„Partner traktował moje dzieci jak natrętne robactwo. Z chęcią by się ich pozbył, więc dał mi wybór”

Szansa na nowy początek

Samotne macierzyństwo to ciągła walka, ale zawsze starałam się zapewnić Antosi i Leonowi wszystko, co najlepsze. Antosia ma dziesięć lat i jest marzycielką, a Leon, ośmiolatek, to prawdziwy bystrzak. Byli całym moim światem. Życie nie zawsze było łatwe, ale jakoś sobie radziłam, zapewniając im miłość i bezpieczeństwo.

Kiedy w moim życiu pojawił się Wojciech, poczułam, że może wyjść z tego coś więcej. Był czarujący, troskliwy i naprawdę mnie kochał – przynajmniej tak myślałam. Po kilku miesiącach spotykania się, Wojtek zaproponował, bym razem z dziećmi przeprowadziła się do jego domu. Z nadzieją na lepszą przyszłość zgodziłam się, choć miałam pewne obawy. Wojciech zawsze był miły dla Antosi i Leona, ale nie byłam pewna, jak poradzą sobie w codziennym życiu pod jednym dachem.

Pierwsze dni po przeprowadzce były pełne ekscytacji. Antosia i Leon cieszyli się z nowego miejsca, odkrywali zakamarki nowego domu i ogród, w którym mogli się bawić. Wojciech początkowo zdawał się być zaangażowany, bawił się z dziećmi, pomógł im rozpakować rzeczy i urządzić ich pokoje.

Dzieci zaczęły mu przeszkadzać

Jednak z każdym kolejnym dniem zaczęłam dostrzegać zmiany w zachowaniu Wojciecha. Zaczął spędzać więcej czasu w swoim gabinecie, zamykając drzwi przed dziećmi, kiedy chciały się z nim pobawić. Gdy Antosia prosiła go o pomoc z pracą domową, wzdychał ciężko i odmawiał, tłumacząc, że jest zmęczony po pracy.

– Wojtek, musimy porozmawiać – zaczęłam niepewnie, kiedy usiedliśmy wieczorem w salonie. – Zauważyłam, że unikasz Antosi i Leona. Co się dzieje?

– Co się dzieje? Może to, że twoje dzieci są wszędzie i nie dają mi chwili spokoju! – Wojtek odpowiedział gniewnie. – Miałem nadzieję, że będzie inaczej.

– Inaczej? Myślałam, że akceptujesz je takimi, jakie są. Przecież to są dzieci. Wiedziałeś, że przeprowadzając się tutaj, będziemy musieli wszystko jakoś to poukładać – starałam się zachować spokój.

– Nie sądziłem, że będzie aż tak ciężko – odpowiedział Wojciech, odwracając wzrok. – Może popełniłem błąd i nie nadaję się na ojczyma.

Poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. Czy rzeczywiście Wojtkowi tak szybko odwidziało się bycie częścią naszego życia?

Postawił mi ultimatum

Wieczorem, gdy Wojciech rozmawiał przez telefon z przyjacielem w gabinecie, przypadkiem usłyszałam ich rozmowę.

– Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam – mówił do słuchawki. – Te dzieci są wszędzie, a Małgosia myśli, że mogę się z nimi bawić cały czas.

Czułam, jak pęka mi serce. Usłyszałam, jak Wojciech wyraża swoje wątpliwości co do naszego związku.

– Może popełniłem błąd, zapraszając ich do mojego życia – mówił Wojciech dalej. – Nie wiem, czy tak dalej możemy funkcjonować.

Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam. Wiedziałam, że muszę podjąć decyzję dla dobra swoich dzieci. Następnego dnia postanowiłam skonfrontować się z Wojciechem raz jeszcze.

– Nie mogę ignorować tego, co usłyszałam wczoraj.

– Co masz na myśli? – zapytał Wojciech, patrząc na mnie z niepokojem.

– Słyszałam, jak rozmawiałeś ze Zbyszkiem. Wiem, że masz wątpliwości co do naszego związku i obecności dzieci – powiedziałam z ciężkim sercem.

– Małgosiu, to nie tak – próbował tłumaczyć się Wojciech, ale przerwałam mu.

– Musisz być ze mną szczery. Czy ty w ogóle chcesz, żebyśmy tu zostali? – zapytałam z determinacją.

– Musisz wybrać – powiedział Wojciech, patrząc na mnie zimno. – Albo ja, albo twoje dzieci.

Poczułam się, jakby ktoś uderzył mnie w twarz. Wiedziałam, co jest dla mnie najważniejsze i jak powinnam postąpić, słysząc te słowa.

– Wybieram dzieci – powiedziałam zdecydowanie. – Nie mogę być z kimś, kto ich nie akceptuje.

Decyzja mogła być tylko jedna

Z ciężkim sercem spakowałam swoje rzeczy i opuściłam dom Wojtka, zdając sobie sprawę, że szczęście Tośki i Leona jest dla mnie najważniejsze. Wróciliśmy do naszego dawnego mieszkania. Choć było mi trudno, czułam, że podjęłam właściwą decyzję. Wiedziałam, że moje dzieci zasługują na miłość i akceptację, a Wojciech nie mógł im tego zapewnić. Poza tym nigdy nie chciałam być w związku z mężczyzną, który będzie kazał mi wybierać. Przecież to niedorzeczne, bo jak miałabym zrezygnować ze swoich dzieci?

Minęło kilka miesięcy, a nasze życie wróciło do normy. Nie powiem, że było mi łatwo, bo wciąż czułam ciężar decyzji, którą musiałam podjąć. Byłam też mocno rozczarowana postawą mojego byłego partnera, bo myślałam, że dobrze go znam. Pewnego dnia, kiedy siedziałam przy kuchennym stole, przeglądając rachunki, zadzwonił telefon. To był Wojtek.

– Małgosiu, chciałbym porozmawiać – powiedział cicho, jakby wstydził się swoich słów.

– O czym? – zapytałam chłodno, choć w środku czułam mieszankę gniewu i smutku.

– O nas... o tym, co się stało. Wiem, że zawiodłem – jego głos drżał, jakby walczył z emocjami.

– To nie jest dobry moment. Muszę zająć się dziećmi – odpowiedziałam, próbując zakończyć rozmowę.

– Proszę, daj mi szansę wyjaśnić – w jego głosie słychać było desperację.

Byłam ciekawa, co mi powie

Zgodziłam się na spotkanie, choć nie bez wahania. Chciałam usłyszeć, co Wojciech ma do powiedzenia, choć nie byłam pewna, czy cokolwiek może to zmienić. Spotkaliśmy się w kawiarni, gdzie po raz pierwszy wyznał mi miłość. Siedziałam naprzeciwko niego, czując mieszankę bólu i tęsknoty. Wojciech wyglądał na zmęczonego, jakby ostatnie miesiące były dla niego równie trudne jak dla mnie.

– Małgosiu, wiem, że zawiodłem. Zrozumiałem, jak bardzo byłem egoistyczny – zaczął Wojciech, patrząc na mnie z żalem.

– To nie jest kwestia egoizmu. Nie potrafiłeś zaakceptować moich dzieci i tyle. Co innego, gdy wpadałeś do nas na kilka godzin, a co innego, kiedy miałeś je pod swoim domem cały czas – odpowiedziałam, próbując utrzymać spokój. – Trudno, nie mogę cię do niczego zmuszać i wymagać od ciebie, abyś nagle pokochał Antosię i Leona.

– Wiem. Zrozumiałem to dopiero po waszym odejściu. Chciałbym spróbować naprawić to, co zepsułem – mówił dalej, a ja czułam, jak moje serce bije szybciej.

– Nie wiem, czy to jeszcze jest możliwe. Dzieci są dla mnie najważniejsze, a ja nie mogę ryzykować ich szczęścia. I tego, że znowu z mojego i twojego powodu będą przeżywać jakieś rozczarowania – powiedziałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

Po spotkaniu z Wojciechem wróciłam do domu, czując się zdezorientowana. Czy powinnam dać mu drugą szansę? Czy naprawdę się zmienił? Przez następne dni nie mogłam przestać o tym myśleć. Rozmawiałam z przyjaciółmi, próbując znaleźć odpowiedzi, ale każdy miał inne zdanie.

Pewnego wieczoru, kiedy siedziałam z dziećmi przy kolacji, Antosia zapytała:

– Mamo, czy Wojtek jeszcze nas kocha?

Zaskoczona jej pytaniem, spojrzałam na nią i odpowiedziałam szczerze:

– Nie wiem, kochanie. Ale wiem, że ja kocham was najbardziej na świecie.

Każdy zasługuje na drugą szansę

Po długich rozważaniach postanowiłam dać Wojtkowi szansę na naprawienie swoich błędów. Zgodziłam się na spotkania, ale tym razem z jasnymi warunkami – najpierw musi udowodnić, że naprawdę zależy mu na moich dzieciach. Spotykaliśmy się w neutralnych miejscach, spędzając czas z Antosią i Leonem. Wojciech starał się na nowo nawiązać z nimi więź, choć nie było to łatwe. Często czułam się jak obserwatorka, patrząc i oceniając ich zachowanie.

Pewnego dnia, gdy byliśmy w parku, Leon podbiegł do Wojciecha, trzymając w ręku znaleziony skarb – mały kamień o niezwykłym kształcie. Wojciech uśmiechnął się i powiedział:

– To naprawdę wyjątkowy kamień, Leon. Może być symbolem naszej nowej przyjaźni.

Widziałam, jak Leon się uśmiecha, a mnie zadrżało serce. Może rzeczywiście Wojciech się zmienił? Mimo że widziałam postępy, nie byłam pewna, czy jestem gotowa na pełne zaangażowanie się w nasz związek. Przez kolejne tygodnie spotykaliśmy się regularnie, a Wojciech stopniowo odzyskiwał zaufanie dzieci. Jednak wciąż miałam wątpliwości.

Pewnego wieczoru, kiedy dzieci spały, usiedliśmy z Wojciechem na tarasie mojego mieszkania. Popatrzyłam na niego i zapytałam:

– Wojtek, o co ci naprawdę chodzi? Myślisz, że jesteś gotów na życie z moimi dziećmi?

Wojciech spojrzał mi w oczy i powiedział z determinacją:

– Małgosiu, zrozumiałem, że kocham was wszystkich. Chcę być częścią waszego życia, ale wiem, że muszę zdobyć wasze zaufanie na nowo. Jestem gotów na to, by pracować nad sobą i nad naszym związkiem.

Jego słowa brzmiały szczerze. Wiedziałam, że potrzebuję więcej czasu, by podjąć ostateczną decyzję. Wciąż nie byłam pewna, czy jesteśmy gotowi na pełne zaangażowanie, ale czułam, że robimy postępy. Wojciech pokazywał, że naprawdę zależy mu na Antosi i Leonie, a dzieci zaczynały go akceptować.

Nadal uczę się, jak być silną i niezależną, ale teraz wiem, że nie muszę tego robić sama. Moje dzieci są najważniejsze, a ich szczęście jest moim priorytetem. Czas pokaże, czy nasza rodzina będzie w stanie znaleźć harmonię i miłość, na którą wszyscy zasługujemy.

Małgorzata, 39 lat

1 z 1

matka z dziećmi