„9-latek miał duszę starca. Po nocach śnił o ukochanej, wspólnym domu i dzieciach. Rodzice załamali ręce”

Zamknij oczy… Oddychaj miarowo… Już nie musisz się niczym przejmować. Wyobraź sobie, że wokół ciebie pulsuje łagodne niebieskie światło… Wciągaj powietrze powoli przez nos i równie powoli wypuszczaj je ustami… Idziesz przed siebie po błękitnej i równej tafli… Dochodzisz do schodów… Czujesz się bezpiecznie. Wszystkie niepokoje zostały gdzieś za tobą. Zaczynasz schodzić. Licz stopnie od dziesięciu do zera… Dziesięć… Dziewięć… Osiem…

W moim gabinecie na kozetce leżał dziewięcioletni chłopiec

Miał płową czuprynę i był ciekawy świata. Kiedy przed miesiącem Adaś po raz pierwszy przyszedł z mamą do mojego gabinetu, dostrzegłem, że interesuje się wszystkimi przedmiotami, które leżały na moim biurku. Po krótkiej chwili jeden z nich zwrócił jego szczególną uwagę. Był to stary model samochodu z lat 50., niewielki, zrobiony z metalu, matchbox. Za moich młodych lat kupowało się takie w Peweksie, a ich posiadacz chodził dumny po podwórku i każdy chciał się z nim bawić… Tak więc Adam zwrócił uwagę na model samochodu.

– Podoba ci się? – spytałem chłopca.

– Fajny. Mogę się nim pobawić?

– Jasne, ale wcześniej odpowiedz mi na trzy pytania – zastrzegłem.

– Jakie?

– Dlaczego zainteresowałeś się właśnie tym samochodem?

– Bo jest superowy – zmarszczył brwi.

– Kiedyś podobne auta naprawiałem.

Drugą część zdania Adaś dopowiedział jakby automatycznie i bezwiednie.

– Byłeś mechanikiem samochodowym?

Chłopiec podniósł na mnie wzrok, potem bąknął niepewnie:

– Chyba tak.

Chwilę potem na jego twarzy pojawiło się przerażenie. Złapał się za pierś i zaczął tracić oddech. Atak trwał dobrą minutę, nim chłopiec się uspokoił. Dlaczego spytałem o mechanika samochodowego? Otóż jakiś czas wcześniej odwiedzili mnie mama Adasia i jego ojciec. Opowiedzieli wówczas o dziwnym zachowaniu syna, które narastało z miesiąca na miesiąc.

– Kiedy był mały i bawił się samochodzikami – powiedział ojciec chłopca – to było całkiem normalne. A od roku chodzi po antykwariatach i wyszukuje książki sprzed 40 lub 50 lat o tym, jak naprawiać samochody marki warszawa, fiat czy wołga. No i coraz częściej doświadcza napadów panicznego lęku, który niewątpliwie jest związany z jego hobby.

Jestem parapsychologiem i zajmuję się hipnozą. Specjalizuję się zwłaszcza w hipnozie regresyjnej. Co to takiego? Otóż hipnozą regresyjną określa się rodzaj transu, w który zostaje wprowadzony pacjent.

Regres umożliwia przypomnienie sobie przez pacjenta przeszłych wydarzeń, myśli, uczuć, obrazów i ludzi, którzy w przeszłości stanęli na jego życiowej drodze.

Ta metoda jest stosowana w sytuacjach, gdy ktoś ma poważne problemy emocjonalne, których przyczyn najczęściej należy szukać w ciężkich przeżyciach z okresu poprzedniego wcielenia. Osoba poddana hipnozie regresyjnej może obiektywnie spojrzeć na minione wydarzenia i poznać przyczynę swoich lęków, stresów czy też niepokojów. Te zaś związane są z określonymi sytuacjami, ludźmi czy też sposobem, w jaki się ktoś zachowuje.

Nadszedł czas na pytanie, które padało na spotkaniach z każdym z moich pacjentów:

– Dlaczego uważacie państwo, że mógłbym pomóc waszemu dziecku?

– Próbowaliśmy już wszystkiego – tym razem wątek podjęła matka chłopca. – Zaczęliśmy od lekarza pediatry, który skierował nas do psychologa.

Ten nie dostrzegł w postępowaniu Adama żadnych niepokojących objawów choroby psychicznej.

– A jednak nasz syn zachowuje się coraz dziwniej – przejął pałeczkę mężczyzna.

– Wspomniałem wcześniej o napadach panicznego lęku. Przed tygodniem Adam zaczął krzyczeć przez sen. Usłyszałem go, zerwałem się z łóżka i pobiegłem do jego pokoju. Kiedy stanąłem w otwartych drzwiach zdążyłem jeszcze usłyszeć: „Nie możesz winić mnie za Katarzynę. Uważaj… Podnośnik… Nie rób tego!”. Potem syn zaczął rozdzierająco krzyczeć. Podbiegłem do niego i szarpnąłem za ramię, żeby się obudził. Zapaliłem lampkę nocną. Jego pidżama była mokra od potu. Kiedy Adam się obudził, spytałem, co mu się śniło. W jego oczach zobaczyłem zdziwienie, a kiedy nalegałem, żeby sobie przypomniał, co to był za sen, syn stwierdził, że nic nie pamięta. Ale te nocne zwidy zaczęły się powtarzać niemal co noc.

– Tak, Adaś stale krzyczy coś o podnośniku i Katarzynie. To w końcu trzeba wyjaśnić – dodała kobieta.

Zgodziłem się wprowadzić Adama w stan regresu. Wcześniej jednak zamierzałem go poznać i zbadać, czy chłopiec w ogóle jest podatny na hipnozę.

Właśnie naprawiał zawieszenie warszawy

Z tego, co udało mi się stwierdzić, wynikało, że Adaś jest zdrowy, na dodatek łatwo poddawał się sugestii. W czasie dwóch wizyt przygotowałem go na seans. Wytłumaczyłem, co się z nim stanie, i to, że jak tylko będzie chciał, w każdej sekundzie będzie mógł otworzyć oczy i wyjść z transu.

– Cztery… Trzy… Dwa… Jeden… Widzisz przed sobą drzwi. Nie wahaj się. Naciśnij klamkę i przejdź na drugą stronę.

Chłopiec leżał nieruchomo na kozetce. W nogach siedziała jego mama, którą poprosiłem, żeby przez cały czas była przy dziecku.

– Gdzie teraz jesteś?

– To jakaś ulica. Jedzie po niej wóz konny. Z tyłu ma budkę obitą blachą. Woźnica zeskakuje na jezdnię. Otwiera jakieś metalowe drzwi. Na ulicę bucha gorąca para.

– Jaka jest pora roku?

– Początek wiosny, ale jest jeszcze zimno – odpowiedział chłopiec. – Na ulicy leży trochę roztopionego śniegu i błota. Czuję zapach chleba. Ten woźnica przywiózł chleb. Teraz zdejmuje z wozu kosze pełne gorących bochenków.

– Czy wiesz, na jakiej jesteś ulicy.

– Obok mnie jest tabliczka na murze. To ulica Stalowa, w Warszawie.

– Czy wiesz, co teraz będziesz robił?

– Idę do pracy w warsztacie samochodowym – głos Adama był pewny i mocny.

– Lubisz zajmować się autami?

– Bardzo. Niedawno skończyłem technikum samochodowe.

– Mieszkasz nadal z rodzicami…

– Wynajmuję własne mieszkanie.

– Mieszkasz sam?

– Chciałbym, żeby sprowadziła się do mnie Katarzyna – odparł chłopiec po chwili. – Ale to niemożliwe. Co by na to powiedzieli inni ludzie.

Zamieszkamy ze sobą razem dopiero po naszym ślubie.

– Wiesz, który jest rok?

– 1959.

– Jakie naprawiasz samochody?

– Różne, dziś mam do zrobienia przednie zawieszenie warszawy, więc będę musiał trochę popracować na leżąco.

– Czy tego dnia ma się coś wydarzyć?

– Tak. Umówiłem się na rozmowę z Bronkiem, chłopakiem Kasi. Oni chodzili ze sobą przez rok. Bronek chciał dać na zapowiedzi i ogłosić, że są narzeczonymi.

– Dlaczego tak się nie stało?

– Spotkałem Katarzynę na potańcówce, która co sobota organizowana jest na Mariensztacie dla przodowników pracy… Ale z boku też można potańczyć.

Kiedy słuchałem Adasia, przypomniały mi się opowieści moich rodziców, którzy często wspominali, że w latach 50., kiedy odbudowywano stolicę, nieopodal Wisły na mariensztackim rynku były bardzo popularne zabawy taneczne na dechach, które organizowano w każdy piątkowy wieczór. Do tańca grała orkiestra…

– Przenieś się myślami do tamtej pory dnia, kiedy spotkałeś się z Bronkiem – poprosiłem. – Co teraz widzisz?

– Leżę na wózku. Nade mną, na podnośniku w górze jest biała warszawa. Widzę nogi Bronka, który stoi obok.

– Rozmawiacie?

Dostrzegłem, że Adaś zaczął nerwowo poruszać się na kozetce.

Ułożenie jego ciała wskazywało, że odgrywa minione wydarzenia, kiedy to leżał pod samochodem na wózku monterskim. Podnosił ramiona, poruszał rękami.

– On chce, żebym zostawił Katarzynę. Próbuję wyjechać spod samochodu, ale tamten hamuje mnie nogą. Grozi, że odblokuje podnośnik. Jest wkurzony, że nie chcę oddać mu dziew… – nieoczekiwanie Adaś krzyknął głośno: – Nie możesz winić mnie za Katarzynę. Uważaj… Podnośnik…

Nie rób tego! Nieee…

Ciało Adama na sekundę się skuliło, jakby przygniótł je ciężar.

– Możesz swobodnie oddychać – powiedziałem rozkazującym tonem. – To, co było, już dawno minęło. Oddychaj…

Adaś wciągnął w płuca powietrze.

– Już jesteś wolny – powiedziałem niemal rozkazującym tonem. – Przeszłość minęła. Teraz będę liczył do dziesięciu. Gdy usłyszysz słowo „dziesięć”, obudzisz się, zapomnisz o dawnych wydarzeniach i nie będziesz się już musiał niczego obawiać.

Teraz chłopca pochłania zupełnie nowa pasja

Zgodnie z moją diagnozą Adam w poprzednim wcieleniu zginął tragicznie na skutek nieporozumienia z miłosnym rywalem. W większości wypadków hipnoza pomaga – czy tak stanie się i tym razem?

Jakiś czas później na moim biurku zadzwonił telefon. Podniosłem słuchawkę.

– Dzień dobry, doktorze – usłyszałem. – Jestem mamą Adama. Nie wiem, czy pamięta pan chłopca, który…

– Oczywiście, że sobie przypominam. W czym mógłbym pani pomóc.

– Chciałam tylko podziękować.

– Rozumiem, że Adaś jest już spokojniejszy. Nadal interesują go samochody?

– Zupełnie są mu obojętne. Proszę sobie wyobrazić, że po kilku dniach zebrał wszystkie książki o naprawach i modele samochodów, zapakował je w pudła i wyniósł do piwnicy.

– Co teraz porabia?

– Zajęła go nowa pasja. Zabrał się za malowanie. Nawet nie wyobraża pan sobie jakie ładne obrazki wychodzą spod jego ręki – w głosie kobiety zabrzmiała duma.

– Jaka jest ich tematyka?

– Najczęściej Adaś rysuje widoki dawnej Warszawy. Myślę, że mam wyjątkowo uzdolnionego syna.