„Latami usługiwałam rodzinie, a oni nie pamiętali nawet o moich urodzinach. Żałuję, że zmarnowałam całe życie w kuchni”

Każdy dzień jest podobny do poprzedniego: wstaję rano, przygotowuję śniadanie, budzę dzieci i staram się, żeby Piotr nie zapomniał wziąć ze sobą teczki do pracy. Wszystko musi być na czas, bez miejsca na pomyłki. Od lat tak jest. Każdy z nas ma swoje obowiązki i role, które wyznaczają nasz codzienny rytm.

Czułam się niepotrzebna

Mój mąż nieustannie skupia się na swojej karierze. Wraca późno, zmęczony i z głową pełną problemów z pracy. Ostatnio mniej rozmawiamy, nawet nasze wieczorne rozmowy stały się rzadkością. Dzieci są już prawie dorosłe, a ich życie to ciągła gonitwa za szkolnymi zadaniami i przyjaciółmi. Ania, moja starsza córka, nieczęsto dzieli się swoimi sprawami. Kiedyś byłyśmy sobie bliższe.

Moje potrzeby zawsze schodzą na dalszy plan. Czasami marzę o chwili spokoju, o małym geście, który by pokazał, że jestem ważna. Jednak życie płynie, a ja wciąż odsuwam swoje pragnienia na później, mając nadzieję, że pewnego dnia znajdę na nie czas.

Do moich urodzin zostały dwa dni. Z sercem pełnym nadziei, zaczęłam zastanawiać się, czy tym razem moja rodzina będzie pamiętała. Chwyciłam filiżankę herbaty i usiadłam przy stole, obserwując, jak Piotrek w pośpiechu zbiera swoje rzeczy do pracy.

– Pamiętasz, jak dwa lata temu na moje urodziny zrobiliśmy piknik w parku?

Z trudem oderwał wzrok od telefonu.

– Tak, to był miły dzień – odpowiedział obojętnie, wracając do swoich zajęć.

Poczułam ukłucie rozczarowania, ale nie dałam po sobie poznać. Usiłowałam zapanować nad emocjami, starając się znaleźć wytłumaczenie dla jego obojętności. Czy to możliwe, że naprawdę zapomnieli? Mimo wszystko wciąż miałam nadzieję, że w dniu urodzin będzie czekała na mnie jakaś niespodzianka, drobny gest, który pokaże, że wciąż jestem dla nich ważna.

Zawiodłam się

Tamtego dnia wstałam wcześnie rano, pełna nadziei, że ten dzień będzie inny. Przygotowywałam śniadanie, myśląc o tym, jak cudownie byłoby usłyszeć „wszystkiego najlepszego” od Piotra i dzieci. Gdy mąż wszedł do kuchni, zerknęłam na niego z niecierpliwością.

– Dzień dobry, kochanie. Jak spałeś? – zapytałam.

– Dzień dobry. Zaspałem. Muszę się spieszyć – odparł, nawet na mnie nie patrząc, po czym szybko zniknął w łazience.

Westchnęłam ciężko, starając się powstrzymać łzy. Ania i Jakub wbiegli do kuchni, zajęci rozmową o szkole.

– Mamo, masz dla nas śniadanie? – zapytała Ania, siadając do stołu.

– Oczywiście, wszystko gotowe – odpowiedziałam, zmuszając się do uśmiechu.

– Mamo, gdzie jest mój plecak? – Jakub szybko się rozejrzał, nie zwracając na mnie uwagi.

Podałam im jedzenie i usiadłam, patrząc, jak wszyscy szybko zjadają i rozchodzą się do swoich zajęć.

– Może później sobie przypomną – pomyślałam z nadzieją, starając się przekonać samą siebie.

Piotrek wpadł do kuchni, już ubrany do wyjścia.

– Muszę lecieć. Do zobaczenia wieczorem! – rzucił, znikając za drzwiami.

Zapomnieli o mnie

Zostałam sama przy stole, czując, jakby świat wokół nagle zbladł. „Dlaczego zawsze muszę się czuć niewidzialna?” – zapytałam siebie w myślach, zerkając na puste krzesła.

Po południu znalazłam chwilę dla siebie. Usiadłam przy oknie, patrząc na ogród, który kiedyś tak bardzo uwielbiałam pielęgnować. Słońce miękko oświetlało moją twarz, ale zamiast ciepła poczułam ciężar smutku.

– Kiedy to wszystko się zmieniło? – zapytałam siebie cicho, bawiąc się delikatnie zasłoną.

Moje myśli szybko powędrowały do przeszłych urodzin, kiedy Piotr organizował dla mnie małe przyjęcia, a dzieci z zapałem przygotowywały kolorowe laurki. To były piękne chwile, pełne śmiechu i miłości. Przymknęłam oczy, przywołując wspomnienie jednego z takich dni. Wtedy Jakub, jeszcze mały chłopiec, z dumą podarował mi kwiaty z ogrodu, które sam zebrał.

– Mamusiu, dla ciebie! – powiedział wtedy, a jego twarz rozjaśnił uśmiech.

Otworzyłam oczy i westchnęłam ciężko, zdając sobie sprawę, jak bardzo zmieniła się nasza rodzinna dynamika. Jak stałam się niemal niewidoczna dla najbliższych. Próbowałam zrozumieć, gdzie dokładnie się pogubiliśmy i czy była szansa, by to wszystko naprawić. „Marta, nie możesz tak dalej” – powiedziałam do siebie z determinacją. „Musisz zawalczyć o siebie, o swoje miejsce tutaj”.

Moje myśli były jak burza emocji. Wiedziałam, że potrzebuję zmian, ale jeszcze nie wiedziałam, jak się do tego zabrać. Coś jednak mi podpowiadało, że nie mogę już dłużej ignorować swoich potrzeb.

Potrzebowałam zmiany

– Wiecie, co jest dzisiaj za dzień? – zapytałam, starając się utrzymać lekki ton głosu, choć w środku aż wrzało mi od emocji.

Piotrek spojrzał na mnie, chwilę błądząc wzrokiem, jakby próbował sobie coś przypomnieć. Ania i Jakub również zatrzymali się w połowie rozmowy, spoglądając na mnie z zaskoczeniem.

– Marta, przepraszam! – powiedział Piotr, nagle zrywając się z krzesła. – Kompletnie zapomniałem… Naprawdę, chciałem… Nie wiem, jak to się stało…

Patrzyłam na nich, starając się ukryć zawód. W głębi serca wiedziałam, że tak się stanie, ale mimo wszystko bolało.

– Wiesz co? Zróbmy coś fajnego dzisiaj wieczorem – dodał Piotr, starając się załagodzić sytuację. – Kolacja? Może kino?

– Nie – odpowiedziałam spokojnie. – Dzisiaj już nie musisz się starać.

Ich twarze wyrażały smutek i poczucie winy, a ja czułam, jak w środku pęka mi coś na kształt małego kawałka nadziei. Wiedziałam, że chcieli dobrze, ale czy to nie było trochę za późno? Czy jedna kolacja mogła naprawić to, jak się czułam?

Zapanowała cisza. Piotr usiadł z powrotem, spuszczając wzrok. Ania i Jakub także milczeli, a ja zastanawiałam się, co przyniesie przyszłość. Czy to będzie początek jakiejś zmiany? Czy po prostu dalsza część tej samej historii?

Opamiętał się

– Możemy porozmawiać? – zapytał Piotr po kolacji.

– Oczywiście.

Wziął głęboki oddech, starając się zapanować nad własnymi emocjami.

– Wiesz, naprawdę przepraszamy za to, że zapomnieliśmy o twoich urodzinach. Chciałbym… żebyśmy mogli to jakoś naprawić.

– Doceniam, że to mówisz. Ale nie chodzi tylko o jeden dzień, bardziej o tym, jak się oddaliliśmy.

W tej chwili do rozmowy włączyła się Ania.

– Mamo, możemy coś zrobić, żeby cię uszczęśliwić? Chcemy być lepsi.

– To prawda, mamo – Jakub dodał z powagą, co rzadko mu się zdarzało. – Naprawdę się staramy.

Poczułam ciepło rozlewające się po sercu.

– Chciałabym, żebyście zainteresowali się tym, co mnie pasjonuje. Może moglibyśmy razem coś robić?

Piotr przytaknął z determinacją w oczach.

– Spróbujemy, obiecuję. Może zaczniemy od tego, co kochasz. Chciałbym wiedzieć, co jest dla ciebie ważne?

Zadbałam o siebie

– Chcę wrócić do malowania tak, jak kiedyś. I zacząć wychodzić częściej z przyjaciółkami. Chcę mieć też czas dla siebie.

Ania i Jakub wymienili spojrzenia, a potem Ania powiedziała:

– Mamo, to świetny pomysł. Zasługujesz na to.

Piotr podszedł do mnie i przytulił.

– Zawsze cię wspieraliśmy, tylko… czasem to zaniedbujemy. Ale to się zmieni.

Poczułam ciepło jego ramion i uśmiechnęłam się lekko.

– Wiem. I wierzę, że razem damy radę.

Kiedy zapadła cisza, wszyscy wciąż trzymaliśmy się blisko, jakbyśmy chcieli zatrzymać ten moment na dłużej. Wiedziałam, że czeka nas długa droga do pełnego zrozumienia, ale pierwszy krok został zrobiony. Z nową energią i nadzieją zaczęłam planować, co dalej. Zaczynał się nowy rozdział mojego życia – taki, w którym nie będziemy już zapominać o swoich potrzebach.

Marta, 40 lat