„Faceci byli dla mnie jak bilet na tramwaj, potrzebni tylko na jedną przejażdżkę. Los jednak się na mnie zemścił”

Jestem barmanką, chociaż nie planowałam wykonywania tego zawodu na dłużej. Pierwotnie chciałam tylko dorobić w trakcie studiów, ale minęło już siedem lat i pomimo skończonej socjologii nadal stoję za barem w Casablance.

Zazdrościła mi

Czasami naprawdę mam dość tej roboty – chodzenie w szpilkach całą noc daje się we znaki, a ciągły hałas potrafi doprowadzić do szału, szczególnie gdy występują zespoły na żywo. Dobrze chociaż, że zakaz palenia wyrzucił palaczy na zewnątrz. Jest też jasna strona tej pracy – goście zostawiają spore napiwki, poznaję masę ciekawych ludzi, no i nie brakuje przystojniaków.

Spotkałam mnóstwo facetów w swoim życiu. Jestem świadoma tego, że się im podobam. To wszystko przekładało się na wysokie napiwki. Mój wygląd to nie wszystko – równie istotne jest to, że potrafię stworzyć świetną atmosferę. Od zawsze dobrze dogadywałam się z facetami – w końcu dorastałam z trzema braćmi i tatą, pomagając w serwisie aut.

Panowie wyczuwali, że nadaję na ich falach, a gdy dodać do tego odrobinę kokieterii, efekty były naprawdę niezłe. Z miesiąca na miesiąc moje zarobki rosły, co dawało mi prawdziwą satysfakcję.

– Ale ci dobrze – jęknęła Aśka, z którą mieszkam. – Ja tylko mogę marzyć o kasie, jaką ty potrafisz zgarnąć… I pomyśleć, że pracuję jako księgowa już tyle lat – powiedziała z rezygnacją.

– Za to prowadzisz normalny tryb życia, nie to co ja. Kiedy inni śpią, ja działam, a w dzień się wyleguję.

– Całe szczęście, że jeszcze nie zaczęłaś wysysać krwi swoim facetom – zażartowała, robiąc aluzję do mojego dość luźnego podejścia do życia.

Lubię facetów

Nie mogę zaprzeczyć – spotykałam się z wieloma mężczyznami. Trudno oprzeć się możliwościom, szczególnie że nigdy nie należałam do grona dziewczyn marzących o białej sukni, złotym pierścionku, gromadce potomstwa i własnym gniazdku. Po prostu kochałam dobrą zabawę! Chciałam czerpać z życia ile się da.

Postanowiłam sobie, że nigdy nie powtórzę błędów mojej mamy. Ona marnowała każdy dzień w kuchni, sprzątała mieszkanie i prała brudne skarpetki męża. Pod wieczór była tak wykończona, że zamiast łapać radość z życia, bez przerwy wszczynała awantury z tatą.

Choć zbliżałam się do trzydziestych urodzin, kompletnie nie myślałam o poważnym związku. Muszę przyznać, że czasem było to wyzwanie. Wystarczy powiedzieć facetom wprost, że nie chce się nic na poważnie, a od razu wpadają po uszy. Ile ja się musiałam namęczyć, żeby trzymać na dystans tych wszystkich zadurzonych kolesi.

Ostatnio musiałam zmierzyć się z taką sytuacją dotyczącą Tomka. Kolejne drinki lądowały przed nim na stole, a jego zwierzenia o złamanym sercu stawały się coraz bardziej chaotyczne. Wieczór zakończył się jego chwiejnym marszem po schodach w dół, ale kolejnego dnia zaskoczył mnie, przynosząc bukiecik róż.

– Dziękuję ci za to, że znalazłaś czas, by mnie wysłuchać – oznajmił, wręczając mi kwiaty.

Musiałam go zbyć

Kiedy się spotkaliśmy, od razu coś zaiskrzyło między nami. Skończyło się na tym, że wylądowaliśmy w jego mieszkaniu. Kolejnego dnia dostałam od niego telefon i znów zostałam u niego na noc. Czuć było to napięcie między nami. Jednak po jakichś dwóch tygodniach ciągłych spotkań zorientowałam się, że on chyba liczy na coś poważniejszego.

– Mówiłam ci już wcześniej: nie chcę chodzić na obiady do twojej mamy ani planować wspólnego życia pod jednym dachem. Tymczasem ty zacząłeś non stop wydzwaniać i kręcić się pod moim mieszkaniem. Robisz się naprawdę męczący – oznajmiłam stanowczo podczas rozmowy telefonicznej.

Zapytał łamiącym się głosem, jakby był małym chłopcem, któremu właśnie odebrano ulubioną zabawkę, czy to koniec naszego związku. Odpowiedziałam twierdząco i zakończyłam połączenie bez słowa.

Kompletnie go olewałam kiedy non stop dzwonił tego wieczoru. W następnych dniach kręcił się pod moim domem jak natrętny cień. Przestał dopiero gdy zobaczył mnie w objęciach pewnego byłego boksera. Swoją drogą, ta historia z pięściarzem nie potrwała zbyt długo – zaledwie dwa spotkania. On też się nie odezwał, ale zupełnie mnie to nie obchodziło. W końcu już wtedy widywałam się z sympatycznym Mirkiem ze sklepu.

Oczarował mnie

Życie płynęło swoim rytmem. Moje przyjaciółki układały sobie życie rodzinne, rodziły dzieci i próbowały się zakorzenić. Tymczasem ja tkwiłam w swojej rutynie – wieczory za barem, potem do mieszkania, przeważnie nie sama, krótka drzemka i poranna kawa… Ciągle to samo.

Sebastiana poznałam całkiem niespodziewanie, nie w Casablance, ale w popularnym sklepie w śródmieściu, gdzie pracował. Wpadłam tam po nowe spodnie, a on bez skrępowania przyglądał się mojej pupie.

– Pomożesz mi znaleźć odpowiedni rozmiar, czy wolisz dalej się gapić? – rzuciłam w jego stronę.

Doradzał mi przy wyborze spodni, a potem zaproponował, żebyśmy razem wyskoczyli na kawę. W głowie układałam sobie już scenariusz paru randek – raz moglibyśmy posiedzieć w moim mieszkaniu, innym razem w jego, może zjeść gdzieś razem przy świecach, a na końcu czuły buziak przed rozstaniem i czekanie na kolejne spotkanie.

Sprawy początkowo układały się dokładnie tak, jak chciałam – przyjeżdżał do Casablanki w nocy, zazwyczaj jakieś pół godziny zanim kończyłam pracę. Razem wsiadaliśmy na jego motocykl i pędziliśmy przez opustoszałe ulice do jego domu. Lubiłam spędzać z nim czas nie tylko ze względu na fizyczną bliskość, ale również dlatego, że znalazłam w nim bratnią duszę i świetnie się rozumieliśmy.

Był niesamowity

Jego aparycja była niezwykła – głębokie, brązowe oczy, nos zadarty ku górze, bujna fryzura i skóra w śródziemnomorskim odcieniu. Kompletnie straciłam dla niego głowę, pierwszy raz od bardzo dawna.

Minął miesiąc i przez cały ten czas byliśmy nierozłączni. Kompletnie zapomniałam o innych znajomych. Każdą wizytówkę od zainteresowanych mną mężczyzn od razu wyrzucałam.

– To chyba miłość? – spytała zaciekawiona Aśka.

– W takim facecie nie da się nie zakochać. Jest po prostu niesamowity – powiedziałam z rozmarzeniem i opowiedziałam jej parę szczegółów. Zobaczyłam, jak na twarzy przyjaciółki maluje się zawiść.

– Zamierzasz kontynuować tę znajomość? – dociekała.

– Czemu miałabym przestać? Jest nam razem wspaniale. Wiesz, to taki typ ryzykanta. Uwielbia motocykle, ekstremalny sport, ciągle szuka nowych wrażeń. Tworzymy świetną parę – odpowiedziałam bez wahania.

Po pewnym czasie Sebastian zaprosił mnie na weekend nad morze. Zapewnił, że spędzimy wspaniały czas – i faktycznie tak było. Następne dwa dni spędziliśmy głównie w pokoju hotelowym. Wychodziliśmy jedynie coś zjeść, po czym od razu pędziliśmy z powrotem do naszej prywatnej przystani.

Zadurzyłam się

– Muszę ci przyznać rację! – wykrzyknęłam do Aśki, gdy wróciłam. – Totalnie się zakochałam!

– To lepiej nie daj mu tego za szybko odczuć, bo wiesz, co sama zawsze powtarzasz: facet weźmie nogi za pas – przestrzegała mnie kumpela.

– Daj spokój, z Sebkiem sprawa wygląda zupełnie inaczej, my po prostu idealnie do siebie pasujemy – odpowiedziałam rozpromieniona.

Radość nie gościła u mnie zbyt długo. Któregoś dnia postanowiłam zrobić mu niespodziankę i odwiedzić jego sklep bez zapowiedzi. Kiedy przekroczyłam próg z uśmiechem zakochanej dziewczyny, zobaczyłam coś, co sprawiło, że stanęłam jak wryta. W pustym sklepie mój Sebastian całował się z jakąś długonogą laską ubraną w motocyklową kurtkę. Stałam jak sparaliżowana, a on nawet nie drgnął na mój widok.

– Cześć! Świetnie, że przyszłaś. Poznajcie się, to jest Sylwia – tak nas sobie przedstawił.

– Spotykasz się z kimś innym? – spytałam drżącym głosem, a on spojrzał na mnie jakbym postradała zmysły.

– My z Sylwią już od pięciu lat mamy taki układ, prawda, skarbie? – mrugnął do niej i klepnął ją w tyłek! – Kiedyś razem graliśmy muzykę, ale to stara historia…

Byłam zdruzgotana

Wyszłam stamtąd bez słowa pożegnania. Przez kolejne trzy dni czekałam aż Sebastian zadzwoni, ale cisza. W końcu czwartego dnia wpadłam na genialny plan – upić się porządnie ginem i do niego zadzwonić.

– Co ty mi zrobiłeś, idioto?! Myślałam, że to, co między nami jest, to coś szczególnego, a ty mnie po prostu wrzuciłeś do swojej kolekcji! – wrzasnęłam przez telefon.

– Kotku, może najpierw sprostujmy jedną rzecz: czy to nie ty jesteś tą laską z Casablanki, która uwielbia się bawić? – odpowiedział.

– Kompletnie nie wiem, o co ci chodzi – odparłam zdumiona.

– Parę miesięcy temu poszłaś do łóżka z moim kumplem. A gdy zaczęliśmy się widywać i przez przypadek zobaczył cię ze mną, wspomniał mi, że lubisz niezobowiązującą rozrywkę, więc pomyślałem, że mogę to pociągnąć dłużej. Nie szukałem niczego poważnego, sądziłem, że to jasne – wyjaśnił.

Nie mogę się odnaleźć

Strasznie mi brakuje Sebastiana. Wpadłam w monotonię – wykonuję podstawowe czynności życiowe, ale wszystko, co robię i o czym myślę, kręci się wokół niego. Starałam się do niego odezwać jeszcze parę razy, ale wyraźnie pokazał, że nie ma ochoty na żadne spięcia.

– Jak dalej będziesz urządzać mi sceny, kontrolować moje relacje i mówić, co mam robić, to wybacz, skarbie… Nie chcę się w nic angażować – stwierdził w czasie ostatniej rozmowy i poprosił, żebym odpuściła sobie kolejne telefony. – Przykro mi, maleńka, ale to, co do ciebie czułem, już przeminęło – rzucił na pożegnanie.

Chodzę po domu jak struta i nie mogę znaleźć pocieszenia, nawet u swojej przyjaciółki Aśki.

– No sorry, ale sama się o to prosiłaś! Latami robiłaś wodę z mózgu facetom, łamałaś im serca na prawo i lewo, to teraz nie narzekaj – powiedziała mi ostatnio z wyraźną nutą złośliwości.

„Co za bzdury!” – przeleciało mi przez głowę, chociaż w głębi duszy wiedziałam, że to prawda. Fakt – igrałam z uczuciami facetów, kręciłam nimi jak chciałam i ciągnęło się to całymi latami. Mam tylko jedno na swoje usprawiedliwienie – nigdy wcześniej nie wiedziałam, że zranione uczucia mogą przynosić taki ból!

Maja, 33 lata