„Jęki i wrzaski zza płotu sąsiada doprowadzały mnie do szału. Okazało się, że to wcale nie był niewinny pilates”

Gdyby ktoś mnie zapytał jeszcze pół roku temu, jak wygląda moje życie, odpowiedziałabym bez większego zastanowienia: spokojnie. Może trochę zbyt spokojnie. Mieszkamy z Jarkiem na obrzeżach miasta, w domku szeregowym z małym ogródkiem. Ulica niby spokojna, ale wystarczy zostawić coś na płocie, to zaraz zniknie. Ludzie się znają, ale każdy pilnuje swojego nosa – jak to w Polsce: sąsiedztwo teoretycznie miłe, ale nikt nie chce, żebyś wiedział, że ma kaca albo że dzieciak znów nie wrócił na noc.

Codzienność mam ułożoną jak plan zajęć w liceum: rano kawa, potem praca zdalna (tłumaczę teksty z niemieckiego), przerwa na spacer z naszym wiekowym labradorem Stefanem, obiad, potem znów praca, a wieczorem Jarek – z gazetą, krzyżówką i pytaniem: „To co dziś na kolację?”. Szału nie ma, ale i tragedii też nie.

Wszystko zaczęło się zmieniać, kiedy dom pod numerem 17 wystawiono na sprzedaż. Był pusty od kilku miesięcy, aż tu nagle – pyk, sprzedany. Nawet nie zauważyliśmy, kiedy. Kilka dni później przyjechali jacyś robotnicy i zaczęli remontować. Ale nie taki zwykły, że ściany, kafelki, może tarasik – tylko na grubo: stalowe drzwi, system kamer, czarne rolety, które zasłaniają każde okno. Podjazd zrobili na cztery auta, a brama otwierana na pilota wygląda jak z "Transformers". No i coś zaczęło mi nie grać.

– Jarek, ty widziałeś te drzwi? Jak do skarbca – wskazałam palcem, kiedy siedzieliśmy na tarasie z wieczornym winem.

– Może koleś paranoik. Albo jakiś celebryta, co się boi paparazzi – wzruszył ramionami, nie odrywając wzroku od krzyżówki.

– Albo mafioso – rzuciłam, przygryzając wargę. – Te kamery… Też bym się tak zabezpieczała, gdybym robiła ciemne interesy.

– A może będzie prowadził nielegalne kasyno? – zaśmiał się. – Albo laboratorium jak w tym serialu. Jak mu tam? „Breaking Bad”?

– Mów, co chcesz, ale ja będę miała oko na ten dom.

I tak to się zaczęło. Z pozoru zwykły dom, z pozoru zwykła sąsiedzka ciekawość. Tyle że ja już wtedy czułam pod skórą, że coś tu jest nie tak.

Dziwnie zachowujący się sąsiad

Adrian wprowadził się w sobotę rano. Niby nie ma w tym nic dziwnego, a jednak – cały ruch rozegrał się w absolutnej ciszy. Żadnego „dzień dobry” do sąsiadów, żadnych kartonów przenoszonych na oczach wszystkich. Tylko jedna czarna furgonetka, która podjechała i zniknęła po dwóch godzinach. I on – wysoki, krótko ostrzyżony, z taką twarzą, że nie wiadomo, czy jest po trzydziestce, czy po czterdziestce. Nie widywaliśmy go na co dzień. Czasem tylko przez okno kuchenne wypatrzyłam, że wychodzi wieczorem na taras i przez chwilę stoi bez ruchu, jakby coś obserwował. Ale w każdy weekend – punkt siedemnasta – zaczynało się widowisko.

Luksusowe auta zajeżdżały jeden po drugim. Mercedesy, BMW, raz nawet jakieś porsche. Wysiadały z nich pary, w większości młodzi, eleganccy ludzie. Zawsze uśmiechnięci, zawsze z czymś w rękach – butelką wina, torbą z jedzeniem albo... pudełkiem. Serio. Raz widziałam jak gość niósł wielkie pudło z jakimś smokiem na okładce. Potem drzwi się zamykały i do rana nikt nie wychodził.

– Jarek, widziałeś tę blondynkę w czerwonym płaszczu? Jak modelka z katalogu.

– Chyba się nie umawiają na kółko różańcowe – mruknął, podnosząc brwi.

– Ja mówię, że to imprezy swingersów. Inaczej czemu się tak izolują?

– Może po prostu grają w gry? – zażartował, ale widziałam po nim, że sam był zaintrygowany.

Od tego wieczoru zaczęłam spisywać numery rejestracyjne. W zeszycie, który kiedyś służył mi do zapisków kulinarnych. Teraz miał nową rolę – dziennik śledczy Adeli K.

Plotki roznoszą się szybko

Niedzielny spacer z psem okazał się bardziej informacyjny niż wszystkie wydania „Faktów” razem wzięte. Najpierw spotkałam Wandę spod dziesiątki – tę, co zawsze wie wszystko jako pierwsza. Pochyliła się do mnie tak konspiracyjnie, że aż Stefan się spłoszył.

– Adela, widziałaś, co się u tych nowych dzieje? Dwie dziewczyny z naszej ulicy twierdzą, że słyszały jęki. Jęki, rozumiesz?

– Może ktoś się skaleczył – próbowałam zachować spokój.

– Przez dwie godziny? W piątkową noc? – Wanda uniosła brwi.

Takie rozmowy powtarzały się z dnia na dzień. W sklepie, u fryzjera, nawet w aptece – wszędzie tylko „ten nowy z siedemnastki”. Każdy miał swoją teorię. Ktoś powiedział, że widział pudła z dziwnymi napisami, inny twierdził, że widział... broń. Nie było dnia bez nowej wersji wydarzeń. Ja – uzbrojona w lornetkę i zeszyt – zaczęłam robić z siebie lokalną wersję pani detektyw Marple.

Wieczorami, przy herbacie, dzieliłam się wszystkim z Jarkiem.

– Przysięgam ci, widziałam wczoraj, jak jeden wnosił coś jak... małą trumnę.

– Trumnę? Może plansza do gry? Widziałem kiedyś takie wielkie, jak z wystawy.

– Jarek, błagam cię. Czy ty naprawdę myślisz, że ktoś wnosi trumnopodobny karton do domu po ciemku tylko po to, żeby grać w chińczyka?

Czułam, że jestem o krok od odkrycia czegoś. Czegoś wielkiego. Może nie międzynarodowego spisku, ale na pewno... czegoś nietypowego. W tej ciszy i domach z katalogu, „siedemnastka” była jak zakłócenie systemu. I ja zamierzałam się dowiedzieć, co za tym stoi.

To nie były żadne orgie, ani sekta

To było w środę, zaraz po świętach. Jarek wyszedł z psem, jak zwykle z nosem w telefonie, gdy niespodziewanie niemal wpadł na Adriana. Skrzynki pocztowe sąsiadów dzieli tylko cienki płot, więc nie sposób się minąć bez słowa. Obserwowałam go z tarasu i dokładnie słyszałam, o czym rozmawiają.

– Przepraszam – powiedział Adrian i już miał się odwracać, ale Jarek, z natury grzeczny (choć czasem udaje, że nie), zatrzymał go jednym zdaniem:

– Dużo się dzieje u pana w weekendy. Mamy taką ulicę, że to temat numer jeden – zażartował z uśmiechem.

Adrian spojrzał na niego przez chwilę, a potem... uśmiechnął się. Chyba po raz pierwszy, odkąd się tu wprowadził.

– Wiem, wiem... To musi wyglądać dziwnie. Sam bym się zastanawiał. Ale spokojnie – nie robimy nic nielegalnego. Po prostu gramy.

– Gracie? – Jarek uniósł brwi.

– W planszówki. Strategiczne, fabularne, kooperacyjne, testujemy też prototypy, niektóre sami projektujemy. To nasza pasja. Mamy ekipę z różnych miast, spotykamy się co weekend. Czasem jest głośno, przepraszam, jeśli to komuś przeszkadza.

– Planszówki, powiadasz... – Jarek parsknął śmiechem.

– To w sumie nie pierwsze takie podejrzenia. Ale nie – jesteśmy tylko ludźmi z dużą ilością kart i kości do gry.

– Może powinieneś to napisać na tablicy przed domem?

Jarek wrócił do domu z miną, jakby dostał nowe hasło do najpilniej strzeżonego sejfu.

Czułam się bardzo zawiedziona

Jarek wszedł do kuchni z takim triumfem na twarzy, że przez chwilę myślałam, że wygrał na loterii. Bez słowa zaczął robić herbatę. Czekał, aż zapytam. I oczywiście zapytałam.

– No dobra, mów. Co ci Adrian powiedział? Nie słyszałam wszystkiego.

– Gracze planszówkowi – powiedział z taką miną, jakby zdradził mi tajemnicę Watykanu.

– Że co?! – prawie oplułam się swoją herbatą. – Że oni się tam spotykają, żeby... jednak grać w chińczyka?

– Nie w chińczyka. W jakieś super zaawansowane gry strategiczne. Z planszami wielkości stołu bilardowego. I ponoć jedną sam wymyślił. Prototyp testują.

– Prototyp?! – krzyknęłam, rozdrażniona. – Jarek, ja przez trzy miesiące żyłam jak w „Archiwum X”! Myślałam, że to jakiś kult, że Wanda zginie przez tych ludzi, że będą nas śledzić! A to planszówki?!

– No, muszę przyznać, że też czuję lekkie rozczarowanie... – zaśmiał się Jarek.

Usiadłam ciężko przy stole i patrzyłam na zeszyt, w którym miałam zapisane wszystkie numery rejestracyjne gości Adriana.

– I co ja teraz z tym zrobię? Pójdziesz im powiedzieć, że Adela z 15-tki ma ich dane jak FBI?

– Możemy to wykorzystać jako atut. Może nas zaproszą do gry.

– Albo wsadzą do lochu za stalking!

Czułam się... bardzo zawiedziona. Serio. Wolałam już, żeby to była jakaś tajemnicza siatka przestępcza. A nie stół zastawiony figurkami, kostkami i kartami.

– Cała okolica będzie rozczarowana – westchnęłam teatralnie. – Plotki były ciekawsze niż rzeczywistość.

Jarek spojrzał na mnie, po czym się roześmiał:

– Mówiłem ci, że jeszcze ci się planszówki spodobają.

Spojrzałam na niego spode łba. Jeszcze nie wiedziałam, że za tydzień przeklnę go za to zdanie – ale wtedy tylko machnęłam ręką.

Wkręciłam się jak jakiś dzieciak

Adrian zapukał w piątek. Prawdziwe, sąsiedzkie „puk-puk”, a nie jakiś tam domofon Miał w ręku pudełko z grą i uśmiech na twarzy.

– Jarek mówił, że jesteście ciekawi, jak to wygląda od środka. Chcecie wpaść na rundkę? W sumie mamy dziś dwie osoby mniej. Będzie idealnie.

Zgodziłam się, zanim zdążyłam się rozmyślić. Prawdopodobnie dlatego, że Jarek już zdążył za mnie odpowiedzieć „chętnie!”. No i faktycznie poszliśmy. W środku wszystko wyglądało jak... studio filmowe o tematyce fantasy. Długie stoły, regały z grami, figurki, karty, kostki w kształtach, których nigdy nie widziałam. I ludzie – sympatyczni, uśmiechnięci, z błyskiem w oku. Wszyscy znali swoje role. My byliśmy nowicjuszami, ale traktowano nas jak VIP-ów.

– Dobra, Adela, grasz magiem z lasów. Masz trzy zaklęcia i jeden cios specjalny. Używaj ich z głową. – Adrian przesunął przede mną planszę i karty postaci.

– Gorgo... co?

– Spokojnie, zaraz się wciągniesz.

Początkowo byłam spięta. Nie wiedziałam, kiedy mam mówić, co robić, czemu ktoś mi rzuca kulą ognia w twarz i co to znaczy, że moja postać ma jakieś moce. Ale po dwudziestu minutach... byłam już wkręcona. Jak dzieciak.

– No i kto teraz wygląda na podejrzanego? – zaśmiał się Jarek, kiedy pokonałam smoka jednym zaklęciem.

Śmialiśmy się, krzyczeliśmy, przeżywaliśmy każdy rzut kością jak finał mistrzostw świata. Na koniec Adrian wręczył nam dwie mniejsze gry „na próbę”.

– Wciąga, nie? – mrugnął.

W drodze do domu zapytałam Jarka:

– Myślisz, że Wanda da się zaprosić?

A ja? Ja już miałam nowy zeszyt. Tym razem nie do śledztw. Do notatek z rozgrywek.

Trafiłam na ludzi z pasją

Czasem myślę sobie o tym, jak bardzo człowiek potrafi się nakręcić. Jak własna wyobraźnia może mu zbudować pałac z piasku, pełen tajemnic, nielegalnych interesów, trupów w piwnicy – a wszystko to z braku... sensacji. I potrzeby znalezienia sensu w życiu. Bo prawda jest taka, że zanim Adrian się wprowadził, moje życie było jak herbata bez cukru – dało się żyć, ale smaku w nim nie było. To jego dziwny dom, te czarne rolety i furgonetki podziałały na mnie jak zaproszenie do przygody. Tylko że zamiast afery, trafiłam na coś znacznie ciekawszego – ludzi, którzy mają pasję. I co więcej – chcieli się nią podzielić.

Teraz każdy weekend wygląda inaczej. Nie ma już lornetki w oknie, jest plansza na stole. Nie ma plotek pod sklepem, są epickie rozgrywki i śmiech do późnej nocy. I nie, nie zamieniłam się w jakąś dziwaczkę – nie umiem wszystkich nazw, nadal mylę trolle z orkami i nie wiem, po co komu karta z magią. Ale wiem, jak fajnie jest po prostu... bawić się. Bez oceny. Bez podejrzeń. Nauczyłam się, że czasem największą przygodą jest pozwolić sobie na zmianę. I choć nadal lubię podglądać sąsiadów – robię to już z kubkiem herbaty w ręku, a nie z notatnikiem. A jeśli ktoś mnie zapyta, jak wygląda idealny weekend? Odpowiem: jak stół pełen ludzi, którzy z powagą dyskutują, czy smok może wejść do karczmy bez zgody drużyny. I to jest historia, której nigdy bym nie wymyśliła. Ale przeżyłam ją naprawdę.

Adela, 34 lata

Czytaj także: