„List od kochanki Pawła pachniał perfumami i tanim dramatem. Nie spodziewałam się tych słów”

Moje życie przez długi czas było sielanką. Właściwie powinnam być szczęśliwa. Miałam wszystko, czego kobieta w moim wieku mogłaby sobie życzyć. Ukochany mąż, z którym jestem związana od wielu lat, nasz wspólny dom, stabilna praca. Z pozoru wszystko wyglądało idealnie. Nasze życie było uporządkowane, może nieco monotonne, ale stabilne. Ale od jakiegoś czasu czułam, że coś jest nie tak. Ta codzienna rutyna zaczęła mnie przytłaczać. A potem przyszedł ten list. Jedynie kilka zdań, które wstrząsnęły moim światem. Od tego momentu moje myśli zaczęły krążyć wokół tej jednej osoby. Ta niepewność zaczęła zjadać mnie od środka.

Narastała we mnie złość

Siedzieliśmy przy stole podczas obiadu. Paweł coś opowiadał o pracy, ale moje myśli były gdzieś indziej. Spojrzałam na niego, starając się nie zdradzić, co dzieje się w mojej głowie.

– Halo, słyszysz mnie? – zapytał, próbując przyciągnąć moją uwagę.

– Tak, tak, przepraszam. Zamyśliłam się – odpowiedziałam, starając się przywołać uśmiech na twarz.

– Myślisz o czymś konkretnym? – dopytywał z troską.

Wzięłam głęboki oddech, próbując ukryć moje zmagania.

– Nie, po prostu jestem zmęczona. Długi dzień.

W rzeczywistości moje myśli wirowały wokół listu, który otrzymałam. Te kilka zdań, które zasiewały ziarno niepewności w moim sercu. Czy Paweł naprawdę mógł mnie zdradzić? Czy całe nasze małżeństwo było kłamstwem?

– Może zrobimy coś w weekend, żeby się zrelaksować? – zaproponował, nieświadom moich wewnętrznych rozterek.

– Może – odpowiedziałam zdawkowo, zastanawiając się, czy jego propozycja to tylko fasada, którą chciał ukryć swoją winę.

Próbowałam skupić się na jego słowach, ale nie potrafiłam przestać analizować każdego jego gestu, każdego spojrzenia. Moje zmysły były wyczulone na jakiekolwiek oznaki zdrady. Myśli o liście nie dawały mi spokoju. Z zewnątrz wszystko wyglądało normalnie, ale z każdą chwilą narastała we mnie złość i niepewność. Moje serce biło coraz szybciej, a ja zastanawiałam się, jak długo jeszcze uda mi się to wszystko ukrywać.

Moje serce waliło jak szalone

Nie mogłam dłużej trwać w niepewności. Wzięłam telefon do ręki i wpatrywałam się w numer, który widniał w liście od kochanki Pawła. Czy naprawdę chciałam wiedzieć prawdę? Czułam, jak moje serce wali jak szalone, gdy w końcu zdecydowałam się zadzwonić.

– Halo? – usłyszałam kobiecy głos po drugiej stronie.

Był spokojny, lecz pełen pewności siebie.

– Dzień dobry... – zawahałam się. – Tu Karina, żona Pawła.

Po drugiej stronie nastąpiła chwila ciszy, która zdawała się ciągnąć w nieskończoność.

– Wiedziałam, że w końcu zadzwonisz – powiedziała spokojnie kobieta. Jej ton był wyważony, niemal zawodowy, co mnie zaskoczyło. – Domyślam się, że przeczytałaś list.

– Tak – odpowiedziałam, starając się utrzymać opanowanie. – Dlaczego to zrobiłaś?

– Uważałam, że masz prawo wiedzieć – odparła. – Paweł i ja... mamy otwarty związek. Nie ukrywam tego przed nim ani przed tobą. Chciałam, żebyś wiedziała, jaka jest prawda.

Słowa te były jak cios w serce. To brzmiało jak zły sen. Nie mogłam uwierzyć, że Paweł mógł mnie tak oszukać.

– Widocznie Paweł nigdy o tym z tobą nie rozmawiał – powiedziała, a w jej głosie było słychać cień zdziwienia.

Nie mogłam dłużej tego słuchać. Rozłączyłam się, a łzy zaczęły spływać po moich policzkach. Czułam, jakby ktoś wyrwał mi serce z piersi. Moje życie, które do tej pory było stabilne i przewidywalne, runęło jak domek z kart.

Krew odpłynęła mi z twarzy

Niepewność zżerała mnie od środka. Postanowiłam szukać dowodów, choć serce podpowiadało mi, bym odpuściła. Pewnego dnia, gdy Paweł rozmawiał z kimś przez telefon, przystanęłam przed zamkniętymi drzwiami salonu, nasłuchując jego słów.

– Wiesz, że otwartość w relacjach to dla mnie podstawa – mówił Paweł, a w jego głosie nie było ani grama wahania. – Musimy być szczerzy wobec siebie, bo inaczej to wszystko traci sens.

Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy. Paweł mówił o nas, o naszym związku, jakby było to oczywiste i naturalne. Próbowałam zrozumieć, co właściwie oznaczała ta „otwartość”, o której mówił. Czy on naprawdę sądził, że jestem częścią tego układu?

– Tak, wiem, ale muszę powiedzieć Karinie... – dodał po chwili, a ja poczułam, jak mój gniew przechodzi wszelkie granice.

Wpadłam do salonu, nie mogąc już dłużej słuchać jego rozmowy.

– A może od razu mi powiesz? – rzuciłam z wyrzutem, przerywając mu swobodną rozmowę.

Mąż spojrzał na mnie, a w jego oczach pojawiło się coś pomiędzy przerażeniem a winą.

– Zaraz wszystko ci wyjaśnię...

– Wyjaśnisz? – powtórzyłam sarkastycznie.

Paweł wziął głęboki oddech, odkładając telefon na bok.

– Jestem w relacji z inną kobietą. Ale nigdy nie chciałem cię skrzywdzić.

– Nie chciałeś? Już to zrobiłeś! – krzyknęłam, nie mogąc powstrzymać łez. – Dlaczego nie byłeś szczery od początku?

Paweł spuścił wzrok, a jego milczenie było jak wyrok. Wiedziałam, że to nie były tylko słowa. To była prawda, której nie mogłam już zignorować.

Coś we mnie pękło

Szybko zrozumiałam, że muszę porozmawiać z mężem na spokojnie. Czekałam na moment, kiedy emocje trochę opadną. Usiadłam naprzeciwko niego w naszej kuchni, tym razem bez gniewu, tylko z ciężarem niedawnych odkryć.

– Chciałabym zrozumieć – zaczęłam, patrząc mu prosto w oczy. – Dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałeś? Dlaczego nie zaproponowałeś otwartego związku wcześniej?

Paweł wyglądał na przygnębionego, jakby dźwigał ciężar całego świata.

– Bałem się twojej reakcji. Bałem się, że cię stracę. Wiem, że to nie jest usprawiedliwienie, ale... nie chciałem cię ranić.

– A co z moimi uczuciami? – zapytałam cicho, czując, jak łzy znowu napływają mi do oczu. – Czy nie pomyślałeś, że może chciałabym znać prawdę, nawet jeśli byłaby bolesna?

– Wiem, że to wszystko wyszło źle – przyznał z rezygnacją. – Ale musisz wiedzieć, że cię kocham. To się nigdy nie zmieniło.

Poczułam, że coś we mnie pęka.

– Kochasz mnie? Jak można kogoś kochać, a jednocześnie zdradzać? – Zamilkłam na chwilę, próbując zebrać myśli. – Gdybyś był szczery od początku, może... może wszystko mogłoby wyglądać inaczej. Może nawet mogłabym się zgodzić na coś, co teraz wydaje mi się nie do pomyślenia.

Paweł podniósł wzrok, jakby nie wierzył własnym uszom.

– Naprawdę?

– Nie wiem – odpowiedziałam z goryczą. – Teraz jest już za późno. Żałuję, że nie mieliśmy tej rozmowy wcześniej, zanim wszystko się posypało.

Czułam, że nie potrafię już ufać człowiekowi, którego kiedyś uważałam za swoją drugą połowę. I mimo że Paweł zapewniał mnie o swojej miłości, wiedziałam, że nic nie będzie już takie samo.

Nie wiedziałam, co dalej

Potrzebowałam kogoś, z kim mogłabym szczerze porozmawiać. Kogoś, kto pomoże mi zrozumieć moje emocje i odnaleźć się w tej nowej rzeczywistości. Moja najlepsza przyjaciółka, Inka, była zawsze tą osobą, do której mogłam się zwrócić. Umówiłyśmy się na kawę w naszej ulubionej kawiarni, a ja z ulgą opowiedziałam jej o wszystkim, co się wydarzyło.

– Nie mogę uwierzyć, że Paweł mógł ci to zrobić – powiedziała Inka, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Jak się teraz czujesz?

– Jestem zła, smutna, a jednocześnie czuję ulgę, że wreszcie wiem, co się dzieje – przyznałam, nie kryjąc emocji. –

Inka spojrzała na mnie z troską.

– Masz pełne prawo czuć się w ten sposób. Co planujesz zrobić?

– Nie wiem. Naprawdę nie wiem – westchnęłam. – Część mnie chce to wszystko zostawić za sobą, zacząć nowe życie. Ale druga część... nadal kocha Pawła. Nie wiem, czy potrafię mu wybaczyć.

– Pamiętaj, że to twoje życie i twoje decyzje – przypomniała mi Inka, delikatnie kładąc dłoń na mojej. – Nie musisz teraz podejmować żadnych ostatecznych kroków. Daj sobie czas.

– Masz rację – przyznałam. – Muszę zastanowić się nad tym, czego naprawdę chcę od życia.

Inka uśmiechnęła się do mnie, dodając mi otuchy.

– Zasługujesz na szczęście. Może to jest moment, żeby skupić się na sobie i na tym, co naprawdę sprawia ci radość.

Pomyślałam sobie, że może rzeczywiście nadszedł czas, aby przemyśleć swoje priorytety i zrozumieć, czego pragnę.

Odnalazłam szczęście

Z czasem zaczęłam patrzeć na całą sytuację z innej perspektywy. Wiedziałam, że muszę zacząć nowy rozdział w życiu, ale nie miałam pojęcia, jak to zrobić. Przez wiele lat wszystko kręciło się wokół Pawła i naszej wspólnej codzienności. Teraz musiałam nauczyć się żyć dla siebie. Postanowiliśmy na razie dać sobie przestrzeń. Było to trudne, ale oboje wiedzieliśmy, że potrzebujemy czasu. Być może nasze drogi kiedyś się zbiegną, a może każdy z nas pójdzie swoją własną ścieżką. Zrozumiałam, że nie wszystko musi być od razu jasne.

Zaczęłam koncentrować się na swoich pasjach, na rzeczach, które zawsze chciałam zrobić, ale odkładałam na później. Zapisałam się na kursy, które zawsze mnie interesowały, zaczęłam podróżować, spędzać więcej czasu z przyjaciółmi i rodziną. Czułam, że odzyskuję kontrolę nad swoim życiem, że staję się silniejsza. Czasami tęsknię za tym, co było, ale wiem, że ten okres mojego życia był lekcją. Teraz już wiem, jak ważna jest szczerość i komunikacja w związku. Nie chcę budować relacji na niedopowiedzeniach i kłamstwach. Przyszłość wciąż była niepewna, ale patrzyłam na nią z nadzieją, a nie strachem. Wiedziałam, że bez względu na to, co przyniesie, jestem w stanie stawić czoła każdemu wyzwaniu. Byłam gotowa budować nowe relacje, oparte na prawdzie i zaufaniu. Byłam pewna, że w końcu odnajdę swoje miejsce i swoje szczęście, które będzie autentyczne i prawdziwe.

Karina, 35 lat

Czytaj także: