„Delegacje męża okazały się tanimi schadzkami. Nie zabolało mnie to, bo sama nie byłam święta”

Mam na imię Natalia i jestem kobietą po trzydziestce. Każdego dnia budzę się w tej samej rutynie: wstaję, idę do pracy w biurze, a potem wracam do domu, gdzie czeka na mnie... pustka. Mój mąż, Tomasz, jest handlowcem i większość czasu spędza "w delegacjach". Choć wciąż żyjemy razem, to nasze relacje stały się chłodne i odległe. Często zadaję sobie pytanie, czy to jeszcze jest miłość, czy może tylko przyzwyczajenie.

Wieczorami zastanawiam się, czy te jego wyjazdy są rzeczywiście konieczne, czy może za tą zasłoną kryje się coś więcej. Ja sama, zdesperowana i zmęczona tą sytuacją, znalazłam chwilowe pocieszenie w ramionach kolegi z pracy, Marka. To była chwila słabości, której teraz żałuję. Pamiętam, jak pewnego wieczoru podczas kolacji Tomasz znowu powiedział, że musi "jutro wyjechać służbowo". Znowu poczułam to znajome ukłucie przepełniających mnie wątpliwości i podejrzeń.

To było skomplikowane

Tego wieczoru, kiedy Tomasz znowu ogłosił swoją rzekomą służbową podróż, nie mogłam już dłużej trzymać w sobie tej narastającej frustracji. Stałam przy zlewie, zmywając naczynia, kiedy w końcu wybuchłam.

– Tomek, jak długo jeszcze będziesz wyjeżdżać? – zapytałam z pretensją w głosie. – Czasem mam wrażenie, że robisz to specjalnie, żeby tylko nas unikać.

Spojrzał na mnie zaskoczony, jakby nie rozumiał, skąd nagle ta złość.

– Natalia, przecież wiesz, że to część mojej pracy. Przesadzasz, wszystko robię dla nas!

– Dla nas?! – podniosłam głos, odwracając się do niego. – Nie widzę cię tygodniami! Masz kogoś, prawda?

W jego oczach pojawił się błysk gniewu.

– Jak możesz mi coś takiego zarzucać? Nie dałem ci żadnego powodu, żebyś mogła tak myśleć!

– Więc dlaczego czuję, że nie jestem dla ciebie ważna? Jakbyś zapomniał, że istnieje coś więcej niż tylko praca! – wykrzyczałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

Tomasz nie odpowiedział. Zamiast tego odwrócił się na pięcie, wziął kurtkę i wyszedł, trzaskając drzwiami. Stałam tam chwilę w milczeniu, zastanawiając się, co powinnam teraz zrobić. Czy powinnam za nim iść? Może to ja przesadzałam? Ale z drugiej strony, co z moimi podejrzeniami? Zamiast tego, usiadłam na kanapie, próbując się uspokoić. Moje myśli błądziły również w kierunku Marka, ale teraz wszystko wydawało się takie pogmatwane.

Tego się nie spodziewałam

Kilka godzin później, kiedy próbowałam uspokoić się po kłótni, nagle zadzwonił telefon. To był numer, którego nie znałam. Odebrałam z lekkim niepokojem.

– Pani Natalia? – usłyszałam męski głos po drugiej stronie. – Policja. Pani mąż, Tomasz, miał wypadek samochodowy.

Słowa utkwiły mi w gardle. Wypadek? Nie mogłam w to uwierzyć. Szybko wzięłam klucze i wybiegłam z domu, kierując się prosto do szpitala, gdzie przewieziono Tomka.

Na miejscu zastałam chaos. Ludzie biegali, pielęgniarki krzątały się w pośpiechu. W końcu ktoś z personelu szpitala skierował mnie do sali, w której leżał mój mąż. Stałam przed drzwiami, niepewna, czy chcę wejść.

Drzwi się uchyliły i wyszła z nich młoda kobieta. Była atrakcyjna, z długimi, ciemnymi włosami i zielonymi oczami. Spojrzała na mnie niepewnie.

– Kim pani jest? – zapytałam ostro, przerywając ciszę.

– Jestem... Julia, koleżanka Tomasza – odpowiedziała speszona, ale zaraz dodała: – Właściwie... jestem jego dziewczyną.

Te słowa były jak cios w brzuch. Jak to możliwe? Tyle lat razem, a teraz to? Patrzyłam na nią przez chwilę, nie wiedząc, co powiedzieć.

– Przepraszam, nie wiedziałam, że... – zaczęła Julia, ale ja machnęłam ręką.

– Wynoś się – przerwałam jej, próbując zapanować nad chaosem w mojej głowie.

Przez chwilę stałam w korytarzu, czując mieszankę gniewu, upokorzenia, ale też... strachu. Co, jeśli Tomkowi coś się stanie?

Nasz świat się zawalił

Minęły dni pełne napięcia i niepewności, zanim Tomasz w końcu opuścił szpital. Chociaż był fizycznie zdrowy, emocjonalnie oboje byliśmy na krawędzi. W powietrzu wisiało milczenie, które zdawało się krzyczeć o wyjaśnienia.

Wieczorem, po tym jak Tomek wrócił do domu, w końcu nadszedł moment, by stawić czoła prawdzie. Usiadłam przy stole, a on zajął miejsce naprzeciwko mnie. Nasze spojrzenia się spotkały.

– Jechałeś wtedy do niej, prawda? – zapytałam cicho, ale stanowczo.

Tomasz spuścił głowę, jakby szukał odpowiedzi w podłodze. Milczał przez chwilę, co mówiło więcej niż jakiekolwiek słowa.

– Nie kłam. Wiem o was – dodałam, próbując powstrzymać drżenie w głosie.

Westchnął głęboko, jakby z niego uchodziło powietrze.

– To się tak po prostu stało... – zaczął, ale ja mu przerwałam.

– Po prostu stało?! – podniosłam głos, czując, jak złość wzbiera we mnie na nowo.

– Ona daje mi coś, czego ty już nie potrafisz – dodał z rezygnacją.

Te słowa przelały czarę goryczy. Czułam, jak moje serce krzyczy z bólu i gniewu.

– A wiesz co? Ja też nie jestem święta – rzuciłam. – Nie jesteśmy sobie dłużni.

Jego oczy się rozszerzyły, jakby nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Przez chwilę żadne z nas się nie odezwało. W pokoju panowała cisza, przerywana tylko naszym ciężkim oddechem.

Nie wiedziałam, co będzie dalej. Nie wiedziałam, jaką drogą pójdziemy. Ale jedno było pewne – nasz świat właśnie się zawalił.

Miałam mętlik w głowie

Po tej burzliwej konfrontacji z Tomkiem moje życie zaczęło przypominać jeden wielki chaos. Każda chwila była wypełniona emocjami, które mieszały się ze sobą w wirze gniewu, smutku i poczucia winy. Z jednej strony czułam żal za to, co się stało, z drugiej – ulgę, że prawda w końcu wyszła na jaw.

Podczas jednego z dni w pracy, kiedy wszystko wydawało się przerastać moje siły, postanowiłam porozmawiać z Markiem. Spotkaliśmy się w kawiarni niedaleko biura. Przy filiżance gorzkiej kawy próbowałam zebrać myśli.

– Nie wiem, co mam teraz robić – wyznałam, patrząc na niego z desperacją w oczach. – Czuję się jak najgorsza żona.

Marek spojrzał na mnie współczująco.

– Nie obwiniaj się – odparł, kładąc dłoń na mojej. – Wiesz, ile osób żyje w kłamstwie, bo jest nieszczęśliwych?

– Ale to, co zrobiłam... to wszystko było błędem – westchnęłam, próbując powstrzymać łzy. – Teraz czuję się taka zagubiona.

– Natalia, nikt z nas nie jest idealny. Może to jest moment, żeby zacząć od nowa, przemyśleć wszystko – powiedział, próbując mnie pocieszyć.

Choć jego słowa miały mi pomóc, w głębi duszy wiedziałam, że przede mną długa droga, by uporać się z tym wszystkim. Rozmowa z Markiem była mi potrzebna. Nie potrafiłam jednak jeszcze zdecydować, co zrobić z moim małżeństwem, co dalej z nami będzie.

Z Markiem pożegnałam się po tej rozmowie z lekkim uśmiechem, choć wewnątrz czułam się bardziej zagubiona niż kiedykolwiek. Wiedziałam, że muszę odnaleźć spokój i odpowiedzi w sobie.

Nie wiedziałam, co robić

Po kilku dniach, które spędziłam głównie na rozmyślaniu i analizowaniu naszej sytuacji, nadszedł czas na rozmowę z Tomaszem. Wiedziałam, że musimy coś postanowić, że nie możemy trwać w tym zawieszeniu. Usiadłam na kanapie, a Tomek przysiadł się obok. Nasze spojrzenia się spotkały, pełne niepewności i bólu.

– Co teraz z nami? – zapytał Tomasz, jego głos był cichy i pełen niepewności.

Przygryzłam wargę, próbując znaleźć właściwe słowa.

– Nie wiem... – zaczęłam, zerkając na niego z żalem. – Może musimy zrobić sobie przerwę. Odpocząć od siebie, przemyśleć, czego tak naprawdę chcemy.

Jego twarz pozostała bez wyrazu, ale widziałam, jak walczy z emocjami.

– Nie chcę cię stracić, Natalia – powiedział w końcu, jego głos drżał.

– A ja nie chcę żyć w kłamstwie – odpowiedziałam. – Może potrzebujemy czasu, żeby to wszystko przemyśleć, może wtedy będziemy w stanie coś uratować.

Zapanowała cisza, a my oboje staraliśmy się przetrawić te słowa. Wiedziałam, że przede mną wiele niełatwych decyzji. Musiałam się zastanowić, czy w ogóle jest szansa na odbudowanie tego, co straciliśmy.

Wieczorem, po tej rozmowie, wyszłam z domu na spacer. Potrzebowałam powietrza, przestrzeni, by poukładać sobie wszystko w głowie. Spacerując, spojrzałam w nocne niebo, w gwiazdy, które migotały nad moją głową. Czułam się zagubiona, ale jednocześnie lżejsza, bo przynajmniej znałam już całą prawdę.

Zrobiliśmy pierwszy krok

Mijające tygodnie były pełne refleksji i prób odnalezienia sensu w tym, co się wydarzyło. Zrobiłam sobie przerwę od pracy, od relacji z Markiem, a nawet od intensywnych rozmów z Tomkiem. To był czas, który musiałam poświęcić wyłącznie sobie. Każdego dnia próbowałam zrozumieć, gdzie popełniliśmy błąd, co doprowadziło nas do tego punktu.

Pewnego dnia, siedząc na ławce w parku, przyglądałam się dzieciom biegającym dookoła. Ich śmiech i beztroska przypominały mi, jak życie potrafi być proste, jeśli tylko damy sobie na to pozwolenie. Wtedy właśnie zrozumiałam, że niezależnie od tego, co się stanie, muszę znaleźć sposób na przebaczenie – zarówno Tomaszowi, jak i sobie. Bez tego nie mogłam ruszyć naprzód.

Zdecydowałam się na rozmowę z Tomkiem, by zamknąć ten rozdział naszego życia, niezależnie od tego, co to oznaczało dla naszej przyszłości. Spotkaliśmy się w naszym ulubionym parku. Rozmowa była spokojna, pełna zrozumienia. Oboje zdaliśmy sobie sprawę, że nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, którymi byliśmy dziesięć lat temu.

– Czy jesteśmy w stanie zacząć od nowa? – zapytał Tomasz, patrząc mi prosto w oczy.

Uśmiechnęłam się smutno.

– Myślę, że to nie będzie proste. Ale może najpierw musimy na nowo nauczyć się żyć ze sobą jako przyjaciele, zanim zdecydujemy o czymś więcej.

Tomasz skinął głową, a ja poczułam, że zrobiliśmy pierwszy krok w stronę pojednania. Wychodząc z parku, poczułam lekki powiew wiatru, który przypomniał mi, że życie nieustannie płynie do przodu, a my musimy płynąć razem z nim, niezależnie od trudności, jakie napotykamy po drodze.

Natalia, 36 lat

Czytaj także: