„Na Mazurach moje serce zabiło mocniej. Fotki z urlopu nie są jedyną pamiątką, z jaką wróciłam”

Każde lato spędzam nad jeziorem w jednym mazurskich ośrodków wypoczynkowych. To właśnie tutaj, trzy lata temu, po raz pierwszy spotkałam Bartka. Wszedł na stołówkę z szerokim uśmiechem, pełen energii, gotów zaskarbić sobie sympatię wszystkich. Jego charyzma była zaraźliwa, a ja od razu poczułam, że ten chłopak wniesie coś nowego do mojego życia. Od początku coś nas przyciągało, choć starałam się trzymać dystans.

– Hej, Natalia! – wołał, gdy tylko mnie widział. – Masz chwilę? Może przejdziemy się po ośrodku?

Bartek był jak powiew świeżości w moim uporządkowanym świecie, a jego obecność z każdym dniem cieszyła mnie coraz bardziej. Mimo że serce mówiło mi jedno, rozsądek przypominał o zasadach, które ustanowiłam po wcześniejszych, bolesnych doświadczeniach. Unikałam związków, nie chcąc ryzykować zranienia. Czy można było jednak całkowicie ignorować to uczucie?

– Nie jesteś trochę zbyt surowa dla siebie? – pytał Bartek, patrząc mi prosto w oczy.

Jego obecność i nasze rozmowy sprawiły, że zaczęłam się zastanawiać, czy warto zaryzykować dla czegoś, co wydawało się być prawdziwe i piękne.

Spacer nad jeziorem

Pewnego ciepłego, letniego wieczoru Bartek zaproponował spacer o zachodzie słońca. Niebo nad jeziorem miało odcień różu i pomarańczy. Wiedziałam, że ta przechadzka będzie miała szczególne znaczenie, że wydarzy się coś, czego oboje spodziewaliśmy się już od dłuższego czasu. Szliśmy ścieżką wzdłuż jeziora, rozmawiając o codziennych sprawach, gdy nagle Bartek zatrzymał się. Spojrzał mi prosto w oczy, a jego twarz poważniała.

– Natalia – zaczął z lekkim drżeniem w głosie. – Od jakiegoś czasu chciałem ci powiedzieć, że jestem tobą zauroczony. Wiem, że może to cię zaskoczyć, ale musiałem być szczery.

Te słowa sprawiły, że serce zabiło mi szybciej. Czułam, jak wszystko we mnie wibruje. W głębi duszy wiedziałam, że ten moment nastąpi, ale nie spodziewałam się, że wywoła we mnie tak silne emocje. Wzięłam głęboki oddech, próbując zebrać myśli.

– Bartek, też coś do ciebie czuję – przyznałam. – Ale wiesz, jak ważne są dla mnie zasady. Obawiam się łamać je i komplikować sobie życie.

Bartek uśmiechnął się, jakby czuł ulgę po tym wyznaniu.

– Nie musimy od razu mówić o związkach i zobowiązaniach – powiedział spokojnie. – Może po prostu cieszmy się tym, co jest teraz? Być tu i teraz, bez zbędnych planów.

W mojej głowie rozpoczął się wewnętrzny dialog. Czy powinnam zaryzykować i pozwolić sobie na tę chwilę szczęścia? Z jednej strony coś we mnie krzyczało, by podążyć za sercem, ale z drugiej strony rozum mówił co innego. Wiedziałam, że decyzja, którą podejmę, zaważy na naszej przyszłości. Jednocześnie czułam, że ten romans może przynieść mi więcej, niż się spodziewam. Pod wpływem impulsu, zgodziłam się dać sobie szansę na coś, co może być początkiem nowego etapu w moim życiu.

Za głosem serca

Nasza relacja z Bartkiem szybko przekształciła się w coś głębszego i bardziej intensywnego, niż mogłam sobie wyobrazić. Każda chwila spędzona razem była jak kolejna strona nieznanej, ale ekscytującej książki. Spotykaliśmy się codziennie, starając się wykorzystać każdy wolny moment na wspólne chwile. Czasami chodziliśmy na długie spacery po lesie, odkrywając urokliwe zakątki ośrodka, innym razem siedzieliśmy przy ognisku, rozmawiając do późnych godzin nocnych. Z każdym dniem stawałam się coraz bardziej zaangażowana emocjonalnie. Granice, które kiedyś wydawały mi się nieprzekraczalne, zaczynały się zacierać.

– Wiesz, Natalia – powiedział Bartek pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy nad brzegiem jeziora. – Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Po zakończeniu urlopu będziemy się kontaktować, prawda?

Jego słowa były jak balsam na moje serce. Uśmiechnęłam się, starając się ukryć wzruszenie.

– Oczywiście, Bartek – odpowiedziałam. – Chciałabym, żebyśmy utrzymali kontakt. Te wakacje są wyjątkowe, ale co z przyszłością?

– To, co mamy teraz, jest prawdziwe. Nie chcę tego stracić.

Mimo tej chwili szczęścia, w mojej głowie wciąż pojawiały się wątpliwości. Co się stanie, kiedy urlop się skończy? Czy nasza relacja przetrwa próbę czasu? Z jednej strony cieszyłam się każdą chwilą z Bartkiem, z drugiej jednak nie mogłam pozbyć się niepewności o przyszłość. Jednak postanowiłam skupić się na teraźniejszości. Cieszyć się tym, co mamy teraz, bez nadmiernego rozmyślania. Każdy uśmiech, każdy gest Bartka utwierdzał mnie w przekonaniu, że decyzja, by dać sobie szansę, była słuszna. Nasze rozmowy pełne były marzeń i planów na przyszłość, ale ja wciąż walczyłam z myślami, czy to wszystko nie jest tylko letnią iluzją.

Powrót do rzeczywistości

Moje wakacje dobiegały końca, a z nim nasz intensywny, pełen emocji czas w mazurskim ośrodku. Musiałam wrócić do swojej codzienności. Początkowo, wspomnienia wspólnie spędzonych chwil dodawały mi otuchy. Jednak z każdym dniem pojawiały się cienie niepewności. Próbowałam skontaktować się z Bartkiem. Na początku brak odpowiedzi na wiadomości i nieodbierane telefony tłumaczyłam sobie natłokiem obowiązków, które wracały do nas po urlopie. Ale im dłużej cisza trwała, tym większy niepokój we mnie narastał. Pewnego dnia, kiedy wróciłam z pracy, w skrzynce pocztowej znalazłam list.

Poznałam jego charakter pisma od razu. Drżącymi rękami otworzyłam kopertę, mając nadzieję, że rozwieje on wszystkie moje obawy. Jednak zamiast jasnych odpowiedzi, list wzbudził jeszcze więcej emocji. Bartek pisał o swoich uczuciach, o tym, jak wiele dla niego znaczył ten czas. Nie było jednak ani słowa o planach na przyszłość, ani o powodach jego milczenia. Zaczęłam podejrzewać, że coś jest nie tak. Moje obawy i intuicja, które wcześniej tłumiłam, teraz krzyczały głośno. Zdecydowałam się na test ciążowy, kierowana dziwnym przeczuciem i symptomami, których nie mogłam dłużej ignorować. Wynik okazał się pozytywny.

Moje życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Uczucie szczęścia, które wcześniej mnie wypełniało, ustąpiło miejsca zagubieniu i lękowi o przyszłość. Wiedziałam, że nic już nie będzie takie samo. W jednej chwili musiałam zmierzyć się z nową rzeczywistością, która zdawała się być nie do przewidzenia.

Nieodebrane telefony

W pierwszej kolejności próbowałam skontaktować się z Bartkiem. Musiałam mu powiedzieć o naszym dziecku. Jednak każde moje próby kończyły się niepowodzeniem. Telefony pozostawały nieodebrane, a wiadomości bez odpowiedzi. Pewnego dnia, podczas rozmowy z jedną z naszych wspólnych znajomych z wakacji, dowiedziałam się, że Bartek wyjechał do pracy za granicę. Ta informacja była dla mnie szokiem. Poczułam się zdradzona i opuszczona. Jak mógł wyjechać, nie mówiąc mi o swoich planach? Zadzwoniłam do swojej najlepszej przyjaciółki.

– Cześć, Ania – zaczęłam, próbując utrzymać spokój w głosie. – Mogę się do ciebie na chwilę odezwać? Potrzebuję się wygadać.

– Oczywiście, Natalia. Co się dzieje?

Opowiedziałam jej o wszystkim, o letnim romansie z Bartkiem, o jego wyjeździe i o tym, że jestem w ciąży. Czułam, jak łzy zaczynają spływać po moich policzkach.

– Nie wiem, jak sobie z tym wszystkim poradzę – wyznałam przez łzy.

Ania słuchała cierpliwie, dodając mi otuchy i wsparcia.

– Natalia, jesteś silna. Pamiętaj, że masz mnie i innych przyjaciół, którzy ci pomogą. Zawsze możesz na nas liczyć.

Jej słowa przyniosły mi chwilową ulgę, ale w mojej głowie wciąż trwał chaos. Zastanawiałam się, czy będę w stanie podołać nowym wyzwaniom, które przede mną stoją. Wiedziałam jednak, że muszę zacząć planować swoją przyszłość na nowo, niezależnie od tego, co się wydarzy.

List do Bartka

Z determinacją zdecydowałam się na konfrontację z Bartkiem, choćby na odległość. Postanowiłam napisać do niego list, w którym mogłabym wyrazić wszystkie emocje, które od dłuższego czasu mnie przytłaczały. Chciałam, żeby wiedział, co się wydarzyło, i jakie są moje oczekiwania wobec niego. "Drogi Bartku" - pisałam, drżącą ręką układając słowa na papierze. "Nie mogłam dłużej milczeć. Nasze wspólne lato było dla mnie czymś wyjątkowym, ale to, co wydarzyło się po zakończeniu ulopu, całkowicie zmieniło moje życie. Dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Tak, spodziewam się naszego dziecka".

Każde zdanie wypełniało mnie uczuciami, które trudno było mi opisać. Czułam się oszukana, zdezorientowana i samotna, ale jednocześnie wiedziałam, że muszę się skonfrontować z rzeczywistością. Pisząc, zadałam mu najważniejsze pytanie: Co teraz? Czy zamierzasz wziąć odpowiedzialność za to, co się wydarzyło, czy zostawisz mnie samą w tej sytuacji? Co, jeśli Bartek nie odpowie? Co, jeśli nie poczuje się gotowy na takie zobowiązanie? Moje emocje były mieszanką gniewu, żalu i nadziei na odpowiedź, która może rozwiać choć część moich wątpliwości.

Gdy kończyłam pisać, czułam się trochę lżej. Przelanie myśli na papier dało mi poczucie, że zrobiłam wszystko, co mogłam. List stał się dla mnie symbolem zamknięcia jednego rozdziału i być może początkiem nowego. Zostawiłam list na biurku, gotowa wysłać go następnego dnia. Wiedziałam, że niezależnie od tego, jaka będzie odpowiedź Bartka, muszę przygotować się na życie jako samotna matka, ale miałam też nadzieję, że między nami nie wszystko jest skończone.

Natalia, 27 lat

Czytaj także: