„Dla córki ważniejsza jest reputacja, niż szczęście matki. Woli, bym uschła z samotności niż randkowała na stare lata”

Od jakiegoś czasu żyję spokojnie na emeryturze. Dni mijają mi na spacerach po parku, czytaniu książek i plotkach z sąsiadkami. Moja córka Ania często przyjeżdża do mnie. Martwi się, czy nie jestem samotna, ale co tu dużo mówić – samotność nie zawsze jest zła. W zasadzie odkąd zaczęłam spotykać się z moim sąsiadem, życie nabrało zupełnie nowego wymiaru.

Była krytyczna

Poznaliśmy się przypadkiem. Ot, takie sąsiedzkie spotkanie na klatce schodowej. On, wdowiec, ja – też samotna. Uśmiechy zamieniły się w rozmowy, a rozmowy w spacery. Nasze spotkania są dla mnie powrotem do młodości. Tylko że Ania nie może się o tym dowiedzieć. Jeszcze pomyśli, że oszalałam na starość. Dlatego nasze schadzki są tajemnicą. Czy to do końca rozsądne? Może nie, ale przynajmniej znowu jestem szczęśliwa.

– Mamo, zauważyłam, że ostatnio jesteś jakaś inna – zaczęła któregoś dnia Ania, siadając naprzeciwko mnie. – Częściej wychodzisz z domu.

Westchnęłam, starając się zachować spokój. Zawahałam się, ale ostatecznie zdecydowałam się przemilczeć prawdę.

– Czasem po prostu trzeba odetchnąć świeżym powietrzem. To nic nadzwyczajnego.

– Mamo, przecież widzę, że coś się dzieje. Ostatnio nawet nie odbierasz telefonu, kiedy dzwonię.

Starałam się ukryć rumieńce na policzkach.

– Może po prostu jestem zajęta czymś innym. Nie musisz się martwić.

– Czym innym? – nie dawała za wygraną. – Nie chciałabym, żeby ludzie zaczęli gadać…

Wiedziałam, że kłamanie nie jest najlepszym rozwiązaniem, ale czy muszę mówić jej wszystko? Córka westchnęła z rezygnacją, ale widziałam, że temat jeszcze nie został zamknięty.

Czułam się przytłoczona

Był słoneczny poranek, idealny na spacer. Umówiłam się z Ryszardem. Szliśmy, rozmawiając o wszystkim i o niczym, trzymając się za ręce, kiedy nagle poczułam na sobie czyjś wzrok. Odwróciłam się i zobaczyłam Anię, stojącą kilka metrów dalej.

– Mamo, co tu się dzieje?

Rysiek grzecznie się oddalił, zostawiając mnie samą z córką. Wiedziałam, że ta konfrontacja prędzej czy później musiała nastąpić.

– To jest właśnie to, co próbowałam ci powiedzieć… – zaczęłam.

– Myślałam, że po prostu częściej spacerujesz, a nie że spotykasz się z kimś w tajemnicy!

– Aniu, posłuchaj mnie. On jest wspaniałym człowiekiem, a nasze spotkania dają mi dużo radości. Zasługuję na trochę szczęścia, nie sądzisz?

– A co ludzie pomyślą?

– Córciu, najważniejsze jest to, jak my się z tym czujemy, a nie co myślą inni. – Zbliżyłam się do niej. – Zrozum, to dla mnie ważne.

Ania odsunęła się, jej twarz była pełna sprzecznych emocji.

– Nie mogę na to pozwolić, mamo. Proszę, przestań się z nim spotykać.

Serce mi pękło na jej słowa, ale wiedziałam, że muszę bronić swojego szczęścia, choć to oznaczało konfrontację z najbliższą mi osobą.

Bała się plotek

Wieczorem, siedząc w fotelu, postanowił m postawić sprawę na ostrzu noża. Musiałam walczyć o swoje szczęście. Kolejnego dnia zadzwoniłam do córki, by wyjaśnić jej jej jeszcze raz.

– Nigdy bym nie pomyślała, że zaczniesz się tak zachowywać – powiedziała, gdy kolejny raz jej tłumaczyłam, że zależy mi na Ryszardzie. – Co jeśli ktoś cię zobaczy z tym sąsiadem? Nie chcę, żebyś stała się tematem plotek.

Czułam, jak łzy napływają mi do oczu. Było mi przykro.

– Wiem, że martwisz się o to, co powiedzą inni, ale musisz zrozumieć, że ja również mam prawo do szczęścia. To dla mnie ważne. Przeżyłam już sporo lat w samotności i teraz znalazłam kogoś, kto sprawia, że znów się uśmiecham. Nie pozwolę, by cokolwiek mi to odebrało.

Czułam, że to była kluczowa chwila, której finał wciąż pozostawał niepewny.

– Wiem, że to dla ciebie trudne do zaakceptowania. Ale chciałabym, żebyś zrozumiała, że to nie znaczy, że mniej mi na tobie zależy – powiedziałam z uczuciem. – Po prostu chcę być szczęśliwa i nie powinnam się tego wstydzić.

– Muszę to wszystko przemyśleć – szepnęła i rozłączyła się.

Opamiętała się

Minęło kilka dni. Codziennie czekałam na telefon od niej, na jakikolwiek znak, że zrozumiała i może choć trochę zaakceptowała moje decyzje. Aż w końcu nadeszła chwila, kiedy zadzwoniła.

– Mamo, mogę przyjść? – zapytała krótko.

– Oczywiście. Zawsze jesteś mile widziana – odpowiedziałam z ulgą.

Kiedy przekroczyła próg, zauważyłam, że wyglądała na zmęczoną, jakby walczyła z własnymi myślami. Usiadłyśmy przy kuchennym stole.

– Przepraszam, że tak to wszystko wyszło – zaczęła. – Myślałam o tym dużo i zrozumiałam, że nie powinnam była tak reagować. Nie chcę, byś była nieszczęśliwa. Po prostu bałam się, co inni mogą pomyśleć.

– Rozumiem twoje obawy – odpowiedziałam. – Ale ludzie zawsze będą gadać. Najważniejsze, byśmy my byli szczęśliwi z naszymi decyzjami.

Przytuliłam ją mocno. Wiedziałam, że to tylko początek, ale miałam nadzieję, że teraz możemy razem stawić czoła wszelkim wyzwaniom.

Zrozumiała mnie

Od tamtej rozmowy minęło już trochę czasu, a nasze relacje z Anią zaczęły się powoli układać. Choć nie wszystko było idealne, czułam, że zrobiłyśmy ważny krok ku wzajemnemu zrozumieniu i akceptacji.

Ania wciąż martwiła się o to, co pomyślą inni, ale nauczyła się, że jej lęki nie powinny determinować mojego szczęścia. To wymagało od niej dużo wysiłku, ale widziałam, że stara się zrozumieć moje wybory. Wspólne rozmowy stały się dla nas czymś ważnym, przestrzenią, w której mogliśmy dzielić się obawami i nadziejami.

Moja relacja z Ryszardem rozwija się w swoim tempie, dając mi wiele radości i poczucie młodości. Jestem świadoma, że niektórzy mogą to postrzegać jako nieodpowiednie, ale nauczyłam się, że prawdziwe szczęście to coś, co warto chronić, nawet wbrew opinii innych.

Waleria, 61 lat