„Mąż wciągnął teściów w swoje finansowe machlojki. Zadłużył nas po uszy, ale kredytu na moją miłość już nie dostanie”

Mówią, że w małżeństwie trzeba sobie ufać. I ja ufałam. Przez jedenaście lat wierzyłam, że Marek zawsze mówi mi prawdę. Że jeśli coś jest nie tak, to mi o tym powie. Bo przecież jesteśmy zespołem, prawda? Nasze życie było zwyczajne, bez większych luksusów, ale i bez dramatów finansowych. Przynajmniej tak myślałam. Mąż prowadził własną działalność – czasem było lepiej, czasem gorzej, ale zawsze zapewniał mnie, że wszystko jest pod kontrolą. Ja trzymałam się etatu i dbałam o domowy budżet, odkładając oszczędności na przyszłość. A potem usłyszałam jedno zdanie, które zburzyło cały mój spokój.

– No, wiesz, skoro Marek znowu potrzebował pożyczki, to chyba jeszcze nie wychodzicie na prostą…

Serce mi zamarło. Znowu? Jak to znowu? Przecież my nie mieliśmy żadnych długów.

Coś było nie tak

– Jak to „znowu”?! – słowa wyrwały mi się z ust szybciej, niż zdążyłam je przemyśleć.

Mama spojrzała na mnie zaskoczona, jakby nie rozumiała, o co mi chodzi. Tata unikał mojego wzroku, jakby nagle zainteresował się wzorem na obrusie.

– No… ostatnio też pożyczał – mama wzruszyła ramionami. – Myśleliśmy, że o tym wiesz.

Poczułam, jak ściska mnie w żołądku. Coś było nie tak. Bardzo nie tak.

– Ile razy to zrobił? – moje ręce zacisnęły się na filiżance.

– Kilka – przyznał w końcu tata. – Ale to przecież nic złego. Chcieliśmy wam pomóc.

Miałam ochotę się roześmiać, ale wiedziałam, że to nie jest moment na śmiech. Przez chwilę siedziałam w milczeniu, próbując uporządkować myśli. Marek brał pieniądze od moich rodziców. Po cichu. Beze mnie. Kilka razy. Może to tylko jakieś nieporozumienie? Może rzeczywiście miał przejściowe problemy z firmą i nie chciał mnie martwić? Ale dlaczego nigdy mi o tym nie powiedział?

Wróciłam do domu z bijącym sercem. W głowie przewijały mi się wszystkie sytuacje, które do tej pory zignorowałam – jego nerwowe spojrzenia, szybkie zmiany tematu, spóźnienia. Weszłam do mieszkania i rzuciłam to pytanie, które paliło mnie od środka.

– Czy masz mi coś do powiedzenia?

Aż nogi się pode mną ugięły

Marek spojrzał na mnie znad ekranu telefonu i uśmiechnął się lekko.

– A co masz na myśli?

Zacisnęłam palce na pasku torebki, żeby nie rzucić nią o podłogę. Nie będę się pieklić. Najpierw go posłucham.

– Moi rodzice wspomnieli coś o… pożyczkach – powiedziałam wolno, uważnie przyglądając się jego twarzy. – Masz coś do powiedzenia na ten temat?

Widziałam, jak mięśnie na jego szczęce drgnęły.

– Aha. O to chodzi – odłożył telefon na stolik. – Nie chciałem cię martwić. To była tylko chwilowa pomoc.

– Chwilowa? – powtórzyłam. – Kilka razy?

Przewrócił oczami.

– Naprawdę, nie dramatyzuj. Miałem gorszy okres w firmie. Potrzebowałem gotówki, więc pożyczyłem. Spłacę im wszystko.

Poczułam, jak coś mnie w środku rozsadza.

– Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?

Marek westchnął i podszedł do mnie, próbując chwycić mnie za ręce, ale się odsunęłam.

– Bo byś się martwiła. Nie chciałem cię obciążać.

Wpatrywałam się w niego, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę.

– A myślisz, że teraz się nie martwię?!

Cisza.

– Ile pożyczyłeś? – zapytałam, tym razem spokojniej.

– To nie ma znaczenia.

Serce mi waliło. Czy on właśnie odmówił odpowiedzi?

– Ile?

Zaczął się nerwowo drapać po karku.

– Kilkanaście tysięcy. Może trochę więcej.

Poczułam, jak uginają się pode mną nogi.

– Boże… – wyszeptałam.

Ogarnęła mnie panika

„Kilkanaście tysięcy. Może trochę więcej”. Te słowa dudniły mi w głowie, kiedy patrzyłam na męża, który stał przede mną z miną zbitego psa. Coś mi nie pasowało. Marek nigdy nie był rozrzutny, nie wydawał pieniędzy na bzdury. Gdzie się podziały te wszystkie tysiące?

– Pokaż mi konto – powiedziałam twardo.

– Naprawdę? – Przewrócił oczami. – Przecież mówię ci, że wszystko mam pod kontrolą.

– Konto. Teraz.

Widziałam, jak walczy sam ze sobą, ale w końcu sięgnął po telefon. Kilka ruchów palcem i podał mi ekran. Wzięłam telefon i… zrobiło mi się zimno. Saldo było przerażająco niskie. Zbyt niskie. Pieniądze znikały w błyskawicznym tempie.

– Co to ma być? – zapytałam, podnosząc wzrok. – Gdzie są nasze oszczędności?

Marek przestępował z nogi na nogę.

– Musiałem spłacać inne rzeczy…

– Jakie inne rzeczy? – Głos mi się załamał. – Co jeszcze ukrywasz?

Zacisnął dłonie w pięści.

– Mam kredyty.

To jedno słowo przecięło powietrze jak brzytwa.

– Kredyty? – powtórzyłam głucho. – Jakie kredyty?!

Marek odwrócił wzrok.

– Duże.

Czułam, jak ogarnia mnie panika. To nie były tylko pożyczki od moich rodziców. To było coś więcej.

– Ile?

Chwila ciszy.

– Proszę…

– Ile?!

Wziął głęboki oddech.

– Około… 80 tysięcy.

Świat zawirował mi przed oczami. Mój mąż zadłużył nas po uszy, a ja nie miałam o niczym pojęcia.

W jego oczach pojawił się strach

Nie mogłam złapać oddechu. Czułam, że jeśli nie usiądę, to po prostu runę na podłogę.

– Kochanie… – Marek wyciągnął do mnie rękę, ale odsunęłam się, jakby mnie parzył.

– Nie dotykaj mnie – mój głos był obcy, zimny. – 80 tysięcy?! Kiedy to się stało? Jak mogłeś?!

– Chciałem to spłacić, zanim się dowiesz – powiedział cicho. – Miałem mieć duży kontrakt… wszystko miało się ułożyć…

– Ułożyć?! – Przerwałam mu ze śmiechem, który brzmiał bardziej, jak histeryczny charkot. – Osiemdziesiąt tysięcy to się nie „układa”! To się spłaca latami!

Spojrzał na mnie jak zbity pies, ale nie było we mnie litości.

– A moi rodzice? – syknęłam. – Im też obiecałeś, że „się ułoży”?

Marek spuścił wzrok.

– Myślałem, że jeśli im oddam szybko, to nawet się nie zorientujesz…

– Nie zorientuję się?! – Wstałam gwałtownie, aż krzesło z hukiem przewróciło się na podłogę. – Myślałeś, że możesz mnie oszukiwać, robić ze mnie idiotkę?!

Milczał. Wzięłam głęboki oddech i wstałam.

– Co robisz? – zapytał z niepokojem.

– Jadę do rodziców – oznajmiłam. – Chcę wiedzieć, ile dokładnie im jesteś winien.

– Proszę…

W jego oczach pojawił się strach.

– Nie obchodzi mnie, czego chcesz.

Włożyłam płaszcz i otworzyłam drzwi.

– Obchodzi mnie tylko to, jak wyjść z bagna, w które nas wciągnąłeś.

Nie czekałam na jego odpowiedź. Trzasnęłam drzwiami i wyszłam. Jeśli myślał, że to koniec jego sekretów, to się grubo mylił.

Przez trzy lata żyłam w kłamstwie

Siedziałam przy stole w kuchni moich rodziców, próbując nie rozlać herbaty, bo ręce trzęsły mi się jak po kilku filiżankach mocnej kawy. Mama patrzyła na mnie zmartwiona, a tata nerwowo stukał palcami w blat.

– Myśleliśmy, że wiesz – zaczęła mama cicho. – Marek zawsze zapewniał, że się zgadzasz.

– Że się zgadzam?! – Poczułam, jak zalewa mnie fala gorąca. – Kiedy dokładnie zaczął od was pożyczać?

Mama zerknęła na tatę, jakby chciała, żeby to on odpowiedział. W końcu westchnęła.

– Jakieś trzy lata temu.

Zacisnęłam palce na filiżance. Trzy lata. Przez trzy lata żyłam w kłamstwie.

– I ile dokładnie wam jest winien?

Tata wstał, otworzył szufladę i wyjął zeszyt. Przerzucił kilka stron, aż w końcu zatrzymał się na jednej, po czym popchnął go w moją stronę. Spojrzałam na zapisane liczby i serce podeszło mi do gardła.

– 20 tysięcy?! – wyszeptałam.

– W ratach – dodał tata, jakby to miało cokolwiek zmienić. – Czasem oddawał, ale potem znowu pożyczał.

Czułam się, jakbym dostała w twarz. Osiemdziesiąt tysięcy kredytu i jeszcze dwadzieścia od moich rodziców?

– A to na pewno wszystko? – zapytałam drżącym głosem.

Mama i tata spojrzeli na siebie.

– My… nie wiemy. Może są jeszcze inne pożyczki.

Wiedziałam, że jest tylko jedna osoba, która mogła mi dać odpowiedź. Mój mąż. Mężczyzna, którego już nie byłam pewna, czy w ogóle znam. Wstałam.

– Dziękuję, że mi powiedzieliście – rzuciłam. – Teraz muszę to z nim wyjaśnić.

I nie miałam zamiaru być delikatna.

Moje życie rozpadło się na kawałki

Stał przede mną, blady, z dłońmi bezradnie opuszczonymi wzdłuż ciała.

– To koniec.

Moje własne słowa brzmiały jak obcy głos, jakby wypowiadała je jakaś inna kobieta, która nie wierzyła, że właśnie rozbija swoje życie na kawałki.

– Proszę… Nie odchodź. Spłacę długi.

– Nie chodzi o pieniądze – powiedziałam cicho. – Chodzi o to, że mnie oszukiwałeś. Że mogłeś patrzeć mi w oczy i udawać, że wszystko jest w porządku. Jak mam z tobą żyć, jeśli nie wiem, co jeszcze przede mną ukrywasz?

Przetarł twarz dłonią, jakby próbował się obudzić z koszmaru.

– Zrobiłem to dla nas.

Parsknęłam śmiechem.

– Dla nas?! Zadłużyłeś nas na sumę, której nie spłacimy przez lata! Dla nas?!

Zamilkł. Wiedział, że nie miał już żadnych argumentów. Sięgnęłam po torbę i klucze.

– Wracam do rodziców. Zostanę tam, dopóki nie zdecyduję, co dalej.

Marek chciał coś powiedzieć, ale tylko otworzył usta i znowu je zamknął. Może wreszcie zrozumiał, że nie ma już czym mnie zatrzymać. Nie oglądając się, wyszłam. Na klatce złapałam oddech. Miałam dość życia na kredyt.

Anna, 39 lat