„Ojciec nie dał mi ani grosza, bo wszystko wydał na wczasy z kochanką. Teraz muszę harować, by mieć na studia”

Każdego dnia budzę się w ciemności, która przypomina mi o moim trudnym położeniu. Chodzę do pracy na trzy zmiany, aby skończyć studia, które miały być moją przepustką do lepszego życia. Przez lata ojciec zapewniał mnie, że tak jak Aneta, moja starsza siostra, będę mogła cieszyć się spokojem, mając zabezpieczone środki na edukację. „Zadbam o twoją przyszłość, tak jak zadbałem o Anetę” – powtarzał, jak mantrę, za każdym razem gdy rozmowa schodziła na temat studiów.

Kiedy jednak w końcu przyszło co do czego, okazało się, że nie mam ani grosza, a jego obietnice były tylko pustymi słowami. Teraz, po jego śmierci, muszę radzić sobie sama, czując się zdradzoną przez najbliższą osobę. Myśl o ojcu wywołuje we mnie falę żalu, mieszankę niedowierzania i bólu. Aneta ma swoje życie, zbudowane na fundamentach, które pomógł jej stworzyć nasz ojciec. A ja? Czuję, że zostałam sama w tej nierównej walce.

Konfrontacja z siostrą

Po pogrzebie ojca zorganizowano stypę, na którą zjechała się cała rodzina. Było to dla mnie szczególnie trudne wydarzenie. W głowie ciągle pulsowała myśl, że po raz ostatni widziałam go żywego, pełnego obietnic, które nigdy nie zostały spełnione. Aneta stała po drugiej stronie sali, rozmawiając z krewnymi. Nie mogłam dłużej tego znieść. Podeszłam do niej z determinacją, z trudem powstrzymując emocje.

– Tobie dał wszystko, mnie zostawił z niczym! – wyrzuciłam z siebie z nieskrywanym bólem.

Aneta spojrzała na mnie zdumiona, jakby to, co właśnie usłyszała, było dla niej zupełnie niezrozumiałe.

– Przecież zawsze mówił, że oszczędza też dla ciebie… – odparła z lekkim niedowierzaniem w głosie.

– Nie mam ani grosza. I nie miałam nigdy – odpowiedziałam stanowczo, nie mogąc powstrzymać łez złości.

Widziałam, jak Aneta stara się zebrać myśli, jakby próbowała sobie przypomnieć coś, co mogłoby wyjaśnić tę sytuację. Czułam jednak, że albo coś ukrywa, albo sama została oszukana przez nasze rodzinne tajemnice. Moje emocje przybrały na sile, wypełniając mnie gniewem i frustracją.

Czy to możliwe, że ojciec przez całe życie kłamał na temat funduszu, który miał być moim wsparciem? Czy Aneta naprawdę nie wiedziała, co się dzieje z pieniędzmi, które miały być przeznaczone na moją przyszłość? W tej chwili poczułam się zupełnie bezsilna, jakby świat, który znałam, właśnie legł w gruzach.

Z tą goryczą w sercu odwróciłam się i opuściłam salę, próbując zebrać siły na to, co miało dopiero nadejść. Wiedziałam, że muszę dowiedzieć się prawdy, nawet jeśli miałaby ona okazać się bardziej bolesna, niż mogłam to sobie wyobrazić.

Bolesne odkrycie

Kilka dni po stypie postanowiłam skonfrontować się z Leną, ostatnią partnerką ojca. Od dawna czułam, że coś jest nie tak z jej obecnością w naszym życiu, a teraz moje podejrzenia się wzmogły. Umówiłam się z nią w kawiarni, gdzie pojawiła się, jak zwykle, z delikatnym uśmiechem i pozorną serdecznością.

– Co stało się z funduszem, który miał być dla mnie? – zapytałam bez owijania w bawełnę, wiedząc, że nie mogę sobie pozwolić na niejasności.

Lena przez chwilę milczała, patrząc na mnie ze spokojem, który wydawał mi się podejrzany. W końcu odpowiedziała:

– Twój tata wszystko mi opowiedział… ale to już przeszłość.

Jej słowa tylko podsyciły moją wściekłość. Nie zamierzałam odpuścić, chciałam usłyszeć prawdę.

– Nie interesuje mnie przeszłość. Chcę wiedzieć, co stało się z pieniędzmi, które miały mi pomóc w przyszłości – kontynuowałam, próbując powstrzymać emocje, które groziły, że mnie zdominują.

Lena spojrzała na mnie z wyraźnym znużeniem. Po chwili dodała:

– Tak, dostałam te pieniądze. To była darowizna… na wspólne wakacje. Miał prawo.

Jej odpowiedź sprawiła, że poczułam, jakby ktoś wyrwał mi serce. Moje życie, moje marzenia o edukacji – wszystko to, jak się zdawało, przepadło przez czyjąś kaprys. Gniew, który we mnie kipiał, był teraz niemal nie do zniesienia. Nie mogłam uwierzyć, że to, co było mi obiecane, zostało roztrwonione na chwilowe przyjemności. Czułam, że stoję na skraju przepaści, ale wiedziałam, że muszę iść dalej, aby odkryć pełną prawdę. W tej chwili moja determinacja była jedyną rzeczą, która trzymała mnie na nogach.

Już nie zaufam nikomu

Pewnej nocy, gdy sen nie przychodził, zdecydowałam się przeszukać rzeczy, które pozostały po ojcu. Jego komputer był dla mnie jedynym źródłem nadziei na znalezienie jakiejś wskazówki. Po godzinach przeglądania dokumentów trafiłam na folder oznaczony moim imieniem. W nim znajdował się dokument, który zwrócił moją uwagę – umowa otwarcia konta z dopiskiem „dla Julii, gdy skończy liceum”. Serce zaczęło mi bić szybciej, gdy czytałam szczegóły. Fundusz istniał, miałam rację.

Natychmiast chwyciłam za telefon i zadzwoniłam do notariusza, którego nazwisko widniało na dokumentach. Po kilku dzwonkach usłyszałam jego spokojny głos.

– Dzień dobry, czy mogę w czymś pomóc? – zapytał.

– Chciałabym potwierdzić istnienie funduszu, który miał być przeznaczony na moje studia – odpowiedziałam, próbując zachować spokój.

Po krótkiej wymianie zdań, notariusz potwierdził moje najgorsze obawy. Fundusz został przelany na konto Leny kilka miesięcy przed śmiercią ojca. Byłam w szoku, jakby ziemia usunęła się spod moich stóp. Następnego dnia skonfrontowałam Lenę z tym, co odkryłam.

– Zabrałaś moje życie. To nie były wasze wakacje. To były moje studia – wyrzuciłam z siebie z mieszanką gniewu i smutku.

Lena, nie pokazując żadnych emocji, odpowiedziała tylko:

– Twój ojciec nie mówił nic o studiach, tylko że chce jeszcze raz poczuć się młody.

Jej słowa były jak kolejne uderzenie w czuły punkt. Wiedziałam, że nie mogę już ufać nikomu z mojego otoczenia. Zrozumiałam, że to, co uważałam za swoją przyszłość, zostało mi brutalnie odebrane, ale musiałam znaleźć sposób, by ruszyć dalej. Nawet z tym ciężarem na barkach.

Muszę znaleźć w sobie siłę

Każda komórka mojego ciała krzyczała z poczucia zdrady. Nie potrafiłam zrozumieć, jak mogłam być tak ślepa przez te wszystkie lata. W moim wnętrzu toczyła się walka – rozpacz mieszała się z gniewem, a moje zaufanie do ojca legło w gruzach. Czułam się zdradzona nie tylko przez niego, ale przez cały system rodzinny, który zdawał się funkcjonować na zasadzie tajemnic i niedomówień.

Nie mogąc dłużej trzymać tego w sobie, zdecydowałam się porozmawiać z Anetą. Potrzebowałam usłyszeć, co ona o tym wszystkim myśli. Spotkałyśmy się w parku, gdzie Aneta próbowała zrozumieć moją złość i ból.

– Gdybym wiedziała… może bym zareagowała – powiedziała, patrząc na mnie z poczuciem winy.

– Nie potrzebuję już ani jego, ani ciebie. Tylko prawdy. A tę już mam – odpowiedziałam z ciężkim sercem.

Aneta wydawała się szczerze zmartwiona, ale dla mnie to było za mało. Wszystkie te obietnice, które kiedyś brzmiały tak pięknie, okazały się iluzją. Teraz, gdy miałam pełen obraz, czułam, że muszę coś z tym zrobić, choćby po to, by poczuć, że walczę o swoje prawa.

Myśli o pozwie krążyły mi po głowie, ale wiedziałam, że nawet jeśli udałoby się wygrać, nie przywróci to lat poświęconych na ciężką pracę. Jednak myśl o złożeniu pozwu dawała mi poczucie, że nie poddaję się całkowicie i że nie pozwolę, by ktoś inny decydował o moim życiu bez mojej zgody.

Te chwile były dla mnie przełomowe. Uświadomiłam sobie, że muszę iść dalej, znaleźć w sobie siłę, której nigdy wcześniej nie musiałam używać. Tylko ja mogłam zdecydować, jak teraz potoczy się moje życie.

To była trudna lekcja

Zdecydowałam się na wizytę u prawnika, by dowiedzieć się, jakie mam opcje w tej trudnej sytuacji. Serce waliło mi jak oszalałe, gdy siadałam naprzeciwko mężczyzny w eleganckim garniturze, który miał teraz w rękach moje nadzieje na jakąkolwiek formę sprawiedliwości.

– Przepraszam, ale wszystko odbyło się zgodnie z prawem. „Darowizna” jest legalna – stwierdził prawnik po przeanalizowaniu dokumentów.

Słysząc te słowa, poczułam, jak mój świat znów się rozsypuje. Moje poświęcenie, lata walki o lepszą przyszłość – wszystko to wydawało się teraz nieistotne.

– Więc nic się nie liczy? Ani moje poświęcenie, ani jego obietnice? – zapytałam z rezygnacją, starając się nie dać się ponieść emocjom.

Prawnik tylko wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, że takie jest życie. Dla mnie była to kolejna porażka w tej bolesnej układance, ale musiałam ją przyjąć.

Wyszłam z kancelarii z uczuciem samotności, ale jednocześnie z nową determinacją. Na zewnątrz powietrze było chłodne i orzeźwiające, jakby chciało mnie obudzić z letargu. Wiedziałam, że nie mogę cofnąć czasu ani zmienić decyzji, które zostały podjęte za moimi plecami, ale mogłam w końcu uwolnić się od złudzeń, które mnie więziły.

Czułam, że teraz wszystko zależy tylko ode mnie. Mogłam zacząć budować swoje życie na nowo, bez patrzenia wstecz na to, co mogło być, a czego nigdy nie było. Postanowiłam, że nikt już nigdy nie będzie miał takiej władzy nad moimi marzeniami. To była trudna lekcja, ale wiedziałam, że z każdym krokiem zbliżam się do miejsca, w którym wreszcie będę mogła poczuć się wolna.

Mogę liczyć tylko na siebie

Stałam przed grobem ojca, otulona ciszą cmentarza. Wokoło mnie panowała aura spokoju, który w moim wnętrzu pozostawał nieosiągalny. Było to nasze ostatnie spotkanie, podczas którego chciałam ostatecznie się z nim pożegnać. Wiedziałam, że nigdy nie przebaczę mu tego, co zrobił, ale zrozumiałam też, że muszę zostawić za sobą żal, by móc ruszyć naprzód.

– Zabrałeś mi wszystko, nawet gdy cię już nie było. Ale teraz zaczynam od nowa. Bez ciebie – szepnęłam, starając się nadać tym słowom moc, której potrzebowałam, by w końcu poczuć się wolna.

Nie oczekiwałam już sprawiedliwości ani rekompensaty. Pogodziłam się z tym, że życie rzadko bywa sprawiedliwe. Moja relacja z Anetą pozostała chłodna, choć widziałam, że próbowała się zbliżyć. Nie byłam jednak gotowa na przebaczenie, a może nie chciałam go jeszcze znaleźć.

Lena zniknęła z mojego życia, jakby nigdy nie istniała. Jej obecność, choć wpływowa, teraz przestała mieć znaczenie. Byłam tylko ja i przyszłość, którą musiałam zbudować na własnych warunkach. Kiedyś sądziłam, że studia będą moją przepustką do lepszego życia. Teraz wiedziałam, że to, czego się nauczyłam przez te trudne miesiące, było bezcenne. Kończyłam studia – sama, z kredytem i ciężarem na plecach, ale z poczuciem wolności od złudzeń.

Być może jeszcze nie teraz, ale kiedyś będę mogła spojrzeć na tę historię jak na przeszłość, która mnie ukształtowała. Być może kiedyś znajdę w sobie siłę, by przebaczyć. Ale teraz najważniejsze było, że miałam przed sobą nowe życie, które, choć pełne wyzwań, było tylko moje.

Julia, 24 lata

Czytaj także:

• „Ojciec nagle przypomniał sobie, że ma córkę. Jeśli liczy, że na stare lata podam mu szklankę wody, to jest w błędzie”
• „Przez przypadek dowiedziałam się o sekretnej przeszłości ojca. Po tym, co zrobił, nie mogę spojrzeć mu prosto w oczy”
• „Myślałam, że ojciec jest ideałem. Gdy poznałam jego mroczną przeszłość, mój świat runął niczym domek z kart”