„Mój mąż po ślubie okazał się leniem. Ja urabiam sobie ręce po łokcie, a on nie kiwnie nawet palcem, żeby w czymś pomóc”

Poznaliśmy się z Markiem przez wspólnych znajomych. Był cichy, skromny, w jakiś sposób fascynujący. Kiedy się do mnie uśmiechał, czułam się jak jedyna osoba na świecie. To wystarczyło, by zdecydować się na wspólne życie. Mieszkaliśmy u moich rodziców, co z początku wydawało się tylko tymczasowym rozwiązaniem. Rodzice byli przychylnie nastawieni do Marka, a on wydawał się idealnym kandydatem na męża.

Czas mijał, a ja zaczęłam dostrzegać, jak bardzo się zmieniamy. Marek coraz częściej zamykał się w sobie, unikał rozmów o przyszłości. Gdy prosiłam go o pomoc w codziennych obowiązkach, często kończyło się to milczeniem z jego strony. Z każdym dniem było mi coraz ciężej godzić pracę z obowiązkami domowymi, a jednocześnie walczyć o nasz związek. Moje nadzieje i oczekiwania wobec małżeństwa zdawały się rozwiewać niczym dym.

Siedziałam w kuchni, mieszając herbatę, i zastanawiałam się, kiedy to wszystko się zaczęło. Czy mogłam coś zrobić inaczej? Czasem czułam się, jakbym żyła w dwóch różnych światach – jednym, w którym byłam zakochaną kobietą, i drugim, gdzie musiałam stawiać czoła rzeczywistości.

– Edyta, wszystko w porządku? – spytał mój tata, wchodząc do kuchni.

– Tak, po prostu dużo myślę – odpowiedziałam, choć w środku czułam, że nic nie jest w porządku. To były pierwsze chwile, kiedy zaczęłam się zastanawiać, kim naprawdę jest Marek i czy nasze marzenia o wspólnej przyszłości są jeszcze realne.

Wszystko było na mojej głowie

Wieczorem, kiedy wróciłam z pracy, Marek siedział na kanapie, pogrążony w myślach. W ręku trzymał książkę, ale wiedziałam, że od dawna nie przewracał stron. Czułam napięcie unoszące się w powietrzu, którego nie dało się zignorować.

– Marek, musimy porozmawiać – powiedziałam, siadając naprzeciwko niego.

Podniósł wzrok, ale jego twarz była obojętna. – O czym?

– Potrzebuję twojej pomocy w domu. Praca i wszystkie obowiązki zaczynają mnie przytłaczać – próbowałam być jak najspokojniejsza, chociaż w środku aż kipiałam.

Marek westchnął, odwracając wzrok. – Edyta, potrzebuję przestrzeni. To wszystko jest zbyt przytłaczające.

– Słucham? Marek, ja też mam swoje potrzeby! Nie możesz ciągle uciekać od rzeczywistości – uniosłam głos, zła na jego obojętność.

– Nie jestem twoim służącym – odpowiedział chłodno, a jego słowa uderzyły mnie jak zimny prysznic.

– Nikt cię o to nie prosi! Chcę, żebyśmy byli partnerami, żebyśmy razem dzielili się obowiązkami i wspierali się nawzajem – poczułam, jak łzy napływają mi do oczu.

Marek wzruszył ramionami, jakby to, co mówiłam, nie miało żadnego znaczenia.

– Może po prostu oczekujesz zbyt wiele – odparł z kamiennym wyrazem twarzy.

Wtedy zdałam sobie sprawę, że zaczynam wątpić w to, kim Marek naprawdę jest. Czy ten mężczyzna, z którym się ożeniłam, to ta sama osoba, którą teraz widzę? Przepaść między nami wydawała się coraz większa, a ja czułam, że tonę.

Mogłam liczyć na wsparcie rodziców

Następnego dnia, przy porannej kawie, postanowiłam porozmawiać z moimi rodzicami. Wiedziałam, że i oni zauważyli, jak nasze życie z Markiem się zmieniło, i być może mieli swoje spostrzeżenia, które pomogłyby mi zrozumieć jego zachowanie.

– Mamo, tato, czy możemy porozmawiać? – zapytałam, siadając przy stole.

Mama odłożyła gazetę, a tata zdjął okulary, wpatrując się we mnie z troską. – Oczywiście, co się stało, kochanie? – spytała mama.

– Chodzi o Marka. Mam wrażenie, że się zmienił. Nie angażuje się w życie domowe, unika odpowiedzialności... Nie wiem, co mam z tym zrobić – przyznałam, czując, jak ciężar z moich ramion zaczyna opadać.

Rodzice wymienili się spojrzeniami. – Myśleliśmy, że to zauważysz – powiedział tata. – Na początku chcieliśmy go bronić, ale teraz sami widzimy, że jego postawa jest frustrująca.

Mama skinęła głową. – Czasem trudno uwierzyć, jak ludzie się zmieniają. Może Marek potrzebuje więcej czasu, żeby się zaadaptować... ale to, co robisz, jest niesprawiedliwe wobec ciebie – dodała.

– Czy żałujecie, że pozwoliliście nam tu mieszkać? – zapytałam, czując rosnące napięcie.

Mama zmarszczyła brwi, nieco zaskoczona pytaniem. – Nie, nie żałujemy. Jesteśmy tu, by was wspierać, ale chcemy, żebyście oboje znaleźli swoje miejsce i byli szczęśliwi – odpowiedziała, kładąc dłoń na mojej.

Ta rozmowa pełna była niedopowiedzeń i napięcia, ale pomogła mi uświadomić sobie, że nawet moi rodzice nie są do końca pewni, co myśleć o Marku. Zastanawiałam się, czy nasza decyzja o wspólnym mieszkaniu była błędem i czy kiedykolwiek uda nam się wrócić do tego, co było na początku.

Nie wierzyłam w to, co słyszę

Wczesnym wieczorem, kiedy wróciłam z pracy, usłyszałam głosy dochodzące z salonu. Głos Marka, mimo że wyciszony, miał w sobie nutę irytacji. Moje serce przyspieszyło, a ciekawość zmusiła mnie, by podejść bliżej drzwi.

– Marek, myślę, że powinieneś bardziej zaangażować się w życie rodzinne – mówił tata. – Edyta potrzebuje twojego wsparcia.

– Ale ja nie czuję się częścią tej rodziny – odpowiedział Marek z nutą rezygnacji w głosie. – Całe to życie tutaj, ciągłe oczekiwania... to mnie przytłacza.

Słysząc te słowa, poczułam, jak moje serce zaciska się z bólu. Nie spodziewałam się takiego wyznania. Próbowałam zachować spokój, ale emocje brały górę.

– Marek, Edyta zasługuje na to, byś się postarał. Co zamierzasz zrobić? – naciskał tata.

– Nie wiem... Może po prostu nie jestem stworzony do tego rodzaju życia – Marek wzruszył ramionami.

Nie mogłam dłużej tego słuchać. Z hukiem otworzyłam drzwi, wchodząc do salonu. Na twarzach wszystkich pojawiło się zaskoczenie.

– Naprawdę tak myślisz? – zapytałam, starając się zapanować nad drżącym głosem. – Marek, dlaczego nic mi nie powiedziałeś? Czuję się oszukana!

Marek spuścił wzrok, nie wiedząc, jak odpowiedzieć. Rodzice patrzyli na nas z niepokojem, próbując zrozumieć, jak dalej postępować.

– Edyta, nie chciałem, żebyś się dowiedziała w ten sposób – powiedział Marek, próbując podejść bliżej.

– Ale dowiedziałam się i teraz chcę wyjaśnień. Czy naprawdę nie widzisz przyszłości z nami? – spytałam zdesperowana, czując, że moje życie wymyka się spod kontroli.

Było jasne, że ta rozmowa jest punktem kulminacyjnym naszych problemów.

Rozmowa w cztery oczy

Po tej burzliwej konfrontacji postanowiłam porozmawiać z Markiem na osobności. Chciałam zrozumieć jego punkt widzenia i odkryć, czy jest szansa, abyśmy mogli coś zmienić. Usiadłam naprzeciwko niego w naszej sypialni.

– Marek, musimy porozmawiać szczerze. Muszę wiedzieć, co naprawdę czujesz – zaczęłam, próbując ukryć drżenie w głosie.

Marek spojrzał na mnie z wyrazem zmęczenia na twarzy.

– Edyta, czuję się zagubiony. Zawsze myślałem, że małżeństwo będzie prostsze, ale presja, żeby być idealnym mężem... To mnie przytłacza – przyznał, spuszczając wzrok.

– Nikt nie oczekuje, żebyś był idealny. Chcę tylko, żebyś był obecny, żebyśmy mogli razem stawić czoła problemom – odpowiedziałam, próbując znaleźć w sobie siłę do współczucia.

– Czuję się, jakbym ciągle musiał sprostać oczekiwaniom, których nie potrafię spełnić – kontynuował. – Może po prostu nie jestem gotowy na takie życie.

Czułam, jak moje serce pęka, słysząc jego słowa. Byłam rozdarta między współczuciem dla jego zmagania się z rzeczywistością a gniewem, że nie jest w stanie stawić czoła naszym problemom.

– Marek, ja też mam swoje lęki i wątpliwości, ale próbuję. Chciałabym, żebyś i ty spróbował... dla nas – powiedziałam, łapiąc go za rękę.

– Nie wiem, czy potrafię – odpowiedział cicho, unikając mojego spojrzenia.

Nasza rozmowa stała się emocjonalna, pełna niepewności i żalu. Nie wiedziałam, jak dalej prowadzić nasze małżeństwo. Czy mogę mu zaufać, że znajdzie w sobie siłę do zmiany? Czy kiedykolwiek zrozumiemy, czego naprawdę chcemy?

Stoję przed najtrudniejszą decyzją

Po rozmowie z Markiem czułam się jeszcze bardziej zagubiona. Miałam wrażenie, że stoję na krawędzi przepaści i nie wiem, co mnie czeka na dnie. Wiedziałam, że muszę porozmawiać z rodzicami o przyszłości mojego związku z Markiem. Ich wsparcie było dla mnie kluczowe w tych trudnych chwilach. Po kolacji zebrałam się na odwagę i zaprosiłam rodziców do salonu. Atmosfera była pełna napięcia, ale wiedziałam, że muszę podzielić się swoimi wątpliwościami.

– Mamo, tato, muszę z wami porozmawiać o Marku – zaczęłam, bawiąc się końcówkami włosów z nerwów.

Mama spojrzała na mnie z troską. – Co się stało, kochanie? – spytała, zachęcając mnie do kontynuacji.

– Nie jestem pewna, czy Marek naprawdę chce zmienić swoje zachowanie. Czuję się, jakbym walczyła sama. Potrzebuję waszego wsparcia, ale i rady – przyznałam, starając się utrzymać emocje na wodzy.

Tata westchnął ciężko. – Rozumiemy, że sytuacja jest trudna. Marek wydaje się być zagubiony, ale to nie znaczy, że musisz sama dźwigać cały ciężar.

– Dokładnie, Edyta – dodała mama. – Jesteśmy tutaj, żeby ci pomóc, niezależnie od twojej decyzji. Ale musisz być pewna, że to, co wybierzesz, będzie dla ciebie najlepsze.

– Czy myślicie, że Marek jest zdolny do zmiany? – zapytałam, próbując zrozumieć, czy moje nadzieje są realne.

Rodzice wymienili się spojrzeniami.

– Trudno powiedzieć. Ludzie potrafią się zmieniać, ale muszą tego chcieć. Ty sama musisz ocenić, czy jesteś gotowa dać mu tę szansę – odpowiedział tata, a jego słowa zawisły w powietrzu niczym niewidzialna bariera.

Ta rozmowa ujawniła napięcia, które narastały w naszej rodzinie. Zastanawiałam się, co naprawdę chcę zrobić i czy jestem gotowa na walkę o nasze małżeństwo. Wiedziałam, że przede mną stoi trudna decyzja, ale czułam, że wsparcie rodziców pomoże mi znaleźć właściwą drogę.

Edyta, 30 lat

Czytaj także:

• „Mój mąż kontrolował mnie jak przedszkolaka. Dopiero przyjaciółka uświadomiła mi, że on wcale nie jest troskliwym misiem”
• „Odkąd mój mąż siedzi w domu, nie mogę z nim wytrzymać. Kiedyś byliśmy idealną parą, a teraz żyjemy jak wrogowie”
• „Mój mąż to prostak, który myśli, że wszystko kręci się wokół niego. Z każdym dniem mam go coraz bardziej dosyć”