„Mąż prowadził podwójne życie, a moja własna siostra go kryła przez lata. Nie mogę wybaczyć tej rodzinnej zdrady”

Od dziesięciu lat jestem szczęśliwą żoną Krzysztofa, a przynajmniej tak mi się wydawało. Mój mąż zawsze był dla mnie dobry i troskliwy, a nasze życie było pełne miłości i zrozumienia. Mieszkamy w przytulnym domu na przedmieściach, gdzie wiodłam spokojne życie jako nauczycielka w miejscowej szkole. Nasze dni były pełne codziennych rytuałów – porannej kawy, wspólnych obiadów i wieczornych spacerów.

Krzysztof często wyjeżdżał w delegacje. Pracował jako kierownik projektów budowlanych, co wymagało od niego częstych podróży. Nigdy nie podejrzewałam, że za tymi wyjazdami kryje się coś więcej. Ostatnio jednak zaczęłam zauważać pewne dziwne zachowania. Częściej niż zwykle spoglądał na telefon, unikał rozmów o pracy, a jego wyjazdy stawały się coraz dłuższe i częstsze.

Mimo że czułam się szczęśliwa, te dziwne zachowania Krzysztofa zaczynały mnie niepokoić. Czułam, że coś jest nie tak, ale nie miałam pojęcia, jak bardzo moje życie miało się wkrótce zmienić.

Odkryłam coś strasznego

Niebo nad naszym miastem przybrało złowieszczy odcień szarości, gdy znalazłam coś, co zmieniło wszystko. Przypadkowo przeglądając rzeczy Krzysztofa do prania, natknęłam się komórkę, schowaną w kieszeni bluzy. Moje serce zaczęło bić szybciej, gdy wzięłam ją do ręki. To nie był ten telefon, którego używał. Włączyłam go i zobaczyłam dziesiątki wiadomości od nieznanej kobiety.

Zaczęłam czytać:

„Kochanie, Tusia tęskni za tobą. Kiedy znów będziesz mógł przyjechać?”, „Mam nadzieję, że weekend spędzimy razem, tak jak obiecałeś. Tusia nie może się doczekać, aż znów pójdziemy do zoo”, „Czy Ewelina nic nie podejrzewa?”.

Moje serce zamarło, gdy przeczytałam wiadomości. Potem na ekranie pojawiły się różne się zdjęcia: jakaś kobieta, Krzysztof z małą dziewczynką na rękach, uśmiechnięci jak szczęśliwa rodzina.

Zadrżałam, próbując zrozumieć, co to wszystko znaczy. Moje myśli krążyły chaotycznie, a serce waliło jak młot. W jednej chwili moje życie wydawało się snem, który zamieniał się w koszmar. Jak mogłam nie zauważyć? Przez łzy patrzyłam na zdjęcia, widząc, jak wszystkie puzzle zaczynają się układać w jedną, przerażającą całość. Krzysztof prowadził podwójne życie, a ja byłam tylko jedną częścią jego świata.

Siedziałam na kanapie, zszokowana i zdradzona, zastanawiając się, co powinnam teraz zrobić. Jak to możliwe? Musiałam poznać prawdę.

Ukrywał przede mną drugie życie

Siedziałam na kanapie, wpatrując się w telefon Krzysztofa. Gdy usłyszałam klucz w zamku, moje serce zabiło szybciej. Krzysztof wszedł do domu, uśmiechnięty, jak gdyby nic się nie stało.

– Krzysiek, musimy sobie coś wyjaśnić – powiedziałam, starając się zachować spokój, choć w środku kipiałam z wściekłości.

Spojrzał na mnie zdziwiony.

– Co się stało, kochanie?

Wzięłam głęboki oddech i pokazałam mu telefon.

– Co to ma być? Kim jest ta kobieta? Kim jest Tusia?

Jego twarz pobladła.

– Ewelina, to nie tak, jak myślisz... – zaczął się tłumaczyć, ale ja mu przerwałam.

– Nie tak, jak myślę?! – wykrzyknęłam. – To kim ona jest? Jak długo to trwa? Jak mogłeś mnie tak zdradzić?

Krzysztof wziął głęboki oddech.

– To skomplikowane. Pozwól mi wyjaśnić...

– Wyjaśnić?! – przerwałam mu ponownie. – Jakie może być wyjaśnienie na to, że masz drugą rodzinę? Zdradzałeś mnie przez cały ten czas!

Krzysztof usiadł naprzeciwko mnie, zrezygnowany.

– Jola, matka Tusi, to ktoś, kogo poznałem przed laty, zanim jeszcze się spotkaliśmy. Kiedyś byliśmy razem, ale nasze drogi się rozeszły. Po latach przypadkowo ją spotkałem. Miała córkę, która... okazała się moją córką. Nie mogłem jej tak po prostu zostawić.

Czułam, jak świat mi się wali.

– Więc przez te wszystkie lata kłamałeś, oszukiwałeś mnie. Dlaczego mi tego nie powiedziałeś?

– Bałem się, że cię stracę – powiedział cicho. – Że przepadnie nasz dom, nasze życie...

Wstałam, nie mogąc dłużej słuchać.

– Nie chcę cię widzieć – powiedziałam, próbując powstrzymać łzy. Krzysiek próbował coś jeszcze powiedzieć, ale ja już go nie słuchałam. Wybiegłam z domu, trzasnęłam drzwiami i poszłam przed siebie, nie wiedząc, dokąd zmierzam. Czułam, że moje życie legło w gruzach, a zaufanie, którym darzyłam najbliższe osoby, zostało zniszczone.

Musiałam się komuś wygadać, ale...

Nie wiedziałam, dokąd idę, aż moje kroki zawiodły mnie do mieszkania Sylwii. Siostra otworzyła drzwi, zaskoczona moim widokiem.

– Ewelina? Co się stało? – zapytała, widząc moją zapłakaną twarz.

– Sylwia, muszę z tobą porozmawiać. Krzysiek ma drugą rodzinę! – wyrzuciłam z siebie, a łzy znów zaczęły płynąć.

Sylwia pobladła, ale jej oczy szybko się zwęziły.

– Co?! To niemożliwe... Skąd to wiesz?

– Znalazłam jego drugi telefon – odpowiedziałam, wyciągając komórkę, którą wciąż miałam przy sobie. – Czytałam wiadomości i widziałam zdjęcia. Sylwia… a dlaczego ty nie wyglądasz na zaskoczoną?

Siostra odwróciła wzrok, unikając mojego spojrzenia.

– Słuchaj, Ewka, to... to jest bardzo skomplikowane. Może usiądziesz i porozmawiamy spokojnie?

– Spokojnie?! Mój Boże, ty wiedziałaś, prawda? – krzyknęłam. – Jesteś moją siostrą! Powinnaś była mi powiedzieć!

Sylwia westchnęła ciężko, a jej ramiona opadły.

– Tak, wiedziałam. Od jakiegoś czasu... Ale przysięgam, że myślałam, że to najlepsze rozwiązanie. Nie chciałam, żebyś cierpiała.

Czułam, jak mój świat rozpada się na kawałki.

– Sylwia, jak mogłaś... Jak mogłaś mi to zrobić? Zawsze mówiłaś, że możemy na siebie liczyć.

Siostra usiadła obok mnie, próbując mnie objąć, ale ja się odsunęłam.

– Ewelina, przepraszam. Krzysiek błagał mnie, żebym nic ci nie mówiła. Był przekonany, że to wszystko się jakoś ułoży, że nikt się nie dowie. Poza tym sam miał ci kiedyś powiedzieć.

Spojrzałam na nią z niedowierzaniem.

– Myślałam, że jesteśmy sobie bliższe niż ktokolwiek inny. Teraz czuję się podwójnie zdradzona – szepnęłam, czując, że moje serce rozpada się na milion kawałków.

– Ewelina, proszę... – Sylwia zaczęła, ale ja nie chciałam już tego słuchać. Wstałam i bez słowa wyszłam z jej mieszkania. Musiałam być sama, przemyśleć wszystko i zrozumieć, jak mogłam tak ślepo ufać osobom, które okazały się zupełnie kimś innym.

Wiedziałam jedno – nic już nigdy nie będzie takie samo.

Ze strachu wybrał drogę kłamstw

Wieczór był zimny i ponury, ale wróciłam do domu, zdeterminowana, by porozmawiać z Krzyśkiem raz jeszcze. Zastałam go w kuchni, z twarzą w dłoniach. Gdy mnie zobaczył, jego oczy były pełne smutku.

– Powiedz mi prawdę. Całą prawdę. Jak długo to trwa i dlaczego ukrywałeś to przede mną? – zapytałam stanowczo, próbując utrzymać spokój.

Krzysztof wziął głęboki oddech.

– To zaczęło się kilka lat temu. Spotkałem Jolę przypadkiem, po jednym z moich wyjazdów. Powiedziała mi o Tusi, że jest moją córką. Byłem w szoku i nie wiedziałem, co robić. Jola nie chciała burzyć naszego małżeństwa, ale jednocześnie nie mogłem jej tak po prostu zostawić.

Słuchałam go, czując mieszankę gniewu i żalu.

– Dlaczego nie powiedziałeś mi prawdy? Może bym to zrozumiała, może znalazłabym sposób, by ci pomóc. Ale ty mnie oszukiwałeś, prowadziłeś podwójne życie!

– Bałem się, że mnie zostawisz – powiedział cicho. – Chciałem chronić i ciebie, i Tusię. Myślałem, że to się jakoś ułoży, że zdołam pogodzić oba życia.

Poczułam, że łzy zaczynają płynąć mi po policzkach.

– Jak długo to trwa? – spytałam, choć bałam się usłyszeć odpowiedź.

– Odkąd dowiedziałem się o Tusi, zacząłem regularnie odwiedzać Jolę – powiedział, spuszczając wzrok. – Czasami kłamałem, że jadę w delegację, żeby spędzić czas z nimi. Nie potrafiłem tego przerwać. Chciałem być częścią jej życia, nie chciałem stracić córki.

Łzy zaczęły płynąć mi po policzkach.

– Krzysiek, nie wiem, czy mogę ci wybaczyć. Zdradziłeś moje zaufanie, zniszczyłeś nasze małżeństwo. Ale muszę myśleć o przyszłości.

Mąż spojrzał na mnie z nadzieją.

– Ewelina, proszę, daj mi szansę. Kocham cię i chcę to naprawić. Zrobię wszystko, by odzyskać twoje zaufanie.

Westchnęłam ciężko, czując, że jestem na rozdrożu.

Nie mogłam się z tym pogodzić

Noc była niespokojna. Przewracałam się z boku na bok, myśląc o wszystkim, co się wydarzyło. Kiedy nastał świt, wiedziałam, że muszę podjąć decyzję. To nie była łatwa noc, ale rano byłam pewna swojego postanowienia. Krzysztof, z którym dzieliłam życie przez tyle lat, musiał odejść.

Zeszłam na dół, gdzie Krzysztof czekał, siedząc przy kuchennym stole. Wyglądał na zmęczonego i zrozpaczonego.

– Ewelina, czy podjęłaś już decyzję? – zapytał cicho.

Zacisnęłam pięści, żeby powstrzymać drżenie rąk.

– Tak, Krzysztof. Nie potrafię ci wybaczyć. Zdradziłeś mnie, prowadziłeś podwójne życie, kłamałeś. Nie mogę tego znieść. Musisz się wyprowadzić.

Jego twarz wykrzywił ból, ale nic nie powiedział. Wstał powoli, jakby każdy ruch sprawiał mu fizyczny ból.

– Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że naprawdę cię kochałem i wciąż kocham. Ale rozumiem twoją decyzję.

Spojrzałam na niego przez łzy.

– To nie zmienia faktu, że mnie zdradziłeś. Zniszczyłeś nasze małżeństwo. Muszę teraz znaleźć sposób, żeby odbudować swoje życie bez ciebie.

Krzysztof skinął głową.

– Zabiorę swoje rzeczy i wyprowadzę się jeszcze dzisiaj. Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. Będę czekał.

Odwróciłam wzrok, nie mogąc znieść jego spojrzenia.

– Proszę. Po prostu idź. Potrzebuję przestrzeni.

Krzysiek wziął walizkę i zaczął pakować swoje rzeczy. Kiedy w końcu wyszedł z domu, poczułam ulgę, ale także głęboką pustkę. Wszystko, co budowaliśmy razem, legło w gruzach. Czułam się zdradzona i oszukana przez dwie najbliższe osoby w moim życiu.

Ewelina, 40 lat