„Po pogrzebie mamy dowiedziałam się, że całe moje życie było iluzją. Było z tym ciężko”

Życie po śmierci matki stało się dla mnie puste. Nasz dom stał się dziwnie cichy, a mój ojciec zamknął się w sobie jeszcze bardziej. Próbowałam jakoś poradzić sobie z tą sytuacją. Zaczęłam porządkować rzeczy matki, mając nadzieję, że dzięki temu odzyskam choć trochę spokoju. Przypadkiem znalazłam coś, co przewróciło mój świat do góry nogami. Były tam dokumenty – francuski paszport, pismo z tamtejszego urzędu i zdjęcie chłopca, którego nie znałam. W głowie pojawiły się pytania, na które nikt nie potrafił mi odpowiedzieć.

Musiałam dowiedzieć się więcej

Zanim w pełni zrozumiałam, co znalazłam, poszłam do ojca. Siedział w swoim fotelu, wpatrując się w telewizor, jakby szukał tam odpowiedzi na własne pytania. Miałam w ręku dokumenty, które odkryłam.

– Wiedziałeś, że mama prowadziła podwójne życie?– zaczęłam, a on podniósł wzrok.

Jego spojrzenie było puste przez chwilę, a potem zmieniło się w coś, co trudno mi było zinterpretować – szok, niedowierzanie, może nawet strach. Przez moment się wahał.

– O czym ty mówisz? – zapytał, próbując zachować spokój.

– Znalazłam to – podałam mu paszport i zdjęcie. – Kim jest ten chłopiec?

Ojciec spojrzał na dokumenty z takim skupieniem, jakby próbował się upewnić, że to, co widzi, jest rzeczywistością. Pomyślałam, że wszystko, co dotychczas uważałam za pewne, było jednym wielkim kłamstwem.

– Twoja matka... To niemożliwe – odparł po chwili, jakby próbował przekonać sam siebie.

– Byłeś ślepy, tato – powiedziałam ostrzej, niż zamierzałam. – Nie widziałeś, co się działo pod twoim nosem.

Wiedziałam, że nie jestem fair, ale w tamtej chwili nie mogłam się powstrzymać.

– Może nigdy nie powinniśmy szukać tajemnic, które ktoś chciał ukryć – powiedział, próbując zamknąć temat.

Jednak dla mnie to było dopiero początek. Musiałam dowiedzieć się więcej.

Serce biło mi coraz szybciej

Nie miałam zbyt wiele czasu do namysłu. Poczucie, że muszę odkryć prawdę, pchało mnie do przodu, jakby kierowała mną jakaś nieznana siła. Jeszcze tego samego tygodnia spakowałam walizkę i wsiadłam do autobusu jadącego do Francji. Nigdy wcześniej nie byłam za granicą sama, więc uczucie niepewności towarzyszyło mi na każdym kroku. Na miejscu wzięłam taksówkę i pojechałam do małej miejscowości, której nazwę znałam z dokumentów matki. Serce biło mi szybciej z każdym kilometrem, który przybliżał mnie do celu. W końcu dotarłam do małego, uroczego domu, gdzie mieszkała Sabine, ciotka Michela. Zadzwoniłam do drzwi, trzymając się kurczowo torby. Kobieta otworzyła drzwi z nieufnością. Spojrzała na mnie, mierząc wzrokiem, jakby zastanawiała się, czy może mi zaufać.

– Nie powinnaś tu być – powiedziała bez ogródek, gdy tylko dowiedziała się, kim jestem.

Nie chciała mówić o Annie ani o Michelu. Czułam, że coś ukrywa.

– Michel mieszka na drugim końcu miasta – odpowiedziała w końcu, nie podając jednak adresu.

Wiedziałam, że nie dostanę więcej od Sabine. Opuściłam jej dom, mając jeszcze więcej pytań niż wcześniej. Postanowiłam znaleźć Michela sama, choćby miało to zająć całą noc. Wiedziałam, że muszę z nim porozmawiać, nawet jeśli nasze spotkanie miałoby nie być takie, jak sobie wyobrażałam.

Czułam się jak intruz

Po kilku godzinach poszukiwań udało mi się znaleźć adres Michela. Zapukałam, a drzwi otworzył młody mężczyzna, którego spojrzenie było pełne czegoś, co trudno było odczytać. Od razu wiedział, kim jestem.

– Wiedziałem, że kiedyś przyjedziesz – powiedział, zanim jeszcze zdążyłam się przedstawić.

– Dlaczego nie szukałeś kontaktu? – zapytałam, próbując nie dać się zbić z tropu.

– Bo nie czułem takiej potrzeby – odpowiedział z goryczą w głosie. – To nasza matka prowadziła podwójne życie.

Usiadłam na krawędzi kanapy, czując się jak intruz w jego świecie. Z jego słów wynikało, że wiedział o moim istnieniu.

– Czy ona... – zaczęłam, ale on mi przerwał.

– Ona była jak cień – mówił, patrząc gdzieś poza mną. – Pojawiała się na chwilę, a potem znikała, jakby bała się, że coś odkryjemy.

Czułam, jak mój obraz matki rozpada się na kawałki. Mama, którą znałam, była kochającą matką i żoną. Ale czy rzeczywiście tak było? Michel milczał, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy kiedykolwiek będę mogła zrozumieć, kim naprawdę była moja matka.

Moje serce było pełne sprzeczności

Kiedy usiedliśmy w salonie Michela, poczułam ciężar jego spojrzenia na sobie. Był w nim smutek i gniew, który z trudem próbował ukryć. Chciałam wiedzieć więcej o matce, a Michel zdawał się być jedyną osobą, która mogła mi cokolwiek wyjaśnić.

– Opowiedz mi o niej – poprosiłam, łamiąc ciszę, która zaczynała nas przytłaczać.

Michel wziął głęboki oddech, jakby zbierał myśli, zanim zaczął mówić. Jego głos był cichy, jakby każda sylaba była dla niego trudna do wymówienia.

– Mama... przyjeżdżała od czasu do czasu – zaczął. – Pojawiała się nagle, jakby była gościem w moim życiu. Była ciepła, troskliwa, ale zawsze była daleko myślami. Nie przyszła nawet na mój pierwszy dzień w szkole – jego głos zadrżał, a ja poczułam, jak żal wypełnia pokój.

– Mnie nigdy nie zostawiła – powiedziałam niepewnie, jakby próbując bronić obrazu matki, którą znałam.

– Dla mnie zawsze była obca, której nigdy nie mogłem całkowicie zaufać – odparł Michel z goryczą.

Jego słowa były niczym ciosy, ale widziałam, że dla niego to również bolesne wspomnienia. Moje serce zaczęło krwawić na myśl, że być może byłam częścią tajemnicy, która skrzywdziła Michela. Każde wspomnienie, które opisywał, rysowało obraz kobiety, której nigdy tak naprawdę nie znałam.

– Dlaczego nie próbowałeś mnie znaleźć? – zapytałam, choć odpowiedź była już dla mnie jasna.

– To było zbyt bolesne. Każda myśl o niej przypominała mi, że mnie zostawiła – odparł, patrząc mi w oczy.

I wtedy zrozumiałam, że jego ból był tak głęboki, że nie mógł się z nim zmierzyć sam. Moje serce było pełne sprzeczności. Z jednej strony czułam się zdradzona przez matkę, a z drugiej strony chciałam zrozumieć jej decyzje i to, co ją do nich skłoniło.

Czułam bliskość matki

Po rozmowie z Michelem postanowiłam odwiedzić miejsce, gdzie moja matka została pochowana we Francji. Tak chciała. Choć było to trudne, czułam, że muszę tam pojechać. Sama. Na cmentarzu było cicho, a powietrze pachniało świeżo skoszoną trawą. Grób mamy był skromny. Zaskoczyło mnie, gdy starsza kobieta, sąsiadka z miejscowości, zbliżyła się do mnie. Jej twarz była pomarszczona, ale w oczach błyszczała mądrość i zrozumienie.

– Znałaś moją matkę? – zapytałam, czując, że może ona posiadać klucz do zagadki.

– Tak, była cichą, zamyśloną kobietą – powiedziała z łagodnym uśmiechem. – Często przychodziła tutaj, siadała na ławce i patrzyła w dal. Mówiła, że to jej ulubione miejsce na ziemi.

Słowa tej kobiety sprawiły, że zaczęłam rozumieć. Mama była rozdarta między dwoma światami, próbując znaleźć spokój, którego nie mogła osiągnąć. Prawdopodobnie nigdy nie chciała nas skrzywdzić, ale jednocześnie nie potrafiła żyć tylko jednym życiem. Stałam tam, patrząc na jej grób, zastanawiając się, ile jeszcze nieodkrytych tajemnic kryje przeszłość. Nagle poczułam, jakby matka była blisko, jakby chciała mi coś przekazać. Może to, że niektóre tajemnice były jej ratunkiem, nie zdradą.

W drodze powrotnej do hotelu myślałam o wszystkim, czego się dowiedziałam. Zdałam sobie sprawę, że życie jest pełne nieoczekiwanych zakrętów, a czasem, aby odnaleźć siebie, musimy odkryć prawdę o tych, których kochamy. Mama była kobietą pełną sprzeczności, ale i tak ją kochałam. W końcu mogłam zrozumieć, że jej sekrety były jej sposobem na przetrwanie.

Poczułam dziwną ulgę

Wróciłam do Polski z głową pełną wspomnień i pytań, na które nie wszystkie znalazłam odpowiedzi. Czułam się jak ktoś, kto właśnie wrócił z podróży, która zmieniła wszystko, co dotąd uważałam za pewne. Wiedziałam, że moje życie już nigdy nie będzie takie samo. Ojciec czekał na mnie w domu, a jego twarz, choć zmęczona, zdradzała ulgę. Wiedział, że muszę sama odkryć prawdę, ale to nie oznaczało, że był gotowy na to, co mogłam znaleźć.

– I jak? – zapytał cicho.

– To skomplikowane – odpowiedziałam, starając się nie dać się ponieść emocjom.

Miałam świadomość, że rozmowa o tym, co odkryłam, będzie dla nas trudna. Ojciec stracił kobietę, którą kochał, i nie wiedział, jak poradzić sobie z nową rzeczywistością. Wiedziałam, że i dla mnie to będzie wyzwanie, ale jednocześnie poczułam dziwną ulgę. Chociaż matka nie była osobą, za którą ją uważałam, w jakiś sposób zrozumiałam, że jej decyzje nie były przeciwko mnie. To były jej wybory, jej życie. Michel nie chciał utrzymywać kontaktu, co przyjęłam z bólem, ale i zrozumieniem. Nasze spotkanie ujawniło zbyt wiele ran, by mogły się tak szybko zagoić. Może kiedyś uda nam się porozmawiać, ale na razie musiałam uszanować jego decyzję.

Karolina, 26 lat

Czytaj także: