„Moja żona to zbuntowana jędza. Chce mieć osobne konto w banku i każe mi sprzątać w domu”

Byłem przekonany, że nasze życie będzie wyglądało właśnie tak – prosto, przewidywalnie, bez większych niespodzianek. Nie potrzebowałem ich. Przez lata budowałem świat, w którym to ja podejmowałem decyzje, ja wiedziałem lepiej, ja wyznaczałem kierunek. Kasia zawsze była obok – cicha, wspierająca, obecna. Wystarczało mi to. Nigdy nie prosiłem jej, by była kimś więcej. Nie oczekiwałem sukcesów zawodowych, nie potrzebowałem ambitnych rozmów o karierze czy planach na przyszłość. Jej rolą było stworzenie domu, do którego wracałem, ciepłego, pachnącego obiadem, bezpiecznego. Długo byłem pewien, że właśnie tego chce. Że to jej wystarcza.

Ale coś się zmieniło. Może nie zauważyłem tego od razu. Bo kto zwraca uwagę na drobne pęknięcia, gdy całe życie jest poukładane? Ale pewnego dnia spojrzałem na nią i zrozumiałem, że to już nie ta sama kobieta. I, co gorsza, nie wiedziałem, kim się stała.

Musiała rzucić mi to w twarz

– Zarezerwowałam wakacje.

Kasia rzuciła to zdanie od niechcenia, jakby mówiła o zakupie chleba. Oderwałem wzrok od ekranu komputera i spojrzałem na nią uważnie. Stała w kuchni, popijając herbatę. Była spokojna. Za spokojna.

– Jak to „zarezerwowałam”? – uniosłem brwi.

– Normalnie. Wybrałam miejsce, dogadałam terminy, wpłaciłam zaliczkę. Lecimy na Kretę.

W pierwszej chwili myślałem, że się przesłyszałem.

– Bez konsultacji ze mną?

– To tylko wakacje. Poza tym… sama na nie zarobiłam.

Nagle uderzyło mnie, jak bardzo zmienił się jej ton, jak inaczej brzmią jej słowa. Kiedyś by powiedziała: „A może Kreta? Co myślisz, kochanie?”, czekając na moją decyzję. Teraz po prostu oznajmiła fakt. Odłożyłem laptopa na stolik i oparłem się o blat kuchenny.

– I co, teraz będziesz mi wypominać, że masz własne pieniądze? – prychnąłem, czując nieprzyjemne ciepło na karku.

– Nie wypominam. Po prostu… nie musiałam czekać na twoją zgodę.

Musiała to powiedzieć. Musiała rzucić mi to w twarz. Zacisnąłem szczękę. Gdyby powiedziała coś innego, mógłbym machnąć na to ręką. Ale ona nie dawała mi tej możliwości. W moim świecie decyzje podejmowałem ja. Nie dlatego, że byłem tyranem. Po prostu tak było od zawsze. To ja wybierałem kierunki naszych podróży, ja decydowałem, gdzie zjemy kolację, ja wiedziałem, jaki samochód powinniśmy kupić. A Kasia? Ona ufała moim wyborom. Nigdy nie miała z tym problemu. Teraz patrzyłem na nią i widziałem coś, czego wcześniej nie dostrzegałem. Była pewna siebie. Spokojna. Jakby nic w tym wszystkim nie było dziwnego.

– Możesz chociaż powiedzieć, kiedy mamy lecieć? – zapytałem oschle.

– Za dwa miesiące. Mamy czas, żeby wszystko zaplanować.

„My” – śmieszne słowo w jej ustach, skoro w tym wszystkim nie było mnie. Nie odpowiedziałem. Wróciłem do laptopa, ale nie mogłem się skupić. To była tylko drobna decyzja, wakacje, nic wielkiego. A jednak czułem, jak coś we mnie pęka. Jakbym tracił coś, czego nawet nie potrafiłem nazwać. A może po prostu zaczynałem rozumieć, że nie mam już nad nią żadnej kontroli.

Zacisnąłem dłonie

– Dlaczego jesteś taki spięty?

Córka siedziała na kanapie, z nogami podciągniętymi pod siebie, i patrzyła na mnie uważnie. Miała ten sam wyraz twarzy, co Kasia, gdy próbowała coś ze mnie wyciągnąć.

– Nie jestem spięty.

– Jasne. Od rana chodzisz naburmuszony. Mama coś mówiła o wakacjach, ale chyba się nie cieszysz?

Przewróciłem oczami.

– To nie tak. Po prostu… mama postawiła mnie przed faktem.

– I to cię denerwuje?

Otworzyłem usta, by odpowiedzieć, ale coś mnie zatrzymało. Jak miałem to wyjaśnić własnej córce? Że przez lata to ja decydowałem, a teraz nagle ktoś inny wziął stery?

– Nie rozumiem jednego – Julia odłożyła telefon. – Zawsze mówiłeś, że mama jest cudowną kobietą. Więc dlaczego się nie cieszysz?

Patrzyła na mnie wyczekująco. Nie miałem odpowiedzi. Julka uśmiechnęła się smutno.

– Wiesz, kiedyś mama zgadzała się na wszystko. A teraz jakby… miała własne zdanie.

– I to cię martwi? – rzuciłem, czując ulgę.

– Nie. Bardziej zastanawia mnie, czemu to cię martwi.

Zacisnąłem dłonie. Moja własna córka właśnie pokazała mi coś, czego sam nie chciałem zobaczyć.

Poczułem, jak zaciska mi się żołądek

– Wiesz, co jest najgorsze? – powiedziałem do przyjaciela. – Nie wiem, jak z nią rozmawiać.

Piotr spojrzał na mnie uważnie.

– A co tu rozmawiać? Twoja żona wreszcie zaczęła żyć po swojemu. To normalne.

Prychnąłem.

– Normalne? Kiedyś to była moja Kasia. A teraz… nie wiem, kim ona się stała.

Piotr uniósł brwi.

– Może po prostu wreszcie jest sobą.

Zamrugałem.

– Co to ma znaczyć?

– A pomyślałeś, że całe życie podporządkowywała się tobie, bo tak ją wychowano? A teraz, kiedy ma własne pieniądze i pewność siebie, może mówić, co myśli?

Otworzyłem usta, ale nie miałem gotowej odpowiedzi. Piotr nachylił się do mnie.

– Powiedz mi szczerze. Gdybyś poznał Kasię dzisiaj, gdyby od początku była taka jak teraz, zakochałbyś się w niej?

Poczułem, jak zaciska mi się żołądek. Nie odpowiedziałem. Bo pierwszy raz dopuściłem do siebie myśl, że jeśli to, kim jest teraz, to prawdziwa ona… To znaczy, że nigdy nie kochałem jej naprawdę.

Nie wiedziałem, z kim się związałem

Kasia czekała na mnie przy stole. Ręce miała splecione na blacie, spojrzenie spokojne, ale w oczach czaiła się determinacja. Wiedziała. Nie musiałem nic mówić – widziała, jak się oddalam, jak unikam rozmów, jak nie potrafię znaleźć sobie miejsca we własnym domu. Usiadłem naprzeciwko niej, choć wszystko we mnie krzyczało, by tego nie robić.

– Nie mam ochoty na kłótnie.

– Ja też nie. Chcę tylko zrozumieć.

Westchnąłem ciężko, przecierając twarz dłonią.

– Nic nie rozumiem. Zawsze byliśmy zgodni. Ty byłaś… inna.

– Inna? – powtórzyła cicho.

Zacisnąłem szczękę.

– A teraz? Teraz kim jesteś?

Spojrzała na mnie uważnie.

– Teraz jestem sobą.

Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. W końcu powiedziała coś, co wyrwało mi grunt spod nóg.

– Gdy byłam od ciebie zależna, byłeś szczęśliwy. A teraz?

Wziąłem oddech, ale nie potrafiłem skleić sensownej odpowiedzi.

– Teraz… teraz czuję, że cię nie znam.

Kasia uśmiechnęła się smutno.

– Bo nigdy nie poznałeś mnie naprawdę.

I wtedy zrozumiałem, że właśnie przegrywam coś, czego nawet nie umiem nazwać.

Nie wiedziałem, czy kocha żonę

Córka siedziała na schodach, wpatrując się w ekran telefonu. Nie podniosła wzroku, kiedy wszedłem do domu.

– Jak tam mama? – zapytała obojętnym tonem.

Zatrzymałem się w połowie drogi do kuchni.

– O co ci chodzi?

– O to, że od tygodni zachowujesz się, jakbyś nie widział, że wasze małżeństwo się rozpada.

Przewróciłem oczami.

– To są sprawy między mną a twoją matką.

Wtedy odłożyła telefon i spojrzała na mnie tak, że poczułem się, jakby miała pięćdziesiąt lat więcej.

– A kochasz ją jeszcze?

Zacisnąłem szczękę.

– Co to za pytanie? Oczywiście, że tak.

– Więc dlaczego nie potrafisz cieszyć się z jej szczęścia?

Zamrugałem, bo coś ścisnęło mnie w środku. Julka wzruszyła ramionami.

– Wiesz, co myślę? Że kochałeś ją tylko wtedy, gdy cię potrzebowała. Gdy patrzyła na ciebie jak na bohatera.

– To nieprawda.

– Nie? – Uniosła brew.

Nie miałem odpowiedzi. Bo po raz pierwszy zrozumiałem, że to nie Kasia zniszczyła nasze małżeństwo. To ja nie potrafiłem zaakceptować, że miłość nie polega na tym, by ktoś się na mnie opierał. Ale zrozumiałem to za późno.

Myliłem się

Siedziałem na kanapie w pustym salonie, wsłuchując się w dźwięki domu, który nagle wydawał się za duży. Za cichy. Kasia odeszła, ale nie trzaskała drzwiami. Nie było dramatów, łez, oskarżeń. Po prostu spakowała swoje rzeczy i zostawiła mnie sam na sam z własnymi myślami. Przez lata wydawało mi się, że miłość oznacza przewagę. Że jeśli ktoś cię potrzebuje, to znaczy, że cię kocha. Ale co, jeśli się myliłem? Co, jeśli miłość to patrzenie, jak druga osoba się zmienia, jak rośnie, jak staje się kimś więcej – i cieszenie się tym, zamiast się bać?

Zawsze mówiłem, że kocham Kasię. Ale czy naprawdę ją kochałem, skoro teraz, gdy jest silniejsza, nie potrafię się z tego cieszyć? Może miłość to umiejętność pozwolenia komuś być sobą? Mam nadzieję, że nie zrozumiałem tego za późno i jeszcze uda mi się odzyskać miłość żony.

Marek, 45 lat