„Rodzina mnie wyklęła, gdy pod moim sercem kiełkowało nasionko. Dziecko bez ojca jest dla nich jak robaczywa brzoskwinia”

Gdyby ktoś zapytał mnie jeszcze kilka lat temu, czy to możliwe, że najbliżsi ludzie mogą się od ciebie odwrócić, bo zdecydowałaś się urodzić dziecko – wyśmiałabym go. A jednak właśnie to mnie spotkało.

Zanim zaszłam w ciążę, żyłam, jak to się mówi, normalnie. Pracowałam w marketingu – robota wymagająca, ale dawała mi satysfakcję. Mieszkałam sama, ale nigdy nie czułam się samotna. Często wpadałam do mamy na niedzielny rosół, a z bratem, choć różniło nas kilka lat, potrafiliśmy przegadać całe wieczory. Czasem tylko nachodziła mnie myśl, że życie ucieka, że nie mam nikogo na stałe, ale nie panikowałam – ufałam, że wszystko przyjdzie w swoim czasie. I przyszło, ale nie tak, jak sobie to wyobrażałam.

To miał być przelotny romans. Gdy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, byłam przerażona, ale nie rozpaczałam. Wiedziałam, że to nie będzie łatwe, ale… cieszyłam się. Wydawało mi się, że choć ojciec dziecka zniknął z mojego życia, mam przecież rodzinę. Że oni pomogą, przytulą, powiedzą „jakoś to będzie”.

– Mamo, jestem w ciąży – powiedziałam podczas kolacji. Mama odłożyła widelec. Cisza, która zapadła, była jak zimna woda na twarz.

– Naprawdę nie mogłaś być rozsądna? – zapytała chłodno.

Potem przez wiele tygodni próbowałam zrozumieć dlaczego. Czy naprawdę tak bardzo ich zawiodłam? Czy moje dziecko było dla nich powodem do wstydu?

Przekreślili mnie

Poród odbył się w listopadzie. Pamiętam tę szarą pogodę za oknem i sterylne światło w sali. Leżałam sama, z niepewnością w sercu, kiedy położna położyła mi synka na piersi. Był taki maleńki, cieplutki i natychmiast rozpuścił we mnie resztki strachu. W tej jednej chwili wiedziałam, że zrobiłam dobrze. Że on był tego wart.

Ale chwilę później, kiedy zabrano go do badania, a ja zostałam sama w szpitalnym łóżku, poczułam, jak spada na mnie ciężar rzeczywistości. W sali obok ktoś śmiał się przez telefon, ktoś dostał kwiaty, ktoś inny przytulał się do partnera, który przyjechał z gratulacjami. U mnie nikt się nie pojawił. Nie było matki, nie było brata. Nie przyszedł nikt.

Leżałam, wpatrując się w sufit, i próbowałam zrozumieć. Przecież tyle razy słyszałam, że dziecko to błogosławieństwo, że rodzina jest najważniejsza, że wspieramy się niezależnie od okoliczności. A jednak okazało się, że dla nich ważniejszy był porządek niż człowiek, reputacja niż miłość.

Potrzebowałam ich

Przez pierwsze dni po wyjściu ze szpitala wysyłałam wiadomości. Wklejałam zdjęcia małych stópek, nagrywałam filmiki z pierwszymi uśmiechami. Pisałam do mamy: „Mamo, to twój wnuk. Zobacz, jak się śmieje…”.

Wieczorami siedziałam z synkiem w ramionach, tuliłam go i szeptałam, że wszystko będzie dobrze. Ale wewnątrz było mi wstyd – nie dlatego, że byłam matką bez partnera. Wstydziłam się tego, jak bardzo potrzebowałam ich obecności, że zależało mi na tym, by mama przyszła i spojrzała na swoje pierwsze wnuczę. Łudziłam się, że ich milczenie to tylko szok, a nie wybór.

Minęły trzy miesiące. Synek zaczął gaworzyć, potrafił już sam unieść główkę, śmiał się, gdy robiłam głupie miny. Wieczorami układałam go do snu i siedziałam przy łóżeczku, aż zamknął oczy. Wtedy znowu zostawałam sama z tym wszystkim, co narosło we mnie przez ten czas. Niby z dnia na dzień było mi łatwiej, ale w środku wciąż tkwiło coś niewyjaśnionego. Coś, co domagało się konfrontacji.

Starałam się

Któregoś dnia włożyłam małego w nosidełko, ubrałam go ciepło i poszłam do mamy, bez zapowiedzi. Liczyłam, że kiedy mnie zobaczy, coś w niej pęknie, że wyciągnie ręce po wnuka. Weszłam na klatkę schodową, zatrzymałam się na chwilę przed drzwiami. Serce waliło mi jak szalone. Zadzwoniłam.

Otworzyła. Miała zaskoczoną minę, jakby spodziewała się każdego, tylko nie mnie. Stałyśmy tak przez chwilę naprzeciwko siebie. Ja – z dzieckiem na rękach. Ona – z dłońmi zaciśniętymi na framudze.

– Chciałam, żebyś go poznała – powiedziałam cicho. – To twój wnuk, mamo.

– Nie mam wnuka – odpowiedziała chłodno.

Przez chwilę nie wiedziałam, czy dobrze usłyszałam.

– Podjęłaś decyzję. Teraz żyj z jej konsekwencjami.

Zrobiłam krok do tyłu, potem drugi. Objęłam syna ramionami i zeszłam po schodach. Szłam powoli, a nogi miałam jak z waty. To był ostatni raz, kiedy próbowałam ich do nas zbliżyć.

Nie chcieli mnie

Od tamtego dnia przestałam pisać. Nie dzwoniłam, nie wysyłałam zdjęć. Nie dlatego, że było mi już wszystko jedno, po prostu nie miałam już siły próbować. Czułam, że każda kolejna wiadomość to upokorzenie, które sama sobie funduję. Zaczęłam układać swoje dni na nowo. Rano karmienie, potem drzemka, spacer, pranie, kąpiel, nocne pobudki. Dzień za dniem, bez fajerwerków, bez świadków. Ale w tej powtarzalności było coś kojącego.

Mój synek śmiał się coraz częściej. Uwielbiał, gdy robiłam z siebie pajaca. Jego bezzębny uśmiech rozbrajał mnie codziennie od nowa. Bywały dni, że śmialiśmy się oboje. Bywały i takie, że śmiał się tylko on, a ja uśmiechałam się z wysiłkiem, żeby nie widział, jak bardzo boli mnie głowa od zmęczenia, a serce od żalu.

Zbliżały się jego pierwsze urodziny. Usiadłam któregoś wieczoru przy stole i napisałam jeszcze jedną wiadomość. Krótką: „W sobotę ma roczek. Jeśli chcecie go zobaczyć, możecie przyjść. Ciasto będzie o piętnastej”. Nie dostałam odpowiedzi.

Byłam wykończona

W dzień urodzin wstaliśmy wcześnie. Ubrałam go w nową koszulkę z małą cyfrą „1” na piersi. Kupiłam balony, zrobiłam tort – biszkopt z kremem, bez cukru, taki, żeby mógł spróbować. O piętnastej usiedliśmy przy stole. On w swoim krzesełku, ja obok. Zdmuchnęłam za niego świeczkę.

– Sto lat, skarbie – powiedziałam.

Podałam mu kawałek biszkoptu, który rozsmarował sobie po całej twarzy. Zrobiłam zdjęcie, dodałam do albumu, którego nikt poza mną nigdy nie przeglądał. Wieczorem siedziałam z nim na podłodze i układałam wieżę z drewnianych klocków. On ją zburzył, zaśmiał się, potem wtulił się we mnie. Pogłaskałam go po włosach.

– Wiesz, że mama cię kocha? – szepnęłam. – Zawsze będziemy razem.

To był nasz dzień. Nasz świat. Nikt nie zapukał, nikt nie zadzwonił i chyba pierwszy raz naprawdę to zrozumiałam – nie ma ich i może już nie będzie.

Stanęłam na nogi

Z czasem przestałam odliczać, ile dni minęło od tamtych słów, od tamtych drzwi zamkniętych przed nosem. Życie pchało mnie dalej. Synek rósł. Zaczął chodzić, mówić pierwsze słowa. Świat kręcił się wokół „mama”, „daj”, „tu”. Nauczyłam się patrzeć na siebie jego oczami jak na cały wszechświat. Dla niego nie byłam samotną matką. Byłam po prostu mamą, najważniejszą osobą. To wtedy zaczęła się moja prawdziwa przemiana.

Pewnego dnia wpadłam na grupę w internecie – samotne matki z mojego miasta. Z początku tylko czytałam ich wpisy. Dziewczyny pisały o podobnych historiach – o odtrąceniu, o lęku, ale też o radości z najmniejszych rzeczy.

Po tygodniu odważyłam się napisać komentarz. Ktoś mi odpisał, potem zaprosił na kawę. Poszłam. Było kilka dziewczyn, wszystkie miały dzieci, wszystkie były zmęczone, ale silne, tak, jak ja. Z każdym spotkaniem z nimi czułam, że odzyskuję grunt pod nogami. Że mogę być matką i nie być ofiarą. Mogę być kobietą i nie przepraszać za to, że żyję inaczej, niż chciała moja matka.

Mój syn nie potrzebował babci, która się go wstydzi. Nie potrzebował wujka, który wolał milczeć niż przyjąć nową rzeczywistość. Potrzebował mnie – obecnej, prawdziwej, silnej.

To był zwykły dzień. Po pracy odebrałam syna z przedszkola i poszliśmy razem do sklepu po zakupy. Miał wtedy trzy lata, dużo mówił. Tamtego popołudnia był wyjątkowo rozgadany – opowiadał mi o rakiecie z klocków, którą zbudował z kolegą. Staliśmy przy warzywach, kiedy kątem oka zauważyłam znajomą sylwetkę. Moja matka.

Szła wolno alejką, ciągnąc za sobą koszyk na kółkach. Nie widziała mnie. Po raz pierwszy od tamtego dnia patrzyłyśmy na siebie z bliska. Nie zdążyłam się odwrócić. Zatrzymała się. Zobaczyła mnie.

Mój syn właśnie podskakiwał w miejscu, śmiejąc się z czegoś, co sam sobie wymyślił. Matka patrzyła na niego przez chwilę. Nie zrobiła ani kroku w naszą stronę. Jej twarz była nieruchoma, ale w oczach błysnęło wzruszenie, a może tylko mi się wydawało.

Nie potrzebuję ich

Nie zrobiłam ani kroku, tylko skinęłam głową i ruszyłam dalej, pewnym krokiem, nie oglądając się za siebie. W myślach coś się we mnie domknęło. „Czy ona właśnie się uśmiechnęła do niego?” – zapytałam siebie, kiedy odchodziliśmy. „Nieważne – odpowiedziałam sobie w głowie. – Już nie gram w tę grę”.

Dziś wiem, że nie każda rodzina to ta, z której się pochodzi. Czasem trzeba ją stworzyć od nowa. Mój syn jest szczęśliwy. Ma dom, spokój i miłość. Nie wie, że ktoś kiedyś się go wstydził. I nie musi wiedzieć. Nie noszę już w sobie żalu. Nie czekam, nie próbuję. Zbudowałam świat, który jest prosty, cichy i wystarczająco dobry.

Marta, 34 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie prawdopodobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: