„Moje luksusowe wesele zamieniło się w biesiadę disco polo. Bałam się, co ludzie powiedzą na taki kicz”

To miał być mój wielki dzień. Idealna suknia, starannie dobrane kwiaty, makijaż testowany trzy razy, żeby przypadkiem nie wyglądać jak na Halloween. Sala pachniała świeżo wypiekanym chlebem i czymś jeszcze – czymś jak nadzieja, może szczęście, a może to po prostu mieszanka drogich perfum i emocji. Goście zjechali się z całej Polski, mama płakała ze wzruszenia już od kościoła, a teściowa udawała, że ją lubi. Nawet wujek Edward nie przyszedł pijany, co samo w sobie zakrawało na cud. A ja? Unosiłam się pół metra nad ziemią. Byłam świeżo po przysiędze, w ramionach męża, którego kochałam i właśnie zaczynaliśmy nasz pierwszy taniec.

Skrzypce zagrały pierwsze takty naszego ulubionego walca, spojrzałam mu głęboko w oczy... i wtedy – pstryk! Zgasło światło. W jednej sekundzie sala weselna zamieniła się w ciemną, rozkołysaną łódź pełną zdezorientowanych ludzi. Ktoś krzyknął, ktoś się roześmiał, dzieci zaczęły piszczeć, a moja babcia szeptać modlitwy. I wtedy się zaczęło. Rzeczy, które wydarzyły się potem, pamięta każdy gość. Ale tylko ja wiem, jak to naprawdę wyglądało od środka. I dziś, z perspektywy czasu, wiem, że wszystko się wtedy zaczęło – i wszystko się skończyło.

Stałam na środku jak idiotka

– Co się dzieje?! – krzyknęła ciotka Bożenka z końca sali, a jej głos rozległ się jak syrena ostrzegawcza.

– Pewnie korki – odpowiedział ktoś z gości, ale nikt nie ruszył się z miejsca.

Stałam na środku parkietu, ściskając rękę mojego świeżo poślubionego męża, który zamiast mnie uspokajać, rozglądał się dookoła jakby zgubił telefon.

– Maciek… – szepnęłam. – Co się dzieje?

– Nie wiem. Może bezpieczniki. Spokojnie, to pewnie chwilowe.

Nie miałam zamiaru się uspokajać. W mojej głowie rozpędzała się karuzela. DJ zamilkł, światła pogasły, tort czekał na wniesienie, a ja... no cóż, ja stałam na środku sali jak idiotka, w kiecce za sześć tysięcy i z welonem wplątanym w lakier do włosów.

– Proszę państwa, zachowajmy spokój! – zawołał DJ, który w międzyczasie wyskoczył zza swojego stanowiska z latarką w telefonie. – Prawdopodobnie chwilowa awaria. Sprawdzimy co się dzieje!

– Świetnie – prychnęłam pod nosem. – A co z tortem, co z pokazem slajdów, co z... no nie wiem, światłem na moim weselu?!

Maciek tylko wzruszył ramionami.

– Ej, Roksana, spokojnie, to się jakoś ogarnie – powiedział z lekkim rozbawieniem. Jakbyśmy nie byli właśnie na naszym własnym, wymarzonym weselu, które zaczynało się walić jak cholerny domek z kart.

– Tylko niech ktoś wyprowadzi moją babcię z sali, bo ona zaraz padnie – dodałam. – W ciemności dostaje ataków paniki.

Z głośników coś błysnęło. I wtedy usłyszeliśmy: trzask, jęk i ciszę. DJ zniknął, światło nie wróciło. Ktoś przy stoliku obok zapalił świeczkę z tortu. I wtedy padło to zdanie:

– Nie mamy prądu w całym budynku. Wesele trzeba przerwać.

Maciek patrzył na mnie niepewnie

– Przepraszam, co to znaczy „wesele trzeba przerwać”? – zapytałam, odwracając się w stronę kierownika sali, który właśnie stanął w drzwiach z miną, jakby przyniósł nekrolog zamiast toastu.

– Mamy poważną awarię – odpowiedział cicho. – Transformator padł. Nie tylko my, cała okolica nie ma prądu. Pogotowie energetyczne już wezwane, ale…

– Ale? – warknęłam, zanim zdążył dokończyć.

– No… mogą nie zdążyć dziś. Może nawet i na jutro.

– Jutro?! – pisnęła moja mama, która właśnie podeszła, trzymając w ręku pół kieliszka szampana. – Czy pan sobie zdaje sprawę, że my mamy gości z trzech województw?!

– Mamo, błagam – jęknęłam. – Nie teraz…

Maciek stał obok jakby nieobecny. Patrzył w okno, jakby tam miał się pojawić ratunek w postaci agregatu, super bohatera albo śmigłowca z dostawą prądu.

– Czyli… nie będzie kolacji? – zapytała ciocia Marysia z niedowierzaniem.

– Kolacja jest, ale kuchnia elektryczna – powiedział kelner. – Wszystko stanęło. Tylko tatar został.

– Świetnie – syknęłam. – Pierwszy taniec w ciemnościach, a teraz surowe mięso na stół. Jeszcze ktoś poprosi o karaoke przy świeczkach i zamienimy się w jakąś średniowieczną karczmę.

– Roksi… – Maciek spojrzał na mnie niepewnie. – Może przynajmniej spróbujemy się dobrze bawić, co?

– Dobrze bawić?! Bez muzyki, bez jedzenia, bez tortu?! – krzyknęłam. – Przypominam, że to moje wesele, a nie noc na survival campie!

Babcia odetchnęła głośno i wyszeptała:

– Wiedziałam. Tylko nie mówiłam. Pech. Po ojcu to masz.

Zaczęłam się śmiać. Głośno. Histerycznie.

Byłam wściekła i rozjuszona

– Może… może chociaż puścimy muzykę z głośnika telefonu? – zaproponował Maciek, grzebiąc w telefonie. – Mam kilka playlist zapisanych offline.

Spojrzałam na niego z taką miną, że aż się cofnął pół kroku.

– Maciek, czy ty myślisz, że ludzie będą tańczyć do muzyki z cholernego kubka termicznego?! – wysyczałam. – Tu jest sto czterdzieści osób, nie kolacja dla dwojga w hostelu!

– Roksi… no ale co mamy zrobić? Ludzie siedzą, czekają… musimy coś wymyślić – mruknął, zerkając na tłum gości, który coraz bardziej przypominał zbiorowisko ludzi z eventu widmo.

– No nie wiem, może opowiesz wszystkim kawał o blondynce i będzie wesele stand-upowe? – parsknęłam. – Albo zatańczysz w garniturze do „Jeziora Łabędziego”, żeby jakoś im zająć czas do rana?

– Roksana – wtrąciła się moja druhna, Justyna, podchodząc z kubkiem kawy. – Słuchaj… ludzie i tak nie wyjdą od razu. Może zrobimy coś na luzie? Świece są, klimat prawie jak na romantycznej kolacji…

– …z dwoma wujkami pijanymi po pas – wtrąciłam. – I dziećmi, które chcą filmiki nagrywać przy stołach.

– Ej, ale poważnie – kontynuowała. – Zorganizujmy coś. Quiz o was. Kalambury. Karaoke acapella. Cokolwiek. Serio, ludzie na pewno wolą dziwną zabawę, niż siedzenie w ciszy i gapienie się w zupę, której nie ma.

Spojrzałam na salę. Ciotka Zosia już układała serwetki w origami, a mój kuzyn Adam podświetlał się latarką od dołu i udawał ducha.

– Dobra – westchnęłam. – To może… karaoke. Tylko błagam, niech nikt nie śpiewa „My heart will go on”.

– A ja już chciałem… – odparł Maciek i się uśmiechnął.

Weselne karaoke bez prądu

– No to co, kto pierwszy? – zapytała Justyna, wskakując na niewidzialną scenę między stołami. – Ja mogę zacząć, ale ostrzegam – mam głos jak kaseta magnetofonowa po praniu.

– A ja mam głos jak wasz DJ po drugim kieliszku – rzucił z tyłu wujek Romek i podszedł z telefonem. – Dobra, młodzi, macie tu jakiś tekst do „Jesteś szalona”?

– Przecież ty nawet nie wiesz, kto to śpiewa – burknęła ciotka Renata.

– Ale znam refren! – triumfalnie odparł Romek i zaintonował: – Jesteś szalona, mówię ci…

– I chyba głucha – mruknęłam pod nosem, ale nie mogłam się nie uśmiechnąć.

Wujek zaczął wrzeszczeć do rytmu latarki, którą ktoś mu podświetlał twarz jak w horrorze. Goście śmiali się, klaskali, a Maciek… Maciek nagle znów był obok mnie, nieobecny, zerkający w telefon.

– Co tam masz? – zapytałam cicho.

– Sprawdzam… może da się wypożyczyć agregat prądotwórczy. Są firmy 24/7, może coś przywiozą?

– Serio?! – spojrzałam na niego z niedowierzaniem. – A nie mogliśmy od tego zacząć?

– No mogłem… ale ty byłaś zajęta wyobrażaniem sobie mnie w tutu baletowym.

– Przepraszam, stres – mruknęłam. – Ale jak to zorganizujesz… to może jeszcze będzie tort. I tańce. I światło.

– I może się jeszcze okaże, że to nie był najgorszy dzień życia – dodał cicho.

– Może. Albo przynajmniej nie najbardziej żenujący.

Tymczasem Justyna krzyczała do tłumu:

– Teraz drużbowie! Śpiewają „Przez twe oczy zielone” bez tekstu, bez melodii, ale z pełnym zaangażowaniem!

I weszli. W garniturach, fałszując niemiłosiernie, robiąc show, jakiego nie wymyśliłby żaden wedding planner.

– Maciek – powiedziałam. – To wesele może i jest katastrofą… ale na pewno nas zapamiętają. Do końca życia.

– Na pewno. Tylko jeszcze nie wiem, czy z miłością, czy z politowaniem.

I cała moja złość uleciała

Było coś dziwnego w tej ciemności – może to, że nie widać było rozmazanego makijażu, może to, że każda świeczka nadawała sali klimat tajemniczego filmu, a może to, że ludzie, zamiast siedzieć i narzekać, naprawdę się śmiali. Bez fotobudki, bez open baru, bez idealnej playlisty. Po prostu – śmiali się.

– Roksana, zobacz – Maciek szturchnął mnie w bok. – Wujek Staszek właśnie z ciotką Ireną tańczą „wolnego” do beatboxu mojego kuzyna.

– Serio? – parsknęłam. – Przysięgam, jak babcia znów odpali „Ave Maria”, to ktoś się popłacze.

– Już się popłakała. Ze śmiechu. I zrobiła znak krzyża jak Justyna zaśpiewała „Boys, boys, boys”…

– …a później ogłosiła, że to pieśń pogańska i poszła po rosół. Pół-zimnawy. Ale smaczny.

Spojrzałam na moją rodzinę i Maćka, i wszystko to, co się wydarzyło – całe to szaleństwo – nagle przestało mnie złościć. Było absurdalne, chaotyczne, niedoskonałe... ale prawdziwe.

– I co, panie Mężu? Agregat jedzie?

Maciek spojrzał na telefon i pokręcił głową.

– Nie zdążą. Najszybciej rano.

– Aha. Czyli nie będzie tortu?

– Może rano zrobimy poprawiny… śniadanie przy cieście i zimnej zupie.

– Świetnie. A potem relacja z hasztagiem #weselestulecia. Bez światła, bez muzyki, bez…

– …ale z tobą – przerwał mi Maciek. – I z tymi wariatami. W sumie, to może i lepiej, że nic nie poszło zgodnie z planem. Kto pamięta idealne wesela?

Spojrzałam na parkiet – kuzyni robili falę, ciotka Jadzia prowadziła gimnastykę poranną, a DJ… spał na krześle, owinięty obrusami.

– No tak – przyznałam. – Tego się nie da zapomnieć.

To była najlepsza impreza

Dziś, kiedy ktoś mnie pyta, jak wyglądało moje wesele, tylko się uśmiecham.

– Tańczyliśmy pierwszy taniec i nagle zgasło światło – odpowiadam. – A potem… potem to już był teatr absurdu.

Bo jak to w życiu – miało być pięknie, wzruszająco, jak z katalogu. A wyszło… no właśnie. Zupełnie inaczej. Ale może właśnie dzięki temu pamięta je każdy gość. I nie tylko pamięta – wspomina z rozbawieniem.

– Roksi, pamiętasz jak wujek Romek udawał, że jest śpiewającym księdzem i dał ludziom „błogosławieństwo weselne” przy świecach? – śmiała się niedawno Justyna.

– Albo jak tort wnieśliście o siódmej rano, a połowa gości była już w jakiś piżamach i kapciach? – dorzucił Maciek, siadając obok mnie na kanapie.

– Albo jak twoja mama w środku nocy rozdawała gościom herbatę z termosu i śpiewała kołysanki, bo dzieciaki nie chciały zasnąć?

– I nikt nie wyszedł wcześniej niż o piątej – dodał Maciek. – Bo nikt nie chciał przegapić, co jeszcze się wydarzy.

Wesele się skończyło, ale ja ciągle słyszę, jak ktoś mówi:

– To była najlepsza impreza, na jakiej byłem. Serio. Bo nikt niczego nie udawał.

I może właśnie o to chodzi? Żeby w dniu ślubu nie grać perfekcyjnej pary w świetle reflektorów, tylko po prostu być. Razem. Po swojemu. Bo małżeństwo też nie ma scenariusza.

Roksana, 31 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: