„Córka zarabia ponad 10 tysięcy, a ostatniego płacze, że jest biedna. Już ja się dowiem, gdzie przepuszcza kasę”

Moja córka zawsze miała głowę na karku. Na studiach najlepsze noty, po studiach świetna praca, potem awans za awansem – aż się w końcu dorobiła pensji, o jakiej ja mogłam tylko pomarzyć. Piętnaście tysięcy miesięcznie. Dla mnie to prawie jak wygrana w totka. A mimo to... nigdy jej nie starcza do pierwszego. Zawsze coś. A to „mamo, pożycz dwie stówy, oddam za tydzień”, a to „mamo, mogę zjeść u ciebie obiad, bo dziś nie miałam czasu nic gotować” – czyli przetłumaczone na moje: „szkoda mi kasy na jedzenie”.

No i ja głupia zawsze jej pomogę, bo przecież to moja córka. Tylko w duchu mnie coś skręca. Bo na co ona wydaje tyle pieniędzy?! Buty ma jakiejś włoskiej marki – podobno jeden but kosztuje tyle, co moja renta. Paznokcie robi co dwa tygodnie, a ja nawet nie mam siły sobie zmyć lakieru. I niby biedna taka, że co niedzielę po schabowego przychodzi, a telefon ma nowy co pół roku. Kiedyś próbowałam coś zasugerować, tak delikatnie, że może czas nauczyć się oszczędzać... Wtedy Marta tylko wzruszyła ramionami i rzuciła:

– Mamo, żyję tu i teraz. Ty całe życie oszczędzałaś i co z tego masz?

I właśnie wtedy postanowiłam, że przestanę się tylko w duchu zżymać, a zacznę to wszystko zapisywać.

Popatrzyłam na nią podejrzliwie

Wpadła do mnie jak burza. Włosy spięte w modny kok, torebka jakiejś francuskiej firmy, na nogach szpilki, w których ja bym się zabiła po pięciu minutach.

– Mamo, pożyczysz mi stówę? Bo serio, nie mam już nic na koncie, a muszę zamówić taksówkę – rzuciła, jakby mówiła: „podaj sól”.

– Taksówkę? – spojrzałam znad talerza. – A autobus to cię parzy?

– Mamo, no bez jaj. Mam dziś kolację z inwestorem, nie mogę się spóźnić. Nie pojadę autobusem, bo mi się włosy zniszczą. I paznokcie!

– To może jeszcze helikopter ci zamówić?

Marta westchnęła teatralnie i usiadła przy stole.

– Mamo, proszę cię... Obiecałam, że oddam jutro. Dostałam przelew, ale karta mi się zablokowała. Coś z limitem.

Popatrzyłam na nią podejrzliwie. No przepraszam bardzo – zarabia ponad dychę, a nie ma stówy na taksówkę?! Całe życie obracałam każdą złotówkę pięć razy, zanim ją wydałam. A ona nawet nie wie, ile kosztuje masło.

– Dobrze – mruknęłam w końcu, sięgając po portfel. – I zapisuję w zeszycie. Zalegasz mi już 380 zł.

– Prowadzisz zeszyt?

– Tak, o mam nadzieję, że chociaż połowa z tego zwróci.

Podałam jej banknot, a ona dała mi buziaka w czoło.

– Jesteś kochana, mamuś. Lecę!

Wybiegła, zostawiając za sobą zapach jakichś drogich perfum.

Byłam w szoku

Tydzień później, ledwo zaparzyłam sobie kawę, dzwonek do drzwi. Marta, tym razem z dwiema torbami. W jednej ciasto z cukierni, w drugiej – laptop.

– Mamo, mogę u ciebie chwilę popracować? U mnie coś z internetem, a muszę wysłać ważną prezentację.

– Proszę bardzo – westchnęłam, przesuwając gazetę i robiąc jej miejsce przy stole. – Tylko ciekawe, że jak trzeba internet opłacić, to nagle zasięg znika.

– Nie śmieszkuj – rzuciła, wyjmując laptopa. – To przez router, coś się zawiesiło. W poniedziałek ma przyjechać technik.

– Aha. Może to przez twoją nową kanapę? – zapytałam mimochodem.

Zmrużyła oczy, ale zaraz się uśmiechnęła.

– No, powiedz sama – piękna, prawda?

– Piękna. I pewnie równie droga.

– Promocja była. Dziesięć rat 0%.

– A potem osiem lat płacenia.

– Bez przesady! Miesięcznie tylko 700 złotych. To jak dwa razy sushi mniej i już się spłaca.

– Ja za 700 złotych robiłam zakupy na cały miesiąc. I jeszcze starczało na rachunki.

– Ale ty, mamo, nie wiesz, jak teraz życie wygląda. Teraz wszyscy mają coś na raty. Telefon, laptop, kanapę…

Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. A ona już klikała coś na komputerze, popijając moją kawę i krusząc ciasto na obrus.

– Mamo, masz coś do jedzenia? Najlepiej coś konkretnego.

Wiedziałam, że to się źle skończy

Tym razem zadzwoniła wieczorem. Odbieram, a tam szum, muzyka, śmiechy w tle.

– Mamo, jesteś? Bo nie wiem, czy mam do kogo wracać – powiedziała.

– Gdzie ty jesteś, dziecko?

– Na warsztatach. Z samorozwoju. W Beskidzie Małym.

– I co, rozwinęłaś się już wystarczająco, żeby zapłacić rachunki?

– Mamo, to było mega ważne! „Zasługujesz na więcej” – tak się nazywał ten kurs. No i wiesz, dużo medytowaliśmy, ćwiczenia z ciałem, intencje, manifestacje...

– A ile za to zapłaciłaś?

– Tylko 2300. Z noclegiem i wegańskim cateringiem.

– Tylko?! Tyle płacę za czynsz przez dwa miesiące!

– Ale, mamo, teraz naprawdę czuję, że coś się zmieniło. Że idę do przodu.

– Do przodu... tylko nie wiem, czy na krawędź, czy ku przepaści.

– Oj, mamuś, nie zrzędź. Kupiłam ci coś! Piękny bukiet z suszonego eukaliptusa i lawendy. Do salonu!

– A nie mogłaś kupić kilo schabu? Byłby pożytek.

– Mamo! Przecież kwiaty są też dla duszy!

– Twoja dusza może i pachnie eukaliptusem, ale lodówka piszczy z głodu.

– No dobra, kończę, bo idziemy na ceremonię ognia. Jutro wracam. I mogę u ciebie przenocować? Bo nie opłaciłam jeszcze pokoju, a właściciel się wkurzył.

Nie mogłam się powstrzymać

W niedzielne popołudnie jeszcze nawet nie zdążyłam herbaty dopić, a już dzwonek. Otwieram drzwi i od razu widzę tę samą scenę co zawsze: ona cała w pędzie, jakby się świat miał zaraz skończyć. W jednej ręce reklamówka pełna ciuchów.

– Mamo, ratuj! Nie mam co na siebie włożyć!

– A to ty nie dopiero co wracałaś z jakiegoś outletu z pełną torbą?

– No właśnie! Ale tam były rzeczy bardziej... wakacyjne. A ja jutro mam ważne spotkanie i potrzebuję czegoś stylowego, ale z charakterem.

– A co, dres nie wystarczy?

– Przestań, nie żartuj. Przecież ja reprezentuję markę. Nie mogę wyglądać jakbym przyszła z siłowni.

– Mówisz to z tą reklamówką pełną brudów w ręce?

– Mamo... – jęknęła teatralnie i rzuciła się na kanapę, jakby całe życie ją zmęczyło.

Usiadłam naprzeciwko i przyglądałam się jej chwilę.

– Powiedz mi tylko jedno. Po co ci kolejna sukienka?

– Bo lubię, jak rzeczy są „na okazję”. A ta jutrzejsza jest wyjątkowa.

– No i dobrze, że wyjątkowa. To może i wyjątkowo przejdziesz się do pracy pieszo, oszczędzisz na tej taksówce i zamiast nowej bluzki zapłacisz czynsz.

Zamilkła. Po chwili tylko mruknęła:

– Masz może coś do zjedzenia?

– Pewnie. Zupa z wczoraj. Musisz sama sobie podgrzać. Ja wyjątkowo mam wolne.

Martwiłam się o nią

Siedziałyśmy przy stole. Córka pochłonęła właśnie drugą dokładkę zupy, jakby od trzech dni nic nie jadła. Patrzyłam, jak jej się te pazury z brokatem świecą przy każdej łyżce i tylko się zastanawiam, ile to cudo kosztowało.

– Mamo, tylko się nie denerwuj, ale... – zaczęła nagle, nie odrywając wzroku od talerza.

– No już pięknie. Jak zaczynasz od „nie denerwuj się”, to znaczy, że zaraz coś mnie trafi.

– Po prostu... dostałam telefon z banku. Ta moja karta – no wiesz, ta dodatkowa, co ją kiedyś wzięłam do zakupów online – jakoś się, no... przekroczyłam limit.

– Jakoś?! To nie worek ziemniaków, co się sam rozsypuje. Kto ci te zakupy klikał? Wróżka?

– To tylko trzy tysiące. Przez te bilety lotnicze. Promocja była. I ten żakiet, bo miał być tylko do odbioru, a potem jeszcze...

– Trzy tysiące?! A mówisz to tak, jakbyś zgubiła drobne w tramwaju.

– Spokojnie, mamo. Mam plan. Sprzedam kilka rzeczy, może dogadam się z bankiem na przesunięcie płatności. Teraz to się wszystko da załatwić.

– Tak, wszystko się da. Nawet sprzedać zdrowy rozsądek. Tylko kto go jeszcze kupi?

– Mamo, przesadzasz. Po prostu miałam dużo wydatków. Teraz będzie lepiej.

– Słyszę to zdanie od pięciu lat. Czekam tylko, aż kiedyś powiesz: „Mamo, mam nadwyżkę, zrobiłam zakupy dla ciebie”.

– Przecież ci kupiłam kiedyś ten kubek z napisem „Najlepsza mama”!

– No to sobie z niego teraz zaparz herbatę i wymyśl, jak nie zbankrutować.

Spojrzała na mnie, zmrużyła oczy... i wybuchła śmiechem.

– Dobrze, mamuś. To byłoby coś.

Mogłam być z niej dumna

Minęły dwa dni. Cisza. Żadnych telefonów, żadnych wizyt z reklamówką prania ani pytań o schabowego. Zaczęłam się martwić. No bo ile można wytrzymać bez obiadu i matczynej pożyczki? W końcu zadzwoniła.

– Mamo?

– Oho, żyjesz.

– Żyję. I mam dla ciebie niespodziankę.

– Tylko nie mów, że kolejna karta kredytowa.

– Nie. Zaskoczę cię. Przyszłam się pochwalić – powiedziała i już słyszałam, jak stuka obcasami po klatce schodowej.

Otworzyłam drzwi, a ona trzymała w ręku… siatkę z zakupami. Mąka, jajka, cebula, jakieś mięso.

– Co to ma być?

– Obiad. Sama dziś gotuję. Znalazłam kurs gotowania online. I postanowiłam zrobić coś dla ciebie. W ramach... no, takich mini oszczędności.

– Czyli nie będzie dziś taksówki i sushi?

– Nie. Będzie rosół i kotlet.

Usiadłam w fotelu i patrzyłam, jak się krząta w kuchni. Otwierała szafki, jakby pierwszy raz widziała garnki. Nie przeszkadzałam jej. Niech się uczy.

– Mamo?

– No?

– Ty mnie naprawdę czasem nie rozumiesz, co?

– A ty mnie.

– Ale wiesz co? Mimo wszystko... chyba jestem szczęściarą.

– Bo masz matkę, która ci ugotuje i jeszcze pożyczy?

– Bo mam matkę, która zawsze jest. Nawet jak znowu zrobię coś głupiego.

Podeszła i przytuliła mnie mocno. A ja, zamiast się złościć, tylko westchnęłam. Bo może to całe jej „nie starcza mi do pierwszego” to nie problem. To po prostu życie. I trzeba je brać takim, jakie jest.

Wiesława, 71 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: