„Mąż stracił pracę pół roku temu. Przez jego głupotę toniemy w niemałych długach”

Zawsze myślałam, że w końcu znalazłam swoją oazę spokoju i szczęścia. Nasze wspólne marzenie o posiadaniu własnego mieszkania wydawało się spełnieniem wszystkich pragnień. Kiedy Marek i ja przekroczyliśmy próg nowego lokum, poczuliśmy, że zaczynamy nowy etap życia. Razem. Pełni entuzjazmu aranżowaliśmy wnętrza, wybierając każdy detal z pieczołowitością. Od dawna snuliśmy wizje wspólnej przyszłości, wyobrażając sobie, jak będzie wyglądać nasze życie.

Marek miał w sobie niespożyte pokłady energii, która potrafiła mnie zarażać. Czasem zastanawiałam się, jak to możliwe, że udało mi się trafić na kogoś, kto podzielał moje marzenia. Nasze życie było idealne, pełne planów i aspiracji. Jednak, jak to często bywa, życie potrafi zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie...

Czułam, że coś jest nie tak

Od pewnego czasu zauważyłam, że mąż był bardziej zamknięty, a rozmowy o finansach stały się tematem tabu.

– Wszystko jest w porządku? – zapytałam ostrożnie, starając się nie wywołać niepotrzebnego napięcia.

Podniósł na mnie wzrok i uśmiechnął się nieco zmęczonym uśmiechem.

– Jasne, wszystko jest pod kontrolą – odpowiedział.

Byłam jednak coraz bardziej zaniepokojona. Przecież do tej pory zawsze mogliśmy otwarcie rozmawiać o wszystkim. Coś się zmieniło, a ja nie mogłam znaleźć przyczyny. Moje myśli krążyły wokół naszych finansów. Kredyt, który wzięliśmy, wymagał regularnych spłat i musieliśmy trzymać rękę na pulsie, żeby wszystko szło zgodnie z planem.

– Na pewno? – dopytywałam, próbując wyczuć jakąkolwiek reakcję z jego strony.

– Mówiłem ci już, że tak. Naprawdę nie ma się czym przejmować – powiedział nieco zniecierpliwionym tonem, co tylko pogłębiło moje wątpliwości.

Czy był to tylko stres związany z pracą, czy może coś o wiele poważniejszego? Nie wiedziałam, ale czułam, że muszę się tego dowiedzieć.

Bałam się prawdy

Weszłam do salonu, trzymając w ręku list z banku. Odczytywałam zawarte w nim liczby, czując narastającą gulę w gardle. Musiałam porozmawiać z Markiem i dowiedzieć się, co się dzieje. Pokazałam mu list.

– Co to jest? Dlaczego mamy opóźnienia w płatnościach? – zapytałam zaniepokojonym tonem.

Marek spojrzał na kartkę, ale jego twarz pozostała niewzruszona.

– Nie przejmuj się, to tylko chwilowe. Wszystko jest pod kontrolą – odpowiedział, unikając mojego wzroku.

Nie mogłam uwierzyć w jego obojętność.

– Co się dzieje? – naciskałam, chcąc wreszcie usłyszeć prawdę.

Marek westchnął ciężko, wciąż nie patrząc mi w oczy.

– Nie teraz. Mam wiele na głowie – wymigał się, pozostawiając mnie w coraz większym niepokoju.

Czułam, jak moje wątpliwości rosną, a zaufanie zaczyna się kruszyć. Wiedziałam, że coś jest nie tak, ale nie miałam pojęcia, jak dotrzeć do prawdy. Wszystkie niewypowiedziane pytania, których nie potrafiłam zadać, krążyły mi po głowie, wypełniając ją niepewnością i strachem przed tym, co mogę odkryć.

Łzy zaczęły napływać mi do oczu

Wieczór był chłodny, a ja, nie mogąc zasnąć, snułam się po mieszkaniu, zastanawiając się, co tak naprawdę się dzieje. W pewnym momencie usłyszałam stłumione głosy. To był Marek. Rozmawiał z kimś przez telefon. Przybliżyłam się cicho, żeby usłyszeć więcej.

– Tak, wiem, powinienem jej powiedzieć – mówił Marek, a ja czułam, jak serce zaczyna mi walić. – Ale jak mam to zrobić? Straciłem pracę pół roku temu, a teraz nie mam pojęcia, jak to powiedzieć Paulinie.

Wstrzymałam oddech. W jednej chwili wszystko stało się jasne. To dlatego unikał rozmów, dlatego był taki zdystansowany.

– Wiem, że to był jej pomysł, ale się zgodziłem. Chciałem, żeby była szczęśliwa – dodał, a ja poczułam, jak moje nogi odmawiają posłuszeństwa.

Nie mogłam tego dłużej słuchać.

– Dlaczego mi tego nie powiedziałeś? – zapytałam, starając się, żeby mój głos brzmiał spokojnie.

Marek odwrócił się, zaskoczony moją obecnością.

– Ja... – zaczął, ale nie miał odwagi kontynuować.

– Straciłeś pracę i nie wiedziałeś, jak mi to powiedzieć? – wyrzuciłam z siebie, czując, jak łzy zaczynają napływać mi do oczu. – Myślałam, że możemy rozmawiać o wszystkim.

Marek spuścił wzrok.

– Bałem się twojej reakcji. To był twój pomysł, ja po prostu się zgodziłem – wyznał wreszcie, a jego słowa były jak nóż w serce.

Poczułam się zdradzona i pozostawiona sama sobie z problemem, który miał być nasz wspólny. Marek nie tylko zataił przede mną prawdę, ale też zrzucił na mnie całą odpowiedzialność za to, co się wydarzyło. Byłam w szoku, czując się, jakby cały świat runął mi na głowę.

Byłam zła i rozczarowana

Następnego dnia spotkałam się z moją przyjaciółką w naszej ulubionej kawiarni. Gdy tylko usiadłyśmy przy stoliku, Anka spojrzała na mnie uważnie.

– Co się stało? Wyglądasz na zmartwioną – powiedziała z troską.

Zebrałam się na odwagę.

– Marek stracił pracę pół roku temu i nic mi o tym nie powiedział – zaczęłam, a słowa te wydawały się niesamowicie ciężkie. – Odkryłam to dopiero wczoraj. Nie spłacamy kredytu, a on zrzucił całą odpowiedzialność na mnie, mówiąc, że to był mój pomysł.

Anka milczała przez chwilę, próbując przetrawić to, co właśnie usłyszała.

– To straszne. Naprawdę mi przykro. Ale jak mogło do tego dojść? – zapytała, wyraźnie zasmucona.

– Nie wiem. Myślałam, że Marek jest moim partnerem na dobre i złe, że możemy na sobie polegać. Czułam się taka szczęśliwa, planując z nim przyszłość – odpowiedziałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu. – Wszystko było kłamstwem. Czuję się oszukana i zostawiona sama sobie z tym problemem.

Anka przytaknęła ze zrozumieniem, chwytając mnie za rękę.

– Masz prawo być zła i rozczarowana. Pamiętaj, że nie jesteś sama – powiedziała z determinacją.

Jej słowa przyniosły mi odrobinę ulgi, ale wiedziałam, że przede mną jeszcze wiele trudnych decyzji. Musiałam zrozumieć, kim naprawdę jest Marek i czy jestem w stanie dalej z nim budować wspólną przyszłość. W głowie miałam mętlik, ale czułam, że powoli zaczynam odnajdywać w sobie siłę, by stawić czoła tej sytuacji.

Byłam sfrustrowana

Po spotkaniu z Anką wróciłam do domu. Chwilę później do mieszkania wszedł Marek. Zauważyłam w jego spojrzeniu niepewność. Wiedział, że musi stawić czoła naszym problemom.

– Musimy porozmawiać – powiedziałam, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie, choć wewnętrznie byłam rozedrgana.

Marek unikał mojego wzroku.

– Wiem, zrobiłem źle – zaczął, a jego głos był cichy. – Ale naprawdę nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć. Bałem się twojej reakcji.

Poczułam, jak ogarnia mnie frustracja.

– Przecież to nie o to chodzi. Powinieneś mi zaufać, porozmawiać ze mną. A ty po prostu... – urwałam, czując, jak emocje biorą górę.

– Nie wiedziałem, co zrobić – odparł, wzruszając ramionami, jakby cała sytuacja go przerosła. – To wszystko stało się zbyt skomplikowane.

– Małżeństwo to nie tylko dobre chwile. To również odpowiedzialność, wsparcie, szczerość. Jak możemy myśleć o przyszłości, skoro nie mogę na tobie polegać? – zapytałam, szukając w jego oczach jakiejkolwiek oznaki zrozumienia.

Jednak Marek siedział w milczeniu, jakby to, co mówię, nie docierało do niego.

– Muszę wiedzieć, co chcesz zrobić dalej. Czy zależy ci na tym związku? Na mnie? – zapytałam.

Mąż westchnął, ale jego odpowiedź była równie chłodna, jak jego postawa.

– Nie wiem. Może to wszystko poszło za daleko – odpowiedział, wzruszając ramionami.

Jego brak zaangażowania sprawił, że zdałam sobie sprawę, że coś się skończyło.

Podjęłam decyzję

Siedziałam w naszym mieszkaniu, które teraz wydawało się tak obce i puste. Marek wyszedł na spacer, a ja miałam czas na przemyślenie tego, co dalej. Decyzja była trudna, ale wiedziałam, że muszę wziąć odpowiedzialność za swoje życie i przyszłość. Zrozumiałam, że nie mogę dalej żyć w związku, w którym brakuje szczerości i zaufania. Moje myśli krążyły wokół kredytu, który teraz musiałam spłacać sama, ale czułam, że dam sobie radę. Zadzwoniłam do Anki, by powiedzieć jej o swojej decyzji.

– Postanowiłam zakończyć związek z Markiem – powiedziałam, a słowa te były równie trudne, co wyzwalające. – Nie chcę dalej żyć w kłamstwie.

Anka słuchała mnie z uwagą, a potem odpowiedziała:

– Jestem z ciebie dumna. To odważna decyzja. Wiem, że dasz sobie radę. Zawsze możesz na mnie liczyć.

Czułam się wspierana i to dodawało mi sił. Wiedziałam, że przede mną wiele pracy i że muszę znaleźć nowe sposoby na ułożenie sobie życia, ale była we mnie determinacja i chęć, by znów poczuć się szczęśliwą. Choć czułam się zdradzona i oszukana przez Marka, postanowiłam nie zatrzymywać się na przeszłości. Chciałam zbudować coś nowego, coś, co należałoby tylko do mnie. Byłam gotowa stawić czoła wyzwaniom i wierzyłam, że każdy koniec to jednocześnie początek czegoś nowego.

Paulina, 34 lata

Czytaj także: