„Dostałam od szefa niemoralną propozycję. Mój mąż się wściekł, że w ogóle myślę o tym, czy skorzystać”

Nie sądziła, że to usłyszę

Od zawsze wierzyłam w sprawiedliwość i prawość, co kierowało moimi wyborami życiowymi. Mój mąż, Piotr, zawsze mnie wspiera, chociaż czasem trudno mu zrozumieć moje zawodowe decyzje. Moja kariera rozwija się stabilnie, ale powoli, ponieważ zawsze stawiałam uczciwość nad szybki awans. Wszystko zmieniło się pewnego dnia, gdy Marek, mój szef, złożył mi propozycję, która wystawiła moje wartości na próbę.

– Mogę cię prosić na chwilę? – usłyszałam głos Marka, który wyrwał mnie z koncentracji nad aktami.

Weszłam do jego gabinetu, zastanawiając się, czego może chcieć. Marek siedział za biurkiem, uśmiechając się w ten swój charakterystyczny sposób, który zawsze wywoływał u mnie pewien niepokój.

– Jesteś jedną z najlepszych prawniczek, jakie mamy – zaczął. – Dlatego chciałbym ci zaoferować awans. Wiesz, że to ogromna szansa, ale...

Zanim dokończył, już czułam, że coś jest nie tak. Marek wstał i podszedł bliżej.

– ...ale awans wiąże się z pewnymi... zobowiązaniami – kontynuował, patrząc mi prosto w oczy. – Proponuję ci, żebyś spędziła ze mną noc.

Moje serce zamarło. Nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie usłyszałam.

– To chyba jakiś żart – powiedziałam drżącym głosem.

– W żadnym wypadku – odpowiedział poważnie. – Przemyśl to. To może być twoja jedyna szansa na szybki awans.

Wyszłam z jego gabinetu, czując się jak w koszmarze. W głowie krążyły mi tysiące myśli. Jak mogłam się na to zgodzić? Jak mogłam odmówić? Wewnętrzny głos moralności mówił mi, że nie mogę sprzedać swojej godności, ale kariera, na którą tak ciężko pracowałam, była teraz na wyciągnięcie ręki. Usiadłam z powrotem przy biurku, próbując zebrać myśli. Musiałam podjąć decyzję, która mogła zaważyć na całym moim życiu.

Liczyłam na jej wsparcie

Po pracy umówiłam się z Ewą na kawę. Potrzebowałam jej rady, choć wiedziałam, że jej podejście do życia różni się od mojego.

– Co się stało? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha – zaczęła, kiedy usiadłyśmy w kawiarnianym ogródku.

– Marek złożył mi propozycję awansu – powiedziałam cicho. – Ale pod warunkiem, że spędzę z nim noc.

Ewa uniosła brwi, ale nie wydawała się zaskoczona.

– I co, masz moralny dylemat? – zapytała, mieszając swoją kawę. – W naszej branży to się zdarza. Może to twoja jedyna szansa na szybki awans.

– Ale to... niemoralne – wybuchnęłam. – Jak mogę sprzedać swoją godność za awans?

Ewa westchnęła i pochyliła się ku mnie.

– Czasami musisz zrobić rzeczy, które wydają się niewłaściwe, żeby przetrwać. Marek ma władzę, a ty masz ambicje. Pytanie, co jest dla ciebie ważniejsze: twoje wartości czy kariera?

Patrzyłam na nią, czując się jeszcze bardziej rozdarta. Czy naprawdę wszyscy byli tak cyniczni? Czy to ja byłam naiwna, wierząc w uczciwość?

– To nie jest takie proste – odparłam z rozpaczą. – Nie mogę po prostu zapomnieć o swoich zasadach.

– Nikt nie mówi, że musisz – odpowiedziała łagodnie. – Ale musisz zdecydować, co jest dla ciebie ważniejsze.

Wściekł się jak nigdy

Wieczorem zdecydowałam się porozmawiać z Piotrem. Wiedziałam, że może nie zrozumieć, ale musiałam usłyszeć jego opinię. Opowiedziałam mu o propozycji Marka, starając się nie pominąć żadnego szczegółu. Kiedy skończyłam, jego twarz przybrała ciemniejszy wyraz.

– Chyba żartujesz – powiedział gniewnie. – Naprawdę rozważasz taką propozycję?

– To szansa na awans, na który pracowałam całe życie.

– Ale za jaką cenę? – uniósł głos. – Kaja, to jest nienormalne. Nie możesz tego zrobić.

– To moja kariera! – krzyknęłam, czując, jak narasta we mnie frustracja. – Nie rozumiesz, jak ważne to dla mnie jest.

– Rozumiem, ale nie mogę zaakceptować, że rozważasz coś takiego – odpowiedział zimno. – Czy naprawdę twoje wartości znaczą dla ciebie tak mało?

Wstałam od stołu, czując łzy napływające do oczu.

– Nie wiesz, jak to jest – powiedziałam przez zaciśnięte zęby. – Pracuję tak ciężko, żeby coś osiągnąć. Ty masz swoją stabilną pracę, a ja muszę walczyć o wszystko.

– Jeśli twój szef stawia takie warunki, to nie jest wart twojego szacunku ani twojej kariery.

Nie mogłam już dłużej tego znieść. Wybuchłam płaczem i wybiegłam z pokoju. Piotr próbował mnie zatrzymać, ale odepchnęłam go.

– To moja decyzja. Moje życie – powiedziałam, zanim zatrzasnęłam za sobą drzwi sypialni.

Zasady były dla mnie ważniejsze

Przez całą noc przewracałam się w łóżku, nie mogąc zasnąć. Rozmowa z Piotrem tylko wzmocniła moje wątpliwości. Rano, zdeterminowana, postanowiłam podjąć decyzję. Poszłam do biura wcześniej niż zwykle, aby mieć chwilę na rozmowę z Markiem przed rozpoczęciem dnia. Spojrzał na mnie uważnie, jakby przewidywał, co zamierzam powiedzieć.

– Zdecydowałaś się? – zapytał spokojnie.

– Tak, i moja odpowiedź brzmi: nie – powiedziałam stanowczo. – Nie mogę przyjąć twojej propozycji. Moje wartości są dla mnie ważniejsze niż jakikolwiek awans.

Marek uśmiechnął się, ale w jego oczach dostrzegłam cień zaskoczenia.

– Cóż, to twoja decyzja – powiedział powoli. – Musisz jednak wiedzieć, że konsekwencje mogą być poważne.

– Jestem tego świadoma – odpowiedziałam. – Ale nie mogę zdradzić samej siebie.

Marek skinął głową, a ja wyszłam z jego gabinetu. Wiedziałam, że zrobiłam to, co uważałam za słuszne, ale jednocześnie obawiałam się przyszłości. Wróciłam do swojego biurka i próbowałam skupić się na pracy. Jednak myśli ciągle krążyły wokół rozmowy z Markiem. Czy naprawdę zrobiłam dobrze? Czy moja kariera teraz legnie w gruzach? Ewa podeszła do mojego biurka, zauważając moją zamyśloną minę.

– I jak? – zapytała, siadając na krześle obok.

– Odmówiłam – powiedziałam cicho.

Ewa westchnęła, ale w jej oczach dostrzegłam cień podziwu.

– To była trudna decyzja. Ale może kiedyś okaże się, że była właściwa.

Próbowałam się uśmiechnąć, ale przyszłość wciąż wydawała się niepewna. Wiedziałam, że teraz muszę stawić czoła konsekwencjom swojej decyzji.

Wyrzucił mnie na bruk

Następne dni w biurze były pełne napięcia. Marek zachowywał się, jakby nic się nie stało, ale czułam, że coś się zmieniło. Pewnego dnia wezwał mnie do swojego gabinetu.

– Kaja, usiądź, proszę – zaczął spokojnie. – Twoja decyzja była próbą lojalności.

– Próbą lojalności? – powtórzyłam z niedowierzaniem.

– Chciałem zobaczyć, czy postawisz swoje wartości ponad karierę. Twoja odmowa była... interesująca, ale oznaczała, że przekreśliłaś swoją karierę w tej kancelarii. Potrzebujemy osób, które są gotowe poświęcić wszystko dla firmy.

Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy.

– Czy to znaczy, że jestem zwolniona? – zapytałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

– Nie od razu – odpowiedział Marek. – Ale twoje szanse na awans są teraz zerowe. Jeśli zdecydujesz się odejść, zrozumiem.

Wstałam powoli, próbując zachować resztki godności.

– Dziękuję za szczerość – powiedziałam, choć czułam się, jakby cały świat runął mi na głowę.

Wyszłam z gabinetu Marka, zdradzona i oszukana. Moje marzenia o karierze legły w gruzach. Musiałam znaleźć sposób, by poradzić sobie z tą sytuacją i iść dalej, choć nie wiedziałam jeszcze jak. Wracając do domu, czułam się, jakbym niosła na plecach cały ciężar świata. Piotr siedział w kuchni, patrząc na mnie z niepokojem.

– Co się stało? – zapytał, widząc mój wyraz twarzy.

Usiadłam naprzeciwko niego, łzy napływały mi do oczu.

– Marek powiedział, że moja odmowa przekreśliła moją karierę w kancelarii – wyznałam, drżącym głosem. – To była próba lojalności.

Piotr wstał i przytulił mnie mocno.

– Jestem z ciebie dumny.

– Ale co teraz? – zapytałam z rozpaczą. – Cała moja praca, wszystkie marzenia...

– Znajdziemy inną drogę – powiedział stanowczo. – Pokażesz, że można odnieść sukces bez zdradzania samej siebie.

Słowa Piotra dodały mi otuchy. Wiedziałam, że przede mną trudna droga, ale nie byłam sama. Miałam wsparcie kogoś, kto wierzył we mnie i w moje wartości. Przytuleni, zastanawialiśmy się, co teraz. Miałam przed sobą niepewną przyszłość, ale również poczucie, że postąpiłam właściwie. Praca, którą tak kochałam, mogła przynieść mi wiele wyzwań, ale nie była warta poświęcenia mojej godności.

Kaja, 31 lat