„Ja chcę wczasy, a mąż woli remont łazienki. Czuję, że nasz związek pęka szybciej niż terakota”

Czasem myślę, że to wszystko zaczęło się dużo wcześniej, zanim jeszcze zaczęliśmy się kłócić. Zanim pojawiła się ta nieszczęsna suma na koncie, która – zamiast nas połączyć – ostatecznie nas rozdzieliła.

Mam na imię Natalia. Z Tomaszem jesteśmy razem już prawie 6 lat. Bez ślubu, ale za to z dzieckiem i wspólnym kredytem. Żyjemy w jego rodzinnym mieszkaniu – dwa pokoje w bloku z wielkiej płyty, po jego rodzicach. W łazience jeszcze kafelki z lat 90., w kuchni meble z czasów, kiedy królowały oranżowe blaty. Czasem czuję się tu jak lokatorka cudzych wspomnień, ale nie mam dokąd pójść.

Wieczory spędzamy przed telewizorem – on z pilotem, ja z telefonem. Kacper śpi w swoim pokoiku. Czasem do nas przychodzi w nocy, bo miał zły sen. Przytula się, a ja wtedy myślę: „Jeszcze tu jesteśmy razem, jeszcze nie wszystko stracone”.

Od lat odkładaliśmy. Każdy grosz. Na „lepsze jutro”, jak to mówił Tomasz. Aż w końcu się uzbierało. I wtedy się zaczęło. On chce za to zrobić remont łazienki i w końcu wymienić piec, który czasem straszy dziwnym bulgotem. A ja... Ja marzę tylko o jednym – wyjechać. Daleko. We Włoszech nigdy nie byłam, ale gdy zamykam oczy, czuję słońce na skórze i zapach kawy. Chciałabym tam pojechać z Kacprem, z Tomaszem... Ale przede wszystkim chciałabym znowu poczuć, że oddycham. I nagle okazało się, że każde z nas chce czegoś zupełnie innego. I że nie jesteśmy już w stanie się dogadać.

Pierwsza sprzeczka

– Tomek, a może byśmy... pojechali gdzieś? Tak na tydzień, na wakacje – powiedziałam wieczorem, kiedy siedzieliśmy na kanapie. On z pilotem, ja z kubkiem herbaty.

– Wakacje? Teraz? – spojrzał na mnie z uniesioną brwią. – Przecież mieliśmy za te pieniądze zrobić wreszcie łazienkę. I piec wymienić. Pamiętasz?

– Ale ja się duszę, rozumiesz? Codziennie ta sama ściana, te same talerze w zlewie... Chciałabym, żeby Kacper zobaczył coś więcej niż plac zabaw pod blokiem.

– Łazienka przecieka, Natalia! Ile razy można podstawiać wiadro?

– Wiadro wytrzyma. Ja nie – odpowiedziałam cicho, ale stanowczo.

Na chwilę zapadła cisza. Telewizor mrugał gdzieś w tle, a mi serce waliło jak szalone. Czułam, że to nie jest zwykła rozmowa. Że każde słowo wbija się głębiej.

– Myślałem, że jesteś rozsądna – westchnął. – Mamy dziecko. Musimy myśleć o przyszłości.

– Ciągle tylko „później”. Tyle że to „później” nigdy nie przychodzi.

Spojrzał na mnie, jakby zobaczył kogoś obcego.

– To o to chodzi? Że masz dość?

Nie odpowiedziałam. Może miałam. Może już wtedy czułam, że coś się kończy, ale jeszcze nie umiałam tego nazwać.

Eskalacja konfliktu

– Mamo, chlebek z dżemem! – krzyknął Kacper z pokoju, jeszcze w piżamie.

W kuchni smażyłam jajka. Tomasz siedział przy stole i wertował gazetkę ze marketu budowlanego.

– Pokażę ci, jakie płytki planuję do łazienki – powiedział, jakby nic się nie stało.

– A ja ci pokażę zdjęcia z Kalabrii. Plaża, oliwki, Kacper biegający po piasku – odpowiedziałam bez uśmiechu.

Zamarł.

– Czyli dalej brniesz w tę swoją fanaberię?

– Fanaberię? Tomasz, ja chcę po prostu... odetchnąć. Chociaż przez chwilę nie czuć się jak niewolnica własnego życia.

– A ja chcę w końcu mieszkać jak człowiek, a nie w prowizorce – warknął. – I nie zamierzam rozwalać wszystkich oszczędności na twoje widzimisię.

Kacper wszedł do kuchni, zaspany, i od razu zamarł. Czuł napięcie. Dzieci zawsze czują.

– Mama, mogę dziś spać u babci? – zapytał.

– Brawo – powiedziałam chłodno. – Nawet dziecko nie chce tu być, bo dusimy się od twojej kontroli.

– Egoistka – rzucił. – Tylko twoje potrzeby są ważne? A moje?

– Twoje są zawsze ważniejsze, Tomek. Bo to ty zawsze wiesz lepiej. Tylko nic z tego nie wynika. Latami tylko mówisz, co trzeba zrobić, ale to wszystko stoi w miejscu. Jak nasze życie.

Stał z zaciśniętymi pięściami. Ja z drżącymi rękami odłożyłam patelnię. W kuchni pachniało jajkami i końcem czegoś, co kiedyś było bliskością.

Trudna decyzja

Tego wieczoru jedliśmy kolację w milczeniu. Tomasz kroił chleb z taką precyzją, jakby to od tego zależało jego życie. Ja gapiłam się w talerz, ale nie widziałam jedzenia. Tylko pustkę.

– Natalia – powiedział w końcu cicho, nie patrząc na mnie. – Ty myślisz o odejściu?

Zamarłam. Chciałam zaprzeczyć. Chciałam. Ale nie potrafiłam nic powiedzieć.

– Nie odpowiesz? – uniósł wzrok. Był w nim lęk, ale też jakiś rodzaj złości. – Boję się, że już cię nie obchodzę. Że nawet nie próbujesz walczyć.

Westchnęłam. – Może właśnie o to chodzi... że walczymy, ale nie ze światem, tylko ze sobą. Nie powiedział nic więcej. Ani wtedy, ani kiedy gasił światło. Spał odwrócony plecami. Następnego dnia zaczęłam pakować walizkę. Spokojnie. Metodycznie. Spodnie, sukienka, ładowarka.

– Gdzie ty się wybierasz? – głos Tomasza za plecami był twardy.

– Muszę odetchnąć. Przemyśleć to wszystko. Z Kacprem.

– Myślałem, że jesteśmy drużyną.

– A ja myślałam, że mnie słuchasz.

Walizka zasunęła się z cichym kliknięciem. Jakby zamknęła coś więcej niż tylko ubrania.

Rozmowa z matką

Matka siedziała w kuchni w swojej ulubionej, znoszonej bluzce w kwiaty. Parzyła herbatę, jakby miała tym naparem naprawić świat. Albo przynajmniej moje serce.

– Długo nie dzwoniłaś – powiedziała tylko, nalewając wrzątek.

– Bo nie miałam siły udawać, że wszystko gra.

– To nigdy nie gra, dziecko. W najlepszym wypadku nie sypie się naraz.

Usiadłam ciężko przy stole. Kacper bawił się na dywanie w salonie, budował wieżę z klocków, jakby jego życie nie trzęsło się właśnie w posadach.

– Pokłóciliśmy się. O kasę. O wszystko. On chce remontować, ja chcę pojechać gdziekolwiek, zanim zwariuję.

– A nie jest tak, że to nie o łazienkę chodzi?

Spojrzałam na nią uważnie. Uśmiechnęła się lekko.

– Kiedy twój ojciec chciał kupić nową kanapę, ja chciałam rozwodu. Też myślałam, że chodzi o kanapę. A chodziło o wszystko, co nas dzieliło.

Zamilkła na chwilę. Popijała herbatę.

– Wiesz, że kiedyś też wyjechałam „na chwilę”? Zabrałam cię do ciotki na wieś i nie wróciłam przez trzy miesiące.

– Dlaczego?

– Bo nie mogłam oddychać. Ale wróciłam. I już nic nie było takie samo.

– To był błąd?

– Nie. Ale nie da się wrócić do tego samego miejsca. Nawet jeśli drzwi są te same, to człowiek już inny.

Pokiwałam głową. W środku we mnie coś pękało i sklejało się na nowo. Może nie chodziło tylko o wakacje. Może chodziło o mnie.

Próba kompromisu

Telefon zadzwonił, kiedy siedziałam na placu zabaw. Kacper bawił się w piaskownicy. Było późne popołudnie, słońce zaczynało mięknąć. Na ekranie: „Tomek”. Odebrałam.

– Cześć – powiedział spokojnie. – Chciałem ci coś powiedzieć.

Milczałam, czekając.

– Myślałem dużo – ciągnął. – O tym wszystkim. I... chyba rozumiem. Że to nie tylko o pieniądze chodzi.

Westchnęłam.

– Wreszcie to mówisz.

– Może za późno, ale... chciałbym spróbować inaczej. Może zrobimy tak: część z tej kasy pójdzie na remont. Łazienka naprawdę się sypie. Ale drugą połowę – wydajmy jak chcesz. Może nie Włochy, ale... cokolwiek. Wyjazd. Zmiana.

Oparłam się o poręcz. Serce zabiło mocniej.

– Chcesz się układać?

– Chcę cię odzyskać. Nie przez łazienkę. Przez to, że zacznę cię słuchać. I że może sam też się czegoś nauczę.

Z trudem przełknęłam ślinę.

– Nie wiem, Tomek. Nie wiem, czy kompromis to jeszcze wystarczy.

– Ale może to dobry początek?

Popatrzyłam na Kacpra, który właśnie budował wieżę z piasku. Dla niego może to byłby dobry początek. Dla mnie?

– Daj mi czas – powiedziałam cicho.

– Daję. Ale wiesz... Kupiłem też katalog podróży. Leży obok tego z kafelkami.

Po raz pierwszy od tygodni się uśmiechnęłam.

Natalia, 28 lat

Czytaj także: