„Owinęłam sobie bogatego wdowca wokół palca. Grałam troskliwą żonę, ale dziad mnie przejrzał”

Nie pamiętam dokładnie, kiedy doszłam do wniosku, że zasługuję na coś więcej. Może wtedy, gdy po raz kolejny wróciłam z pracy, zmęczona, zniechęcona, pełna frustracji, bo kolejny dzień wyglądał dokładnie tak samo jak poprzedni. Może gdy obserwowałam, jak moi znajomi zakładają rodziny, osiedlają się w większych domach, dostają lepsze prace. A może po prostu zrozumiałam, że tracę najlepsze lata życia na przeciętnych mężczyzn, którzy nie mają mi nic do zaoferowania.

– Lena, powinnaś poszukać kogoś poważnego – powtarzała mi przyjaciółka. – Kogoś, kto będzie cię doceniał i będzie miał dość rozsądku, żeby cię utrzymać w odpowiednich warunkach.

W końcu ją posłuchałam. Przestałam patrzeć na mężczyzn w moim wieku, przestałam wierzyć w "młodzieńczą miłość" i zaczęłam kalkulować. Każdy mój krok, każde spojrzenie, każde słowo. Kiedy poznałam Antoniego, poczułam, że los się do mnie uśmiechnął. Starszy, łagodny, wdowiec z dwójką dzieci i imponującym majątkiem. Miał dokładnie to, czego szukałam.

Było to prostsze niż myślałam. Niewiele czasu minęło, zanim zdobyłam jego zaufanie i stworzyłam wrażenie, że byłam tą ciepłą i bezinteresowną kobietą, której w życiu brakowało. Kiedy patrzył na mnie z zachwytem i wiarą, że oto znalazł miłość po latach samotności, wiedziałam, że to odpowiedni moment. Krok po kroku, słowo po słowie – wchodziłam w jego świat. Wystarczyło, że kilka razy powiedziałam, jak bardzo cenię jego hojność i wrażliwość, jak bardzo mi imponuje to, że chce zadbać o moją przyszłość. Sama sobie teraz gratuluję – wyszłam za mąż za Antoniego i jestem coraz bliżej tego, czego chciałam od samego początku.

Ufał mi aż za bardzo

– Leno, pewnie, że ci ufam – mówił Antoni, kiedy podsunęłam mu dokumenty do podpisania. – Zawsze miałem kłopot z finansami, a przy tobie wszystko wydaje się prostsze.

Zaśmiałam się ciepło, odchylając głowę w taki sposób, by wydobyć jak najwięcej ze swojej najlepszej strony. Przesunęłam dokumenty w jego stronę, czekając, aż podpisze ostatnią stronę. Pełnomocnictwo dawało mi dostęp do wszystkich jego kont – „na wypadek, gdyby musiał odpocząć od przyziemnych spraw”.

– Kochanie, nie myśl o tym. Ja się wszystkim zajmę, a ty możesz po prostu cieszyć się życiem – dodałam łagodnie, ujmując jego dłoń.

Antoni spojrzał na mnie z wdzięcznością, pełen zaufania.

Podpisał, a ja poczułam błogi triumf, który przeszła szybko zamieniłam w spojrzenie pełne troski.

– Jesteś moim aniołem stróżem – westchnął, odsuwając się od biurka.

Kiedy wieczorem opadłam na aksamitną pościel w naszej sypialni, nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Byłam o krok od tego, by zabezpieczyć się finansowo. W jego oczach byłam troskliwą żoną, która nie oczekuje niczego poza jego szczęściem. A ja? Już wiedziałam, że jestem coraz bliżej spełnienia mojego planu.

Jego dzieci mi nie wierzyły

– Tato, czy naprawdę musisz oddawać wszystkie sprawy Lenie? – zapytała Karolina, gdy odwiedziła nas w weekend. Patrzyła na Antoniego z roztargnieniem, ale z wyraźnym niepokojem.

– Karolino, wiesz, że przy Lenie czuję się bezpieczniej. Jest przy mnie każdego dnia, gdy was nie ma – Antoni odpowiedział spokojnie, siadając obok niej. – Troszczy się o mnie. Myślisz, że nie widzę, jak się stara?

Wstałam, udając, że właśnie wchodzę z kuchni, i podałam Antoniemu herbatę z uśmiechem. Karolina nie mogła tego znieść, to widziałam. Przewróciła oczami i skrzyżowała ramiona, jakby od tego zależała jej stabilność.

– Chcemy tylko, żebyś uważał – wtrącił Adam, który podszedł do ojca. – Lena aż nadto angażuje się w zarządzanie pieniędzmi, prawda?

Zmrużyłam oczy, jakby te insynuacje mnie dotknęły.

– Kochani, naprawdę doceniam, że troszczycie się o ojca – powiedziałam z delikatnym, niemal łamiącym się głosem. – Ale może zauważcie, jak wiele robię, żebyście wy też mieli spokój. Ja chcę tylko, żebyśmy byli rodziną.

Zauważyłam, jak Antoni ścisnął ich dłonie i spojrzał na mnie z wdzięcznością.

– Dzieci, dajcie jej szansę – szepnął cicho. Dla mnie to był kolejny krok ku przejęciu całkowitej kontroli.

Antoni czuł się coraz gorzej

Antoni słabł z dnia na dzień, a ja coraz uważniej pilnowałam, kto może go odwiedzać. Lekarz przychodził na moje wyraźne wezwanie, a ja opanowałam każdy szczegół, każdą jego dawkę leków, każde zalecenie. Dzieciom Antoniego tłumaczyłam, że ojciec potrzebuje spokoju i odpoczynku – nie słuchałam ich protestów. Byli podejrzliwi, ale czułam, że kontroluję sytuację.

– Leno – usłyszałam pewnego wieczoru jego słaby głos, kiedy siedziałam obok w fotelu. – Czasem czuję, że jestem już… zmęczony. Chciałbym, żebyście wszyscy byli szczęśliwi, a dzieci… by nie martwiły się o to, co po mnie zostanie.

– Kochanie, nie mów tak – westchnęłam, lekko ściskając jego dłoń. – Dzieci zawsze znajdą swoje miejsce, a teraz najważniejsze jest, byś odpoczywał.

Antoni patrzył na mnie jeszcze przez chwilę, jakby chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Zamknął oczy, a ja poczułam, jak zimny dreszcz przebiega mi po plecach – byłam coraz bliżej celu.

Po chwili wyszłam z pokoju, wiedząc, że każda kolejna noc przybliża mnie do chwili, kiedy będę wolna i bogata.

Antoni odszedł spokojnie w sobotni poranek. Siedziałam przy nim, trzymając jego zimną dłoń, i udawałam pogrążoną w żalu. W sercu czułam jednak euforię – po tylu miesiącach byłam u celu. Załatwiłam formalności z chłodnym dystansem, grając rolę zrozpaczonej wdowy. Dzieci Antoniego zjawiły się kilka godzin po śmierci ojca. Spojrzeli na mnie z rezerwą, ale nie powiedzieli ani słowa. W końcu żadne z nich nie widziało w Antonim tyle, ile ja. Tak przynajmniej mówiłam sama sobie.

Tydzień później nadszedł dzień odczytania testamentu. Weszłam do kancelarii z podniesioną głową, spokojna, pewna siebie, niemal jak królowa, która właśnie odzyskała swoje królestwo. Adam i Karolina przyglądali mi się z ukosa, ale ignorowałam ich spojrzenia. Ostatecznie, to ja byłam żoną ich ojca.

Nie zostawił mi majątku

Notariusz, z poważnym wyrazem twarzy, rozpoczął odczyt. Gdy dotarł do części dotyczącej majątku, uśmiechnęłam się triumfalnie… lecz słowa, które padły, zamroziły mnie na miejscu.

– Antoni przekazuje cały majątek dzieciom – wyjaśnił spokojnie notariusz. – Pani Leno, według jego życzenia, pozostaje pani tylko skromna suma 10 tysięcy złotych, wystarczająca na nowy początek.

Poczułam, jak świat wali mi się na głowę.

– To niemożliwe… – wyszeptałam, bliska szaleństwa. – Przecież Antoni nie mógł…

Ale słowa wypełniły już pokój, a dzieci Antoniego patrzyły na mnie z lodowatą satysfakcją.

Czułam się oszukana

Siedziałam, wpatrując się w ścianę. Mój cały plan runął, a ja zostałam z niczym – dosłownie. Pieniądze z testamentu starczyłyby najwyżej na kilka miesięcy, z pewnością nie na życie, jakie sobie wymarzyłam.

– I co teraz, Lena? – zapytała przyjaciółka przez telefon. – Tyle zachodu, tyle wysiłku, a zostało ci z tego tylko rozczarowanie.

– Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo czuję się oszukana! – wybuchnęłam z rozpaczą, zaciskając zęby. – Całe życie budowałam na tym, że po Antonim przejmę majątek, że będę żyła w luksusie. Tylko po to, żeby dostać „skromną sumę na nowy początek”? To żart!

– A dzieci? – dopytała, nie kryjąc ciekawości.

– Adam i Karolina dostali wszystko – rzuciłam z goryczą. – Ten ich wyraz triumfu, jak na mnie patrzyli… Jakby wiedzieli, że przegrałam.

Wściekłość mieszała się we mnie z bezsilnością. Patrzyłam w lustro, widząc w nim twarz obcej kobiety, która nagle straciła wszystko, o co walczyła. Nikt mnie nie wspierał, nikt się nie przejął. Antoni odebrał mi to, co – uważałam – mi się należało.

W głębi duszy zaczynałam rozumieć, że ten „nowy początek” jest tylko pustym frazesem. Wszystkie moje plany legły w gruzach, a życie, które z takim trudem próbowałam zbudować, zniknęło, pozostawiając mnie z gorzką świadomością, że jedyne, co mi zostało, to samotność i złość na własną naiwność.

Lena, 32 lata