„Myślałam, że powinnam już szykować się do trumny, a nie myśleć o amorach. On udowodnił mi, że miłość nie ma terminu”

Odkąd zostałam wdową, każdy dzień wydawał się zlewać z poprzednim. Poranki z kawą i krzyżówkami przynosiły chwilową ulgę, ale cisza stawała się nie do zniesienia. Czasami spacerowałam po parku, rozmawiałam z sąsiadką o pogodzie i o tym, jak kiedyś wszystko było lepsze. Czułam, że życie przelatuje mi między palcami, aż pewnego dnia zadzwoniła wnuczka. Jej głos w słuchawce był pełen entuzjazmu. Zaprosiła mnie na kolację z okazji swojej rocznicy ślubu. Zgodziłam się, nie chcąc jej zawieść, choć nie miałam pojęcia, że czeka mnie tam niespodzianka, która miała odmienić moje dotychczasowe życie.

Nie mogłam się powstrzymać

Dotarłam na miejsce nieco wcześniej, więc miałam chwilę, by przyjrzeć się młodym i ich przygotowaniom. Michał i Lena krzątali się po kuchni, a ich śmiechy odbijały się echem po całym mieszkaniu. Gdy wszyscy goście już się zebrali, zobaczyłam dziadka Michała. Nie było mi to jednak na rękę. Antoni był zawsze zgryźliwy i chłodny. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, nie mogłam się powstrzymać:

– Pan jak zwykle uroczo nieznośny – powiedziałam z ironią w głosie.

Odpowiedział z cieniem uśmiechu:

– A pani jak zwykle nieznośnie urocza.

Rozmowa przerodziła się w pojedynek na cięte riposty, które bawiły obecnych. Nie zamierzałam patrzeć w jego stronę, ale jakoś nie mogłam się powstrzymać. Coś w jego spojrzeniu przypominało mi czasy, kiedy jeszcze potrafiłam się zakochać. Rodzina z uwagą przyglądała się naszej wymianie zdań. Zapewne nie spodziewali się takiego widowiska. Tamtego wieczoru czułam, że prztyczki z Antkiem były nie tylko wspomnieniem młodości. Przypomniały mi, jak bardzo brakowało mi takiego kontaktu z drugim człowiekiem.

Byłam ciekawa, co się święci

Kolacja dobiegła końca, ale atmosfera wciąż była napięta. Zauważyłam, że Lena i Michał szeptali coś do siebie, co chwilę spoglądając w naszą. Od razu wiedziałam, że coś knują. Następnego dnia Lena zadzwoniła do mnie z zaproszeniem na spacer po parku. Wiedziałam, że nie zrobiła tego bez powodu, ale poszłam, ciekawa, co się święci. Jak tylko dotarłam na miejsce, zobaczyłam Michała. A obok niego stał Antek. Był lekko zawstydzony tą sytuacją, ale nadal miał ten błyski w oku.

Lena, z udawaną niewinnością, zasugerowała, że powinniśmy iść na spacer razem. Michał dodał:

– Babciu, przecież nie ma nic lepszego niż trochę świeżego powietrza i dobra rozmowa, prawda?

Rozumiałam, że próbują nas zeswatać, ale postanowiłam pójść w to. Szliśmy obok siebie, najpierw w milczeniu, a potem zaczęliśmy rozmawiać. Opowiadał mi o swojej zmarłej żonie. Mówił o niej z wielką miłością, choć robił to w sposób, który nie zdradzał jego prawdziwych emocji. Poczułam, że mimo całej tej zgryźliwości, jest w nim coś ciepłego. Lena i Michał, niczym dwójka młodych konspiratorów, zacierali ręce. Zrozumiałam, że ich plan powoli nabierał kształtów. Choć początkowo byłam sceptyczna, coś we mnie miękło.

Bałam się

Minęło kilka dni od naszego wspólnego spaceru, a ja wciąż nie mogłam pozbyć się myśli o Antku. Jego nieobecność była jak zadra w sercu, przypominającą mi o tym, czego mi brakuje. Pewnego dnia Lena zaprosiła mnie ponownie na rodzinną kolację. Spotkanie przebiegało w miłej atmosferze, aż do momentu, gdy temat rozmowy zszedł na naszą młodość. Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale powiedziałam coś, czego żałowałam niemal od razu. Było to jeden z tych zdawkowych, lecz zbyt osobistych komentarzy, który zranił Antka. Widziałam, jak jego twarz zmienia wyraz, a potem bez słowa wstał i wyszedł z mieszkania. Lena spojrzała na mnie z rozczarowaniem i powiedziała:

– Babciu, czemu musiałaś to zepsuć?!

Jej słowa były jak cios prosto w serce. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, bo sama nie rozumiałam, dlaczego tak postąpiłam. Całą noc myślałam o tym, jak bardzo boję się ponownej straty. Nie chciałam się przyznać przed sobą, że Antek stał się dla mnie kimś więcej. Czułam się rozdarta między pragnieniem bliskości a lękiem przed cierpieniem.

Poczułam nagły przypływ odwagi

Nazajutrz wybrałam się do parku, w którym często spacerowałam z Antkiem. Nie wiedziałam, czy tam będzie, ale musiałam spróbować. Słońce ledwo przebijało się przez chmury, a ja czułam, jakby ten dzień miał przesądzić o czymś więcej niż tylko o naszym kolejnym spotkaniu. Gdy go zobaczyłam, siedzącego na ławce z zamyślonym wyrazem twarzy, poczułam nagły przypływ odwagi. Podeszłam i usiadłam obok, nie mówiąc nic przez chwilę. W końcu zdobyłam się na przeprosiny.

– Przepraszam za moje słowa. Nie powinnam była...

Przerwał mi, zanim dokończyłam:

– To ja powinienem przeprosić. Od śmierci żony nie potrafiłem nikogo do siebie dopuścić. Chyba bałem się, że znów kogoś stracę.

Jego szczerość była dla mnie zaskoczeniem, ale i ulgą. Wyciągnęłam rękę i delikatnie położyłam ją na jego dłoni.

– Zbyt długo żyłam tylko wspomnieniami. Chciałabym spróbować.

Przez chwilę żadne z nas się nie odzywało. Poczułam jednak, jak jego dłoń lekko ściska moją. Było to jak cichy znak, że może jest jeszcze dla nas jakaś nadzieja. Tamtego dnia w parku, wśród cichego szumu liści, pokonaliśmy strach przed bliskością.

Odnalazłam szczęście

Miesiąc później Lena zaprosiła nas na kolejną kolację. Przyszliśmy razem, co wzbudziło niekryte zaskoczenie u naszych wnuków. Michał nie mógł powstrzymać się od komentarza:

– Dziadku, serio? Naprawdę się zakochałeś?

Antek zaśmiał się i odpowiedział z typową dla siebie swadą:

– A co, mam jeszcze czas na głupoty.

Dołączyłam do tej wymiany zdań:

– I na miłość też, dzieciaku.

Atmosfera była radosna, a Antek i ja staliśmy się gwiazdami wieczoru. Dzieci były zachwycone tym, jak ich mały żart przekształcił się w coś prawdziwego. Obserwowałam, jak Lena i Michał wymieniają spojrzenia pełne dumy i radości, że ich plan się powiódł. Rozmowy przy stole były pełne śmiechu, a ja zdałam sobie sprawę, że mimo różnic pokoleniowych, tworzymy teraz jedną rodzinę. Czułam się, jakbym wróciła do czasów młodości, kiedy wszystko było możliwe. Antoni i ja stanowiliśmy dowód na to, że miłość może przyjść w najbardziej nieoczekiwanym momencie życia. Pod koniec wieczoru, gdy goście zaczęli się rozchodzić, zatrzymałam się przy Lenie. Objęłam ją mocno i szepnęłam:

– Dziękuję, skarbie. Dałaś mi coś, na co już straciłam nadzieję.

Ona odpowiedziała z uśmiechem:

– A ty mnie nauczyłaś, że życie bywa pełne niespodzianek.

Wróciłam do domu z poczuciem spokoju.

Poczułam ciepło w sercu

Gdy wróciłam do domu, usiadłam w fotelu z kubkiem herbaty i otworzyłam swój dziennik. Zawsze lubiłam spisywać swoje myśli, nawet jeśli nikt inny nigdy tego nie przeczyta. Tego wieczoru czułam potrzebę podzielenia się tym, co działo się w moim sercu.

„Życie potrafi zaskakiwać. Kto by pomyślał, że po tylu latach samotności, kiedy już pogodziłam się z myślą, że najlepsze chwile są za mną, spotkam kogoś, kto obudzi we mnie uczucia, o których zapomniałam. Antoni... Jak dziwne i piękne jest to, że tak różni, a jednocześnie tak podobni, odnaleźliśmy się na nowo w tym wieku”.

Odkładając pióro, patrzyłam przez okno na migoczące w oddali światła miasta. W głowie miałam obraz naszych wnuków. Młodzi często zapominają, że starsze pokolenie również pragnie miłości i bliskości. Nagle rozległ się dźwięk telefonu. To była Lena. Chciała wiedzieć, czy wróciłam bezpiecznie do domu.

— Pamiętaj, że jesteś dla mnie najważniejsza — powiedziała na koniec rozmowy.

Uśmiechnęłam się, odkładając telefon, a w sercu poczułam ciepło. Zyskałam coś, co na nowo nadało sens mojemu życiu. Byłam otoczona miłością, której się nie spodziewałam.

Klara, 75 lat

Czytaj także: