„Na 10. rocznicę ślubu oczekiwałam od męża francuskich perfum. Zaskoczył mnie, ale wcale nie tak, jakbym tego chciała”

– Dzień dobry, moja miłości! – Janek przywitał mnie z uśmiechem, choć jego oczy zdawały się być gdzieś daleko.

Oczekując na ten dzień z nadzieją i radością, poczułam delikatny niepokój. Rocznica ślubu była dla mnie czymś więcej niż tylko datą w kalendarzu. Była symbolem naszej miłości, wspólnych chwil i obietnic, które złożyliśmy sobie przed laty. Tego dnia marzyłam o romantycznym wieczorze pełnym czułości i bliskości.

Miało być bajecznie

– Co dzisiaj planujesz? – zapytałam, starając się ukryć nutę oczekiwania w swoim głosie.

– Ach, praca jak zwykle, kochanie. Wracam późnym popołudniem. Ale spokojnie, pamiętam o naszej rocznicy – odpowiedział, po czym szybko pożegnał się i zniknął za drzwiami.

Gdy dzwonek telefonu przerwał ciszę, zerknęłam na ekran. Anonimowa wiadomość. Z zaciekawieniem otworzyłam ją, nie przeczuwając, że jedno zdanie może zmienić całe moje życie.

„Twój mąż prowadzi podwójne życie” – głosiła treść, do której dołączone były zdjęcia. Z mojej twarzy zniknął uśmiech, a serce zaczęło bić szybciej. Spojrzałam na dowody, które potwierdzały zdradę Jana. Świat zdawał się usuwać spod moich nóg, a nasze szczęśliwe małżeństwo nagle stało się iluzją.

Stałam przed lustrem, próbując uspokoić drżące dłonie. W mojej głowie kłębiły się pytania: Jak mogłam tego nie zauważyć? Z każdym kolejnym spojrzeniem na wiadomość ból stawał się coraz bardziej realny.

Musiałam stawić czoła prawdzie, której nigdy nie spodziewałam się odkryć. Te długie godziny, które spędzał w pracy, delegacje, o których nie zawsze opowiadał. Czyżby to wszystko było tylko zasłoną dymną?

Zaniepokoiłam się

Rozmawiając z moją przyjaciółką Anią, nie mogłam ukryć swojego niepokoju. Opowiedziałam jej o anonimowej wiadomości, którą otrzymałam tego ranka.

– Nie chciałam ci mówić, ale coś od dawna mi nie pasowało – wyznała. – Często widywałam Janka w mieście, w godzinach, kiedy powinien być w biurze.

Serce zaczęło mi bić szybciej. Moje najgorsze obawy zaczęły nabierać kształtu. Nie mogłam zrozumieć, jak mogłam być tak ślepa na znaki, które były tuż przed moim nosem.

– Myślisz, że to prawda? – zapytałam, choć w głębi duszy znałam odpowiedź.

– Nie wiem, co się dzieje, ale może powinnaś z nim porozmawiać. Znaleźć dowody i zmierzyć się z rzeczywistością.

Zaczęłam analizować każdy szczegół, każdą rozmowę, każdą chwilę, kiedy czułam się zepchnięta na bok. Znaki były subtelne, ale teraz, kiedy spojrzałam na nie z innej perspektywy, wszystko zaczynało nabierać sensu. Musiałam znać całą prawdę, nawet jeśli miałaby mnie zranić.

Siedziałam w kuchni. Na stole leżały wydrukowane zdjęcia. Drzwi wejściowe trzasnęły, a w korytarzu rozbrzmiał głos Janka.

– Cześć, kochanie, jestem już w domu – zawołał wesoło, jakby nieświadomy burzy, która miała się rozpętać.

Poczułam, jak moje serce przyspiesza.

– Możemy porozmawiać? – zapytałam, starając się utrzymać spokojny ton, gdy Jan wszedł do kuchni.

– Jasne, o co chodzi? – odparł, podchodząc bliżej.

Nie spodziewał się

Wskazałam na stół. Mąż spojrzał na rozłożone dowody, a jego twarz nagle zbladła.

– Co to jest? – zapytał, ale w jego głosie dało się wyczuć napięcie.

– Powiedz mi, jak długo mnie okłamywałeś? – starałam się zapanować nad łzami, które napływały mi do oczu. – Dlaczego to zrobiłeś?

– To nie jest tak, jak myślisz… – zaczął, ale nie pozwoliłam mu dokończyć.

– Czy przez te wszystkie lata wszystko było kłamstwem?

Jan westchnął ciężko, a jego ramiona opadły bezradnie.

– To zaczęło się kilka lat temu. Nie chciałem cię ranić, naprawdę… – powiedział cicho, próbując się zbliżyć.

– Nie chciałeś mnie ranić? A co właśnie zrobiłeś? – odsunęłam się, jakby dotyk jego rąk mógł mnie sparzyć. – Wszystko to było tylko iluzją. Jak mogłeś?

Przez chwilę panowała cisza, przerywana jedynie tykaniem zegara. Janek patrzył na mnie błagalnym wzrokiem, jakby szukał we mnie przebaczenia.

– Kocham cię, to się nie zmieniło… – powiedział z rozpaczą w głosie.

– Czy kłamstwa i zdrada to jest miłość? – Odwróciłam wzrok, nie chcąc widzieć twarzy, która kiedyś była moim całym światem. – Nie wiem, czy kiedykolwiek będę mogła ci to wybaczyć.

Mój świat się rozpadł

Spuścił wzrok, jego oczy unikały mojego spojrzenia. W pokoju zapadła niezręczna cisza. W końcu zebrał się na odwagę.

– Przepraszam… to trwało dłużej, niż powinno. Nigdy nie chciałem cię zranić.

Westchnęłam ciężko, próbując nie dać się ponieść emocjom, które zaczęły mnie przytłaczać. W głowie kołatało mi tylko jedno pytanie: „Dlaczego?”.

– Czy ja naprawdę byłam aż tak ślepa? – szepnęłam, nie oczekując odpowiedzi. Łzy powoli zaczęły spływać po moich policzkach, ale nie wycierałam ich. Pozwoliłam im płynąć, jakby oczyszczały mnie z żalu.

Janek podszedł bliżej, ale uniosłam rękę, zatrzymując go w miejscu. Chciałam przestrzeni, potrzebowałam dystansu, by zrozumieć to, co się działo.

– Czy w ogóle kiedykolwiek mnie kochałeś? – mój głos brzmiał twardo, choć serce krzyczało z bólu.

Janek podniósł wzrok, w jego oczach była rozpacz.

– Oczywiście, że cię kochałem, wciąż cię kocham… Ale z Olgą to jest coś, czego nie potrafię wytłumaczyć. Coś, co było poza moją kontrolą.

Poczułam, jak wszystko we mnie krzyczy na znak protestu. Chciałam uciec, ale wiedziałam, że muszę wysłuchać do końca.

– Ona mnie rozumiała, w sposób, w jaki sam siebie nie rozumiałem. To była więź, której nie umiem ci opisać.

Nie rozumiałam tego

Stanęłam przed drzwiami mieszkania Olgi, czując, jak serce bije mi jak oszalałe. To spotkanie miało przynieść odpowiedzi na pytania, które dręczyły mnie od momentu, gdy przeczytałam anonimową wiadomość. Zanim zdążyłam się rozmyślić, zapukałam.

Drzwi otworzyły się niemal natychmiast, jakby spodziewała się mojej wizyty. Jej twarz była wyrazem zmęczenia i poczucia winy.

– Wiedziałem, że w końcu przyjdziesz.

– Dlaczego to zrobiłaś? – zapytałam, próbując ukryć drżenie w głosie.

– To… po prostu się stało. Zaczęło się przypadkiem, przy okazji jednego z wyjazdów służbowych. Był taki… zagubiony. Ja też byłam samotna. Wiem, że to dla ciebie niełatwe.

– Czego od niego chciałaś? Dlaczego to kontynuowaliście?

– Bo… zrozumiałam, że go kocham – wyznała, jej oczy błyszczały od wstrzymywanych łez. – Być może to nie była miłość taka, jaką ty znasz, ale dla mnie to było prawdziwe.

Wybiegłam z jej mieszkania, pozostawiając za sobą milczące świadectwo bólu i zdrady, która złamała nie jedno, ale dwa serca.

Byłam rozdarta

– Co teraz? – zapytałam samą siebie, patrząc przez okno, za którym deszcz rozmywał obraz świata.

Z każdą kroplą deszczu czułam, jak ciężar ostatnich dni przygniata moje serce coraz mocniej.

Ania siedziała obok mnie, milcząc, dając mi przestrzeń do wyrażenia emocji.

– Nie wiem, czy potrafię mu wybaczyć – wyznałam, odwracając wzrok od szarego nieba.

– Najważniejsze, żebyś podjęła decyzję, która będzie najlepsza dla ciebie – odpowiedziała.

Westchnęłam, czując, jak walka wewnętrzna rozdziera mnie na pół. Wspomnienia pięknych chwil z Jankiem mieszały się z obrazami jego zdrady, tworząc chaotyczną mozaikę emocji.

– A co, jeśli nigdy nie zdołam mu zaufać? – zapytałam z bólem w głosie. – Jak możemy zbudować coś na nowo, jeśli fundamenty są zniszczone?

– Czasami najlepszym wyjściem jest zacząć od początku, ale już samodzielnie. Nie musisz podejmować decyzji teraz. Daj sobie czas.

Wpatrywałam się w dłonie, które kiedyś tak często spoczywały w dłoniach Jana. Teraz wydawały się mi obce, tak jak i on sam.

– Może powinnam spróbować skoncentrować się na sobie – powiedziałam z namysłem. – Może to czas, by pomyśleć o własnym szczęściu, o tym, czego naprawdę chcę.

Ania przytaknęła.

– Wiesz, że jestem z tobą, cokolwiek zdecydujesz.

Miałam wsparcie

Uśmiechnęłam się słabo, doceniając wsparcie przyjaciółki. Wiedziałam, że niezależnie od tego, jaką decyzję podejmę, moje życie już nigdy nie będzie takie samo. Ale gdzieś głęboko czułam, że może to jest początek czegoś nowego, czegoś, co pomoże mi odnaleźć siebie na nowo.

Spojrzałam na nią, nie wiedząc, jak ująć w słowa burzę emocji, które mną targały. Przez moment wydawało się, że łzy znów zaczną napływać do oczu, ale powstrzymałam je z wysiłkiem.

– Czy ja sama też nie powinnam się wstydzić, że przez tyle lat żyłam w iluzji?

Ania uścisnęła moją dłoń, a ja poczułam, że mimo wszystko muszę się podnieść.

– Jestem z tobą. I będę tu, gdy tylko mnie potrzebujesz – uśmiechnęła się do mnie z ciepłem.

Wiedziałam, że przede mną długa droga, pełna samotnych chwil i rozmyślań. Ale ten moment był początkiem czegoś nowego. Zaczęłam dostrzegać możliwości, które przede mną stały, chociaż przyszłość nadal była mglista. Jednak w tej niepewności było coś ekscytującego. Postanowiłam nie patrzeć wstecz, ale iść naprzód, z nadzieją, że gdzieś tam, czeka na mnie coś lepszego.

Patrycja, 38 lat