„Sąsiadka celowo zrobiła z moich piwonii śmietnik. Tak jej dopiekłam, że śmieci wyniosły się same”

Od zawsze uważałam ogród przed naszą kamienicą za coś więcej niż tylko miejsce pełne kwiatów. To była moja mała oaza – mój świat, który tworzyłam kawałek po kawałku. Każdy krzak róży, każda rabata z piwoniami – to wszystko było efektem mojej pracy i mojej pasji. Dlatego kiedy na osiedlu pojawiła się Weronika – starsza sąsiadka z naprzeciwka – z jej chaotycznym podejściem do ogrodu, poczułam się zagrożona.

Sadziła byliny byle gdzie, wrzucała cebulki w ziemię bez planu – dla mnie to wyglądało jak bałagan, nie jak ogród. Próbowałam jej tłumaczyć, że mamy wspólne zasady, że harmonia jest ważna. Ale ona tylko wzruszała ramionami i mówiła: „Justynko, w ogrodzie nie ma zasad – tu rośnie to, co ma rosnąć”. Z czasem zaczęły się kłótnie – najpierw drobne, potem coraz ostrzejsze. Każde nasze spotkanie kończyło się wymianą gorzkich słów. A ja czułam się coraz bardziej samotna w tej walce o „mój” ogród.

Ta cała Justyna nie zna się na kwiatach

Tamten dzień pamiętam jak przez mgłę, ale emocje – wciąż są we mnie żywe. Stałam przy starym klonie, podlewając róże. Było gorące popołudnie, a w powietrzu unosił się zapach świeżej ziemi. Weronika, z tą swoją niefrasobliwością, krzątała się obok, przycinając jakieś byliny.

– Weroniko, czy możesz przestać sadzić te swoje byle jakie rośliny między różami? – zapytałam ostro, nie kryjąc irytacji.

Spojrzała na mnie z lekkim uśmiechem, jakby w ogóle nie rozumiała, o co mi chodzi.

– Justynko, co ty znowu marudzisz? Przecież to tylko kwiatki. Trochę koloru nikomu jeszcze nie zaszkodziło.

Poczułam, jak krew zaczyna mi pulsować w skroniach.

– Jakiego, do diabła, koloru?! To nie są barwy, to chaos! Ty nie masz pojęcia o planowaniu ogrodu!

Weronika westchnęła i oparła się o motykę.

– Wiesz co, Justyna? Ty chyba za bardzo się tym wszystkim przejmujesz. To ma być przyjemność, a nie próba sił.

– Przyjemność? Dla kogo? Dla ciebie?! A co z moimi różami, które teraz duszą się w tym gąszczu twoich chabrów i aksamitki?

Weronika wzruszyła ramionami.

– Jak im przeszkadzają, to znaczy, że są słabe.

Patrzyłam na nią z niedowierzaniem. Odetchnęłam głęboko, próbując się uspokoić, ale nie dałam rady.

– Nie będziesz tu robić bałaganu, zrozumiano?! Albo przestaniesz, albo zgłoszę to do spółdzielni!

Weronika uniosła brew, jej uśmiech zniknął.

– Rób, co chcesz, Justyna. Ale wiesz co? To tylko rośliny. Przestań traktować je jak swoje dzieci.

Odwróciła się i zostawiła mnie tam, z moją złością. A ja stałam pod tym klonem, z sekatorem w ręce, i czułam, że mam już tego wszystkiego powyżej uszu.

Ktoś zdemolował mój piękny ogród

Rano wyszłam do ogrodu z kubkiem kawy w dłoni. Słońce świeciło, a ja czułam w sobie dziwny spokój. Do chwili, gdy zobaczyłam, co się stało. Moje róże były połamane, piwonie zgniecione, a ziemia – rozkopana, jakby ktoś się bawił w piaskownicę.

– Co to jest?! – krzyknęłam, a kawa wylała mi się na rękę.

Weronika akurat wychodziła ze swojego domu.

– Dzień dobry, Justynko. – Uśmiechnęła się, jakby nic się nie stało.

– Weronika! To ty?! – rzuciłam oskarżycielsko, wskazując ręką zniszczenia.

Zmarszczyła czoło.

– Co ja? Justyna, o czym ty mówisz?

– Mój ogród! Ktoś go zniszczył! Twoje wnuki się tu bawiły?!

Weronika uniosła ręce.

– Nie, skądże. Chociaż... wczoraj dzieci z przedszkola biegały po ogrodzie.

Zamarłam.

– Przedszkole? Jakie przedszkole?!

– A, bo... poprosiłam, żeby dzieci przyszły zobaczyć, jak sadzi się rośliny. Chciałam je czegoś nauczyć.

Zacisnęłam pięści.

– Uczyć? Weronika, ty chyba oszalałaś!

– Spokojnie, Justynko. To tylko kwiatki.

Ale dla mnie to nie były „tylko kwiatki”. To był mój świat, który ktoś właśnie podeptał.

Złość rozsadzała mi głowę

Siedziałam w ogrodzie, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Z oczu ciekły mi łzy, a w głowie kłębiły się pytania – kto mógł to zrobić? Przecież nikt na naszym osiedlu nie miał powodu, żeby niszczyć mój ogród… Weronika nagle wyszła z domu. Szła szybkim krokiem, rozmawiając przez telefon.

– Tak, tak, Piotrze, bardzo ci dziękuję, że wziąłeś dzieciaki na spacer do ogrodu. No wiesz, Justyna się trochę denerwuje, ale myślę, że po jakimś czasie zrozumie.

Zamarłam. Piotr? Dzieci? Ogród? Podniosłam się z miejsca, serce waliło mi w piersi jak oszalałe.

– Weronika, przepraszam, możesz powtórzyć?

Zatrzymała się, zaskoczona moim pytaniem.

– Och, Justynko, już przecież mówiłam ci? Wczoraj przedszkolaki przyszły do ogrodu z Piotrem. Chciałam im pokazać, jak się sadzi kwiaty...

– Pokazać chciałaś? – przerwałam jej ostro. – Weronika, mój ogród wygląda, jakby przeszło przez niego stado dzików!

Weronika spojrzała na mnie niepewnie, z lekkim poczuciem winy.

– Nie wiedziałam, że coś się stało... Myślałam, że dzieci tylko posadzą parę cebulek i nie zrobią bałaganu.

– Nie zrobią bałaganu?! One zniszczyły moje róże, do cholery!

Patrzyłyśmy na siebie w ciszy. Weronika wyglądała na skruszoną, ale we mnie buzował gniew. I czułam, że ta rozmowa to dopiero początek.

Mój świat rozsypywał się w drobny mak

Z duszą na ramieniu poszłam jeszcze wieczorem do Weroniki. Siedziała na ławce przed domem, z kubkiem herbaty w dłoni, ale kiedy mnie zobaczyła, w jej oczach pojawiła się złość.

– A czego ty znowu chcesz ode mnie? – warknęła, zanim jeszcze zdążyłam się odezwać.

– Weronika, nie możesz tak po prostu wpuszczać dzieci do ogrodu bez pytania!

– A niby dlaczego nie mogę? To jest wspólny teren! Wydaje ci się, że to twoje prywatne królestwo?!

Zatkało mnie.

– Ty chyba żartujesz? Te dzieci zniszczyły moje kwiaty, mój ogród!

– Twoje kwiaty, twój ogród… – prychnęła. – Wiesz co, Justyna? To nie jest tylko twoje podwórko. Wszyscy tu mieszkamy. I może czas, żebyś przestała się zachowywać jak pani na włościach.

Poczułam, jak robi mi się gorąco ze złości.

– Ja tu tylko dbam o porządek!

– Porządek?! – uniosła głos. – Ty dusisz ten ogród swoją kontrolą. Kwiaty mają rosnąć, dzieci mają biegać, a nie tylko podziwiać z daleka twoje róże jak eksponaty w muzeum!

Milczałam. W głowie kłębiły mi się myśli, ale nic nie mogłam z siebie wydusić.

– Wiesz, co ci jeszcze powiem? Daj sobie spokój. To nie ty tu rządzisz.

Odwróciła się do mnie plecami i zostawiła mnie wściekłą, z poczuciem, że mój świat właśnie rozsypuje się w drobny mak.

Może jednak byłam zbyt ostra

Kolejnego dnia stałam przy furtce, patrząc na Weronikę, która podlewała swoje byliny. W końcu zebrałam się na odwagę.

– Weronika, mogę?

Odwróciła się powoli, a w jej oczach zobaczyłam zmęczenie.

– Co jeszcze? – westchnęła.

– Chciałam... przeprosić. Może byłam zbyt ostra.

Weronika zaskoczona odłożyła konewkę.

– Ty przepraszasz? Justynko, to chyba pierwszy raz.

Zrobiło mi się głupio, spuściłam głowę.

– Nie powinnam była tak się na ciebie rzucać. To... nie było fair.

Weronika odetchnęła głęboko.

– Wiesz co? Ja też przepraszam. Może faktycznie przesadziłam z tymi dzieciakami. Powinnam cię była zapytać.

– Cieszę się, że to mówisz – odpowiedziałam z uśmiechem.

W tym momencie zza krzaków wybiegły dzieci z przedszkola, roześmiane i umorusane ziemią. Piotr stał obok, z naręczem małych sadzonek.

– Dzień dobry, pani Justyno! Możemy pomóc?

Patrzyłam na nich przez chwilę.

– Możecie. Ale pod moim okiem – dodałam z uśmiechem.

Weronika wybuchła śmiechem.

– No, Justyna, zaczynasz odpuszczać?

– Może czas najwyższy – mruknęłam.

I tak z konewkami, łopatkami i małymi rączkami w ziemi, tworzyliśmy nowy ogród. Wspólny.

Zrozumiałam, że ogród to nie muzeum

Dziś patrzę na ogród z zupełnie innej perspektywy. Moje róże wciąż kwitną, ale obok nich rosną też kolorowe byliny Weroniki – trochę chaotyczne, nie zawsze pasujące, ale… żywe. Dzieci biegają między rabatami, podlewają konewkami, sadzą swoje małe roślinki. Piotr z przedszkola zagląda regularnie, podpowiadając, co warto posadzić, a Weronika przynosi nowe cebulki – czasem dziwaczne, czasem śliczne, a czasem nawet… zaskakująco piękne.

Już nie traktuję ogrodu jak swojego muzeum. Zrozumiałam, że nie muszę wszystkiego kontrolować, że odrobina chaosu to nie porażka, tylko życie. Kiedy widzę dzieci biegające z konewkami, słyszę ich śmiech, a potem patrzę na Weronikę, która mruga do mnie porozumiewawczo – wiem, że dobrze się stało.

Czasami trzeba coś stracić, żeby zyskać więcej. Mój ogród – nasz ogród – jest teraz pełen kolorów, dźwięków i emocji. I chyba o to w tym wszystkim chodzi. Weronika i ja… może nie zawsze się zgadzamy, ale jesteśmy drużyną. A ogród? On w końcu nauczył nas obu, że czasem warto odpuścić i pozwolić życiu po prostu rosnąć.

Justyna, 56 lat

Czytaj także: