„Chciałam założyć rodzinę, ale mąż się wzdrygał jak na odór nawozu. Okazało się, że już zasiał nasionko w innym ogródku”

Nazywam się Ewa i jestem kobietą około czterdziestki, która wiedzie na pozór normalne życie. Każdy dzień wygląda podobnie – praca, dom, mąż. Marek, mój mąż, jest dla mnie całym światem. Znamy się od lat i mimo upływu czasu, nasza miłość pozostaje niezmienna. Jednak w naszym małżeństwie istnieje pewna pustka, z którą próbuję się pogodzić. To brak dzieci, który ciąży mi jak głaz. Ja zawsze chciałam je mieć, ale mąż długo unikał tematu. W końcu dowiedziałam się od niego jasno, że nie zamierza ich mieć.

Próbuję zapełnić tę ogromną lukę różnymi sposobami, ale smutna świadomość, że Marek i ja nie będziemy mieć dzieci, ciągle kładzie cień na mojej codzienności. Zastanawiam się, jak wypełnić tę pustkę, jak nadać życiu nowy sens, gdy jedynym, co tak naprawdę mam, jest mój mąż i nasza wspólna miłość.

Znalazłam dziwne zdjęcie

Pewnego dnia, sprzątając strych, natknęłam się na stary album z fotografiami. Był zakurzony, jakby nikt nie zaglądał do niego od lat. Z ciekawością zaczęłam przeglądać zdjęcia. Wśród nich natrafiłam na jedno, które przykuło moją uwagę. Na fotografii widniał Marek, uśmiechnięty, z młodą kobietą i dzieckiem na rękach. Włożone tam jakby przez pomyłkę. Było dość nowe. Zaniosłam je do salonu.

– Marek, czy mógłbyś tu na chwilę przyjść? – zawołałam go z lekkim niepokojem w głosie.

Mąż wszedł do pokoju z kubkiem herbaty w dłoni.

– Co się stało, kochanie? – zapytał, widząc mój zmartwiony wyraz twarzy.

Podsunęłam mu album pod nos.

– Co to za zdjęcie? Kim są ci ludzie? – spytałam, starając się brzmieć spokojnie.

Marek spojrzał na zdjęcie i zamarł na moment. W jego oczach dostrzegłam cień niepokoju.

– To... to stara fotografia, Ewa. Sprzed wielu lat. Nie ma o czym mówić – próbował zbyć temat.

– Ale Marek, to ważne. Dlaczego nigdy mi o tym nie mówiłeś? – naciskałam, czując, że coś przede mną ukrywa.

– To przeszłość, Ewa. Nie musimy do tego wracać – odpowiedział nerwowo, po czym odwrócił się i wyszedł z pokoju.

Zostałam sama z albumem na kolanach, czując, jak narastają we mnie podejrzenia. Przecież nigdy wcześniej nie widziałam Marka tak zdenerwowanego. Co mógł przede mną ukrywać?

Musiałam poznać prawdę

Niespokojne myśli nie dawały mi wytchnienia. Czułam, że muszę dowiedzieć się więcej o tej tajemniczej kobiecie ze zdjęcia. Przypomniałam sobie o Natalii, dawnej znajomej Marka. Odszukałam jej dane. Postanowiłam do niej zadzwonić i umówić się na spotkanie. Nie było to łatwe, ale w końcu zgodziła się na kawę w pobliskiej kawiarni.

– Ewa! Jak miło cię widzieć po tylu latach – Natalia przywitała mnie ciepło, ale jej oczy zdradzały niepewność.

– Cześć, Natalia. Przepraszam, że tak nagle... Ale muszę o coś zapytać – zaczęłam niepewnie, ale z determinacją.

Usiedliśmy przy stoliku, a napięcie w powietrzu było niemal namacalne. Po krótkiej wymianie uprzejmości, przeszłam do rzeczy.

– Znalazłam zdjęcie Marka z tobą i dzieckiem. Co to za dziecko? – spytałam prosto z mostu.

Natalia zaskoczyła mnie jej wyrazem twarzy, jakby nagle znalazła się na przesłuchaniu.

– Ewa... To skomplikowane – odpowiedziała, próbując zbyć temat.

– Nie zamierzam tego tak zostawić. Proszę, powiedz mi prawdę – powiedziałam stanowczo, ale z nutą prośby.

Natalia westchnęła, jakby ciężar, który dźwigała od lat, nagle stał się nie do zniesienia.

– To Piotruś, syn Marka. Ale... to było dawno temu. Marek pewnie miał swoje powody, żeby ci o tym nie mówić – jej głos był cichy i pełen zrozumienia.

Byłam w szoku. Zastanawiałam się, co jeszcze mogę odkryć. Natalia nie chciała zdradzać więcej, a ja czułam, że muszę poznać całą prawdę.

Jak mógł ukrywać coś takiego?

Z uczuciami targającymi moim sercem, wróciłam do domu. Wiedziałam, że muszę stawić czoła tej sytuacji. Wieczorem, gdy Marek wrócił i myślał, że już śpię, usłyszałam jego rozmowę telefoniczną. Zaczęłam słuchać przez uchylone drzwi sypialni. Rozmawiał z Natalią.

– Natalia, musimy zdecydować, co dalej. Ewa zaczyna coś podejrzewać – powiedział Marek z wyraźnym napięciem w głosie.

– Marek, nie możemy dłużej tego ukrywać. Ona ma prawo wiedzieć – Natalia mówiła spokojnie, ale stanowczo.

Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy. To było dla mnie ciosem w samo serce.

Nie mogłam dłużej milczeć. Otworzyłam drzwi i weszłam do pokoju. Marek zaniemówił, widząc mnie stojącą w drzwiach.

– Ewa... – zaczął, ale przerwałam mu.

– Słyszałam wszystko, Marek. Jak mogłeś mnie tak okłamywać? – moja złość była nie do powstrzymania.

Marek opuścił telefon, nie wiedząc, co powiedzieć.

– Proszę, wyjaśnij mi wszystko, teraz – zażądałam.

Spuścił wzrok, wiedząc, że musi się przyznać.

– To dziecko ze zdjęcia to Piotr, mój syn. Z Natalią byłem krótko przed naszym ślubem, ale nigdy nie miałem odwagi, by ci o tym powiedzieć. Bałem się, że cię stracę – wyznał z trudem.

Stałam tam, czując, że mój świat się zawalił. Wszystko, w co wierzyłam, okazało się być kłamstwem.

Żyłam w kłamstwie

Nie potrafiłam pozbierać myśli. Marek, którego uważałam za ostoję, okazał się mieć sekret, który burzył nasze dotychczasowe życie. Wybiegłam z domu, czując potrzebę zrozumienia sytuacji. Chłodne powietrze uderzyło mnie w twarz, gdy szłam bez celu po okolicy, starając się poskładać rozbite kawałki mojego świata.

„Jak mogłam tego nie zauważyć?” – myślałam, wędrując po znajomych ulicach, które nagle wydały mi się obce. Nasze życie, miłość – wszystko stało się iluzją. Miałam ochotę krzyczeć, ale głos uwiązł mi w gardle. Czułam się zdradzona i oszukana.

Zatrzymałam się na chwilę, próbując złapać oddech. Moje myśli krążyły wokół Piotra, chłopca, który nagle stał się częścią mojego życia, mimo że nigdy go nie poznałam. Jakie to było dziecko? Co czuje wobec Marka i Natalii? I co ja sama powinnam zrobić?

W końcu postanowiłam się z nim spotkać. Wiedziałam, że muszę spojrzeć mu w oczy i zrozumieć, jakie miejsce zajmuje w tym wszystkim. Może to pomoże mi zrozumieć siebie i moją przyszłość.

Z drżącym sercem wróciłam do domu. Marek siedział na kanapie, z twarzą ukrytą w dłoniach. Spojrzałam na niego i powiedziałam spokojnie:

– Chcę spotkać się z Piotrkiem i Natalią. Muszę zrozumieć to, co się stało.

Marek podniósł wzrok, a w jego oczach pojawiła się nadzieja.

– Dziękuję, Ewa. To dla mnie wiele znaczy – powiedział cicho.

Mógłby być moim synem

Dzień spotkania z Piotrem nadszedł szybciej, niż się spodziewałam. Siedziałam w małej kawiarni, spoglądając nerwowo na drzwi. Czułam, jak serce bije mi coraz szybciej z każdym mijającym momentem. W końcu pojawił się, wysoki, nieco nieśmiały chłopak z włosami w nieładzie. Przez myśl przeszło mi, że mógłby być naszym synem – moim i Marka. Nigdy jednak nie dostałam tej szansy od męża.

Natalia weszła za chłopcem, ale trzymała się z boku.

– Dzień dobry – powiedział chłopak, uśmiechając się niepewnie, gdy usiadł naprzeciwko mnie.

– Cześć, Piotrze – odpowiedziałam, starając się brzmieć spokojnie, mimo że w środku drżałam z emocji.

Rozmowa zaczęła się nieśmiało, od małych rzeczy – szkoła, zainteresowania. Piotr był inteligentnym, wrażliwym chłopcem, w którym można było dostrzec podobieństwo do Marka. W miarę jak rozmowa się rozwijała, zaczął opowiadać mi o swoim życiu, marzeniach i obawach.

– Zawsze chciałem poznać drugą stronę mojej rodziny – przyznał Piotr, spoglądając mi prosto w oczy. – Wiem, że to wszystko jest trudne, ale mam nadzieję, że możemy się lepiej poznać.

Czułam, jak jego szczerość rozbraja moją niepewność. W Piotrze widziałam chłopca, który nie był winien sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy. Przypominał mi o tym, co mogłam mieć, a czego nigdy nie doświadczyłam.

– Też chętnie cię poznam – odpowiedziałam, starając się ukryć łzy.

Piotr uśmiechnął się, a w jego oczach zobaczyłam nadzieję, że nasza relacja ma szansę się rozwinąć. Rozmowa, choć pełna emocji, dała mi chwilowe poczucie zrozumienia i akceptacji dla sytuacji, w której się znalazłam.

Nadeszła gorzka refleksja

Po spotkaniu z Piotrem wróciłam do domu z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony czułam, że poznałam kogoś wartościowego, kto mógłby stać się częścią mojego życia. Z drugiej strony wciąż zmagałam się z poczuciem zdrady i oszustwa, jakie zgotował mi Marek.

Przez kolejne dni nasze relacje były napięte. Marek starał się być cierpliwy i dać mi przestrzeń, ale ja nie wiedziałam, jak postąpić. Byliśmy jak dwa statki dryfujące po wzburzonym morzu – zbliżaliśmy się do siebie, by zaraz potem oddalać się w przeciwnych kierunkach.

Zaczęłam zastanawiać się nad przyszłością mojego małżeństwa. Czy można odbudować zaufanie, kiedy wszystko, w co wierzyłam, okazało się iluzją? Czy chciałam w ogóle próbować? Część mnie pragnęła odejść, zacząć od nowa, z dala od kłamstw i niedomówień. Jednak wspomnienia wspólnie spędzonych lat nie dawały mi spokoju.

Równocześnie myślałam o Piotrze i o tym, jaką rolę chciałabym odgrywać w jego życiu. Chciałam być dla niego wsparciem, kimś, komu mógłby zaufać. Wbrew wszystkiemu, czułam, że mam coś, co mogę mu ofiarować – miłość i zrozumienie, które zawsze pragnęłam dać dziecku.

Nie potrafiłam podjąć ostatecznej decyzji. Każdego dnia ważyłam plusy i minusy, próbując znaleźć właściwą drogę. Może czas pokaże, jak ma wyglądać moje życie. Może zdołam wybaczyć Markowi i zaakceptować sytuację, w której się znaleźliśmy.

Na razie pozostaje mi nadzieja, że każdy nowy dzień przyniesie odpowiedzi, których tak bardzo potrzebuję. Wciąż zadaję sobie pytanie, czy można zacząć od nowa, kiedy wszystko, co znałam, rozpadło się na kawałki. Ale gdzieś w głębi duszy tli się we mnie przekonanie, że jeśli będę szczerze poszukiwać prawdy i miłości, znajdę drogę do nowego początku.

Ewa, 39 lat

Czytaj także: