„Gdy sąsiad wyznał mi swój sekret aż coś we mnie zadrżało. Mam 56 lat i jeszcze do trumny się nie kładę”

Kiedy po raz ostatni zamknęłam drzwi starego domu, coś we mnie pękło. Dzieci dawno już wyfrunęły z gniazda, a po rozwodzie z Jackiem nawet te ściany przestały być moje. Przeprowadzka do dwupokojowego mieszkania na czwartym piętrze bloku w spokojnej dzielnicy miała być nowym początkiem. I w pewnym sensie była – tylko że nikt nie ostrzegał mnie, że „nowy początek” może być taki… cichy. Tak strasznie cichy.

Rano parzyłam sobie kawę, przysiadałam w kuchni i patrzyłam w okno, jakby tam, między balkonami, miało się wydarzyć coś wartego uwagi. Mijały tygodnie, a ja coraz rzadziej mówiłam na głos cokolwiek poza „dzień dobry” do sąsiadów. Jednym z nich był Michał – mieszkał po drugiej stronie klatki. Cichy, uprzejmy. Zawsze pierwszy się uśmiechał, ale nie zagadywał. A ja… nie miałam odwagi. Ani ochoty na nic więcej niż święty spokój.

Ale spokój, jak się okazało, to nie to samo, co szczęście. Zrozumiałam to dopiero wtedy, gdy Michał zapukał do moich drzwi. A może to los zapukał przezeń?

Sąsiad wyciągnął pomocną dłoń

Reklamówka pękła dokładnie wtedy, kiedy otworzyłam drzwi wejściowe. Pomarańcze potoczyły się po klatce schodowej jak dzieci na placu zabaw, jedna odbiła się od ściany i zniknęła na niższym piętrze. Klnąc w duchu, uklękłam na schodach, próbując je zebrać, kiedy usłyszałam spokojny głos.

– Może pomóc?

Podniosłam wzrok. Michał. Stał w progu swojego mieszkania, kilka kroków ode mnie, z tym swoim ciepłym, nienatarczywym uśmiechem.

– Już sobie radzę – mruknęłam, choć cała sytuacja była raczej komiczna niż godna dumy. W rękach miałam dwie pęknięte torby i rozsypane zakupy, a fryzura przypominała mi o tym, że od rana nie spojrzałam w lustro.

Michał zszedł na dół. Bez słowa przyniósł pomarańczę z drugiego piętra i podał mi ją jak coś o wiele ważniejszego niż owoc.

– Dzień jak co dzień, co? – uśmiechnął się.

– Taaa, standard – próbowałam brzmieć nonszalancko, ale chyba mi nie wyszło.

Chwilę patrzył, jak upycham wszystko do drugiej torby, i wtedy to padło:

– A może... kawa? Wpadłaby pani do mnie? Mam świeżo zmieloną. Tylko kawa, bez żadnych podtekstów.

Spojrzałam na niego zaskoczona. Tylko kawa? Przez chwilę nic nie mówiłam. W głowie miałam chaos: „On naprawdę mnie zaprasza? Mnie? Po tylu latach, po rozwodzie, po tym, jak przez ostatni rok moja największa przygoda to zmiana dostawcy internetu? I czy on powiedział do mnie per pani?”

– Nie chcę się narzucać – dodał szybko, chyba widząc moje wahanie. – Po prostu... od dawna chciałem zagadać. Ale jakoś... zawsze wyglądała pani na zajętą.

– Zajętą? – parsknęłam pod nosem. – No to chyba dobrze udaję.

I wtedy uśmiechnęłam się do niego – może pierwszy raz tak szczerze, odruchowo. Nie pamiętam nawet, kiedy ostatnio się tak uśmiechałam. A już na pewno nie do żadnego mężczyzny.

– Może... innym razem – powiedziałam w końcu, bardziej do siebie niż do niego.

– Trzymam za słowo – skinął głową z tą swoją spokojną pewnością. Potem cofnął się do mieszkania, a ja stałam jeszcze chwilę z torbą w ręku i sercem bijącym jak po biegu.

Nie wiedziałam, co mnie bardziej zaskoczyło: że mnie zaprosił, czy że naprawdę rozważałam, żeby się zgodzić.

Czułam się jak nastolatka

Było chłodne, ale słoneczne popołudnie. Michał zaproponował spacer do pobliskiego parku, gdzie rzadko zaglądałam. Czułam się jak nastolatka – zbyt długo stałam przed lustrem, zmieniając szaliki, jakby którykolwiek miał jakiekolwiek znaczenie. W końcu poszłam w tym najprostszym. On czekał pod blokiem z kubkami termicznymi w dłoni.

– Herbatka z imbirem. Na rozgrzewkę – powiedział, jakbyśmy już znali się od lat.

Szliśmy powoli. Michał mówił o swoim psie, którego stracił dwa lata temu. O pracy – coś z komputerami, nieważne. O żonie, o której wspomniał jednym zdaniem: „Odeszła nagle. Miała zaledwie 44 lata”. I wtedy zapadła cisza. Nie nieprzyjemna – bardziej... współodczuwająca.

– A pani? – zapytał po chwili. – Pani życie?

Zawahałam się. Potem westchnęłam.

– Mąż. Rozwód. Dzieci dorosłe. I pustka. – Uśmiechnęłam się krzywo. – Całkiem zgrabna biografia na grób.

– Karolino – przerwał mi łagodnie – chyba powinniśmy sobie mówić po imieniu.

Skinęłam głową. A potem... rozmawialiśmy. Naturalnie. Bez wysiłku. O winie do kolacji, o starych serialach, o tym, co denerwuje nas w sąsiadach. O planach, o których myśleliśmy, że już nigdy nie będą nasze. Po spacerze weszliśmy do niewielkiej kawiarni. Dwoje starszych ludzi przy oknie grało w szachy. Kelnerka miała tatuaż z motylem i kolorowe paznokcie. Michał zamówił szarlotkę na pół. Zabrzmiało to dziwnie intymnie.

Wieczorem, wracając do mieszkania, czułam dziwne ciepło w brzuchu. Włożyłam klucz do zamka, ale zanim przekręciłam, wyciągnęłam telefon.

– Renata, była randka – powiedziałam, zanim zdążyła się przywitać.

– Oho! Coś ty znowu narobiła? – mruknęła z wyczuwalnym sceptycyzmem.

– Nie wiem. Ale... chyba było mi dobrze. Tak po prostu dobrze.

Byłam wdzięczna i przerażona

Tym razem zaprosił mnie do siebie. Mieszkanie Michała było uporządkowane, zaskakująco przytulne. Nie było w nim ani odrobiny kobiecej ręki, ale za to czułam w nim... spokój. Nie ten pusty, samotny spokój, który znałam, tylko ciepły, domowy.

– Usiądź – wskazał fotel przy oknie. – Chciałem ci coś powiedzieć. Coś ważnego.

Zamarłam. Takich słów się nie mówi bez powodu. Odłożyłam herbatę, którą dopiero co dostałam.

– Pamiętasz ten dzień z pomarańczami? – zaczął powoli. – Pewnie myślisz, że to wtedy się coś zaczęło. Ale ja... ja widziałem cię wcześniej. Od dawna.

Patrzył prosto we mnie. Nie przeze mnie, nie obok – we mnie.

– Od kiedy się tu wprowadziłaś... nie potrafiłem przestać na ciebie patrzeć. Nie jak maniak – dodał szybko, z lekkim uśmiechem – tylko... jak ktoś, kto widzi w kimś coś, czego sam nie potrafi opisać słowami.

Serce zaczęło mi bić szybciej.

– Nie wiedziałem, jak zacząć rozmowę. Bałem się, że się wycofasz. Że uznasz mnie za dziwaka. Ale codziennie, gdy cię mijałem... widziałem twój smutek. I to mnie bolało. Bardziej, niżbym potrafiłbym przyznać.

Nie odpowiedziałam od razu. Patrzyłam na jego dłonie – zaciśnięte na filiżance, lekko drżące.

– Michał... dlaczego mi to mówisz?

– Bo nie mogę już tego trzymać w sobie. Bo... zakochałem się w tobie, zanim jeszcze usłyszałem twój głos.

W gardle mi zaschło.

– Nie wiem, co powiedzieć... – wyszeptałam. – To wszystko... za dużo.

– Nie oczekuję niczego. Po prostu chciałem, żebyś wiedziała.

Siedzieliśmy chwilę w ciszy. On patrzył przez okno, ja – na niego. Czułam wdzięczność. I strach. I coś jeszcze – coś, czego nie umiałam jeszcze nazwać.

Coś się we mnie poruszyło

– I co on ci dokładnie powiedział? – Renata zsunęła okulary na czubek nosa i wpatrywała się we mnie jak matka w córkę, która właśnie wróciła z imprezy o świcie.

– Że mnie kocha – odpowiedziałam, opierając się o kuchenny blat. – Od dawna. Od kiedy się tu wprowadziłam.

Renata uniosła brwi.

– Kochanie, to trochę… intensywne. Mężczyzna, którego ledwie znasz, wyznaje ci miłość po kilku rozmowach?

– Ale on nie mówił tego jak jakiś wariat – odparłam szybko. – Nie był natarczywy. Wręcz przeciwnie. Cichy, spokojny. Jakby to trzymał w sobie za długo.

– A ty? – Renata wbiła we mnie spojrzenie. – Ty coś czujesz?

Zamilkłam.

– Nie wiem. Naprawdę nie wiem. To nie zakochanie. Ale... coś się we mnie poruszyło. Jakby ktoś zdjął koc z mojej duszy.

– Tylko uważaj – powiedziała ostrożnie. – Czasem ludzie budują sobie w głowie obraz kogoś, kto ma wypełnić ich samotność. Taki ideał, którego nigdy nie znali naprawdę.

– Myślisz, że mnie sobie wymyślił?

– Myślę, że może cię idealizować. A to bywa niebezpieczne. Szczególnie dla ciebie.

Westchnęłam.

– A ja myślałam, że to tylko ja jestem ostrożna... Wiesz, śmiałam się kiedyś z kobiet, które zakochiwały się po pięćdziesiątce. A teraz... sama nie wiem, kim jestem? Co czuję?

Renata podeszła do mnie i ujęła moje dłonie.

– Jesteś moją siostrą. I chcę, żebyś była szczęśliwa. Ale też – bezpieczna. Znasz go ledwie kilka tygodni. Nie zapominaj o tym.

A ja, zamiast się uspokoić, poczułam jeszcze większy mętlik. I... samotność. Bo nikt, nawet Renata, nie był tam wtedy, gdy Michał mówił do mnie rzeczy, których nie słyszałam od lat.

Może to tylko pustka

Zadzwoniłam do niego wieczorem. Poprosiłam, żeby przyszedł. Bez herbaty, bez planów. Chciałam porozmawiać. Rozmawiać jak dorosła kobieta z dorosłym mężczyzną, który właśnie wyznał jej miłość. Michał wszedł z lekkim niepokojem w oczach. Usiedliśmy naprzeciwko siebie, na dwóch końcach mojej starej kanapy. Między nami leżała poduszka, jak granica.

– Michał... muszę wiedzieć – zaczęłam, starając się, by mój głos nie drżał. – Skąd wiesz, że mnie kochasz? Przecież mnie nie znasz. Nie naprawdę.

Zamilkł na chwilę. Potem powiedział cicho:

– Znam. Nie z opowieści, nie z wyobrażeń. Z codzienności. Widziałem cię, gdy wracałaś zmęczona, gdy trzymałaś w ręku zakupy i patrzyłaś przez balkon jakbyś szukała czegoś, czego nie ma. Widziałem twoją ciszę. I wiem, jak bardzo ją rozumiem.

– Ale to może być tylko projekcja – warknęłam, bardziej nerwowo niż chciałam. – Może potrzebujesz kogoś, żeby zapełnić pustkę. I padło na mnie, bo jestem najbliżej.

– Nie. – Pokręcił głową. – Nie zakochałem się w obrazie. Zakochałem się w tym, co widzę naprawdę. W twojej sile. I w smutku, którego nie próbujesz ukrywać.

Zacisnęłam dłonie na kolanach. Emocje kotłowały się we mnie jak burza – lęk, wzruszenie, złość, potrzeba. Wszystko naraz.

– Ja nie wiem, co czuję – wyszeptałam. – Może coś... może nic. Ale to wszystko... to za szybko. Za mocno.

Michał nie próbował się zbliżyć. Nie wyciągnął ręki. Po prostu siedział.

– Nie naciskam. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że to nie zniknie, jeśli ty znikniesz. Nie oczekuję niczego. Dam ci tyle czasu, ile potrzebujesz.

Wstał. Spojrzał na mnie ostatni raz – ciepło, ale bez błagania. I wyszedł. Zostałam sama. W ciszy, która tym razem była inna. Miała w sobie echo jego słów.

Musiałam dać sobie czas

Siedziałam w kuchni. Był wieczór. Ten sam stół, ten sam kubek, ta sama cisza. Tylko krzesło naprzeciwko wydawało się dziwnie obecne – puste, ale nieobojętne. Michał nie przyszedł. Bo tak się umówiliśmy – że dam sobie czas. I dałam. Mijał trzeci dzień. Bez wiadomości, bez stukania do drzwi. Żadnego „dzień dobry” na klatce. Tylko świadomość, że był. Po drugiej stronie ściany. I czekał.

Patrzyłam w okno. U sąsiadów z naprzeciwka dzieci tańczyły w salonie. Ktoś podlewał kwiaty. Ktoś inny trzasnął oknem. A ja siedziałam pośrodku świata, którego przez długi czas nie umiałam nazwać swoim. Nie wiedziałam, czy to była miłość. Może tylko zachłyśnięcie się bliskością. Ciepłem, którego tak długo nie czułam. Ale jedno wiedziałam na pewno – ktoś mnie zauważył. Nie jako matkę. Nie jako byłą żonę. Nie jako kobietę po pięćdziesiątce z worami pod oczami. Tylko jako mnie. Karolinę.

I to mnie poruszyło.

Wstałam, nalałam sobie odrobinę wina. Usiadłam z powrotem. Spojrzałam na krzesło naprzeciwko.

– Może jutro, Michał – szepnęłam. – Może jutro zapukasz. A może... ja zapukam pierwsza.

Uśmiechnęłam się do siebie. Bo może nie chodziło o miłość. Może chodziło o odwagę.

Karolina, 56 lat

Czytaj także: