„Na cmentarzu zobaczyłam kobietę płaczącą przy grobie ojca. Jej słowa zmieniły wszystko”

Lubiłam odwiedzać grób ojca wcześnie rano. Ojciec nie był sentymentalny, raczej rzeczowy, ale odkąd odszedł, czułam, że te nasze „pogawędki” przy grobie jakoś pomagają mi trzymać się w pionie. Tego dnia było chłodno. Powietrze miało zapach mokrych liści i wilgotnej ziemi. Kupiłam mu świeże chryzantemy. Gdy podeszłam do grobu, zauważyła kobietę. Płakała. I wtedy coś mnie tknęło.

– Przepraszam… – zaczęłam niepewnie.

Kobieta spojrzała na mnie.

– Ty musisz być Kinga… – powiedziała. Głos miała lekko drżący, jakby każde słowo musiała wypchnąć z siebie siłą. – Córka Romana.

Zamarłam. Kiedy potwierdziłam, skinęła głową i dodała coś, co sprawiło, że nogi się pode mną ugięły.

Zrobiło mi się niedobrze

– Córka Romana… – powtórzyła cicho, jakby próbując się upewnić, że dobrze zapamiętała moje imię. – Tak, jesteś do niego bardzo podobna. Szczególnie z profilu.

Zrobiło mi się dziwnie. Rzadko kto mówił o moim ojcu w czasie przeszłym z taką czułością. Patrzyła na mnie, jakby widziała ducha.

– Przepraszam, ale… my się znamy? – zapytałam, czując, jak wewnątrz coś mi się napina. Instynkt podpowiadał, że to nie będzie zwykła rozmowa.

– Nie, nie znamy się, ale ja znałam twojego tatę. Kiedyś. Bardzo dawno temu. – Wytarła oczy rękawem beżowego płaszcza. – Mam na imię Elżbieta.

Imię jak imię, ale brzmiało jak klucz do czegoś, czego nie chciałam otwierać.

– Znaliście się? – zapytałam ostrożnie. – Pracowaliście razem?

– Nie, to nie była praca. – Zaśmiała się smutno. – Twój ojciec i ja byliśmy… blisko.

Poczułam, że zaraz wybuchnę płaczem.

– Romans? – wypaliłam, zanim zdążyłam się ugryźć w język.

– Tak… Tylko że mam córkę. I twój ojciec był… on był jej ojcem. – To ostatnie powiedziała niemal szeptem.

Zrobiło mi się niedobrze.

– Przepraszam, co?! – Zrobiłam krok do tyłu.

– Wiem, że to szok. Nie przyszłam tu, żeby coś ci zabrać. Chciałam, żebyś znała prawdę. On zasługiwał na to, żebyście znały się z siostrą.

Oparłam się o ławkę. Świat mi zawirował.

Byłam wściekła

– Jaką siostrą? – wysyczałam przez zaciśnięte zęby, czując, że w jednej chwili wszystko się rozjeżdża.

– Ma na imię Ania – powiedziała spokojnie. – Urodziła się w osiemdziesiątym trzecim. Twój tata wiedział. Od początku wiedział.

– Nie. – Pokręciłam głową. – Mój ojciec nie miał żadnych innych dzieci. Mam starszego brata i tyle.

– Spotykali się kilka razy w roku. Czasem zabierał ją do kina, czasem na lody. Nigdy oficjalnie, nigdy na oczach ludzi. Nie był gotów… – Elżbieta się zawahała. – Był obecny. I dawał nam pieniądze. Przez całe dzieciństwo Ani. I trochę dłużej.

– Bzdura. – Mój głos brzmiał obco, zimno. – Ojciec nie był… taki. Był odpowiedzialny. Rodzinny. Nie wplątywał się w…

– Był młody. I zakochał się we mnie. A ja w nim. – Spojrzała na grób. – Ale nie zostawił rodziny. Twojej mamy. Wybrał was. A mnie… nas... odwiedzał po kryjomu.

– Skąd mam wiedzieć, że to prawda? – zawiesiłam głos.

Elżbieta sięgnęła do torebki i wyciągnęła kopertę.

– Tu są zdjęcia. I listy.

Wzięłam kopertę niechętnie. Moje dłonie drżały.

– Jeśli chcesz ją poznać, Ania nadal tu mieszka. Nie wyjechała. Czekała… aż tata w końcu powie o niej oficjalnie.

Spojrzałam na nią z wściekłością.

Nie mogłam zasnąć

Nie otworzyłam tej koperty od razu. Zawinęłam ją w reklamówkę, schowałam na dno torebki i uciekłam z cmentarza. W domu zrobiłam sobie herbatę, ale tylko po to, by nie myśleć o tym. Oczywiście nie wyszło.

– Świetnie – mruknęłam do siebie. – Może jeszcze znajdę kasetę, na której tatuś składa życzenia urodzinowe nieślubnej córce.

Wieczorem zadzwoniła mama. Akurat ona potrafiła wyczuć moment.

– Wszystko dobrze?

– A co ma być nie tak?

– Brzmisz... ostro.

– Zmęczona jestem – ucięłam.

Nie powiedziałam jej. Jeszcze nie. Bo co? „Cześć, mamo, pamiętasz, jak tata zawsze mówił, że najważniejsza jest lojalność. No to miał drugą rodzinę” Bez sensu. Leżałam w łóżku i nie mogłam zasnąć. W końcu wyciągnęłam kopertę. W środku zdjęcie – mała dziewczynka na huśtawce, obok... mój ojciec. Uśmiechnięty, w koszuli w kratę, której nienawidziłam, bo zawsze ją nosił na święta. tyłu napis: „To był jeden z tych dni, kiedy czułem się ojcem. Chciałbym móc być nim na pełny etat. Może kiedyś. R.” Zatkało mnie. Rano wsiadłam do auta i pojechałam pod wskazany adres. Miałam jej nie odwiedzać. Tylko zobaczyć, że istnieje. A potem… otworzyła drzwi. I wszystko zaczęło się sypać.

Nie spodziewałam się tego

Stała przede mną dziewczyna, a raczej kobieta w moim wieku. Blond włosy spięte niedbale, twarz bez makijażu. Tyle że… jej twarz. To było jak patrzenie w krzywe lustro. Miała mój podbródek, nos ojca, i te same ciemne oczy, które – jak zawsze mówiła mama – „mówią więcej niż usta”.

– Cześć – powiedziała niepewnie. – Ty jesteś… Kinga?

– A ty… Ania. – Skinęłam głową. Głos mi się załamał. – Wyglądasz jak on. Masz jego brwi. I minę, kiedy jest wściekły.

– Też to słyszałam. – Uśmiechnęła się blado i odsunęła się od drzwi. – Chcesz wejść? Herbaty?

– Chyba tylko coś mocniejszego mogłoby mi pomóc – mruknęłam i weszłam.

Jej mieszkanie było proste. Jasne ściany, kilka plakatów filmowych, książki. Żadnych zdjęć. Jakby nie miała historii. Albo nie chciała jej pokazywać. Usiadłyśmy na kanapie. Patrzyła na mnie z taką mieszaniną ciekawości i ostrożności, że miałam ochotę krzyczeć.

– Wiedziałaś o mnie?

– Tak. Mama mi powiedziała, kiedy miałam dwanaście lat. A potem sam przyszedł. Miał w kieszeni batoniki i mówił, że to „nasza tajemnica”.

– Kochał cię?

– Jak umiał. Nie miałam żalu. Wiedziałam, że nie zostawi was. Ale… czasem myślałam, że może… – urwała. – Zresztą nieważne.

– Mnie nikt nigdy o tobie nie powiedział – syknęłam. – A on jeszcze rok przed śmiercią powtarzał, że nie ma przed nami tajemnic.

Zamarłam

Po rozmowie z Anią wracałam piechotą. Mogłabym wezwać taksówkę, ale musiałam to wszystko przetrawić. W głowie huczało mi od faktów, spojrzeń i niedopowiedzeń. Ania była... zwyczajna. Zaskakująco spokojna. I może właśnie dlatego to bolało jeszcze bardziej. Następnego dnia zadzwoniła. Odebrałam od razu.

– Cześć, Kinga. Masz chwilę?

– Mam.

– Myślałam… Chcesz się spotkać jeszcze raz? Może na kawę?

– A czemu nie? – zapytałam i uśmiechnęłam się sama do siebie.

Umówiłyśmy się w kawiarni na rogu, tej z tanim cappuccino i krzywymi stolikami. Przyszłam pierwsza. Ania spóźniła się dwie minuty – wystarczająco, żebym zdążyła pomyśleć, że mnie wystawiła.

– Dzięki, że przyszłaś – powiedziała, siadając naprzeciwko. – Nie byłam pewna, czy się przyjdziesz.

– Bo nie wiedziałam, czy chcę – przyznałam.

– To... niech to będzie ostatni raz. Obiecuję. Tylko… chciałam ci coś oddać.

Wyjęła z torebki mały pakunek. Zawiązany na niebieską wstążkę.

– Tata mi go dał, kiedy miałam dwadzieścia lat. Powiedział, że jeśli kiedyś cię spotkam… mam to dać tobie.

Zamarłam. Rozwiązałam kokardkę. W środku był medalion. Taki sam, jaki dostałam kiedyś od taty. Myślałam, że to unikat.

– To niemożliwe – szepnęłam.

– Dał go w tajemnicy. Powiedział wtedy, że ma dwie córki. I że nie chce, żeby żadna z was czuła się pominięta.

Spojrzałam na nią i zrozumiałam, że łączy nas nić, której nie da się zerwać.

Zrobiło mi się głupio

Minęły trzy tygodnie. Medalion leżał na mojej szafce nocnej. Codziennie rano na niego patrzyłam i codziennie nie wiedziałam, co z nim zrobić. Mama nadal nie wiedziała o tym, że spotkałam się z Anią. Brat też nie. Za to ja byłam już pewna. Ania była moją siostrą. Nieprzyrodnią. Siostrą. I choć nie umiałam tego jeszcze wypowiedzieć na głos, coś we mnie zaczęło to akceptować. Spotkałyśmy się jeszcze raz. Tym razem zaprosiłam ją do siebie.

– Serio mam wejść? – zapytała, stojąc w progu.

– Serio. Nie licz na ciasto. Co najwyżej herbata i sucharki z wczoraj.

Uśmiechnęła się niepewnie i weszła. Usiadłyśmy przy kuchennym stole.

– Dziwnie tu być – powiedziała. – Zawsze się zastanawiałam, jak wyglądał wasz dom.

– No, teraz już wiesz. Przeciętnie. I chyba zbyt dużo ramek ze zdjęciami taty.

– Wcale nie za dużo – odpowiedziała cicho. – Ja nie mam żadnego.

Zrobiło mi się głupio. Wyszłam na chwilę do pokoju i przyniosłam jej zdjęcie taty.

– Weź. Zasłużyłaś. On się ciebie nie wstydził, Ania. Po prostu był... tchórzem.

Wzięła fotografię, długo patrzyła. A potem nagle spytała:

– Myślisz, że gdyby żył, umiałby to wszystko naprawić?

– Nie. Ale przynajmniej mógłby spróbować. Teraz my musimy. Na swój sposób.

Wypiłyśmy herbatę w ciszy. I jakoś ta cisza nie bolała.

Kinga, 42 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: