„Od zawsze uważałem, że walentynki to komercyjna szopka. Przewrotny los sprawił, że tego dnia poznałem miłość życia”

Nie cierpię walentynek. Serio. To komercyjna szopka, wymuszony romantyzm i czerwone wino, które nagle kosztuje dwa razy więcej. Ludzie łażą za rękę jak zombie, wręczają sobie pluszowe serca i patrzą na siebie tym idiotycznym wzrokiem jak z reklamy czekolady. Zawsze mnie to mierziło.

Kiedy dostałem od siostry voucher na kolację w jakiejś eleganckiej knajpie, pierwsza myśl była prosta – podziękować i wyrzucić. Ale Kaśka nie przyjmuje odmowy.

– Po prostu tam idź – wcisnęła mi kartonik w rękę i przewróciła oczami. – Idź i zjedz coś dobrego. Nie musisz nikogo podrywać, obiecuję.

I tak oto wylądowałem w restauracji. Jeszcze nie zdążyłem dobrze wejść, a już czułem się jak intruz. Wszędzie świeczki, róże, splecione dłonie i szepty przy stolikach. Miałem ochotę się wycofać, ale wtedy podszedł kelner.

– Pańska druga połówka już czeka – powiedział z uśmiechem, który od razu mi się nie spodobał.

Zamrugałem. Moja co? Miałem być sam.

– Nie zamawiałem żadnej drugiej połówki. Tylko stolik dla jednej osoby – uniosłem brwi.

– Ale ten stolik jest dla dwóch osób – odparł kelner, wskazując miejsce pod oknem.

I faktycznie. Siedziała tam kobieta. W moim wieku, w czarnej sukience, z miną równie zbłąkaną jak moja. Podniosła na mnie wzrok i westchnęła. No to pięknie. Ktoś mnie wrobił. Nas wrobił.

Przejechałem dłonią po twarzy

Przez chwilę staliśmy tak – ja w wejściu, ona przy stoliku – mierząc się wzrokiem pełnym podejrzeń. W końcu ruszyłem w jej stronę, bo co miałem zrobić? Udawać, że mnie tu nie ma i uciec?

– Ty też przyszedłeś sam, bo dostałeś voucher? – zapytała, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć.

Miała niski, lekko chrapliwy głos, jakby wypaliła w życiu trochę za dużo papierosów.

– Nie. Przyszedłem z grupą przyjaciół, ale wszyscy się rozpuścili w powietrzu – mruknąłem i usiadłem naprzeciwko.

Parsknęła śmiechem.

– Czyli też cię tu zwabili.

– Na to wygląda – odłożyłem na bok voucher i spojrzałem na nią uważniej. – Jestem Marek.

– Anka.

Podaliśmy sobie ręce, jakbyśmy zawierali pakt o nieagresji. Chwilę milczeliśmy, podczas gdy kelner nalewał nam wina.

– Świetnie – powiedziała Anka, podnosząc kieliszek do światła. – Zasadzka z winem. To już poziom wyżej niż standardowe swatanie.

Znów spojrzeliśmy po sobie, jakbyśmy dopiero teraz do końca zrozumieli, że znaleźliśmy się w tym samym schemacie.

– To co? – zapytałem. – Jemy, skoro już tu jesteśmy?

Anka zastanowiła się przez chwilę, a potem wzruszyła ramionami.

– Jasne. W końcu to kolacja za darmo.

Chyba mogłem ją polubić.

Nasza egzystencja nie ma sensu

Gdy kelner odszedł, zostawiając nas z kartami dań i winem, Anka oparła brodę na dłoni i przyjrzała mi się uważnie.

– To jak? – zaczęła. – Jesteś typem cynika, który gardzi walentynkami, ale darmowe jedzenie przyjmuje z otwartymi ramionami?

– Trafiony, zatopiony – uniosłem kieliszek. – A ty? Walentynkowa sceptyczka, która wpadła tu, bo znajomi jej wcisnęli kit, że czas się zakochać?

– Coś w tym stylu – przewróciła oczami. – Nie jestem fanką całej tej serduszkowej szopki. Jestem realistką, a rzeczywistość jest taka, że po trzydziestce presja społeczna każe ci się ustatkować.

– Urocze.

– Prawda? – Skrzyżowała ręce na piersi. – Wszyscy dookoła bawią się w swatki, bo najwyraźniej nie mogą znieść myśli, że ktoś może być sam i nie umrzeć z tego powodu.

– Ja bym powiedział, że to kwestia poczucia misji – uśmiechnąłem się pod nosem. – Dla nich to jak gra w Simsy. Muszą doprowadzić nas do ślubu, bo inaczej nasza egzystencja nie ma sensu.

Anka parsknęła śmiechem.

– O rany, dokładnie tak. Magda co tydzień podsyła mi numery telefonów jakichś cudownych facetów, którzy „pasują do mojego charakteru”.

– Kaśka raz umówiła mnie z dziewczyną, która miała obsesję na punkcie astrologii. Pierwsze pytanie na spotkaniu: „Jaki masz znak zodiaku?”.

– I co jej powiedziałeś?

– Że jestem Skorpionem.

– Jesteś Skorpionem?

– Nie, ale nie chciało mi się słuchać wykładu o zgodności znaków.

Anka zaśmiała się i pokręciła głową. Atmosfera się rozluźniła.

– Wiesz co? – powiedziała, kiedy kelner zniknął. – Skoro nas tak wrobili, może powinniśmy się jakoś odegrać.

Uniosłem brwi.

– Brzmi intrygująco.

– A gdyby tak… – nachyliła się konspiracyjnie. – Sprawić, żeby myśleli, że ich plan się powiódł?

– Czyli co? Udawać, że się w sobie zakochaliśmy?

– Dokładnie – uśmiechnęła się szelmowsko. – Zdjęcie na Instagram, romantyczny opis, może nawet jakaś fałszywa randka. Będziemy mieć spokój na jakiś czas.

Przez chwilę rozważałem ten pomysł.

– Brzmi dziecinnie.

– A kiedy ostatnio robiłeś coś dziecinnego?

Dobre pytanie.

– No dobra – westchnąłem. – Ale tylko dlatego, że widzę, ile ci to sprawia radości.

Anka klasnęła w dłonie.

– Super. To teraz selfie.

Nachyliła się nad stołem, robiąc minę „wpatrzona w nową miłość swojego życia”. Westchnąłem, ale poddałem się jej entuzjazmowi.

– Hasztag „Miłość od pierwszego wejrzenia”? – zapytałem ironicznie.

– Hasztag „Dzięki wam, przyjaciele, właśnie znalazłam swoją drugą połówkę” – poprawiła mnie z uśmiechem.

Pstryk. Zdjęcie poszło w świat.

To ma być wiarygodne

Nie minęło dziesięć minut, a Anka już miała pierwsze reakcje pod zdjęciem.

– O, proszę. Magda właśnie napisała: „Mówiłam ci, że mi podziękujesz” i dorzuciła trzy serduszka.

– Świetnie. Kaśka pewnie zaraz zacznie organizować wesele – pokręciłem głową i sięgnąłem po kieliszek. – Może od razu ustalimy datę ślubu, żeby nikt się nie rozczarował?

– W sumie czemu nie? – Anka udawała, że się nad tym zastanawia. – Tylko ostrzegam, nie zamierzam brać kredytu na wesele.

– To możemy zrobić składkowe – wzruszyłem ramionami.

Zaśmiała się, ale zaraz spojrzała na mnie uważnie.

– A tak serio… – zaczęła. – Czemu jesteś sam?

Zawahałem się.

– Bo lubię.

– Nie wierzę.

– Naprawdę. Po prostu… – przejechałem dłonią po twarzy. – Randki to stres, związki to obowiązki, a ja cenię święty spokój.

Anka uniosła brwi.

– A może po prostu trafiłeś na niewłaściwe osoby?

– Może – upiłem łyk wina. – A ty?

Westchnęła, opierając brodę na dłoni.

– Powiedzmy, że też cenię święty spokój. Chociaż moi znajomi uważają, że to po prostu wymówka.

– Bo wszyscy zakładają, że szczęście oznacza bycie w związku.

– Tak – Anka pokiwała głową. – A ja naprawdę nie widzę sensu w umawianiu się z kimś tylko dlatego, że „już czas”.

Przez chwilę milczeliśmy, wsłuchując się w cichy gwar restauracji.

– To co? – przerwała ciszę Anka. – Jak daleko idziemy z tym naszym małym oszustwem?

– Myślałem, że jedno zdjęcie wystarczy.

– Ale to ma być wiarygodne. Powinniśmy wrzucać jakieś relacje, pokazywać, że spędzamy razem czas… Może nawet umówić się kilka razy publicznie, żeby znajomi zobaczyli nas na własne oczy.

Zmrużyłem oczy.

– Brzmi, jakbyś planowała podwójną zemstę. Na nich i na mnie.

Anka uśmiechnęła się niewinnie.

– Przecież to tylko zabawa.

Tylko zabawa. W końcu co mogło pójść nie tak?

Nie planowałem tego

Plan działał lepiej, niż się spodziewaliśmy. Magda i Kaśka były zachwycone, gratulując sobie nawzajem swojego „geniuszu”. Inni pytali, jak to się stało, że tak nagle się w sobie zakochaliśmy. Wrzuciliśmy kilka zdjęć z kawiarni, gdzie umówiliśmy się „dla wiarygodności”. Potem Anka poszła o krok dalej i dorzuciła relację z podpisem: „Kiedy myślisz, że idziesz na kolację sam, a los ma inne plany”. Komentarze? Pełne zachwytu. Było to absurdalne, ale i trochę… zabawne.

Anka śmiała się, czytając kolejne wiadomości, a ja powoli zacząłem dostrzegać, że dobrze mi się z nią gada. Była bystra, miała cięty język, który zawsze sobie ceniłem. Nie próbowała mnie przekonywać, że życie w pojedynkę to porażka. Wręcz przeciwnie – sama uważała, że presja na znalezienie „tej jedynej osoby” to jakiś społeczny absurd.

– Wiesz, co jest najlepsze? – powiedziała, mieszając łyżeczką w cappuccino.

– Że ludzie bardziej ekscytują się naszym związkiem niż my sami?

– To też – przewróciła oczami. – Ale chodziło mi o to, że chyba nikt nie bierze pod uwagę, że możemy po prostu… dobrze się dogadywać.

Zastanowiłem się przez chwilę.

– Chcesz powiedzieć, że nie wszystko musi mieć romantyczny podtekst?

– Tak – upiła łyk kawy. – Ale patrząc na reakcje naszych znajomych, chyba jesteśmy w mniejszości.

– No tak – pokiwałem głową. – Bo jak kobieta i facet spędzają razem czas, to na pewno coś między nimi jest.

– No przecież inaczej by się nie lubili.

Parsknęliśmy śmiechem. Tylko że… coś się zmieniało. Z każdą kolejną rozmową coraz mniej czułem, że gramy w jakąś farsę. Polubiłem jej sarkazm i sposób, w jaki przewracała oczami, kiedy mówiłem coś idiotycznego. Zaczynałem czekać na kolejne spotkania, które miały być tylko „dla zasady”. Nie planowałem tego. Ale coraz bardziej podobało mi się przebywanie w jej towarzystwie. I miałem wrażenie, że ona czuje to samo.

Wpadłem w pułapkę

Zaczęło się od drobiazgów. Przypadkowych dotknięć, które trwały o ułamek sekundy za długo. Uśmiechów, które nie były już tylko częścią żartu. Sposobu, w jaki Anka czasem patrzyła na mnie przez stolik. A potem przyszła sobota. Mieliśmy pójść do baru – ot tak, dla podtrzymania iluzji.

– Nie mogłeś założyć czegoś bardziej obciachowego? – rzuciła, mierząc mnie wzrokiem. – Bo zaraz się okaże, że naprawdę się umówiliśmy.

– To by było straszne.

– No dramat.

Przy barze złapała mnie pod ramię. Tylko że tym razem, gdy to zrobiła, nie puściła od razu. Nie mogłem się powstrzymać od zerkania na zgrabną figurę. Przegadaliśmy pół wieczoru, a temat naszego udawanego związku zaczął schodzić na dalszy plan. Było dobrze. Było za dobrze. Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, było już po północy.

– No dobra – Anka stanęła naprzeciwko mnie, ręce w kieszeniach. – Może czas to zakończyć.

Nie wiedziałem, czy mówi o naszej „intrydze”, czy o czymś innym.

– Masz rację.

– Nie możemy tak w nieskończoność oszukiwać znajomych.

– To prawda.

– Powinniśmy po prostu powiedzieć, że nic z tego nie wyszło.

Patrzyłem na nią przez chwilę.

– Chcesz, żeby nic z tego nie wyszło?

Anka zmrużyła oczy, jakby oceniała, czy pytam na serio.

– A ty?

Wtedy, zamiast odpowiedzieć, zrobiłem coś, czego zupełnie nie planowałem. Pocałowałem ją. I najgorsze było to, że odwzajemniła. Nie było już udawania. Nagle zrozumiałem, że wpadłem w pułapkę, którą sam na siebie zastawiłem.

Propozycja randki

Powinienem się odsunąć. Powiedzieć, że to głupi żart, że poszło o krok za daleko. Ale nie zrobiłem tego. Bo ten pocałunek wcale nie był błędem. Anka też się nie cofnęła. Stała przede mną, lekko zaskoczona, jakby sama siebie nie poznawała.

– No dobra – odezwała się w końcu. – To było… zaskakujące.

– Można tak powiedzieć.

Przesunęła dłonią po twarzy, jakby próbowała się ogarnąć.

– I co teraz?

To było dobre pytanie. Jeszcze tydzień temu powiedziałbym, że nic. Wracamy do swoich spraw, zapominamy o tej całej farsie i znów możemy nienawidzić walentynek w spokoju. Tyle że nagle ten scenariusz wcale nie wydawał mi się taki atrakcyjny. Zbyt dobrze mi się z nią gadało. Zbyt szybko zaczęła mi się podobać – i to nie tylko jako kumpela do obśmiewania romantycznych bzdur. Westchnąłem i spojrzałem na nią uważnie.

– Jeśli chcesz, możemy po prostu o tym zapomnieć.

– A jeśli nie chcę?

Uśmiechnąłem się pod nosem.

– To możemy jeszcze kiedyś pójść na kolację. Tylko za własne pieniądze.

Anka uniosła brew.

– To prawie brzmi jak propozycja randki.

– Może – wzruszyłem ramionami. – Ale na pewno nie w walentynki.

Zaśmiała się, a potem – co było dla mnie największym zaskoczeniem – złapała mnie za rękę.

– No dobra, cyniku. Zobaczmy, dokąd nas to zaprowadzi.

Nie ustaliliśmy niczego konkretnego. Nie było wielkich deklaracji, nie obiecywaliśmy sobie wiecznej miłości. Ale jedno było pewne – ten wieczór skończył się zupełnie inaczej, niż miał się skończyć. I to chyba było w nim najlepsze.

Marek, 32 lata