„Po rozwodzie moja eks na nowo zapałała do mnie uczuciem. Jej humory są bardziej nieprzewidywalne niż wygrana w totka”

Niedawno przeszedłem przez trudny rozwód, który pozostawił mnie w stanie emocjonalnego chaosu. Praca specjalisty od IT stała się moją odskocznią, a jednocześnie miejscem, gdzie znalazłem kogoś, kto dawał mi nadzieję na przyszłość – Weronikę.

Ułożyłem sobie życie

Weronika jest energiczną i kreatywną koleżanką z działu marketingu. Jej blond włosy i zielone oczy zdają się ożywiać każde pomieszczenie, w którym się znajduje. To ona wprowadziła do mojego życia świeżość i nową perspektywę. Nasza relacja zaczęła się niewinnie, od wspólnych przerw na kawę, ale szybko przerodziła się w coś więcej. Wierzyłem, że znalazłem kogoś, z kim mogę zacząć nowe życie.

Wciąż jednak miałem w głowie wspomnienia o Basi, mojej byłej żonie. Była ciepła i troskliwa, a nasze małżeństwo miało swoje piękne chwile. Jednak nie udało nam się przetrwać prób, jakie postawiło przed nami życie. Mimo trudnych doświadczeń, starałem się jednak patrzeć w przyszłość z nadzieją.

Tamten dzień zaczął się jak każdy inny – rutynowa droga do pracy, kawa z automatu i godziny spędzone przed monitorem. Weronika przyszła do mojego biura podczas przerwy. Jej twarz wyrażała niepokój. Przysiadła na krześle naprzeciwko mnie i spojrzała mi prosto w oczy.

– Jakub, muszę ci coś powiedzieć – zaczęła, a ja poczułem, jak serce mi przyspiesza. – Jestem w ciąży.

Czas na chwilę stanął, a ja wpatrywałem się w jej twarz, starając się przyswoić te słowa. W mojej głowie pojawiły się setki myśli. Czy jestem na to gotowy?

– To… niesamowita wiadomość – odpowiedziałem w końcu, próbując opanować szok. – Jestem z tobą. Cokolwiek się stanie, będę cię wspierać.

Byliśmy w tym razem

Ujęła moją dłoń i mocno ją ścisnęła. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy, pozwalając sobie na przyswojenie tego, co właśnie się stało. Wiedziałem, że moje życie właśnie się zmieniło i że czeka nas mnóstwo wyzwań, ale czułem również nadzieję. Wewnętrznie zaczynałem planować naszą przyszłość, wyobrażając sobie, jak nasze życie mogłoby wyglądać razem z dzieckiem.

Dni mijały szybko, a nasze życie z Weroniką zaczynało nabierać nowego tempa. Spędzaliśmy czas razem, planując przyszłość i rozmawiając o dziecku. Wydawało się, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Pewnego wieczoru, gdy siedzieliśmy na kanapie, mój telefon zadzwonił. Na ekranie pojawiło się imię Basi.

– Cześć – jej głos brzmiał spokojnie, ale wyczuwałem w nim cień niepewności. – Czy moglibyśmy się spotkać i porozmawiać? Chciałabym wyjaśnić kilka rzeczy.

Spojrzałem na Weronikę, która patrzyła na mnie z troską. Wahałem się, nie wiedząc, czy to dobry pomysł, ale w końcu zgodziłem się.

– Jasne. Spotkajmy się jutro po pracy, może w naszej ulubionej kawiarni?

– Dobrze, do zobaczenia – odpowiedziała, a ja rozłączyłem się, czując narastające napięcie.

Co ona kombinuje?

Następnego dnia po pracy udałem się do kawiarni, gdzie już czekała na mnie Basia. Gdy wszedłem, jej twarz rozświetlił delikatny uśmiech, który zawsze kochałem. Przywitaliśmy się niezręcznie, a potem usiedliśmy przy stoliku w rogu.

– Wiem, że nasze małżeństwo nie zakończyło się tak, jakbyśmy chcieli – zaczęła. – Ale ostatnio dużo myślałam i doszłam do wniosku, że może powinniśmy spróbować jeszcze raz.

Te słowa uderzyły mnie jak grom z jasnego nieba. Moja była żona sugerowała, że moglibyśmy spróbować odbudować nasz związek. Nie wiedziałem, jak jej powiedzieć, że moje życie już poszło naprzód, że jestem teraz z Weroniką i że spodziewamy się dziecka.

– To nie jest takie proste – odpowiedziałem ostrożnie. – W moim życiu zaszły pewne zmiany.

Jej spojrzenie stało się bardziej badawcze, a ja czułem, jak rośnie we mnie wewnętrzne napięcie. Nie wiedziałem, jak wybrnąć z tej sytuacji, jak jej powiedzieć prawdę, która mogła zburzyć jej nadzieje.

– Poznałem kogoś i…

– Kogoś? Kim jest ta osoba?

– Pracujemy razem. Jestem z nią teraz w związku – wyznałem, starając się, by moje słowa brzmiały jak najdelikatniej.

– Rozumiem – powiedziała. – A co z naszą przeszłością? Czy naprawdę nie ma szansy, byśmy to naprawili?

Nie odpuszczała

– Nasza przeszłość była ważna, ale teraz muszę skupić się na przyszłości. Przepraszam – powiedziałem.
Wstała, wzięła torebkę i bez słowa wyszła z kawiarni. Siedziałem tam jeszcze przez chwilę, starając się uporządkować myśli. Wiedziałem, że teraz muszę skupić się na Weronice i nadchodzących zmianach w naszym życiu. Wieczorem wróciłem do domu i opowiedziałem Weronice o spotkaniu z Basią.

Nie mogłem pozbyć się wrażenia, że sytuacja z Basią jeszcze nie jest zakończona. Nasze życie miało teraz zmienić się nieodwracalnie, a ja musiałem stawić czoła wszystkim konsekwencjom moich decyzji.

Pewnego popołudnia, kiedy wróciłem z pracy, zastałem Weronikę siedzącą na kanapie z niepokojem wymalowanym na twarzy. W ręku trzymała telefon.

– Basia zadzwoniła do mnie.

Serce zaczęło mi bić szybciej. Jakim cudem zdobyła numer Weroniki? I dlaczego w ogóle się z nią skontaktowała?

– Ona wie o ciąży – odpowiedziała, a jej głos drżał. – Widziała mnie na ulicy kilka dni temu, kiedy nie było cię w domu. Rozpoznała mnie i postanowiła się ze mną skontaktować.

– Co jej powiedziałaś? – zapytałem, starając się opanować rosnące napięcie.

– Powiedziałam jej prawdę. Że jesteśmy razem i że oczekujemy dziecka. Była w szoku i wydawało się, że jest bardzo zraniona.

Sytuacja się komplikowała

– Muszę się z nią zobaczyć – powiedziałem.

Kilka dni później spotkałem się z Basią. Jej twarz była zacięta, a w oczach widziałem mieszaninę smutku i złości.

– Jak mogłeś mi tego nie powiedzieć? – zaczęła bez żadnych wstępów. – Zasługiwałam na to, by dowiedzieć się tego od ciebie, a nie przez przypadek.

– Nie chciałem cię ranić. To wszystko wydarzyło się tak szybko, że sam ledwo nadążałem za zmianami.

– Wiedziałeś, że wciąż coś do ciebie czuję. Myślałam, że może jeszcze mamy szansę…

– Nasze małżeństwo było ważną częścią mojego życia, ale Weronika i dziecko są teraz moją przyszłością.

Widziałem, jak te słowa ranią ją jeszcze bardziej, ale wiedziałem, że nie mogę jej okłamywać.

– Rozumiem – powiedziała w końcu, choć jej oczy były pełne łez. – Życzę ci szczęścia.

Po burzliwym spotkaniu z Basią czułem się rozdarty i zagubiony. Wiedziałem, że muszę stawić czoła konsekwencjom moich decyzji. Nasze dziecko zasługiwało na stabilny i kochający dom. Gdy wróciłem do domu, Weronika czekała na mnie w salonie.

– Jak poszło? – zapytała cicho.

– Było ciężko – przyznałem, siadając obok niej. – Basia jest zraniona, ale musiała poznać prawdę. Powiedziałem jej, że teraz skupiam się na tobie i naszym dziecku.

Zraniłem ją

Następne tygodnie były pełne radości i nadziei. Weronika i ja zbliżyliśmy się do siebie jeszcze bardziej, a oczekiwanie na narodziny dziecka dawało nam siłę. Wciąż miałem w pamięci Basię i naszą przeszłość, ale coraz bardziej uświadamiałem sobie, że teraz najważniejsza jest przyszłość, którą budujemy razem.

Jednak w głębi serca wciąż czułem, że sprawa z Basią nie jest do końca zamknięta. Pewnego dnia, gdy byłem w pracy, otrzymałem wiadomość od Basi. Chciała się spotkać i porozmawiać. Wahałem się, ale ostatecznie zgodziłem się, wiedząc, że muszę to zrobić, aby móc w pełni skupić się na nowym rozdziale mojego życia.

Spotkaliśmy się w parku. Basia wyglądała na zmęczoną.

– Chciałam porozmawiać o naszej przeszłości – powiedziała, biorąc głęboki oddech. – O tym, co poszło nie tak i dlaczego to wszystko się rozpadło.

Westchnąłem, przypominając sobie wszystkie trudne chwile, które nas rozdzieliły. Nasze małżeństwo miało swoje wzloty i upadki, ale ostatecznie nie potrafiliśmy przezwyciężyć problemów.

– Oboje zasługujemy na szczęście – powiedziałem cicho. – Ja znalazłem je z Weroniką. Chciałbym, żebyś i ty mogła znaleźć swoją drogę.

Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy, pozwalając sobie na przetrawienie tych słów. Wiedziałem, że ta rozmowa była potrzebna, aby oboje mogli ruszyć naprzód.

– Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy.

Odzyskałem spokój

Narodziny naszego dziecka były magicznym doświadczeniem. Gdy po raz pierwszy zobaczyłem naszą córkę, poczułem, jak w moim sercu zapanowała niewyobrażalna radość i miłość. Trzymając Weronikę za rękę, wiedziałem, że teraz zaczyna się nasza nowa przygoda.

– Nasza mała rodzina jest teraz kompletna – powiedziała cicho, a ja poczułem, że nie mogę się z nią nie zgodzić.

Patrząc na Weronikę i nasze dziecko, wiedziałem, że przyszłość jest pełna możliwości. Mimo wszelkich trudności, jakie nas spotkały, teraz czułem, że jesteśmy silniejsi i gotowi na wszystko, co przyniesie życie. Razem mogliśmy stawić czoła każdemu wyzwaniu.

Oczywiście nadal czułem niepewność i strach, ale wiedziałem, że z Weroniką u boku mogę przezwyciężyć wszystko. Nasza miłość i wsparcie były fundamentem, na którym mogliśmy budować nasze życie.

Patrząc w przyszłość, czułem, że jesteśmy gotowi na wszystko, co przyniesie nam los. Nasze życie może nie było idealne, ale było nasze, pełne miłości, nadziei i marzeń o lepszej przyszłości. Teraz, z naszą córką, zaczynaliśmy nowy rozdział, gotowi na wszystko, co przyniesie nam przyszłość.

Jakub, 38 lat