„Gdy dowiedziałam się, że jestem adoptowana, mój świat runął. A potem było już tylko gorzej”

To była zwykła sobota. Nawet nie przeczuwałam, że tego dnia całe moje życie rozpadnie się jak tania porcelana z bazaru. Przez trzy dekady żyłam w przekonaniu, że wiem, kim jestem. Moniką, córką Elżbiety i Henryka. Urodzona w lutym, spod znaku Wodnika, trochę dziwna, trochę wycofana, ale wierna sobie. A potem jedno zdanie zmieniło wszystko. To nie było jak w filmie. To była prawda wypowiedziana z przesadnym spokojem. Prawda, która wywróciła mój świat. Gdyby ktoś zapytał mnie dzisiaj, co wtedy czułam, odpowiedziałabym, że nic. Bo najpierw jest pustka. Potem przychodzi gniew, potem jeszcze coś, a potem... jeszcze gorsza prawda.

Pomyślałam, że to żart

Mama wpadła do mnie z sernikiem. Ot, zwykła wizyta.

– Mamo, mówiłam ci już milion razy, że nie cierpię rodzynek – powiedziałam z wymuszonym uśmiechem.

– Ojej, no coś ty… Przecież zawsze wyjadałaś je pierwsza – odparła, siadając ciężko przy stole. – Zresztą, to nie o sernik chodzi. Musimy porozmawiać.

Skrzywiłam się. Nic dobrego nigdy nie zaczęło się od tych trzech słów.

– Jeśli znowu chodzi o ojca i jego dziwne milczenie na rocznicę, to wiesz, że ja się do tego nie wtrącam...

– Nie chodzi o ojca. Chodzi o ciebie – przerwała.

Jej głos był stanowczy.

– O mnie? – uniosłam brew. – Coś ze mną nie tak?

Milczała chwilę, jakby próbowała dobrać słowa. A potem wypaliła, bez zbędnych ceregieli.

– Jesteś adoptowana.

Zamarłam. W pierwszej chwili pomyślałam, że to jakiś chory żart. Ale ona patrzyła na mnie poważnie, bez cienia uśmiechu.

– Co ty gadasz? – wyszeptałam. – Jak to adoptowana?

– Miałam ci to powiedzieć wcześniej. Bałam się, że mnie znienawidzisz.

– I dopiero teraz uznałaś, że już czas? Po trzydziestu trzech latach?

Nie odpowiedziała.

Byłam wściekła

Nie wiem, ile siedziałyśmy w milczeniu. Może minutę, może dziesięć. W mojej głowie roiło się od pytań, a żadne z nich nie miało odpowiedzi.

– Czy ojciec…? – zapytałam w końcu cicho.

Mama kiwnęła głową.

– Oczywiście. Wiedzieliśmy oboje od samego początku, że…jesteś nasza. Wciąż jesteś.

Parsknęłam.

– „jesteś nasza”. Świetnie. Jak piesek ze schroniska.

– Proszę cię… – zaczęła, ale już mnie nosiło.

Wstałam gwałtownie, prawie przewracając krzesło.

– A kto jest moją matką? Ojcem? Skąd mnie macie? Z ulicy? Z sierocińca? Od zakonnic?

– To nie tak. Wszystko było zgodne z prawem. Oficjalna adopcja. Miałam wtedy trzydzieści osiem lat i lekarz powiedział, że już nie zajdę w ciążę…

– Więc wzięliście sobie cudze dziecko. Jakby to było... normalne. I żyliście z tą tajemnicą przez całe moje życie?

– Bo nie chcieliśmy cię skrzywdzić – powiedziała, nie podnosząc głosu. – Bo kochaliśmy cię i nadal cię kochamy.

Zacisnęłam zęby z wściekłości.

– A ta „biologiczna matka”? Ona mnie chciała? Czy oddała, bo jej przeszkadzałam w życiu?

Mama spojrzała na mnie, jakby chciała coś powiedzieć, ale się zawahała.

– To... skomplikowane – szepnęła.

To był moment, w którym zrozumiałam, że to dopiero początek.

Zrobiło mi się zimno

Po wyjściu mamy usiadłam na podłodze w przedpokoju, jakby to było jedyne bezpieczne miejsce na świecie. Po godzinie zadzwonił telefon. Mama. Odrzuciłam. Drugi raz. Trzeci. Za czwartym razem napisała SMS:

„Proszę, przyjedź jutro. Opowiem ci wszystko. Całą prawdę”.

No to pięknie. Czyli wcześniej to była jakaś... półprawda? Następnego dnia zjawiłam się punktualnie o dziesiątej. Ona już czekała z herbatą i pudełkiem dokumentów. Nie patrzyłam na nią. Patrzyłam na to, co miała w rękach.

– To wszystko? – spytałam chłodno.

– Tak. To są papiery adopcyjne… I coś jeszcze – powiedziała, wyjmując zdjęcie.

Zdjęcie kobiety. Młoda, ładna, z kręconymi włosami i oczami… moimi.

– To twoja biologiczna mama. Miała na imię Iwona.

– Miała? – zapytałam. – Czyli już nie żyje?

Mama spojrzała gdzieś ponad moim ramieniem, jakby szukała odpowiedzi na suficie.

– Żyje. Ale… – urwała. – Nie oddała cię z powodu biedy czy samotności. I nie była nastolatką. Była dorosła. I bardzo zdeterminowana, żeby… cię nie mieć.

Zrobiło mi się zimno.

– Co to znaczy „zdeterminowana”?

– To znaczy, że nie chciała, żebyś kiedyś ją odnalazła.

Patrzyłam na zdjęcie Iwony, a w sercu pojawiło się coś nowego. Pogarda.

Zaczęło mi się kręcić w głowie

Wpatrywałam się w zdjęcie kobiety, która mnie urodziła. Miała zaciśnięte usta, jakby ktoś ją zmusił do uśmiechu. Nie wyglądała jak matka. Wyglądała jak ktoś, kto nie zna pojęcia „czułość”.

– Czemu jej bronisz? – spytałam nagle. – Czemu mówisz o niej jak o ofierze? Przecież powiedziałaś, że mnie nie chciała.

– Bo… nie jesteś jedynym dzieckiem, które urodziła.

Spojrzałam na nią gwałtownie.

– Co?

– Miała jeszcze jedno dziecko. Starszego syna. Ciebie oddała, jego wychowała.

Serce mi przyspieszyło. Brat. Zaczęło mi się kręcić w głowie.

– Czyli co? Mnie oddała, a jego zostawiła? Na jakiej podstawie? Rzucała monetą?

Mama zamilkła. Wzięła z pudełka kolejny dokument – wycinek z jakiejś starej teczki, częściowo pożółkły, z pieczątkami.

– To jest decyzja sądu. Iwona trafiła do więzienia, kiedy byłaś niemowlakiem. Syn został z jej matką. A ciebie… no cóż, ciebie zabrano.

Zrobiło mi się niedobrze.

– Za co poszła siedzieć?

– Nie wiem, nie chciałam wtedy wiedzieć.

Wstałam. Musiałam się ruszać, bo inaczej bym zwymiotowała.

– I ty… mnie od niej wzięłaś? Z tej rodziny?

– Wtedy nie wiedzieliśmy wszystkiego. Nikt cię nie chciał. Miałaś miesiąc. Byłaś przekładana z rąk do rąk, z interwencji na interwencję. Wzięliśmy cię, bo nie mogliśmy patrzeć, jak cię znowu gdzieś zabierają.

Usiadłam z powrotem.

– A brat? On o mnie wie?

– Myślę, że tak. On cię szukał. Skontaktował się ze mną dwa lata temu.

Zamknęłam oczy. Brat, który mnie zna, a ja go nie. I kobieta, która mnie oddała. To było dla mnie za wiele.

Serce mi zamarło

Nie spałam całą noc. Wpatrywałam się w sufit i próbowałam złożyć siebie na nowo z tych wszystkich pękniętych kawałków. Kiedy rano zadzwonił telefon, serce mi zamarło. Nieznany numer.

– Halo? – powiedziałam niepewnie.

– Monika? – odezwał się męski głos. – To… ja. Michał.

Brzmiał młodziej, niż się spodziewałam.

– Skąd masz mój numer? – zapytałam, może zbyt ostro.

– Twoja mama… znaczy, pani Ela mi dała. Powiedziała, że może już jesteś gotowa.

Parsknęłam, ale bez złości.

– A co, jak nie jestem?

– To się rozłącz. Jednak zanim to zrobisz… chciałem tylko powiedzieć, że przez większość życia wiedziałem, że mam siostrę. Że byłaś. Że cię zabrali. I zawsze sobie wyobrażałem, że cię znajdę.

Nie miałam żadnego odpowiedzi na to zdanie. Przełknęłam ślinę.

– Wiesz, kim była nasza matka? Co robiła?

– Tak. Mnie też chciała oddać, ale babcia ją zatrzymała. Nie bronię jej. Nie chcę jej znać. Ale ciebie chciałem.

To „chciałem” zrobiło mi coś z sercem. Dziwne ciepło, którego się nie spodziewałam.

– Nie wiem, czy jestem na to gotowa – powiedziałam w końcu. – Ale wiem, że nie chcę więcej kłamstw.

– Jasne. Możemy się spotkać? Kiedyś. Nie dziś. Nie jutro. Po prostu… kiedyś.

– Dobrze – odpowiedziałam po długiej chwili. – Ale ja wybiorę to „kiedyś”.

– Czekam. Nawet długo. Tylko bądź.

Rozłączył się pierwszy. Poczułam, że może… tylko może… nie jestem już całkiem sama.

Nie miałam siły

Minął miesiąc. Michał nie dzwonił. Nie pisał. I dobrze. Czułam, że potrzebuję przestrzeni, żeby przetrawić wszystko. Pewnego dnia siedziałam sama na ławce w parku. W pewnej chwili usiadł ktoś na ławce obok. Mężczyzna, na oko w moim wieku. Nie spojrzałam nawet w jego stronę. Nie miałam siły. Tylko kątem oka zauważyłam, że trzyma kubek z kawą i przygląda się gołębiom.

– Ładne miejsce – odezwał się.

Głos miał spokojny, ciepły. Nie znajomy, ale nie obcy.

– Może – mruknęłam, nie patrząc w jego stronę.

– Czasem przychodzę tu poczekać.

– Na kogo? – zapytałam odruchowo.

– Na siostrę. Jeszcze nie wiem, kiedy będzie gotowa się spotkać.

Zamarłam. Nie spojrzałam. Nie zapytałam: „To ty, Michał?”. Bałam się. Milczałam, a on po chwili wstał.

– Może innym razem – powiedział tylko.

I odszedł. A ja siedziałam dalej. Z sercem tłukącym się jak szalone. Nie wiedziałam, czy właśnie przegapiłam najważniejszą rozmowę mojego życia. Ale może… może po prostu jeszcze nie byłam gotowa. I on o tym wiedział.

Monika, 33 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: