„Kupiłam jesienny płaszczyk w lumpeksie za 12 złotych. A w kieszonce znalazłam skarb”

Nie mam szczęścia do pieniędzy. Nigdy nie miałam. Moje życie to pasmo skromnych wyborów. Więc kiedy zaszłam do butiku cyrkularnego i trafiłam ten płaszcz – ciepły, karmelowy, z podszewką w drobną kratkę – od razu wiedziałam, że muszę go mieć. Dwanaście złotych. Prawie jak za darmo. Złapałam go z wieszaka, nie mierzyłam. Tego dnia byłam już zmęczona szwendaniem się po mieście. Zimno, pochmurno, a mi w uszach wciąż dźwięczała rozmowa z kierowniczką.

Dopiero w domu, gdy wsunęłam ręce do kieszeni i natrafiłam na coś miękkiego i szeleszczącego, zaczęło się robić dziwnie. Zmarszczyłam brwi i wyciągnęłam mały woreczek. Biały, zaciągany na sznurek, jakby uszyty ręcznie. Poczułam, jak serce zaczyna mi bić szybciej. Bo w środku było coś, czego się nie spodziewałam...

Wzięłam głęboki wdech

– No nie wierzę... – wyszeptałam sama do siebie, obracając woreczek w palcach.

Sznureczek był zawiązany na supeł. Mocny, staranny. Czuć było, że ktoś się przyłożył. Przez moment zastanawiałam się, czy w ogóle powinnam go otwierać. Może to coś osobistego? Pamiątka? Tylko że kupiłam ten płaszcz legalnie. Należał do mnie. Wzięłam głęboki wdech i pociągnęłam za sznurek. Woreczek otworzył się bez oporu. Zajrzałam do środka i zamarłam.

– Co do...?

Zsunęłam zawartość na dłoń. Kilka zwiniętych banknotów. Same stówki.

– To jakieś żarty? – rozejrzałam się, choć byłam sama w mieszkaniu.

Nie liczyłam od razu. Siedziałam chwilę w bezruchu, z sercem tłukącym się jak oszalałe. Później, drżącymi palcami, zaczęłam rozkładać banknoty.

– Sto... dwieście... trzysta... czterysta... – szeptałam pod nosem.

Skończyłam na tysiąc dwieście.

– To nie może być przypadek – powiedziałam głośno, jakby głos miał potwierdzić realność tego, co się właśnie dzieje.

Zadzwoniłam do Moniki, mojej przyjaciółki. Musiałam komuś powiedzieć.

– Co ty gadasz?! – wrzasnęła w słuchawkę. – Ty chyba żartujesz! Tyle kasy? W kieszeni płaszcza?

– Mówię serio. Siedzę i nie wiem, co robić.

– Dzwoń do lumpeksu. Może ktoś zostawił i wrócił szukać.

Zamilkłam.

– A jak to... nie był przypadek?

– Co masz na myśli?

Spojrzałam jeszcze raz na płaszcz. I wtedy zauważyłam coś jeszcze. Małą zaszewkę pod podszewką.

Byłam w szoku

Nie wiem, co mną kierowało – ciekawość, adrenalina, a może zwykła głupota. Zerwałam się z kanapy, jakby ktoś mnie popchnął. Rzuciłam płaszcz na stół i zaczęłam macać palcami podszewkę.

– Gdzie ty jesteś… – mamrotałam, szukając tego miejsca, które przed chwilą mignęło mi spod światła.

I wtedy palce natrafiły na coś dziwnego. Powinnam była to zauważyć wcześniej. Rozcięłam szew nożyczkami do paznokci. Podszewka ustąpiła.

– No dobra, no dalej... – wyszeptałam i wsunęłam palce do środka.

Był tam... drugi woreczek. Identyczny jak pierwszy, tylko ciut większy.

Tym razem nie czekałam. Rozwiązałam sznurek szybciej niż wcześniej i zajrzałam do środka.

– O żesz ty... – wypuściłam powietrze przez zęby.

W środku były nie tylko pieniądze – więcej niż wcześniej, może dwa tysiące – ale też kartka. Mała, złożona w pół, zapisana na jednej stronie. Rozłożyłam ją i przeczytałam na głos:

„Jeśli to znalazłaś, to znaczy, że płaszcz trafił w dobre ręce. Użyj tych pieniędzy z głową. I nie pytaj, skąd się wzięły. Zrób coś, czego zawsze się bałaś. – E”.

Zamrugałam. Czy ja właśnie czytałam list? Od nieznajomej E? Kto to w ogóle był? Kim była ta kobieta? Zadzwoniłam do Moniki ponownie.

– Słuchaj... był tam jeszcze jeden woreczek. I list. Ktoś to schował celowo. Jak jakaś wiadomość dla przyszłości!

– Jesteś pewna, że chcesz w to brnąć?

Spojrzałam na płaszcz.

– Już nie mam wyboru.

Patrzyła na mnie badawczo

Następnego dnia od rana miałam w głowie tylko jedno – kim była „E.”? Nie spałam prawie wcale. Co chwilę budziłam się i myślałam o tym, co mogła mieć na myśli. „Zrób coś, czego zawsze się bałaś”... Tylko co?

– Po co się nad tym zastanawiasz? – jęknęła Monika, kiedy po raz trzeci zadzwoniłam do niej tego dnia. – Masz pieniądze? Masz. Zostaw temat i kup sobie porządne buty na zimę.

– Nie umiem – westchnęłam. – Muszę wiedzieć, kto to był. Skąd ten płaszcz...

W południe pojechałam do butiku. Weszłam, rozejrzałam się, jakby coś mogło wyglądać inaczej niż dzień wcześniej. Za ladą stała ta sama ekspedientka – starsza pani z pofarbowanymi na fioletowo włosami. Podeszłam niepewnie.

– Przepraszam... kupiłam tu wczoraj płaszcz. Karmelowy, wełniany, z podszewką w kratkę. Pamięta go pani?

Kobieta zmrużyła oczy.

– Może i pamiętam. Takie klasyki szybko schodzą.

– Nie chciałabym się narzucać, ale... czy da się sprawdzić, skąd ten płaszcz pochodził? Może jakaś dostawa? Cokolwiek?

– A co? Za mały?

– Nie, jest idealny. Tylko… znalazłam w nim coś. I chyba było tam coś więcej niż materiał.

Przez chwilę patrzyła na mnie badawczo.

– To był z darów. Mamy kilka takich osób, które regularnie przynoszą rzeczy. Ten przyniosła taka pani, starsza... bardzo zadbana. Mówiła, że robi porządki po siostrze.

Zrobiło mi się chłodno.

– A wie pani, jak się nazywała?

Skinęła głową.

– Elżbieta. Chyba Elżbieta W. Tak mi się coś kojarzy...

Zrobiło mi się dziwnie

To imię i nazwisko brzęczało mi w głowie przez cały dzień. Wróciłam do domu, usiadłam na kanapie z kubkiem zimnej już herbaty i zaczęłam szukać. Internet, media społecznościowe, lokalne ogłoszenia.

– Błagam cię, skończ z tym – jęknęła Monika przez telefon. – Jeszcze trochę i trafisz na forum teorii spiskowych.

– Mówię ci, to nie przypadek. Czuję to. Płaszcz, list, woreczki... to jak zagadka do rozwiązania.

– Albo jakiś szalony test, a ty właśnie w nim bierzesz udział.

Miała trochę racji. Jednak nie mogłam przestać. I w końcu, po godzinie przewijania stron, znalazłam nekrolog.

„Z głębokim żalem zawiadamiamy, że zmarła Elżbieta W. Ukochana siostra, przyjaciółka, pasjonatka rękodzieła i szycia. Msza żałobna odbędzie się...”.

Zrobiło mi się dziwnie. Wpatrywałam się w ekran, czując, jak coś ściska mnie w gardle.

– Monika – powiedziałam cicho do słuchawki. – Ona nie żyje.

– Kto?

– Elżbieta. Ta od płaszcza. Zmarła trzy miesiące temu.

– Teraz to mnie przeraziłaś.

– Posłuchaj. Jeśli to ona szyła płaszcz... albo go miała, to może to wszystko było zaplanowane. Może to był jej sposób na... przekazanie czegoś dalej?

– Ale czego? Pieniędzy?

Zamknęłam laptopa.

– Jutro pojadę na ten cmentarz. Muszę ją znaleźć. I muszę się dowiedzieć, kim była.

– Ty naprawdę tam pojedziesz?

– Tak. Bo może właśnie o to jej chodziło.

Usłyszałam za sobą kroki

Cmentarz był położony na obrzeżach miasta. Wiatr hulał między drzewami, a liście tańczyły wokół moich butów. Chodziłam od alejki do alejki z kartką, na której zapisałam numer kwatery. W końcu ją znalazłam. Położyłam rękę na chłodnym kamieniu i szepnęłam:

– Dziękuję.

Nagle usłyszałam za sobą kroki. Odwróciłam się gwałtownie. Kobieta w średnim wieku stała kilka metrów dalej, z małym bukietem w dłoni. Spojrzała na mnie uważnie.

– Znała ją pani? – zapytała, podchodząc powoli.

– Nie… To znaczy... właściwie to tak i nie. Kupiłam płaszcz, który chyba należał do niej. Znalazłam w nim coś... coś osobistego.

Kobieta uniosła brwi.

– Pani jest tą od płaszcza?

Zatkało mnie.

– Skąd pani wie?

– Ja go zaniosłam do sklepu. Robiłam porządki po Elżbiecie. Była moją siostrą. Zawsze miała... no, dziwne pomysły. Pisała listy, chowała je w książkach, w szufladach, pod poduszkami.

– Więc to nie przypadek...

– Nie. Ona mówiła, że rzeczy mają dusze i czasem muszą trafić w odpowiednie ręce.

Poczułam łzy napływające do oczu.

– Trafił. Naprawdę trafił.

Kobieta uśmiechnęła się lekko.

– To dobrze. Może... tak miało być. Ona zawsze wierzyła w przeznaczenie.

Stałyśmy chwilę w milczeniu. Liście opadały cicho między nami.

– Wiem, co muszę zrobić – powiedziałam nagle.

– Co takiego?

– Zrobić coś, czego się bałam. Naprawdę się bałam.

Kobieta kiwnęła głową.

– Ona byłaby z ciebie dumna.

Przez chwilę nie mogłam mówić

Tydzień później siedziałam przed laptopem i patrzyłam na ekran z pustą stroną. Kursor migał, a ja po raz pierwszy od lat nie uciekałam. Pisałam. Zamknęłam oczy i pozwoliłam, żeby wszystko się ze mnie wylało – strach przed oceną, poczucie przegranej, rozczarowania, których nigdy nie wypowiedziałam na głos. Pisałam, bo w końcu wiedziałam, że muszę. Że chcę. Że ta historia – o płaszczu, o Elżbiecie, o woreczkach – była początkiem. Wysłałam gotowy tekst na konkurs literacki. Dla amatorów. Dla tych, co nigdy wcześniej nie odważyli się opowiedzieć swojej historii. Kilka dni później telefon zadzwonił.

– Dzień dobry, czy rozmawiam z panią Kamilą N.?

– Tak…?

– Pani tekst... był wyjątkowy. Chcielibyśmy go opublikować. I pogratulować – wygrała pani konkurs.

Zamarłam. Przez chwilę nie mogłam mówić.

– Czy pani tam jest?

– Tak. Ja… przepraszam. Po prostu… dziękuję. Naprawdę dziękuję.

Odłożyłam telefon i popatrzyłam na płaszcz wiszący na oparciu krzesła. Włożyłam go. Czułam się, jakby Elżbieta była tu obok. Może była. Może jej duch śmiał się teraz, widząc mnie, jak w końcu robię to, co od lat odkładałam. Monika wpadła do mnie z paczką ciastek.

– No i co? Wysłałaś? – zapytała z pełną buzią.

Uśmiechnęłam się.

– Nie tylko wysłałam. Wygrałam.

– Wiedziałam! Zawsze mówiłam, że powinnaś pisać.

A ja już wiedziałam, że to dopiero początek.

Kamila, 40 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: