„Moje życie miało zapach pieniędzy i drogich perfum. Nikt nie wiedział, jak dużo mnie to kosztowało”

Miałam żyć jak w bajce

Kiedyś myślałam, że życie u boku Zbyszka będzie jak bajka. Przystojny, bogaty, miał wszystko, o czym marzyłam. Drogi dom, samochody, podróże – to wszystko wydawało się jak spełnienie marzeń. Gdy poprosił mnie o rękę, nie zastanawiałam się długo. Podpisałam umowę przedmałżeńską, bo przecież w miłości chodzi o zaufanie, prawda?

Na początku wydawało się, że wszystko jest idealne. Zbyszek traktował mnie jak królową – zasypywał mnie prezentami, zabierał na egzotyczne wakacje, a ja myślałam, że wygrałam los na loterii. Był opiekuńczy, czuły, mówił, że chce, żebym była szczęśliwa. Ale z czasem ta opiekuńczość zaczęła przybierać dziwne formy.

Pierwszy sygnał? Kiedy zaczęłam planować spotkanie z Anką. Zbyszek wszedł do salonu, gdy rozmawiałam z nią przez telefon.

– Kochanie, po co ci te spotkania z Anką? – spytał, udając obojętność. – Przecież ja cię kocham, masz mnie. Czego ci więcej potrzeba?

Zamarłam. Spojrzałam na niego zaskoczona, ale uśmiechnął się do mnie, jakby właśnie powiedział coś zupełnie normalnego.

– Ale Zbyszek, to moja przyjaciółka od lat. Tylko raz w tygodniu się widzimy – odpowiedziałam, niepewnie się śmiejąc, próbując obrócić to w żart.

– Raz w tygodniu to za często – odparł stanowczo. – Zajmij się naszym domem, zaplanuj coś dla nas. Przecież wiesz, że chcę cię mieć blisko.

Na początku myślałam, że może po prostu się o mnie troszczy. Ale potem, małymi krokami, zaczął kontrolować wszystko. Zaczęło się od drobnych rzeczy – „po co ci ta sukienka?”, „to spotkanie to strata czasu” – aż w końcu każda moja decyzja była kwestionowana. Przestałam nawet myśleć o tym, co chcę zrobić. Wiedziałam, że Zbyszek i tak miał swoje plany na mój czas.

Coraz bardziej mnie izolował

Z każdym dniem Zbyszek coraz mocniej zaciskał wokół mnie pętlę. Wydawało mi się, że każdy mój krok musi być uzasadniony, każdy telefon sprawdzony. Z czasem przestałam spotykać się z Anką, a ona, choć próbowała, coraz rzadziej dzwoniła. Czułam się, jakbym traciła kontakt z rzeczywistością, zamknięta w świecie, który Zbyszek dla mnie stworzył.

– Lena, co się dzieje? – usłyszałam w słuchawce głos Anki po kilku tygodniach milczenia. – Czemu nie odbierasz? Martwię się o ciebie.

– Przepraszam, Anka, po prostu... mam dużo obowiązków w domu – odpowiedziałam szybko, choć czułam w gardle gulę wstydu. Zbyszek siedział w pokoju obok, jak zawsze gotów do kontroli.

– Obowiązków? – Anka nie kryła zaskoczenia. – Przecież mówiłaś, że Zbyszek chciał, żebyś odpoczywała, nie musisz nic robić. Co się zmieniło? Coś jest nie tak, prawda?

Zacisnęłam zęby. Wiedziałam, że powinnam powiedzieć prawdę, ale jak miałam to zrobić? Czułam, jakby wszystko wokół mnie było zasnute mgłą.

– Nie rozumiesz... On po prostu chce, żebym była blisko niego – szepnęłam, a łzy zaczęły napływać mi do oczu. – Nic więcej.

– Lena, proszę... Możesz mi zaufać. Nie izoluj się – Anka próbowała mnie przekonać, ale ja wiedziałam, że to nic nie da. Każda próba wyjścia poza ten dom była dla mnie jak walka z wiatrakami.

Odkładając słuchawkę, zdałam sobie sprawę, jak bardzo oddaliłam się od swoich marzeń. Zbyszek mówił, że to wszystko dla mojego dobra, ale ja czułam, że wpadam w coraz głębszą pułapkę. Nie mogłam już nawet wyjść na spacer bez jego zgody. Moje życie stawało się niewidzialnym więzieniem.

Intercyza była skrajnie niekorzystna

Z dnia na dzień coraz bardziej czułam, że muszę uciec. Było jednak coś, co wciąż mnie powstrzymywało – strach przed tym, co stanie się, jeśli spróbuję odejść. W końcu zebrałam w sobie odwagę i postanowiłam porozmawiać ze Zbyszkiem. To nie miała być łatwa rozmowa, ale czułam, że nie mogę dłużej milczeć.

– Zbyszek, musimy porozmawiać – powiedziałam pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy razem w salonie.

– O czym? – spytał chłodno, nie odrywając wzroku od komputera.

– O nas. O tym, że czuję się... uwięziona – zaczęłam, starając się opanować drżenie w głosie. – Potrzebuję trochę przestrzeni. Chcę zacząć robić coś dla siebie. Może wrócę do pracy...

Zbyszek spojrzał na mnie z uśmiechem pełnym politowania, jakby to, co mówiłam, było absurdalne.

– Przestrzeni? Przecież masz wszystko, czego potrzebujesz – odpowiedział lodowatym tonem. – Luksus, dom, ja cię kocham. Czego więcej chcesz?

– To nie wystarcza – powiedziałam, czując, jak serce wali mi w piersi. – Czuję się jak w pułapce.

Zbyszek odłożył laptopa, podniósł się i spojrzał na mnie, tym razem bez uśmiechu.

– W pułapce? – powtórzył powoli, jakby ważył każde słowo. – Może powinnaś sobie przypomnieć o umowie, którą podpisałaś przed ślubem. Jeśli spróbujesz odejść, zostaniesz z niczym.

Poczułam, jakby ktoś uderzył mnie pięścią w brzuch.

– Z niczym? – powtórzyłam, nie wierząc własnym uszom.

– Tak. Wszystko, co mamy, jest moje. A ty? – uśmiechnął się chłodno. – Jesteś zależna ode mnie.

Zrozumiałam, że Zbyszek planował to od początku. Podpisałam umowę przedmałżeńską, nie myśląc o konsekwencjach. Byłam wtedy zakochana, ufałam mu bezgranicznie. Teraz okazało się, że jestem więźniem nie tylko jego kontroli, ale też własnej naiwności.

Prawnik dał mi nadzieję

Nie mogłam dłużej tkwić w tej sytuacji. Wiedziałam, że muszę coś zrobić, ale nie wiedziałam co. Byłam uwięziona nie tylko w domu, ale także przez tę cholerną umowę przedmałżeńską. Zdesperowana, zadzwoniłam do prawnika, którego poleciła mi Anka. Marek wydawał się jedyną osobą, która mogła mi pomóc. Spotkaliśmy się w jego małym, skromnym biurze, daleko od błyskotek, którymi byłam otoczona na co dzień.

– Ta umowa nie jest korzystna, ale to nie oznacza, że nie da się nic z tym zrobić – powiedział, przeglądając dokumenty. – Mogliśmy spróbować podważyć jej ważność, jeśli uda się udowodnić, że nie byłaś świadoma wszystkich konsekwencji albo że działałaś pod presją.

– Ale jak to zrobić? – spytałam zdesperowana. – Przecież podpisywałam wszystko dobrowolnie, byłam zakochana. Myślałam, że Zbyszek nigdy by mnie nie skrzywdził...

Marek westchnął i spojrzał na mnie współczująco.

– To nie jest rzadki przypadek. Ludzie często podpisują takie dokumenty, nie zdając sobie sprawy, co to oznacza. Ale wiesz co? Można spróbować udowodnić, że Zbyszek nadużył twojego zaufania i manipulował tobą, żeby zyskać pełną kontrolę nad majątkiem. Nie będzie to łatwe, ale mamy szansę.

– A co, jeśli on się nie zgodzi? – spytałam, czując rosnący niepokój. – Zbyszek nigdy nie pozwoli mi odejść.

– To będzie długa walka – powiedział Marek spokojnie. – Ale musisz być gotowa. On nie odda tego bez walki, ale jeśli zdołamy pokazać, że byłaś pod presją, mamy szanse na zmianę warunków.

Czułam, że to była jedyna nadzieja, jaką mi pozostała. Wracając do domu, wiedziałam, że Zbyszek nie będzie chciał tego zaakceptować, ale byłam gotowa podjąć walkę. Nie mogłam dłużej pozwalać, by kontrolował moje życie.

Walczyłam o siebie

Planowałam swoją ucieczkę w tajemnicy. Wiedziałam, że jeśli Zbyszek cokolwiek wyczuje, stanie się jeszcze bardziej zaborczy. Każdego dnia układałam w głowie plan – co powiedzieć, gdzie pójść, co zabrać. Kiedy przyszło co do czego, wiedziałam, że nie będzie łatwo, ale musiałam spróbować. Gdy tylko Marek potwierdził, że mamy podstawy do walki o rozwód, postanowiłam powiedzieć Zbyszkowi prawdę.

Wybrałam moment, kiedy wrócił późno z pracy. Siedział przy stole, a ja usiadłam naprzeciwko niego, czując, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi.

– Zbyszek, musimy porozmawiać – powiedziałam, próbując zachować spokój.

– Znowu? – odparł beznamiętnie, nawet na mnie nie patrząc.

– Tak. Nie mogę tak dłużej żyć. Chcę rozwodu.

To jedno słowo spowodowało, że nagle się ożywił. Spojrzał na mnie z wściekłością, której wcześniej nie widziałam.

– Myślisz, że możesz tak po prostu odejść? – syknął. – Bez mojej zgody nie masz nic. Jesteś moja.

– Znam umowę – powiedziałam, choć głos mi drżał. – Ale mój prawnik, znalazł sposób, żeby to obejść. Możemy walczyć, Zbyszek. Mogę odejść, i to z czymś więcej niż nic.

– Prawnik? Myślisz, że możesz mnie szantażować? – Zbyszek wstał, a jego wzrok przeszył mnie na wskroś. – Jesteś nikim. Jeśli spróbujesz mnie zniszczyć, zniszczę ciebie. Nie masz żadnych szans.

– To się jeszcze okaże – odpowiedziałam, starając się brzmieć pewnie, choć w środku byłam przerażona. – Znam twoje słabości. Wiem, jak bardzo zależy ci na reputacji. Jeśli spróbujesz mnie zatrzymać, zniszczę cię. Opowiem wszystkim, jak naprawdę mnie traktowałeś.

Zbyszek, zaskoczony moją determinacją, zamarł. Wiedział, że nie blefuję. Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem, aż w końcu zrozumiał, że przegrał.

– Dobrze – powiedział w końcu lodowatym tonem. – Ale nie myśl, że wygrasz. Jeszcze pożałujesz tego rozwodu.

Wiedziałam, że to była tylko gra słów. Zbyszek przegrał, a ja, choć wciąż przerażona, poczułam, że jestem bliżej wolności niż kiedykolwiek wcześniej.

Wreszcie mogłam oddychać

Po wszystkim, kiedy w końcu rozwód stał się faktem, poczułam mieszaninę ulgi i lęku. Zbyszek nie chciał odpuścić, walczył do ostatniej chwili, ale dzięki Markowi udało mi się wywalczyć choć część majątku. Nie chodziło o pieniądze – bardziej o to, bym mogła zacząć od nowa. Po tych miesiącach walki byłam wyczerpana, ale wiedziałam, że to koniec pewnego etapu i początek nowego życia.

Przeprowadziłam się do skromnego mieszkania. Na początku było dziwnie. Bez wielkich przestrzeni, bez luksusów, bez Zbyszka czuwającego nad każdym moim krokiem. Ale to dziwne uczucie powoli ustępowało miejsca wolności. Przestałam bać się, że każde moje działanie zostanie skrytykowane. To ja mogłam decydować o swoim życiu.

Pewnego dnia, siedząc w kawiarni z Anką, zdałam sobie sprawę, jak bardzo wszystko się zmieniło. Kiedyś marzyłam o luksusach, a teraz cieszyłam się drobiazgami – tym, że mogę wyjść na kawę, porozmawiać z przyjaciółką, poczuć swobodę, której tak bardzo brakowało mi przez te wszystkie lata.

– I co teraz? – zapytała Anka, spoglądając na mnie z uśmiechem. – Jak się czujesz po tym wszystkim?

– Dziwnie... ale dobrze – odpowiedziałam, a w moim głosie zabrzmiała szczerość. – W końcu mogę oddychać. To może nie jest życie, które kiedyś sobie wyobrażałam, ale jest moje. Naprawdę moje.

Patrząc na przechodzących ludzi za oknem kawiarni, uświadomiłam sobie, że luksusy, które kiedyś wydawały mi się najważniejsze, były jedynie pułapką. Złota klatka, choć piękna, zawsze pozostanie klatką. Teraz mam mniej, ale czuję się bogatsza o coś znacznie cenniejszego – o wolność.

Lena, 30 lat