„Ojciec całą emeryturę przepuszcza na petunie i monstery. Zrobił z domu egzotyczną dżunglę”

Życie rodzinne bywa skomplikowane, a nasze relacje z bliskimi często pełne są niespodzianek. Zawsze czułam się mocno związana z moimi rodzicami, ale ostatnio nasz rodzinny dom zmienił się nie do poznania. Wszystko zaczęło się, gdy mama zmarła, a mój ojciec, z zamiłowania ogrodnik, przeszedł na emeryturę. Zamiast cieszyć się wolnym czasem z nami, całą swoją energię poświęcił uprawie roślin. Od tego momentu dom zmienił się w zieloną dżunglę, pełną palm, bananowców i kwiatów.

– Ewelina, widziałaś te nowe petunie? – pytał mnie z entuzjazmem w głosie, pokazując na delikatne kwiaty rozwieszone na całej szerokości parapetu.

– Tato, znów kupiłeś nowe rośliny? Nie przesadzasz? – odpowiedziałam z lekkim zniecierpliwieniem.

– Och, daj spokój. One też są częścią rodziny – zaśmiał się, a ja nie byłam pewna, czy mówił to na poważnie, czy nie.

Patrzyłam, jak jego pasja przeradzała się w coś więcej niż tylko hobby. Dom, który kiedyś tętnił życiem rodzinnym, stał się teraz spokojnym azylem pełnym zieleni. Zastanawiałam się, jak wpłynie to na nasze relacje. Czy ojciec jest szczęśliwy w tej swojej zielonej oazie? A może ta nowa fascynacja jest tylko ucieczką od nas? No i czy ta jego pasja nie jest zbyt kosztowna?

Martwiłam się o ojca

Przyjechałam z dziećmi do ojca, gotowa na kolejne spotkanie z jego zielonym azylem. Gdy tylko przekroczyliśmy próg, przytłoczyła mnie bujna zieleń, która opanowała cały dom. Dzieci biegały dookoła, zafascynowane dziwnymi liśćmi i kolorowymi kwiatami, podczas gdy ja próbowałam odnaleźć się w tym nowym świecie.

– Mamuś, co to za wielkie liście? – zapytała moja córka, zafascynowana ogromnym filodendronem, który zajmował niemal połowę salonu.

– To monstera, skarbie. Dziadek zawsze o niej marzył – odpowiedziałam, z lekką nutą ironii w głosie, na co ojciec tylko się uśmiechnął.

Po chwili dzieci pobiegły do ogrodu, a my usiedliśmy przy kuchennym stole. W powietrzu unosił się zapach ziemi i wilgoci.

– Tato, nie chcę się kłócić, ale... – zaczęłam niepewnie, próbując znaleźć odpowiednie słowa.

– O co chodzi, córeczko? – zapytał spokojnie, jakby doskonale wiedział, co zamierzam powiedzieć.

– Czy nie uważasz, że trochę nas zaniedbałeś? Zawsze zajmujesz się tylko swoimi roślinami, a my... my też cię potrzebujemy – powiedziałam w końcu, starając się nie brzmieć zbyt oskarżycielsko. – Martwię się, czy nie za bardzo cię to pochłonęło. W mieszkaniu jest coraz mniej miejsca, a emerytury ci nie przybywa.

Ojciec westchnął ciężko, odłożył kubek z herbatą na stół i spojrzał mi w oczy.

– Ewelina, pieniądze to moja sprawa. Wychowałem was najlepiej, jak potrafiłem. Teraz jest czas na mnie, rozumiesz? – powiedział stanowczo, a ja poczułam się zdezorientowana. Jak mogłam zrozumieć coś, co wydawało się tak samolubne?

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Naprawdę się o niego martwiłam, ale też nie chciałam go zranić.

Zaczynałam go rozumieć

Po powrocie do domu nie mogłam przestać myśleć o rozmowie z tatą. Słowa, które wypowiedział, krążyły w mojej głowie jak echo. Często łapałam się na tym, że zamyślona wpatruję się w okno, podczas gdy dzieci bawiły się w salonie.

Czemu jego zmiana była dla mnie tak trudna do zaakceptowania? Czy byłam zła, bo już nie byłam w centrum jego uwagi? A może po prostu nie potrafiłam zrozumieć, jak można całkowicie poświęcić się roślinom, zapominając o ludziach?

W pracy również trudno było mi się skoncentrować. Wciąż powracały do mnie myśli o ojcu. Pamiętam, jak kiedyś zawsze był obecny w naszym życiu – na każdym urodzinach, przedstawieniach szkolnych, zawsze z ciepłym uśmiechem na twarzy. A teraz? Czy naprawdę wybrał rośliny ponad nas?

– Ewelina, wszystko w porządku? – zapytała mnie przyjaciółka, zauważając moją nieobecność na cotygodniowym spotkaniu przy kawie.

– Tak, tylko... myślę o ojcu – odpowiedziałam, próbując się uśmiechnąć.

– Wiesz, może on po prostu szuka spokoju. Może to jego sposób na odnalezienie siebie po latach pracy – zasugerowała delikatnie.

Wtedy zrozumiałam, że w moim sercu zaczyna rodzić się akceptacja dla jego nowej pasji. Może faktycznie ojciec zasłużył na odrobinę spokoju? Może powinnam pozwolić mu cieszyć się swoim hobby, zamiast ciągle wymagać od niego więcej?

Złość, która we mnie tkwiła, powoli zaczęła ustępować miejsca zrozumieniu. A co, jeśli to właśnie rośliny dawały mu ukojenie, którego ja nie mogłam mu zapewnić?

W końcu to do mnie dotarło

Mimo prób zrozumienia ojca wciąż nie byłam pewna, co naprawdę myśli. Pewnego wieczoru, kiedy odwiedziłam go z dziećmi, przypadkiem podsłuchałam jego rozmowę telefoniczną z przyjacielem. Stałam w korytarzu, trzymając w rękach talerz z kolacją, ale jego słowa sprawiły, że zapomniałam o wszystkim.

– Andrzej, nie uwierzysz, jakie to niesamowite uczucie – mówił z pasją w głosie. – Te rośliny są jak żywe istoty. One mnie uspokajają. Przy nich mogę być sobą, wiesz?

Przystanęłam, nie chcąc przerywać tej intymnej chwili.

– Tak, inni różnie na to reagują. Nie każdy potrafi zrozumieć, że te rośliny są dla mnie terapią, pozwalają mi odnaleźć spokój i szczęście, o którym dawno zapomniałem – kontynuował.

To, co usłyszałam, poruszyło mnie do głębi. Ojciec nie odwrócił się od nas, jak myślałam. Znalazł coś, co dawało mu radość i spokój, coś, co go uzdrawiało. Stałam w ciszy, pozwalając jego słowom układać się w mojej głowie jak elementy układanki.

Tydzień później wróciłam do jego domu z dziećmi, tym razem z nową perspektywą. Już nie czułam potrzeby, by walczyć o jego uwagę, ale chciałam zobaczyć, jak odnajduje swoje szczęście. Zdecydowałam się dać mu przestrzeń, której potrzebował.

To był jego zielony azyl

Tym razem nasza wizyta była inna. Wjeżdżając na podjazd ojca, zobaczyłam dzieci, które już wybiegły z samochodu i zniknęły między palmami i bananowcami. Ich śmiech roznosił się po całym domu, a ja z radością obserwowałam, jak bawią się w tej zielonej oazie, którą stworzył ich dziadek.

Ojciec wyszedł z pokoju z konewką w dłoni i promiennym uśmiechem na twarzy. Patrzyłam, jak wspólnie z dziećmi podlewa liście bananowca, a jego twarz rozjaśniała się z każdą chwilą.

– Dziadku, a co to za roślina? – zapytała moja najmłodsza, wskazując na ogromne liście.

– To bananowiec, kochanie. Zobacz, jakie ma piękne liście – odpowiedział z dumą.

Czułam, że to miejsce naprawdę stało się jego azylem, miejscem, w którym mógł być szczęśliwy.

Usiedliśmy później przy herbacie w kuchni, gdzie zieleń roślin wypełniała przestrzeń życiem.

– Ewelina, cieszę się, że przyjechaliście. To miejsce wiele dla mnie znaczy – powiedział, patrząc na mnie z wdzięcznością w oczach.

– Widzę, tato, że stworzyłeś coś pięknego. Cieszę się, że dzieci mogą spędzać z tobą czas tutaj – odpowiedziałam szczerze, czując, jak ulga rozlewa się po moim sercu.

To był moment, w którym zrozumiałam, że dom ojca nie jest tylko pełen roślin. To miejsce, które on sam wypełnił miłością i spokojem, gotowe na przyjęcie wszystkich, którzy chcieli z niego czerpać.

Zależało mi na naszej relacji

Wspólne chwile przy herbacie były pełne ciepła i bliskości, jakiej dawno nie czułam. Czas zdawał się płynąć wolniej, a ja mogłam w pełni docenić obecność ojca i to, co stworzył.

– Tato, chciałam ci podziękować – zaczęłam, czując, że to ważne, aby powiedzieć te słowa na głos. – Stworzyłeś miejsce, do którego naprawdę chce się wracać.

Ojciec spojrzał na mnie z czułością, a jego oczy błyszczały w świetle padającym z okna.

– Cieszę się, że to doceniasz. Pasja to coś, co napędza nasze życie. Ale dzielenie się nią z bliskimi jest jeszcze ważniejsze – powiedział spokojnie, a ja poczułam, że nasze relacje zaczynają się zmieniać na lepsze.

– Wiesz, tato, zrozumiałam, jak ważne jest, by każdy z nas miał coś swojego, coś, co nas uszczęśliwia – odpowiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. – Cieszę się, że znalazłeś swoje miejsce.

Poczułam, że teraz lepiej rozumiem jego potrzeby. Zamiast ciągle czegoś wymagać, mogłam po prostu być częścią jego życia w tej zielonej oazie.

Ojciec uśmiechnął się szeroko, a jego twarz promieniała dumą i szczęściem.

– Każdy potrzebuje swojego azylu, Ewelina. Cieszę się, że mogę dzielić go z wami – powiedział.

W tych chwilach zobaczyłam, że nasze relacje mogą się rozwijać, jeśli tylko zrozumiemy i uszanujemy potrzeby drugiej osoby. I choć droga do tego nie była łatwa, odkryłam, że miejsce pełne roślin może być również miejscem pełnym miłości.

Ewelina, 39 lat

Czytaj także: