„Chcieli mnie wyswatać z weterynarzem, bo to najlepsza partia we wsi. Szkoda, że nikt nie liczył się z moimi uczuciami”

Przeprowadzka na wieś była decyzją, którą podjęłam po wielu tygodniach wahania. W wielkim mieście, w którym żyłam wcześniej, wszystko było zbyt szybkie, hałaśliwe i chaotyczne. Potrzebowałam przestrzeni, by odnaleźć spokój i harmonię. Kiedy pierwszy raz przyjechałam do tego urokliwego zakątka, poczułam, jakby czas zwolnił. Przyroda, cisza i życzliwość mieszkańców dawały mi ukojenie, którego tak pragnęłam. Jednak już po kilku dniach zrozumiałam, że spokój ma swoją cenę. Mieszkańcy byli nie tylko życzliwi, ale i niezwykle ciekawscy. Ledwie zdążyłam się rozpakować, a już zaczęły pojawiać się wizyty sąsiadów. Pierwsza była pani Jadzia, energiczna starsza kobieta z naprzeciwka, która wpadła, by powitać mnie w okolicy, i od razu zaczęła wypytywać o moje życie prywatne.

– Jak się pani tu podoba? – zapytała, siedząc na mojej nowej kanapie, jakby znałyśmy się od lat.

– Jest naprawdę uroczo – odpowiedziałam z uśmiechem, choć czułam się nieco przytłoczona jej obecnością.

Chciałam spokoju, ale czułam, że mieszkańcy tego miasteczka zaplanowali inaczej moją przyszłość. Każda rozmowa prowadziła do jednego tematu, a raczej osoby. Do Michała, miejscowego weterynarza, którego wszyscy uwielbiali. Szybko zorientowałam się, że chcą mnie z nim zeswatać, a każda wzmianka o nim sprawiała, że czułam się coraz bardziej osaczona.

Byłam zaniepokojona

Z samego rana usłyszałam pukanie do drzwi. Była to oczywiście pani Jadzia z zaproszeniem na kawę.

– Musimy przecież lepiej się poznać, skoro będziemy sąsiadkami – powiedziała, uśmiechając się szeroko.

Chciałam odmówić, ale nie miałam serca. W końcu musiałam nawiązać jakieś znajomości w nowym miejscu. Zgodziłam się i kilka minut później siedziałam przy kuchennym stole, a aromat świeżo parzonej kawy unosił się w powietrzu.

– I jak się pani u nas mieszka? – zapytała, podsuwając mi ciasteczka.

– Bardzo, bardzo dobrze – odparłam, czując, jak ciepło rozchodzi się po moim ciele z każdym łykiem gorącej kawy.

Pani Jadzia nie przeszła jednak od razu do pytania o moje życie prywatne. Zaczęła od rozmowy o wsi, opowiadając o jej historii i mieszkańcach. Szybko jednak temat zszedł na Michała.

– A nasz weterynarz, zna go pani? – zapytała z udawanym przypadkiem w głosie. – Taki przystojny i miły człowiek. Wszyscy go tutaj uwielbiają.

– Słyszałam o nim – odpowiedziałam ostrożnie, próbując ukryć swoje zakłopotanie.

– Och, na pewno byście się dogadali. On tak kocha zwierzęta, a pani...?

– No cóż, nie jestem przeciwniczką zwierząt – uśmiechnęłam się nerwowo.

Cały czas miałam wrażenie, że jestem badana. Czy w tych jej oczach jest tylko ciekawość, czy może jakieś inne intencje? Pani Jadzia wydawała się wiedzieć o mnie więcej niż ja o niej. Zrozumiałam, że tu czasem nie wystarczy chcieć się schować. I ta myśl zaczynała mnie niepokoić.

Próbowałam ukryć swoje zakłopotanie

Kolejnego dnia zdecydowałam się na spacer po okolicy. Krocząc po brukowanej ulicy, natrafiłam na lokalną cukiernię połączoną z kawiarnią, której właścicielem był pan Janek. Lokal był mały, ale przytulny.

– Dzień dobry! – zawołał pan Janek, gdy tylko przekroczyłam próg. – Pani tu nowa, prawda? Wszyscy o pani mówią.

Uśmiechnęłam się, próbując ukryć swoje zakłopotanie. Zrozumiałam, że prywatność w takim miejscu nie jest czymś łatwym do osiągnięcia. Usiadłam przy stoliku, a pan Jan szybko pojawił się z kubkiem parującej kawy.

– Miło mi panią poznać – powiedział z uśmiechem. – Jak się pani u nas żyje?

– Bardzo dobrze, dziękuję – odpowiedziałam grzecznie.

Nie minęło wiele czasu, zanim rozmowa zeszła na temat... Michała. Pan Janek był mistrzem plotek i z wielką przyjemnością opowiadał mi różne historie o mieszkańcach.

– Słyszałem, że nasz weterynarz, Michał, to niezłe ziółko – zaczął, przysiadając się do mojego stolika. – Ale dobry chłopak. Serce na dłoni.

– Tak, dużo o nim słyszałam – przyznałam, próbując ukryć irytację.

– No właśnie! Pewnie już wszyscy próbują was zeswatać. Ale niech się pani nie martwi. On naprawdę jest w porządku – dodał z uśmiechem.

– Naprawdę? – zapytałam z ciekawością.

Pan Janek opowiedział mi kilka zabawnych anegdot z życia i pracy miejscowego weterynarza, a także o jego relacjach z mieszkańcami. Jego opowieści były pełne ciepła i humoru, ale też pełne subtelnych aluzji do tego, że Michał ma w sobie coś tajemniczego, coś, co warto odkryć. Mimo wszystko rozmowa z panem Jankiem sprawiła, że zaczęłam się zastanawiać, czy rzeczywiście powinnam zaufać miejscowym swatom. Może ten Michał nie jest takim złym pomysłem na nową znajomość.

Jedna myśl nie dawała mi spokoju

W końcu, po wielu namowach zdecydowałam się dać Michałowi szansę. Spotkaliśmy się w małej restauracji w pobliskim miasteczku. Miejsce było urocze, z kameralną atmosferą, a wokół unosił się zapach świeżych ziół. Michał przywitał mnie serdecznym uśmiechem. Był wysoki, z ciepłymi oczami i pewnym siebie uśmiechem, który szybko rozładował moje nerwy.

– Miło cię w końcu poznać – powiedział, pomagając mi usiąść. – Wiele o tobie słyszałem.

– Wiem, wszyscy tu wydają się być niezmiernie zainteresowani moim życiem – zaśmiałam się, starając się przyjąć to z dystansem.

Rozmowa przebiegała płynnie, a Michał okazał się być nie tylko przystojny, ale też inteligentny i dowcipny. Opowiadał o swojej pracy z pasją, a ja słuchałam z zainteresowaniem. W pewnym momencie zauważyłam, że jego opowieści czasami nie trzymają się kupy.

– Więc to wszystko wydarzyło się tego samego dnia? – zapytałam z lekkim uśmiechem, próbując wyciągnąć z niego coś więcej.

– Hmm, może trochę mi się pomieszało, wiesz, czasem dni zlewają się w jedno – odpowiedział z nieco wymuszonym uśmiechem, unikając mojego wzroku.

Czułam, że jest coś, czego Michał mi nie mówi. I ta myśl nie dawała mi spokoju. Choć wieczór był udany, zaczęłam zastanawiać się, co tak naprawdę się za tym kryje.

Stanęłam jak wryta

Kolejny tydzień mijał spokojnie, choć ciągle wracałam myślami do naszej. Pewnego popołudnia, wracając z zakupów, usłyszałam coś, co przykuło moją uwagę. Przechodziłam obok domu pani Jadzi, gdy dobiegły mnie dźwięki rozmowy. Zaintrygowana, zwolniłam krok.

– Ale przecież nie możesz jej tego powiedzieć – mówił głos pani Jadzi, z nutą zatroskania.

– Wiem, ale nie mogę tego ukrywać wiecznie. Prędzej czy później się dowie – odpowiedział Michał, brzmiał na przytłoczonego.

Stanęłam jak wryta. Co takiego Michał przede mną ukrywał? Zanim się zorientowałam, podeszłam bliżej, z trudem powstrzymując drżenie rąk.

– Coś nie tak? – zapytała pani Jadzia, zauważając mnie przy furtce.

Wzięłam głęboki oddech i postanowiłam zaryzykować.

– Chyba powinnam o czymś wiedzieć, prawda? – powiedziałam stanowczo, patrząc mu prosto w oczy.

Jego wyraz twarzy zmienił się natychmiast. Uśmiech zniknął, a jego oczy zdradzały, że wiedział, o czym chcę rozmawiać.

– Może pójdziemy do mnie? – zaproponował cicho, kiwając głową w stronę swojej posesji.

Weszliśmy do jego domu, a ja poczułam, jak napięcie rośnie. Michał usiadł na kanapie i zaprosił mnie, żebym usiadła obok niego. Milczałam, czekając, aż zacznie mówić.

– Jest coś, czego ci nie powiedziałem – zaczął, unikając mojego wzroku. – Chodzi o moją przeszłość. To mogłoby wpłynąć na moją reputację tutaj... i na naszą znajomość.

Serce zabiło mi mocniej. Michał wziął głęboki oddech, po czym zaczął opowiadać historię, która wstrząsnęła mną do głębi. Było to coś, co faktycznie mogło zmienić moje postrzeganie jego osoby i naszej relacji.

– Rozumiem, jeśli po tym nie będziesz chciała mieć ze mną nic wspólnego – zakończył swoją opowieść, spoglądając na mnie z niepokojem.

Siedziałam w milczeniu, niepewna, co powinnam teraz zrobić.

Byłam rozdarta

Po tej rozmowie czułam się rozdarta. Michał opowiedział mi o swoich problemach z przeszłości, które rzucały cień na obecne życie. Zdradził. Miał ukochaną, ale nie potrafił się opanować i zdradził. Nie wiedziałam, co jeszcze mogłoby wyjść na jaw. Zdecydowałam, że muszę to wszystko przemyśleć, więc udałam się do kawiarni pana Janka, licząc na to, że rozmowa z nim pomoże mi uporządkować myśli.

– Widzę, że coś panią trapi – zauważył Pan N., stawiając przede mną filiżankę z herbatą.

– Tak, chyba potrzebuję porady – odpowiedziałam, bawiąc się łyżeczką.

Nie wiedziałam, jak dużo powinnam zdradzić, ale czułam, że muszę z kimś porozmawiać. Opowiedziałam mu ogólnikowo o moich obawach związanych z Michałem, nie wchodząc w szczegóły jego tajemnicy.

– Czasem ludzie mają za sobą przeszłość, której się wstydzą, ale to nie znaczy, że są złymi ludźmi – powiedział pan Janek z namysłem. – Michał zawsze był dobrym chłopakiem, chociaż... może czasem zbyt tajemniczym.

– Właśnie to mnie martwi – przyznałam. – Nie wiem, czy mogę mu zaufać, czy to tylko kolejna tajemnica, która wyjdzie na jaw.

– Tylko pani może podjąć tę decyzję. Musi się pani zastanowić, czy chce ryzykować i spróbować mu zaufać, czy jednak postawić na bezpieczeństwo i się wycofać – poradził, patrząc na mnie z troską.

Rozmowa z panem Jankiem nie rozwiała wszystkich moich wątpliwości, ale dała mi nową perspektywę. Musiałam zastanowić się, czego naprawdę chcę i czy jestem gotowa zaufać Michałowi, mając świadomość jego przeszłości.

Nie wiedziałam, co dalej

Siedząc z kubkiem herbaty w dłoni w swoim małym, przytulnym salonie, wpatrywałam się w widok za oknem. Analizowałam swoją sytuację. Przeprowadzka na wieś miała być nowym początkiem, a zamiast tego wplątałam się w emocjonalny labirynt, z którego nie mogłam znaleźć wyjścia. Myśli o Michale nie dawały mi spokoju, ale jego wyznanie było jak bomba, która całkowicie zmieniła moje wyobrażenie o naszej relacji. Widziałam w nim człowieka, który zasługuje na drugą szansę. Z drugiej jednak strony, strach przed zranieniem i zdradą paraliżował mnie.

Czas pokaże, jak potoczy się ta historia. Ostatecznie, choć nie znalazłam jeszcze wszystkich odpowiedzi, byłam gotowa na dalszą podróż. Może nie od razu przyniesie ona spokój, którego pragnęłam, ale na pewno będzie bezcenną lekcją.

Ewelina, 33 lata