„Mąż cały czas jeździł do lasu, gdy ja siedziałam w domu. Odkryłam, że nie są to wypady na jagody”

Nazywam się Natalia. Mam trzydzieści dwa lata, cudownego sześcioletniego synka i... męża, którego już chyba nie znam. Krzysiek był kiedyś moim światem. Poznaliśmy się na studiach – ja studiowałam pedagogikę, on był już po inżynierii. Zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia. Przynajmniej ja się zakochałam. Wierzyłam, że to na zawsze. Że będziemy rodziną – taką jak z moich marzeń.

Po ślubie często uciekaliśmy z miasta do domku w lesie. To był nasz azyl. Tam zaczęło się nasze życie we dwoje – najpierw w śpiworach, później z pierwszym meblem, aż w końcu stał się to nasz drugi dom. Tam zaszłam w ciążę. Tam płakałam po stracie pracy. Tam przy ognisku snuliśmy plany, że może jeszcze drugie dziecko? Że może w przyszłości na emeryturze zamieszkamy tam na stałe?

Ale coś się zmieniło. Krzysiek zaczął coraz częściej jeździć tam sam. Tłumaczył to „potrzebą wyciszenia”, „stresem w pracy”, „brakiem przestrzeni”. A ja? Zostawałam z synkiem, z codziennym chaosem, pracą zdalną, przedszkolem i obiadem na szybko. Tęskniłam. Pytałam. On zbywał. Tym razem powiedziałam – dosyć. Mama zgodziła się zająć Maćkiem. A ja postanowiłam, że pojadę z Krzyśkiem. Wbrew niemu, bo nie był zachwycony. Powiedział, że miał inne plany. Ale nie obchodziło mnie to.

– Mamo, nie wiem... coś mi nie gra. On się dziwnie zachowuje. Jakby coś przede mną ukrywał – westchnęłam, pakując torbę.

– Jedź, dziecko. Czasem trzeba zobaczyć prawdę, nawet jeśli boli – mama spojrzała na mnie tym swoim spojrzeniem, w którym zawsze było więcej mądrości niż słów.

W drodze Krzysiek był milczący. Ręce trzymał kurczowo na kierownicy, patrzył przed siebie i nie zadawał żadnych pytań. Ja też milczałam, ale wewnątrz wszystko we mnie krzyczało.

– Czemu nic nie mówisz? – zapytałam cicho.

– Bo nie wiem, co miałbym powiedzieć – rzucił twardo i włączył radio.

Wiedziałam, że coś się wydarzy. Czułam to w każdej kości.

Na leśnej polanie

Dojechaliśmy wieczorem. Las pachniał mokrym mchem, ognisko jeszcze nie było rozpalone, a Krzysiek nerwowo grzebał przy zamku, jakby chciał jak najszybciej zniknąć w środku.

– Weź torby, ja muszę do toalety – rzucił przez ramię i zniknął za drzwiami.

Wnętrze domku nie zmieniło się. Te same skrzypiące deski, ta sama zasłona z jeleniem nad łóżkiem. I tylko coś w powietrzu było inne. Jakby ślady czyjejś obecności. Może perfumy? Albo tylko moja wyobraźnia? Rano obudził mnie odgłos zamykanych drzwi. Spojrzałam na zegarek – siódma trzydzieści. Krzyśka już nie było. Zostawił tylko kartkę: „Poszedłem się przejść. Nie czekaj z kawą”.

Zrobiłam tę kawę. Ale nie mogłam usiedzieć w miejscu. Wzięłam polar, założyłam buty i ruszyłam w stronę ścieżki, którą zwykle chodził na spacery. Po drodze mijałam omszałe drzewa, ślady saren i rozdeptane liście. Czułam jak żołądek zaciska się coraz bardziej. I wtedy to zobaczyłam. Polana. Nasza polana. Tam, gdzie pierwszy raz kochałam się z Krzyśkiem pod gołym niebem. A teraz... teraz on tam był z inną kobietą. Jego ręce spoczywały na jej biodrach. Ich ruchy były zbyt oczywiste, zbyt bezwstydne.

– Nie... nie... – wyszeptałam, ale nogi ruszyły same.

– Krzysiek?! – krzyknęłam, zanosząc się płaczem.

Zerwali się oboje. Ona próbowała zasłonić się kurtką, on w popłochu poprawiał spodnie. Kiedy się odwróciła... zamarłam.

– Magda?! – wyszeptałam, czując jak świat osuwa mi się spod stóp.

Magda. Moja przyjaciółka. Kobieta, z którą wypiłam setki kaw, do której pisałam, gdy byłam w dołku, która znała każdą moją ranę.

– Natalia... To nie jest to… – wydukała.

– A co, do cholery?! – wrzasnęłam, a głos mi się załamał.

Krzysiek stał jak słup soli, tylko spuścił wzrok.

– Wy... wy dwoje... Tutaj... – śmiałam się przez łzy. – Na naszej polanie? Magda, ty... Jak mogłaś?

– Natka, ja... – zaczęła, ale uciekłam.

Uciekałam, jakby od tego zależało moje życie. I może naprawdę zależało.

Konfrontacja

Zamknęłam się w domku i osunęłam na podłogę. Wszystko we mnie drżało – ręce, nogi, serce. Gardło miałam ściśnięte, a łzy cieknące po policzkach zdawały się nie mieć końca. Całe ciało pulsowało jednym, uporczywym pytaniem: Dlaczego? Zadrżałam, gdy drzwi się uchyliły.

– Natalia... – usłyszałam cichy głos Magdy.

Podniosłam się gwałtownie z podłogi i rzuciłam w jej stronę pierwszy kubek, jaki miałam pod ręką.

– Wynoś się! Wynoś się stąd! – wrzeszczałam jak opętana.

– Proszę... musimy porozmawiać – Magda weszła krok do środka, trzymając ręce w górze, jakby to miało mnie udobruchać.

– Ty... byłaś moją przyjaciółką, Magda. Moja przyjaciółka! – krzyczałam, ignorując to, że głos mi się łamał.

– Ja... nie planowaliśmy tego – wyszeptała.

– Nie planowaliście? Serio?! Po prostu się potknęliście i wpadliście sobie w ramiona na mojej polanie?! – syknęłam.

Magda spuściła wzrok, ale nie wyszła. Nie miała w sobie dość godności.

– On był nieszczęśliwy. Mówił, że między wami już nic nie ma... że jesteście tylko dla dziecka... – zaczęła.

– Ty jeszcze będziesz się tłumaczyć, tak?! A co z tym dzieckiem, co? Co z moim dzieckiem, który wierzy, że ma kochających się rodziców?! – uderzyłam dłońmi w stół.

W tym momencie wszedł Krzysiek. Stał w drzwiach jak zbity pies. Twarz miał bladoszarą, oczy podkrążone.

– Natalia... przepraszam – wydukał.

– Nie. Nie mów tu teraz „przepraszam”. Nie teraz – podeszłam do niego. – Dlaczego ona, Krzysiek? Dlaczego akurat ona?

– To się... po prostu wydarzyło. – głos miał matowy.

Magda stała z boku, nieruchomo, jakby właśnie dotarło do niej, co zrobiła.

– Wydarzyło się? Jasne. Umizgi na mchu to wypadek. Dziękuję wam obojgu. Serio. Tego mi było trzeba – wyrzuciłam z siebie, patrząc im prosto w twarze. – Wynocha. Oboje. Już. Teraz.

Magda wybiegła pierwsza. Krzysiek zawahał się.

– Natalia...

– Wyjdź, nie chcę cię znać.

Drzwi trzasnęły za nim. I zostałam sama. Wśród ścian nasiąkniętych wspomnieniami, które nagle zaczęły cuchnąć kłamstwem.

Nie zasługujesz na drugą szansę

Nie spałam. Nawet nie próbowałam. Leżałam zawinięta w koc na kanapie, słysząc każde skrzypnięcie drewna, każdy podmuch wiatru za oknem. Noc była lodowata, ale we mnie płonął ogień. Nie tego rodzaju, który daje ciepło – to był ogień furii, żalu, niedowierzania. Krzyśka nie było. Ale rano, tuż po świcie, znów usłyszałam kroki na ganku. Nie miałam siły wstać. Drzwi otworzyły się bez pukania.

– Natalia... proszę, posłuchaj mnie – wszedł Krzysiek, blady, z podkrążonymi oczami, ubrany jak wczoraj.

– Mówiłam ci, że nie chcę cię znać – powiedziałam bez emocji.

– Ja nie chcę tego tak zostawić... Muszę ci coś wyjaśnić – usiadł na brzegu fotela.

Patrzyłam na niego przez chwilę. Mój mąż. Ojciec mojego dziecka. Mężczyzna, którego kochałam od ponad dekady. A teraz obcy człowiek.

– Mów – rzuciłam szorstko.

– To trwało kilka miesięcy. Zacząłem od rozmów z nią... o nas. O mnie. Czułem się... niewidzialny w naszym domu – spuścił głowę. – Zajmowałaś się Maćkiem, domem, pracą. Ja... też się czułem sam.

– Ty się czułeś sam?! – wybuchłam. – A ja? Ja się nie czułam samotna, kiedy zostawiałeś mnie w każdy weekend? Tylko że ja nie biegałam z tym do łóżka twojej koleżanki! – głos mi się załamał.

– Wiem, że to, co zrobiłem, jest niewybaczalne. I nie szukam usprawiedliwienia. Ale chciałem ci powiedzieć prawdę.

– Od kiedy to trwa? – zapytałam cicho.

– Od stycznia – wyszeptał. – Spotykaliśmy się tutaj. Kilka razy. Ale nigdy nie planowałem z tobą kończyć. Chciałem... nie wiem, chciałem dwóch światów. I wiem, że to chore.

Pokręciłam głową.

– A nasze dziecko, Krzysiek? Nasze życie? To było mniej ważne od paru weekendów na łonie natury? – zapytałam lodowato.

– Nie. Ale się pogubiłem – powiedział z rozpaczą w głosie. – Nie wiedziałem, jak z tobą rozmawiać. A Magda po prostu słuchała...

– Ja też bym słuchała. Ale musiałbyś do mnie mówić – łzy znowu napłynęły mi do oczu, ale tym razem nie starałam się ich powstrzymywać.

– Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę. Dla Maćka. Dla nas.

Wstałam. Spojrzałam mu prosto w oczy.

– Wyjdź. Teraz. I nie wracaj, dopóki nie będę gotowa, by w ogóle cię zobaczyć.

Wstał powoli, jakby miał nadzieję, że się rozmyślę. Ale nie zrobiłam ani kroku w jego stronę. Drzwi znów się zamknęły. Zostałam sama. Ale tym razem już nie z wściekłością – z bólem. Głębokim jak rysa przez serce.

Dwa złamane serca

Dwa dni później wróciłam do miasta. Bez słowa do Krzyśka, bez pożegnania, bez dramatów. Spakowałam się o świcie, zostawiłam klucze na stole i ruszyłam w drogę. Nie miałam planu. Wiedziałam tylko jedno – muszę porozmawiać z Bartkiem. Wiedziałam, że to będzie trudne. Że może nawet mnie znienawidzić. Ale nie mogłam żyć z tą tajemnicą. Bo jemu też odebrano coś ważnego – jego życie, jego rodzinę. I odebrała mu to... moja przyjaciółka. Zadzwoniłam do niego. Umówiłam się pod jego blokiem. Kiedy wyszedł, jak zwykle w kurtce sportowej i z tym lekkim uśmiechem, poczułam, jak serce bije mi do gardła.

– Natalia! Co za niespodzianka! – podszedł z uśmiechem i przytulił mnie na powitanie. – Magda mówiła, że jesteście z Krzyśkiem gdzieś w górach czy w lesie?

Nie odpowiedziałam. Spojrzałam mu w oczy. Zmarszczył brwi.

– Bartek... musimy porozmawiać. Chodzi o Magdę – powiedziałam, ledwo powstrzymując łzy.

Zamarł. Milczał dłuższą chwilę. Potem kiwnął głową.

Weszliśmy do jego mieszkania. Usiadłam na sofie, on naprzeciwko. Z trudem złapałam oddech.

– Bartek, ja... widziałam ich. Krzyśka i Magdę. Razem. W lesie. – głos mi się załamał. – Oni mają romans.

Bartek nie powiedział nic przez kilka sekund. Potem parsknął śmiechem. Krótkim, gorzkim.

– Żartujesz? – zapytał.

Pokręciłam głową. Oczy miałam pełne łez.

– Widziałam ich. Na własne oczy. W środku... aktu. Nie ma co się łudzić. To się dzieje od miesięcy.

Złapał się za głowę. Wstał, przeszedł się po pokoju, jakby próbował zapanować nad czymś, co pękało w nim od środka.

– Nie wierzę... – wyszeptał. – Nie wierzę... Ale tak. Ostatnio była dziwna. Tajemnicza. A Krzysiek... był częstszym gościem w naszym domu niż ja.

Usiadł. Przetarł twarz dłońmi.

– Wiesz co jest najgorsze? – powiedział cicho. – Że nie jestem zaskoczony. Tylko wściekły, że sam się nie domyśliłem.

– Bartek... tak mi przykro – wyszeptałam.

Popatrzył na mnie. W oczach miał łzy.

– Nie masz za co przepraszać. To oni powinni się wstydzić. Ja... muszę to przetrawić.

Wstałam.

– Jeśli będziesz czegoś potrzebował... Jestem. Serio.

Skinął głową. Zanim wyszłam, zatrzymał mnie przy drzwiach.

– Natalia?

– Tak?

– Dziękuję, że mi powiedziałaś.

Nic nie jest w porządku

Wróciłam do domu późnym wieczorem. Mama siedziała w kuchni i coś czytała przy herbacie. Maciek już spał.

– Wszystko w porządku? – zapytała, odkładając gazetę.

Pokręciłam głową i przytuliłam się do niej, jak małe dziecko.

– Nie, mamo. Nic nie jest w porządku.

Opowiedziałam jej wszystko. O polanie, o Magdzie, o Bartku. Nie przerywała mi ani razu. Kiedy skończyłam, tylko pogładziła mnie po włosach i powiedziała:

– Jesteś silniejsza, niż myślisz. Ale teraz... daj sobie prawo, żeby być słaba.

Zasypiałam tej nocy przy synku, przytulona do niego, słuchając spokojnego oddechu. A jednak spałam niespokojnie. Śniło mi się, że znów stoję na tej polanie i patrzę, jak Krzysiek mnie zdradza, a Magda się śmieje. Budziłam się z mokrą poduszką i pulsującym bólem w skroniach. Dni mijały. Krzysiek pisał wiadomości. „Tęsknię.” „Nie wiem, co robić.” „Zrobię wszystko, żebyś mi wybaczyła.” Nie odpowiadałam. Nie byłam gotowa. I może nigdy nie będę.

Magda? Zniknęła. Usunęła mnie z Facebooka. Nie dzwoniła, nie pisała. I dobrze. W naszym życiu nie było już dla niej miejsca. Najgorsze były wieczory. Kiedy Maciek zasypiał, zostawałam sama ze sobą. Z tysiącem pytań, których nie dało się wykrzyczeć. Pewnego dnia, kiedy Maciek układał klocki, a ja patrzyłam na niego z herbatą w dłoniach, zapytał:

– Mamo... a tata nas już nie kocha?

Zatkało mnie. Serce mi się rozpadło na kawałki.

– Maciuś, tatuś... zrobił coś bardzo złego. I teraz mama musi podjąć trudną decyzję. Ale ty jesteś kochany. I zawsze będziesz.

Przytulił się do mnie.

– Mama tu jest. Zawsze będzie? – zapytał cichutko.

– Zawsze, skarbie – odpowiedziałam, całując go w głowę.

A potem, wieczorem, kiedy w końcu miałam chwilę sama dla siebie, usiadłam w kuchni. Wzięłam kartkę i zaczęłam spisywać wszystkie rzeczy, które muszę poukładać w głowie. Ale pierwsze zdanie, które napisałam, brzmiało tylko: „Jestem samotna. Ale żyję.”

Minęły trzy miesiące

Nie wiem, kiedy przestałam płakać codziennie wieczorem. Nie pamiętam też dnia, kiedy po raz pierwszy włączyłam muzykę w kuchni i nuciłam pod nosem, obierając warzywa. To wszystko przyszło niepostrzeżenie – jak wiosna po zbyt długiej zimie. Krzysiek przestał pisać. Ostatnia wiadomość była krótka: „Rozumiem. Kocham was. Zawsze będę.” Nie odpisałam. Może kiedyś – dla Maćka – spotkamy się przy jakimś stole. Może nawet spojrzę mu w oczy bez łez. Ale teraz? Nie chcę. Nie potrafię.

Magda zniknęła z mojego świata zupełnie. I choć jej imię czasem jeszcze dźwięczy mi w uszach, jak niewygodne echo, uczę się nie reagować. To była przyjaźń. Albo tylko złudzenie, że nią była. I to też trzeba zaakceptować. Bartek... Od czasu do czasu wysyła mi SMS-a. „Dziękuję, że byłaś szczera.” „Zacząłem nowe życie.” Cieszę się. Czasem, przez sekundę, wyobrażam sobie, że moglibyśmy się zaprzyjaźnić. Dwoje poranionych ludzi. Ale potem odkładam telefon i wracam do swoich spraw.

A życie? Idzie. Nie gna. Nie przynosi cudów. Ale w niedziele robię racuchy z jabłkami. A Maciek śmieje się, jakby świat nie znał zła. I to wystarczy. To mój nowy sens. Czasem siadam na balkonie z kubkiem herbaty, patrzę na niebo i myślę: Już nie jestem tą samą Natalią, która tamtego dnia stanęła na polanie i zobaczyła koniec świata. Jestem kobietą, która przetrwała. I jeszcze nie wiem, co będzie dalej. Ale wiem jedno: już nigdy nie pozwolę, by ktoś zrobił ze mnie tło dla swoich tajemnic.

Natalia, 32 lata

Czytaj także: