„Mój mąż to taki fajtłapa, że nawet romansu nie umie ukryć. Gdy jego kochanka dała mi pączki, wiedziałam, co się święci”

To był jeden z tych typowych poranków. Zwykle budzę się przed Olkiem, przygotowuję śniadanie i planuję dzień. Nic nie wskazywało na to, że ten tłusty czwartek będzie inny niż zazwyczaj. Poranna kawa smakowała jak zawsze, a Olek nie narzekał na brak czystych koszul.

Kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi, myślałam, że to może listonosz. Jednak zamiast listu dostałam pudełko pełne świeżutkich pączków, pachnących różą i lukrem. Nie zamawiałam ich, więc naturalnie moje myśli skierowały się ku Olkowi. Może chciał mi zrobić niespodziankę? Z lekkim uśmiechem na twarzy, zaczęłam podejrzewać, że kryje się za tym jakiś jego romantyczny gest. Ale kartka dołączona do przesyłki obudziła we mnie niepokój. „Dla Olka” – podpis brzmiał obco, a serce zabiło mi mocniej. Kim była ta kobieta, która wysłała te pączki? Czy to możliwe, że przeoczyłam coś ważnego w naszym małżeństwie?

Przez chwilę panowała cisza

Olek odebrał telefon dopiero po kilku sygnałach. Zawsze to mnie denerwowało, ale dziś wyjątkowo zależało mi na szybkim kontakcie.

– Cześć, kochanie. Co porabiasz? – próbowałam brzmieć naturalnie, choć wewnętrznie kipiałam z niepewności.

– Pracuję. A co? – Odpowiedział, jakby nic się nie działo.

– Dostałam dziś paczkę z pączkami. Bardzo miłą niespodziankę – zaczęłam, czując, jak rośnie we mnie niepokój. – To był twój pomysł?

Przez chwilę panowała cisza. Olek odchrząknął, jakby nie wiedział, co powiedzieć.

– Nie. Ja nie zamawiałem niczego – jego głos brzmiał zbyt obojętnie, jakby próbował coś ukryć.

– Naprawdę? To dziwne, bo były dołączone z kartką „dla Olka”. Ktoś chyba chciał cię zaskoczyć – starałam się brzmieć swobodnie, choć z każdą sekundą czułam, że mąż coś przede mną ukrywa.

– Może to żart kolegi z pracy. Muszę kończyć, mam spotkanie – dodał, szybko zmieniając temat.

– Ale...

– Naprawdę muszę już kończyć. Porozmawiamy w domu, dobrze?

Zanim zdążyłam zareagować, Olek się rozłączył. Wpatrywałam się w telefon, próbując zrozumieć, dlaczego jego reakcja była tak wymijająca. Czy naprawdę było coś, czego nie wiedziałam o moim własnym mężu? Myśli kotłowały się w mojej głowie, a ja zaczęłam analizować każdy szczegół naszego życia, próbując znaleźć odpowiedź. Czy rzeczywiście nie dostrzegałam czegoś, co było tuż przed moimi oczami?

Nie dawałam za wygraną

Olek wrócił do domu późnym wieczorem, a ja czekałam na niego z narastającym niepokojem. Postanowiłam, że nie będę odkładać tej rozmowy na później. Musiałam wiedzieć, co się dzieje.

– Hej, jak tam minął ci dzień? – zapytałam, starając się przywołać naturalny uśmiech na twarzy.

– Długi i męczący. A u ciebie? – odpowiedział, zrzucając płaszcz na krzesło.

– Całkiem dobrze, choć wciąż zastanawiam się nad tymi pączkami – zaczęłam, nie odrywając wzroku od jego twarzy. – Kim jest ta kobieta, Olek? – pokazałam mu kartkę z nadawcą.

W jego oczach zobaczyłam chwilowe zaskoczenie, a potem coś, co przypominało zaciętość.

– Mówiłem ci już, pewnie to żart z pracy – próbował się wymigać, ale jego głos zdradzał napięcie.

– Nie kłam. Było tam imię i to nie było imię żadnego z twoich kolegów – naciskałam, czując, że muszę poznać prawdę.

– Przestań, nie ma o czym mówić – odpowiedział z niecierpliwością.

– Jest o czym mówić, jeśli ktoś przysyła ci pączki z taką kartką – nie dawałam za wygraną, a w moim głosie zaczęła pojawiać się złość.

W końcu Olek spuścił wzrok i westchnął ciężko.

– Dobra, to moja znajoma. Nie chciałem, żebyś się tym przejmowała, bo to nic takiego – przyznał, choć jego głos brzmiał tak, jakby próbował przekonać samego siebie.

– Nic takiego? Dlaczego więc unikasz odpowiedzi? Kim ona jest naprawdę? – pytałam, czując, że muszę wiedzieć więcej.

– Naprawdę, to nic wielkiego... tylko koleżanka – próbował zakończyć temat, ale ja nie zamierzałam odpuścić. Czułam, że coś jeszcze przede mną ukrywa i że muszę dojść do prawdy.

Nie jest dobry moment

Olek zniknął w swoim gabinecie. Siedziałam w kuchni, wpatrując się w pączki, które wciąż leżały na stole. Wtedy przypadkiem usłyszałam, jak mąż rozmawia przez telefon. Jego głos był przytłumiony, ale drzwi nie były całkiem zamknięte. Przykucnęłam przy nich, starając się uchwycić każdą jego wypowiedź.

– Słuchaj, to nie jest dobry moment – mówił cicho, ale ton jego głosu zdradzał napięcie. – Tak, wiem... tak, jutro będzie lepiej. Wiem, że to głupio wyszło, ale muszę to jakoś załatwić.

Zamarłam. To nie była rozmowa o pracy, tego byłam pewna. Słowa, które wypowiadał, miały zupełnie inny wydźwięk. Serce zabiło mi mocniej, a w głowie zaczęło wirować. Kiedy zakończył rozmowę, wiedziałam, że konfrontacja jest nieunikniona.

– Z kim rozmawiałeś? – zapytałam, starając się utrzymać spokój, choć wewnątrz byłam roztrzęsiona.

– Jestem zajęty... – próbował mnie zbyć, ale nie zamierzałam odpuścić.

– Kto to był? To ta kobieta? – naciskałam, czując, że zbliżam się do prawdy.

– Nie musisz się tym przejmować, naprawdę – Olek próbował znowu się wymigać, ale widziałam, że nie mógł już dłużej ukrywać prawdy.

– Muszę wiedzieć. Kim ona jest? – pytałam, czując, że zaraz usłyszę coś, co zmieni wszystko.

W końcu jego wyraz twarzy zmienił się na pełen rezygnacji.

– To... to moja kochanka – przyznał cicho, jakby wstydził się własnych słów.

Słowa te uderzyły mnie jak cios, a świat wokół nagle przestał mieć sens. Czułam, jak wszystko, co do tej pory uważałam za pewne, rozpada się w jednej chwili.

Jakby ktoś wyrwał mi serce

Po rozmowie z Olkiem czułam się, jakby ktoś wyrwał mi serce. Nie mogłam wydusić z siebie słowa. Wróciły wspomnienia – nasze wspólne chwile, plany na przyszłość, a teraz wszystko to wydawało się kłamstwem. Przez chwilę nie mogłam się ruszyć, stałam sparaliżowana w kuchni. Analizowałam nasze wspólne życie. Czy były jakieś sygnały, które wcześniej ignorowałam? Zaczęłam dostrzegać szczegóły, które wcześniej wydawały mi się nieistotne: tajemnicze rozmowy telefoniczne, dłuższe niż zwykle wyjazdy służbowe. Jak mogłam być tak ślepa?

W mojej głowie pojawiło się mnóstwo pytań, na które nie miałam odpowiedzi. Jak długo to trwało? Czy kiedykolwiek mnie kochał? I co teraz? Czy jesteśmy w stanie odbudować nasze małżeństwo po czymś takim? Nagle poczułam ciężar nie tylko zdrady, ale i przyszłości, której nie potrafiłam sobie wyobrazić. Czułam się zdradzona i oszukana. Wiedziałam, że muszę podjąć decyzję, ale nie wiedziałam, co powinnam zrobić. Czy powinnam dać mu szansę, czy zakończyć wszystko, co mieliśmy?

Wszystko było kłamstwem

Następnego dnia, mimo obaw, postanowiłam skontaktować się z tą nieznajomą kobietą. Wiedziałam, że muszę usłyszeć jej wersję historii, by móc zamknąć ten rozdział mojego życia. Znalazłam jej numer w telefonie Olka i wysłałam krótką wiadomość, proponując spotkanie. Spotkałyśmy się w małej kawiarni na rogu ulicy. Gdy weszłam, zauważyłam ją od razu – siedziała w kącie, nerwowo obracając filiżankę w dłoniach. Podeszłam do niej i usiadłam naprzeciwko. Spojrzała na mnie z mieszanką niepewności i smutku.

– Kamila, prawda? – zapytała, choć doskonale wiedziała, kim jestem.

– Tak. Chcę poznać prawdę. Chcę zrozumieć, co się stało – powiedziałam spokojnie, choć w środku czułam się jak wulkan.

– Przepraszam. Nie wiedziałam, że Olek ma żonę – zaczęła, a ja poczułam, jak kłamstwa Olka zatruwają nasze życie.

– Naprawdę nie wiedziałaś? – zapytałam, choć jej wzrok mówił sam za siebie.

– Nie. Powiedział mi, że jest samotny. Gdybym wiedziała... nigdy bym się nie zgodziła na coś takiego – jej głos drżał, a oczy wypełniły się łzami.

Dowiedziałam się, że spotykali się od kilku miesięcy, a wszystko, co mi opowiadał, było jednym wielkim kłamstwem. Czułam, że Olek oszukał nas obie. Nie tylko mnie, ale i tę kobietę, która wydawała się równie zraniona całą sytuacją.

Emocje walczyły z rozsądkiem

Po powrocie do domu czułam się, jakbym dźwigała na swoich barkach cały świat. Olek próbował mnie przywitać, ale wystarczyło jedno spojrzenie, by zrozumiał, że teraz to ja muszę mówić.

– Daj mi to wyjaśnić... – zaczął, ale uciszyłam go gestem dłoni.

– Nie ma nic do wyjaśnienia. Wiem już wszystko. Spotkałam się z nią – powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy.

Olek zamilkł, jakby nagle zrozumiał, że nie ma już żadnych wymówek.

– Nie wiem, jak mogłeś mi to zrobić. Jak mogłeś nas oszukiwać? – zapytałam, a mój głos był pełen żalu i niedowierzania.

– Popełniłem błąd. Chciałem ci powiedzieć, ale nie wiedziałem, jak... – próbował jeszcze się bronić, ale jego słowa brzmiały pusto.

– Zniszczyłeś wszystko, co budowaliśmy razem – powiedziałam.

Czułam, jak emocje walczą z rozsądkiem. Przez chwilę panowała cisza, którą przerywały jedynie nasze oddechy.

– Nie wiem, co dalej – przyznałam w końcu, czując, że muszę być szczera. – Może będę w stanie ci wybaczyć, ale to na pewno nie wydarzy się dzisiaj.

Olek spuścił wzrok, a ja poczułam, że musi minąć dużo czasu, zanim coś się zmieni. Wyszłam z pokoju, zostawiając go samego z jego myślami. Wiedziałam, że muszę się zastanowić, co dalej zrobić z moim życiem. Może uda mi się odbudować to, co zostało z naszego związku, a może będę musiała zacząć od nowa, sama.

W tamtej chwili zrozumiałam, że najważniejszą osobą, o którą muszę zadbać, jestem ja sama. Przede mną była długa droga do odzyskania spokoju, ale wiedziałam, że dam sobie radę, niezależnie od decyzji, którą podejmę.

Kamila, 32 lata