„Mąż mydlił mi oczy awansem, a prawda była inna. Nie sądziłam, że tak mnie oszuka”

Moje życie, choć nieidealne, było stabilne. Mój mąż zawsze był moim partnerem, w dobrych i złych chwilach. Pamiętam, jak wspólnie celebrowaliśmy jego awans. Wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Nasze wieczory spędzaliśmy na długich rozmowach przy kolacji, planując przyszłość. Jednak ostatnio coś zaczęło się zmieniać.

Michał wracał do domu coraz później. Twierdził, że awans oznacza więcej obowiązków. Rozumiałam, że czasem praca wymaga poświęceń, ale jego zmęczenie i małomówność zaczęły budzić mój niepokój. Czasem, leżąc w łóżku, zadawałam sobie pytanie, co naprawdę się dzieje. Czy powinnam się martwić? Czy to tylko moja wyobraźnia?

– Jak minął dzień, kochanie? – zapytałam go pewnego wieczoru, kiedy w końcu usiedliśmy do kolacji.

– Dobrze, ale był naprawdę ciężki. Szef znowu dorzucił mi kilka projektów – odpowiedział z wymuszonym uśmiechem, unikając mojego spojrzenia.

Czułam, że coś jest nie tak, ale nie chciałam naciskać. Może po prostu potrzebował więcej przestrzeni. Ale w głębi duszy coś mnie niepokoiło.

Tęskniłam za dawnym życiem

Siedzieliśmy przy stole w kuchni, jedząc kolację w ciszy. Michał wpatrywał się w talerz, jakby to był najważniejszy dokument w jego życiu.

– Naprawdę tyle masz na głowie? – próbowałam zapytać delikatnie, pragnąc usłyszeć jakiekolwiek słowa otuchy.

– Tak, praca teraz jest bardzo wymagająca. Ale nie martw się, jakoś damy radę – odpowiedział, nie podnosząc wzroku.

Czułam napięcie w jego głosie. Jego odpowiedź była szybka i powierzchowna, jakby chciał szybko zakończyć temat. Z każdą chwilą miałam coraz większe wątpliwości.

– Tęsknię za nami. Tęsknię za tym, jak było wcześniej – powiedziałam cicho, licząc na jakąś reakcję.

– Wiem, ja też, ale muszę się skupić na pracy, żeby nam się lepiej żyło – jego ton był jak z automatu, jakby powtarzał mantrę, którą musiał sobie wmawiać każdego dnia.

Czy naprawdę chodziło tylko o pracę? A może kryło się za tym coś więcej? W głowie kłębiły się pytania, na które nie miałam odwagi jeszcze szukać odpowiedzi.

Krew odpłynęła mi z twarzy

Spotkałam się z Anią na kawę w małej kawiarence niedaleko naszego osiedla. Zawsze była dla mnie wsparciem, niezależnie od sytuacji. Rozmawiałyśmy o codziennych sprawach, kiedy nagle temat zszedł na Michała.

– Nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale wczoraj widziałam twojego męża – zaczęła Ania, niepewnie bawiąc się łyżeczką.

– Tak? Gdzie? – zapytałam, starając się utrzymać lekki ton, choć wewnątrz czułam, jak moje serce przyspiesza.

– Na mieście. Ale on... rozwoził jedzenie skuterem – powiedziała cicho, jakby bała się, jak zareaguję.

Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy. Wszystko we mnie krzyczało, że to nieprawda, ale widziałam, że przyjaciółka mówi szczerze.

– To jakiś żart? – próbowałam się zaśmiać.

– Nie chciałam ci tego mówić, ale pomyślałam, że powinnaś wiedzieć – Ania ujęła moją dłoń, próbując mnie uspokoić.

Czułam się jak w jakimś koszmarze. Przecież Michał mówił, że awansował, że jest przeciążony projektami. A teraz to? Czy cały czas mnie okłamywał?

– Muszę z nim porozmawiać – powiedziałam bardziej do siebie niż do Ani, starając się powstrzymać łzy.

Czułam się oszukana

Kiedy Michał wrócił do domu, czekałam na niego w salonie. Serce biło mi jak oszalałe, a w głowie miałam tysiące myśli. Musiałam to wyjaśnić.

– Chyba masz mi coś do powiedzenia – zaczęłam, starając się utrzymać spokojny ton, choć w środku czułam się jak wulkan gotowy do wybuchu.

– O co chodzi? – zapytał, zdejmując kurtkę, jakby nic się nie stało.

– Ania widziała cię wczoraj. Rozwoziłeś jedzenie skuterem. To prawda? – zapytałam, starając się ukryć drżenie w głosie.

Mąż zamarł na chwilę, jego twarz wyrażała coś pomiędzy zaskoczeniem a wstydem.

–Tak, to prawda – powiedział w końcu, unikając mojego spojrzenia.

– Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? Myślałam, że mamy siebie wspierać, że jesteśmy partnerami – głos mi zadrżał, a łzy zaczęły napływać do oczu.

– Wolałem, żebyś myślała, że jestem ambitny, niż biedny. Premia, o której mówiłem, nigdy nie nadeszła. Nie chciałem, żebyś się martwiła – wyznał, patrząc na mnie z bólem w oczach.

Czułam, jak moje serce się łamie. Z jednej strony rozumiałam jego motywy, z drugiej czułam się oszukana. Nasze życie, które wydawało się tak stabilne, nagle zaczęło się sypać.

Musiałam to zrozumieć

Ucieczka do matki wydała się jedynym sensownym rozwiązaniem. Moja mama zawsze była ostoją spokoju i rozsądku. W drodze do niej czułam się jak mała dziewczynka, szukająca schronienia.

– Kochanie, co się stało? – zapytała mama, otwierając drzwi i widząc moją zapłakaną twarz.

– Mamo, Michał... On mnie okłamał. Rozwozi jedzenie skuterem, a mówił, że awansował – zaczęłam wyjaśniać, a łzy same płynęły mi po policzkach.

Usiadłyśmy razem w kuchni, a ja opowiedziałam jej wszystko, co działo się w naszym życiu przez ostatnie tygodnie. Mama słuchała uważnie, nie przerywając, a ja mogłam w końcu wyrzucić z siebie cały ból i złość.

– Czasem ludzie kłamią nie dlatego, że chcą nas skrzywdzić, ale dlatego, że się boją. Michał mógł się bać, że cię zawiedzie – powiedziała spokojnie, trzymając moją dłoń.

– Ale dlaczego musiał mnie okłamywać? Myślałam, że mogę mu ufać. Czy to wszystko była iluzja? – zastanawiałam się głośno, szukając odpowiedzi.

– Musisz zastanowić się, co jest dla ciebie najważniejsze. Czasem nasze wyobrażenia o bliskich nie pokrywają się z rzeczywistością. Ważne jest, by umieć rozróżnić, kto naprawdę nas okłamał – oni czy my sami, idealizując ich – odpowiedziała Maria.

Rozmowa z mamą dała mi dużo do myślenia. Musiałam odpowiedzieć sobie na wiele trudnych pytań, zanim podejmę decyzję, co dalej.

W końcu poznałam prawdę

Dni spędzone u matki pozwoliły mi nieco ochłonąć i spojrzeć na sytuację z dystansem. Mimo że byłam zraniona, czułam, że muszę porozmawiać z mężem. Nasze życie nie mogło pozostać w zawieszeniu, musiałam się dowiedzieć, czy potrafię mu wybaczyć i czy warto o nas walczyć. Kiedy wróciłam do naszego mieszkania, Michał czekał na mnie, jakby przez te dni nie opuszczał fotela przy oknie. Na jego twarzy malowała się mieszanka ulgi i niepewności.

– Cieszę się, że wróciłaś – powiedział, podnosząc się z miejsca.

– Nie możemy tego tak zostawić – zaczęłam, siadając naprzeciwko niego.

– Wiem i przepraszam. Nie chciałem cię zranić – odpowiedział z bólem w głosie.

– Chcę zrozumieć, dlaczego mi nie powiedziałeś? Dlaczego pozwoliłeś, żebym żyła w kłamstwie? – zapytałam, próbując zachować spokój.

– Bałem się, że będziesz zawiedziona. Że nie jestem tym mężczyzną, za jakiego mnie uważałaś. Chciałem ci zapewnić stabilne życie, ale nie mogłem się pogodzić z tym, że nie udało mi się tego zrobić przez moją pracę – Michał wyznał, patrząc mi prosto w oczy.

Jego szczerość dawała nadzieję. Wiedziałam, że przede mną trudna decyzja, czy będę mogła zaufać mu na nowo, czy nasza relacja ma przyszłość.

– Muszę się zastanowić. Nie wiem, jak będzie dalej, ale cieszę się, że w końcu powiedziałeś mi prawdę – odpowiedziałam, czując ciężar niepewności, który ciążył nad nami.

Dałam mu ultimatum

Czułam się oszukana i rozczarowana, ale jednocześnie coś w moim sercu pragnęło zrozumieć Michała. Nasze rozmowy były trudne i pełne napięcia, ale przynajmniej zaczęliśmy być wobec siebie szczerzy. Każdego dnia zadawałam sobie pytanie, czy potrafię wybaczyć. Czy potrafię zaufać ponownie człowiekowi, który skrywał przede mną prawdę? Przypominałam sobie nasze wspólne chwile, te, kiedy byliśmy szczęśliwi i te, kiedy musieliśmy razem mierzyć się z przeciwnościami losu.

– Wiem, że to będzie trudne, ale jestem gotów zrobić wszystko, by odzyskać twoje zaufanie – powiedział Michał pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy obok siebie, próbując odbudować to, co się rozsypało.

– Chcę wierzyć, że możemy to naprawić, ale muszę wiedzieć, że mogę cię poznać na nowo, że nie będziesz już przede mną nic ukrywał – odpowiedziałam, a w jego oczach widziałam determinację.

Nasze relacje stały się bardziej skomplikowane, pełne pytań bez odpowiedzi. Wiedziałam, że droga do odbudowy zaufania będzie długa i wyboista, ale była też nadzieja. Nie byłam pewna, co przyniesie przyszłość, ale zdecydowałam się dać nam szansę na nowe początki.

Barbara, 40 lat

Czytaj także: