymi danymi do zewnętrznej firmy. Problem? Nie ja je wysłałem. Tylko że z mojego konta. Andrzej zniknął z firmy dzień wcześniej. A ja zostałem sam.

– Piotr, nie mamy wyboru. Zawieszenie. Sprawa może trafić do prokuratury. – Głos kierownika był chłodny, niemal techniczny.

Świat runął po tym jednym zdaniu.

Byłem bezradny i zawstydzony

Nie było żadnego „może” – sprawa trafiła do prokuratury. Formalnie: podejrzenie przekazania poufnych danych konkurencji. W praktyce? Zawieszenie, śledztwo, nagłe urwanie kontaktów ze strony znajomych z pracy. Nikt nie chciał być kojarzony z kimś, kto miał „aferę na głowie”.

– Musisz zatrudnić prawnika – powiedział ojciec, patrząc na mnie z troską, ale i rozczarowaniem.

– I co, mam wziąć kredyt na adwokata, bo dałem się zrobić w balona? – warknąłem, pierwszy raz od lat podnosząc na niego głos.

Rodzice robili, co mogli, ale było widać, że nie wiedzą, jak mi pomóc. Sam do końca nie wiedziałem, co się stało. Wierzyłem, że jestem ofiarą, ale z zewnątrz wyglądałem jak winny. Mój prawnik mówił jasno: bez twardych dowodów, że ktoś włamał się na konto – jesteś ugotowany. Przeszukiwania sprzętu, odzyskiwanie loginów, zeznania – ciągnęło się to miesiącami. W tym czasie nie mogłem znaleźć pracy, bo wszędzie pytali o referencje. Wynajem mieszkania? Trudno, wróciłem do rodziców.

– Może jedź na wieś do wujka? – zaproponowała mama pewnego wieczoru. – Oderwiesz się, pomożesz mu, zarobisz coś.

Wujek Henio miał gospodarstwo i zawsze powtarzał, że ręce do pracy się przydadzą. Jeszcze pół roku temu rozmawialiśmy o inwestowaniu jego oszczędności. Teraz miałem wdychać gnojowicę i sprzątać kurnik. Zgodziłem się. Z poczucia bezradności. I trochę ze wstydu. Przed sobą samym.

Zaczynałem doceniać prostotę

Pierwszego dnia na wsi poczułem, że moje dyplomowane ego dostaje solidny policzek. Wujek Henio patrzył na mnie z lekkim uśmiechem, a ja wciągałem gnojowicę do beczkowozu, machając widłami jak zawodnik sumo. Smród był intensywny, nieprzyjemny, a moje dłonie w ciągu godziny pokryły się warstwą błota i obornika. Praca była ciężka, monotonna, a jednocześnie bez żadnej satysfakcji, której doświadczyłem w firmie konsultingowej. Tu nie liczył się projekt, analiza ani prezentacja – liczył się wysiłek fizyczny i cierpliwość.

– Dobrze ci idzie, chłopcze – mruknął wujek, ale ja wiedziałem, że mówi więcej z grzeczności niż z zachwytu.

– Dzięki… – odpowiedziałem, próbując nie zemdleć od smrodu i wysiłku.

Każdy dzień wyglądał tak samo: wstawanie o piątej rano, karmienie zwierząt, czyszczenie obór, praca w polu, czasem naprawa maszyn, które pamiętały jeszcze czasy dziadka. Wieczorem padałem na łóżko i analizowałem w głowie, jak jedno złe kliknięcie myszką przy projekcie w firmie doprowadziło do całkowitej katastrofy. Wszystko, na co pracowałem przez lata – dyplomy, staże, uznanie przełożonych – zostało zdmuchnięte w ciągu kilku tygodni.

Ale jednocześnie, w tym uporze fizycznym, pojawiło się coś nieoczekiwanego: spokój. Brak ciągłej presji, deadline’ów, rozmów o wynikach i awansach. Tu liczył się każdy ruch rąk i każda godzina. Wbrew wszystkiemu, powoli zaczynałem doceniać prostotę pracy, która choć nieprestiżowa, dawała poczucie realnego wkładu i widoczny efekt. I mimo że każdego dnia wracałem do domu zmęczony i brudny, wiedziałem jedno, że muszę nauczyć się żyć z tym, co mam. To była moja nowa rzeczywistość – daleka od planów, daleka od wielkiego miasta, ale ucząca pokory i wytrwałości.

Przede mną była długa droga

Minęły miesiące, odkąd wjechałem na wieś do wujka Henia z pełnym plecakiem ambicji i nadziei, że „odrobię straty”. Codzienna praca przy zwierzętach i polu stała się rutyną. Każdy poranek pachniał wilgocią, ziemią i słomą, a moje dłonie przestały pamiętać eleganckie raporty i szklane biurka. Zrozumiałem, że życie nie zawsze podąża zgodnie z planem, nawet jeśli masz dyplom, wyróżnienie i wiarę, że świat stoi przed tobą otworem.

– Piotr, idziesz dziś na pole z Tadziem? – spytał wujek pewnego ranka, podając mi łopatę.

– Jasne – odpowiedziałem, próbując nie pokazać, jak bardzo tęsknię za dawnym życiem.

Przy każdej godzinie spędzonej przy oborze, wciąganiu gnojowicy i naprawie starych maszyn uświadamiałem sobie, że straciłem nie tylko pracę i karierę, ale też złudzenia o tym, jak łatwo można kształtować swoje życie. To, co kiedyś wydawało się kluczem do sukcesu, okazało się kruche jak szkło. Jeden błąd, jedna decyzja i wszystko legło w gruzach. Ale była też lekcja – twarda, bolesna, ale ucząca pokory. Nauczyłem się doceniać małe rzeczy: ciszę po porannej pracy, smak własnoręcznie przygotowanego posiłku, widok pola, które wbrew wszystkim trudom rośnie i daje plony.

Nie odzyskałem świata, który planowałem, ale zacząłem odnajdywać siebie w nowym rytmie życia. Moje ambicje nadal we mnie tliły się gdzieś głęboko, ale teraz wiedziałem, że prawdziwa wartość to nie tytuły, premie czy uznanie innych. To wytrwałość, pokora i umiejętność wstawania, kiedy wszystko wokół zdaje się walić. Przede mną była długa droga – droga daleka od miasta, od kariery i od luksusów. Ale w końcu mogłem spojrzeć na siebie w lustrze i powiedzieć: „Dajesz radę”. I choć to nie był rozdział, który sobie wymarzyłem, był moim rozdziałem.

Piotr, 28 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: