„Głupi żart ciotki w Dzień Dziecka zniszczył mojej córce życie. Nie wiem, jak w tym wieku można być tak bezmyślnym”

Zawsze miałam wrażenie, że nasze życie z Markiem i Olą to coś wyjątkowego. Nie przez wielkie wydarzenia, dalekie podróże czy sukcesy. Po prostu było nam dobrze. Mieszkaliśmy w spokojnej dzielnicy, w domu z ogrodem, który sam sadziłam. Poranki pachniały kawą, a wieczory to były nasze rytuały – wspólna herbata, rozmowy, śmiech. Ola miała czternaście lat i serce jak kryształ – czułe, pełne emocji. Czasem zamykała się w swoim świecie, szkicując postacie z książek, które akurat czytała. Uwielbiała rysować twarze, emocje, historie. Pytała mnie często o dzieciństwo, o młodość, o rodzinę. I opowiadałam jej, ale nie wszystko.

Jest taka prawda, której człowiek nie chce mówić, bo wydaje mu się, że chroni tym innych. Czasem z miłości tworzy się kłamstwo. Delikatne, utkane z troski. Przekonywałam siebie przez lata, że to dla jej dobra. Bo ją kocham. Bo nie chcę, żeby czuła się „inna”. Że to ja, Bożena, wybrałam ją, gdy jeszcze nie potrafiła mówić. Że przytuliłam, kiedy pierwszy raz zapłakała w naszym domu. I że od tamtej chwili byłam jej mamą.

Nigdy nie powiedziałam Oli, że jest adoptowana.

– Mamo, dokąd pojedziemy na wakacje? – spytała któregoś poranka, kiedy smarowałam jej kanapki do szkoły.

– Jeszcze nie wiem, myślałam o Mazurach… Co ty na to?

– Super. Ale nie kemping, dobra? Tylko coś z łóżkiem! – zachichotała i porwała tosta ze stołu.

– Jasne. Z łóżkiem i może nawet z lodami na śniadanie – puściłam do niej oko.

Miało być radośnie

Zawsze miałyśmy taki układ, że możemy być sobą. Były tajemnice o chłopakach, sekrety z plastyki i zakazane chipsy po szkole. A ja dusiłam w sobie tę jedną prawdę. Czasem myślałam: „Powiem jej, jak skończy podstawówkę. Nie… kiedy będzie miała osiemnaście lat”. I zawsze coś mnie powstrzymywało.

Tamtego dnia od rana czułam się dziwnie niespokojna. Niby wszystko było jak zwykle – ciasto upiekłam wieczorem, sałatkę zrobiłam rano, a Marek zajął się grillem. Pogoda dopisała, słońce świeciło mocno jak na początek czerwca. Rozstawiliśmy stół pod pergolą, dzieciaki już ganiały po ogrodzie, a Ola zdążyła założyć swoje nowe ogrodniczki, które specjalnie kupiła na tę okazję. Uśmiechała się szeroko i zagadywała każdego, kto wszedł do ogrodu.

– Cześć, ciotka! Ale masz paznokcie! – rzuciła do Renaty, która przybyła jak zwykle w pełnym rynsztunku – sukienka z cekinami, klipsy większe niż moje dłonie, szminka jak malina.

– Ola, skarbie, rośniesz jak na drożdżach! – zawołała Renata, obejmując ją teatralnie. – Jeszcze trochę i chłopcy będą się za tobą oglądać. Uważajcie, Bożena!

Zdradziła tajemnicę

Stałam przy stole, kroiłam arbuz i śmiałam się razem z innymi. Wszystko było tak, jak powinno. Marek doglądał kiełbasek, dzieci wrzeszczały, a z głośnika leciała muzyka z dawnych lat. Aż w którymś momencie, kiedy wszyscy siedzieliśmy już przy stole, ciotka Renata wychyliła trzeci kieliszek wina i odchrząknęła teatralnie.

– No, kto by pomyślał, że takie cudze dziecko tak nas pokocha, co? – powiedziała z uśmiechem, nie patrząc na nikogo konkretnego.

Zamarłam. Dźwięk jej słów przeciął powietrze jak zimny wiatr. Na ułamek sekundy wszystko ucichło – rozmowy, widelec stukający o talerz, nawet śmiech dzieci jakby wyhamował. Spojrzałam na Marka. Siedział obok, ale unikał mojego wzroku. Patrzył w talerz, zaciskając usta. Ola popatrzyła na ciotkę, potem na mnie. Przechyliła głowę, jakby nie była pewna, czy dobrze usłyszała.

– Co ona miała na myśli? – spytała cicho, niemal szeptem, ale wszyscy to usłyszeli.

Poczułam, jak serce podchodzi mi do gardła. Uśmiechnęłam się nerwowo, zbyt szeroko.

– Nic, żartuje… Renata zawsze bredzi po winie – powiedziałam, śmiejąc się sztucznie, jakbym mogła tym śmiechem zakryć tamto jedno zdanie.

Zrobiło się niezręcznie

Ale w oczach Oli nie było już uśmiechu, tylko niepokój. Przeszywający, cichy i narastający. Spojrzała jeszcze raz na Marka, ale on już wstał i wrócił do grilla, jakby nagle kiełbasa potrzebowała natychmiastowej opieki.

Ciotka Renata chyba coś wyczuła, bo zaczęła trajkotać o czymś zupełnie innym, a reszta towarzystwa ochoczo podchwyciła temat. Tylko Ola już się nie śmiała. Patrzyła na mnie z pytaniem, którego nie chciałam usłyszeć.

Była dwudziesta druga, gdy usłyszałam skrzypnięcie schodów. Siedziałam w kuchni przy zgaszonym świetle, tylko lampka rozlewała ciepły krąg na stół. Ola zeszła po cichu, bosa, z kocem przewieszonym przez ramiona.

– Nie mogę zasnąć – powiedziała i usiadła naprzeciwko.

Przez chwilę milczałyśmy. Słyszałam, jak gdzieś na górze Marek przewraca się w łóżku.

– Mamo… To prawda, co powiedziała ciotka?

Zamarłam. Zobaczyłam w jej oczach cień strachu.

– Ola… Ty jesteś moja. Nasza. Kochamy cię nad życie.

– Ale nie powiedzieliście mi prawdy.

Chciała znać prawdę

Westchnęłam. Nie miałam już siły udawać. Głos mi się załamał.

– Chcieliśmy ci powiedzieć, jak będziesz starsza. Kiedy zrozumiesz.

– Nie jesteście moimi rodzicami. Tylko graliście rodzinę.

Te słowa zabolały bardziej niż cokolwiek w moim życiu. Pochyliłam się nad stołem, próbując złapać oddech.

– Nie jesteś cudza. Jesteś moja. Zawsze byłaś.

– A co jeszcze przede mną ukryliście? Co jeszcze jest kłamstwem?

Wstała i wyszła. A ja zostałam w tej kuchni sama.

Ola nie powiedziała mi „dzień dobry” następnego ranka. Przeszła obok mnie w ciszy, z plecakiem na ramieniu, spojrzała przelotnie i wyszła do szkoły. A ja zostałam w kuchni, z kubkiem kawy, której nie mogłam przełknąć.

Przez kolejne dni było podobnie. Żadnych pytań, żadnych żartów, żadnych opowieści o klasie, nauczycielach, o nowym odcinku serialu, który kiedyś oglądałyśmy razem. Siedziała w swoim pokoju, drzwi zamknięte. Czasem słyszałam szuranie ołówka, czasem muzykę. Ale nie mówiła nic.

Zamknęła się

Adopcja nie była dla nas planem. To była decyzja z potrzeby serca. Długo staraliśmy się o dziecko. Badania, szpitale, rozczarowania. W końcu zrozumieliśmy, że rodzicielstwo nie musi być biologiczne. Że można wybrać miłość.

Ale kiedy podpisywaliśmy dokumenty, kazano nam się przygotować, że przyjdzie moment, gdy będziemy musieli jej powiedzieć. Odrzuciłam tę myśl. Powiedziałam sobie, że kiedyś, ale nie teraz. A potem – że może wcale. Bo co, jeśli ją to skrzywdzi? Jeśli poczuje się obca?

Teraz wiem, że największym kłamstwem była ta iluzja, że chronię ją milczeniem. Może nie kłamałam słowami, ale milczeniem kłamałam codziennie.

Bożena, 58 lat

Czytaj także: