„Chciałam zemścić się na mężu i przyprawiłam mu rogi. Przystojniak z biblioteki studiował moje ciało jak mapę”

Nigdy nie myślałam, że zdrada może dotknąć nasze małżeństwo. Jeszcze do niedawna każdy dzień wydawał się kolejnym cudownym rozdziałem w naszej wspólnej historii. Rano pocałunki i ciepłe uśmiechy, wieczorem wspólne gotowanie i planowanie przyszłości. Przez ostatnich kilka lat zbudowaliśmy solidne fundamenty: dom, przyjaciół, pasje. A przede wszystkim – zaufanie, które wydawało się niezachwiane.

Do czasu, gdy zaczęły pojawiać się pierwsze sygnały

Późne powroty Krzysztofa, wymijające odpowiedzi na proste pytania, tajemnicze rozmowy telefoniczne. To był dopiero początek. Aż pewnego dnia, znalazłam w jego kieszeni paragon za kolację w drogiej restauracji – tylko że to nie ze mna ja jadł. Zaczęłam składać fakty jak puzzle, tworząc obraz, którego tak bardzo nie chciałam widzieć. I w końcu nie można było już zaprzeczać. Moje idealne małżeństwo było tylko iluzją, a jego romans stał się bolesną prawdą, której musiałam stawić czoło.

Kiedy Krzysztof wrócił tego wieczoru, napięcie między nami było wyczuwalne już od progu. Usiadł naprzeciw mnie, z trudem podnosząc oczy. Jego niepokój był równie oczywisty jak fakt, że czeka nas poważna rozmowa.

– Musimy porozmawiać – zaczął, a w jego głosie brzmiała nuta niepewności. – Ostatnio dużo pracuję i...

– Więc to przez pracę wracasz tak późno? – przerwałam mu, chcąc zobaczyć jego reakcję, nie zdradzając przy tym, co tak naprawdę wiem.

On na chwilę zamilkł, po czym westchnął ciężko.

– Tak, wiele się dzieje w firmie. Nie chciałem cię tym obciążać – dodał, próbując brzmieć przekonująco.

Przez moment wydawało mi się, że jego troska jest prawdziwa, ale już wiedziałam, że to tylko część fałszywej gry.

– Rozumiem – odparłam z rezerwą. – Nie chciałabym przeszkadzać.

Czułam, jak rozczarowanie i złość mieszają się w moim wnętrzu. To był moment, w którym podjęłam decyzję – decyzję o zemście. Nie miałam pojęcia, jak daleko to zajdzie, ale wiedziałam, że muszę to zrobić. Zemsta... to słowo brzmiało zawsze tak obco, a teraz było nagle tak bliskie.

Jak mogłam pozwolić, aby tak mnie zranił?

Jak mogłam dalej udawać, że wszystko jest w porządku? Chciałam działać, ale czy zemsta da mi ulgę, czy będzie tylko solą na moje rany?
Po odkryciu zdrady Krzysztofa, każdy dzień, który spędzałam u jego boku, stawał się coraz cięższy do zniesienia. W moim sercu rodziła się potrzeba zemsty, potrzeba, by poczuł choć odrobinę bólu, który mi zafundował.

Piotra poznałam zupełnie przypadkiem w księgarni, kiedy sięgnęliśmy jednocześnie po ten sam egzemplarz powieści. To był zwykły czwartkowy wieczór, a ja szukałam ucieczki w literaturze. Nasze ręce musnęły się nieśmiało, a spojrzenie, które wymieniliśmy, było ciepłe i przepełnione niewypowiedzianymi słowami. Rozmowa nawiązała się sama, spontanicznie, jakbyśmy znali się od dawna. Piotr był łatwy w obyciu, a jego ciepło i szczerość sprawiały, że czułam się przy nim wyjątkowo komfortowo.

W kolejnych tygodniach spotykaliśmy się coraz częściej. Z każdym naszym kolejnym spotkaniem odkrywałam, że rozmowy z Piotrem są niczym balsam na moją zranioną duszę. Zdawałam sobie sprawę, że w pewnym sensie wykorzystuję tę znajomość jako narzędzie zemsty, lecz jednocześnie nie potrafiłam oprzeć się magnetyzmowi, jaki od niego emanował. Piotr wiedział, że jestem mężatką, a mimo to świetnie wypełniał pustkę, której wcześniej nie potrafiłam nawet zidentyfikować.

W głębi serca wiedziałam, że zdradzając Krzysztofa, staję się kimś, kim nigdy nie chciałam być. Jednak w obliczu jego zdrady, moja moralność zaczęła przybierać odcienie szarości. Nie było to tylko pragnienie zemsty, ale także krzyk o uwagę, o uczucie ważności, o potwierdzenie własnej wartości. Piotr, może nieświadomie, oferował mi to wszystko.

– Czy to uczciwe wobec Piotra? – zastanawiałam się, kiedy po raz kolejny spotkaliśmy się, tym razem na dłuższym spacerze, podczas którego znowu zapadła pełna emocji cisza, przerywana tylko przez nasze spojrzenia pełne pożądania.

Pewnego wieczoru, kiedy mgła snuła się leniwie nad parkiem, w którym często spacerowaliśmy, Piotr nagle zatrzymał się i odwrócił w moim kierunku.

Spojrzenie, które mi rzucił, było pełne zaniepokojenia

– Julia, musimy o czymś porozmawiać – zaczął, jego głos był miękki, ale stanowczy.

Zacisnęłam dłonie na pasku torebki, przygotowując się na słowa, które mogą zmienić wszystko.

– Tak? – odparłam, starając się brzmieć spokojnie.

– Zauważyłem, że coś cię gryzie. Chodzi o nas? – zapytał, patrząc mi prosto w oczy.

– To skomplikowane – wyznałam, czując, że prawda o zdradzie Krzysztofa jest już na wyciągnięcie ręki.

– Masz wyrzuty sumienia? Chodzi o Krzyśka? – jego pytanie było tak bezpośrednie, jakby widział przeze mnie.

Po chwili zawahania, skinęłam głową.

– Tak... – zaczęłam, a słowa zaczęły utykać mi w gardle. – Zdradził mnie.

Słowa zaczęły płynąć swobodniej, a Piotr słuchał, nie przerywając. Opowiedziałam mu o zdradzie, o poczuciu osamotnienia i o zemście, która była jak wrząca lawa w moim wnętrzu.

– Ah tak... – powiedział, kiedy skończyłam. – Rozumiem, że to, co nas łączy to tylko gierka?

– Nie! – przerwałam mu. – To, co między nami, zaczęło się od zemsty, ale stało się czymś znacznie ważniejszym. Obiecuję!

Piotr przybliżył się do mnie, jego dłonie lekko dotknęły moich ramion.

– Julia, niezależnie od tego, co było na początku, obiecuję, że będę tu dla ciebie – wyznał szczerze.

W jego głosie było coś, co sprawiło, że poczułam się bezpieczniej niż od długiego czasu. I wtedy wiedziałam, że chociaż zaczęło się od chęci zemsty, to coś pomiędzy nami przekształciło się w prawdziwe uczucie, które być może było wartym podjęcia ryzyka. W miarę jak dni płynęły, moje i Piotra spotkania stawały się coraz częstsze i intensywniejsze. Z każdym naszym spotkaniem, uczucie, które między nami rozkwitało, stawało się coraz trudniejsze do ignorowania. Nadal byłam mężatką, a jednak coraz częściej łapałam się na myśli, że życie u boku Piotra byłoby życiem, które chciałabym prowadzić.

Pewnej nocy, kiedy deszcz uderzał o okna mojego mieszkania, a światła miasta tworzyły kalejdoskop na mokrych ulicach, Piotr i ja znów się spotkaliśmy. Tym razem atmosfera była wyjątkowa – pełna seksualnego napięcia, ale i bliskości, która rosła między nami od pierwszego spotkania. Piotr dał mi poczucie bycia kochaną i pożądaną.

Siedząc obok niego na kanapie, czułam, jak jego ręka niepewnie spoczęła na moim ramieniu. Spojrzeliśmy na siebie, a w jego oczach dostrzegłam pragnienie. Nie było słów, które mogłyby wyrazić to, co czuliśmy – było tylko ciche porozumienie i pragnienie, by być razem, by pocieszyć się nawzajem, by po prostu poczuć się wzajemnie.

I wtedy, niepewnie, ale zdecydowanie, przekroczyliśmy granicę, która dzieliła nas od niewinnych spotkań do intymności. To nie był akt zemsty – to było poszukiwanie ciepła, zrozumienia i, choćby na chwilę, zapomnienia o bólu. Kochaliśmy się jak zwierzęta. Czułam, że nigdy nie byłam tak szczęśliwa. Piotr błądził po moim ciele, a mnie przechodził dreszcze. Studiował mnie jak mapę.

Oddawaliśmy się rozkoszą, kiedy usłyszałam dźwięk klucza. Krzysztof wparował do mieszkania z impetem burzy, którą niespodziewanie przyniosły mroczne chmury. Jego spojrzenie padło na mnie, a potem na Piotra – miał wzrok jak ostrze noża.

– Co to ma być? To kolejny twoich wyśmienitych planów? – wykrzyczał z jadem w głosie, nie kryjąc swojej złości. – Nie wiem, co powinno mnie bardziej zaboleć, fakt, że mnie zdradzasz, czy to, że jesteś tak okropną aktorką – kontynuował, a w jego oczach błyskała ironia.

– Odezwał się święty. Może przestań udawać niewiniątko? – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – W końcu to ty otworzyłeś ten rozdział!

– Zobaczymy, jak długo potrwa wasza sielanka, kiedy prawda o tobie wyjdzie na jaw, kochanie – rzucił, celowo używając słowa – kochanie– w sposób wysoce pogardliwy.

Każde jego słowo było jak policzek, a moje ciało drżało z emocji. Piotr podszedł do mnie, stając w obronie, ale w tym momencie chciałam tylko krzyczeć.

– Widzę, że znalazłaś sobie bohatera. Pięknie – Krzysztof spojrzał na Piotra z pogardą. – Jak to jest ratować damę w opałach, co?

– Zachowaj te twoje kpiny dla siebie! – warknęłam, czując, jak adrenalinę zalewa moje żyły.

To wszystko była burzliwa wymiana, pełna goryczy i zarzutów. W końcu, po tych gorzkich oskarżeniach, Krzysztof wycofał się, pozostawiając nas w dusznej atmosferze rozczarowania i wzajemnych pretensji.

Kiedy drzwi zamknęły się za Krzysztofem, poczułam się jak w centrum huraganu, który właśnie przeszedł przez moje życie, pozostawiając tylko spustoszenie. Piotr stał obok mnie, jego dłoń delikatnie dotykając mojego ramienia, ale wiedziałam, że teraz muszę zmierzyć się z konsekwencjami, które sama wywołałam.

Dni, które nastąpiły po tamtej nocy, były jak mgła – gęste i niemożliwe do przejrzenia. Wiedziałam, że muszę porozmawiać z Krzysztofem, że nie możemy już dłużej udawać, że wszystko wróci do normy. Spotkaliśmy się w naszym dawnym ulubionym kawiarnianym zakątku, miejscu, które kiedyś było symbolem naszych wspólnych radości. Teraz jego ściany wydawały się świadkami naszego małżeńskiego dramatu.

– Co teraz? Rozstanie, rozwód? – zaczął Krzysztof, nie mogąc ukryć sarkazmu. – A może masz jeszcze jakieś inne "niespodzianki" w zanadrzu?

–Przestań! Czy możemy choć przez chwilę porozmawiać jak dorośli? – próbowałam utrzymać spokojny ton, ale moje serce biło jak oszalałe.

– Och, nagle chcesz być dorosła? To ciekawe zmiany, biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia – odparł, każde jego słowo przesiąknięte cynizmem.

– I kto to mówi... Za dużo między nami się wydarzyło. Zbyt wiele błędów zostało popełnionych... z obu stron – powiedziałam, patrząc prosto w jego oczy. – Musimy podjąć decyzję o przyszłości.

– Tak, decyzję... jak to pięknie brzmi. Wydaje mi się, że ona już dawno zapadła. Mniej więcej wtedy, jak przyprowadziłąś do naszego domu tego swojego gacha! – jego ton był przenikliwy.

Zarówno Krzysztof, jak i ja wypowiadaliśmy słowa, które długo nosiliśmy w sobie, a teraz wylewały się z nas, surowe i niewygodne. W końcu doszliśmy do bolesnej, ale nieuniknionej konkluzji: nasze małżeństwo dobiegło końca. Nie było już sensu w próbach naprawy tego, co zostało tak drastycznie zniszczone.

Wychodząc z kawiarni, poczułam, że z jednej strony opadł ze mnie ciężar, ale z drugiej – stałam na skraju nieznanej przepaści. Teraz musiałam stawić czoła nowemu życiu, życiu, w którym moje uczucia do Piotra nie były już tylko złudzeniem, lecz mogły być prawdziwą częścią mojej rzeczywistości.

Julia, 32 lata