„Po rozwodzie nie dałam się chandrze. Koniec gehenny uczciłam imprezą lepszą niż andrzejki”

Nie każda historia miłosna kończy się happy endem. Moja zakończyła się rozwodem, którego nie żałuję. Zamiast chować się pod kocem i zajadać lodami smutek, postanowiłam zrobić coś zupełnie odwrotnego. Zorganizowałam wielkie przyjęcie – dla siebie, dla moich przyjaciół i wszystkich, którzy byli świadkami mojego związku i mojego bólu. Tego wieczoru nie udawałam uśmiechu, nie kontrolowałam łez – po prostu żyłam. I, o dziwo, bawiłam się lepiej niż na własnym weselu. Nie sądziłam, że początek nowego życia może smakować aż tak dobrze.

To był dla mnie jedyny ratunek

Patrzyłam, jak wychodząc z sali sądowej, nawet nie odwrócił głowy. Przez chwilę zastanawiałam się, czy mu choć trochę żal. Ale po jego minie widziałam, że bardziej myśli o tym, co zje na obiad, niż o tym, że właśnie skończyło się siedem lat naszego małżeństwa. Stałam chwilę w miejscu, z teczką w dłoni i wyrokiem w środku, aż w końcu usiadłam na ławce i po prostu oddychałam. Było po wszystkim. Nie musiałam już grać. Nie musiałam się uśmiechać, nie musiałam znosić jego milczenia, jego chłodu, jego lekceważenia.

Wbrew temu, co mówią o rozwodach, nie bolało tak bardzo, jak się spodziewałam. Bolały raczej wspomnienia o tym, ile razy próbowałam ratować coś, co już dawno się rozpadło. Bolało, że tyle razy tłumaczyłam go przed znajomymi, że udawałam przed mamą, że wszystko jest dobrze. A nie było. Przestał mnie słuchać, nie zwracał na mnie uwagi. Znikał na całe wieczory, a jak próbowałam rozmawiać, to kończyło się awanturą albo jego drwiącym uśmiechem.

– Ty chyba nie mówisz poważnie – rzucił mi ostatnio, gdy poprosiłam, żeby raz na jakiś czas poszedł ze mną do teatru. – Co ty sobie wyobrażasz, że będę płacił za to, żeby się nudzić? I jeszcze może mam się wcisnąć w koszulę?

I właśnie wtedy poczułam, że już tak nie chcę. Nie chcę go zmieniać, nie chcę z nim walczyć, nie chcę nawet go rozumieć. Chcę świętego spokoju. Zrozumiałam, że rozwód nie był porażką. Był ratunkiem. A ja postanowiłam uczcić swoje ocalenie.

Świętowanie zamiast żałoby

Tydzień po rozprawie siedziałam na tarasie z Alicją, moją przyjaciółką jeszcze z liceum. To ona trzymała mnie przy życiu przez te ostatnie miesiące – podsuwała chusteczki, zamawiała pizzę, kiedy nie miałam siły gotować, przychodziła z winem i kazała oglądać komedie romantyczne, żeby „przewietrzyć głowę”. Tamtego wieczoru było ciepło jak na końcówkę jesieni.

– Wiesz, co powinnaś zrobić? – zapytała, wpatrując się w moją kuchnię, jakby tam czaił się plan idealny.

– Zmienić zamki w drzwiach i wyrzucić jego rzeczy przez okno? – rzuciłam z przekąsem.

– Nie. Powinnaś urządzić imprezę. Taką z rozmachem. Na twoją cześć. Rozwodową.

Parsknęłam śmiechem, ale już po chwili wyobrażałam sobie ten wieczór. Muzyka, śmiech, ludzie, którzy mnie lubią i nie pytają, co zrobiłam źle. Sukienka, w której czuję się piękna. Taniec do rana. Głośne: „na zdrowie!” – wznoszone nie za nową miłość, ale za święty spokój.

– To głupie – powiedziałam, bardziej do siebie niż do niej.

– Wcale nie. Po co masz przeżywać to w samotności? Przecież ty żyjesz, jesteś wolna, masz przed sobą nowe życie. Ludzie robią przyjęcia z byle okazji. A ty masz naprawdę dobry powód.

I wtedy to do mnie trafiło. Nie będę chować się po kątach. Zamiast żałoby będzie świętowanie. Zamiast cichych łez – głośny śmiech. Tego wieczoru podjęłam decyzję: urządzę rozwodowe przyjęcie roku.

Moje wyjście z cienia

Następnego dnia usiadłam przy kuchennym stole z notesem w ręku. Poczułam się jak panna młoda planująca wesele – tylko tym razem nie było stresu, czy suknia się zmieści w budżecie i czy ciocia Zosia nie pokłóci się z wujkiem Edwardem. Teraz to było moje święto, moje zasady i mój scenariusz.

Zaczęłam od listy gości. Skreśliłam wszystkich wspólnych znajomych, którzy zbyt często kiwali mi głową ze współczuciem, a potem pisali do niego, że „ma nadzieję, że sobie jakoś poradzi”. Na liście zostali ci, którzy byli po mojej stronie – nie tyle z lojalności, co z autentycznej bliskości. Alicja oczywiście, dwie koleżanki z pracy, kuzynka Ola, znajomi z kursu tańca. Nagle uzbierały się dwadzieścia trzy osoby. Idealnie.

Potem przeszłam do miejsca. Chciałam, żeby było domowo, ale z klimatem. W końcu padło na moje mieszkanie – otwarta kuchnia, duży salon, balkon z lampkami. Wystarczyło trochę ozdób, kilka świec, winylowy odtwarzacz i porządna playlista.

– Zamówimy catering – Alicja wpadła do mnie jak burza, zanim zdążyłam zaparzyć kawę. – Mam znajomego, robi świetne przystawki i desery w słoiczkach.

Kupiłam nową sukienkę – czerwoną, dopasowaną, z odkrytymi plecami. Nie zamierzałam wyglądać skromnie ani zachowawczo. To miało być moje wyjście z cienia. A kiedy zobaczyłam siebie w lustrze, pomyślałam: „Czemu ja wcześniej nie zauważyłam, że jestem taka ładna?”. Impreza była gotowa. I nie czułam ani grama stresu. Czułam podekscytowanie.

Liczyłam się tylko ja

Goście zaczęli schodzić się chwilę po dziewiętnastej. Jedni z kwiatami, inni z winem, a wszyscy z uśmiechami – jakby czuli, że ta noc będzie inna niż wszystkie. Alicja, jak zwykle, pojawiła się pierwsza, tym razem z tortem, na którym napisane było lukrowanym kremem: „Witaj na wolności!”. Roześmiałam się głośno. Nie było patosu, nie było przesady – tylko ciepło, luz i dużo śmiechu.

Muzyka sączyła się z głośników, kieliszki napełniały się szybciej, niż zdążyłam się zorientować, a mój salon wypełnił się rozmowami, chichotami i tupotem tańczących stóp. Tańczyłam z kuzynką, potem z kolegą z pracy, w końcu z zupełnie nieznajomym chłopakiem, którego przyprowadziła znajoma. Miał kręcone włosy, uroczy uśmiech i niesamowite poczucie rytmu.

– Fajna impreza – powiedział, łapiąc mnie za rękę, kiedy wirowaliśmy wśród rozstawionych krzeseł. – Nie wiedziałem, że rozwody mogą być tak… radosne.

– Wiesz – odpowiedziałam, z lekkim zmęczeniem w głosie – to nie jest świętowanie końca. To jest świętowanie początku.

Uśmiechnął się, jakby doskonale wiedział, o czym mówię.

Po północy rozbrzmiała moja ulubiona piosenka – ta sama, przy której tańczyliśmy pierwszy taniec na weselu. Zamarłam na chwilę, ale zamiast się rozkleić, podniosłam ręce i zatańczyłam sama, pośrodku salonu. Tym razem nie było świadków, nie było fotografa, nie było białej sukni. Teraz liczyłam się tylko ja. I tańczyłam lepiej niż wtedy.

Poczułam się silna

Z każdą godziną atmosfera robiła się coraz bardziej swobodna. Buty wylądowały w kącie, ktoś rozpiął koszulę, ktoś inny usiadł na podłodze z talerzem przekąsek. Kiedy wróciłam z kuchni z kolejną butelką prosecco, zobaczyłam Alicję stojącą na środku salonu z kieliszkiem w dłoni.

– Chciałabym coś powiedzieć! – zawołała, przekrzykując muzykę. – Słuchajcie, ta kobieta... – wskazała na mnie teatralnym gestem – ...to bohaterka tej nocy! Kobieta, która miała odwagę coś zakończyć i zacząć na nowo. Która nie zgodziła się na bylejakość i zamiast płakać po kątach, urządziła najfajniejszą imprezę roku. Więc toast! Za nią!

Rozległy się brawa i okrzyki. Zanim odstawiłam szkło, usłyszałam pytanie, które zawisło w powietrzu.

– A gdyby on teraz tu wszedł... co byś zrobiła?

Zapanowała cisza. Spojrzałam na gościa, który to powiedział. Zamiast odpowiedzieć, zrobiłam piruet na środku pokoju. W salonie zapanowało zaskoczenie.

– Ja? Bawiłabym się dalej, tak samo świetnie. A on spojrzałby na mnie i zrozumiał, co stracił. Ale to już nie miałoby znaczenia.

Po chwili wszyscy wybuchnęli śmiechem i zaczęli klaskać. Tamtej nocy po raz pierwszy od dawna poczułam się silna. Może nawet... piękna.

Rozwód był wybawieniem

Impreza skończyła się tuż przed świtem. Ostatni goście zbierali się niechętnie, ktoś jeszcze pomagał mi wynosić puste butelki, ktoś inny układał poduszki na kanapie. Byłam zmęczona, ale nie tak, jak po weselu – wtedy czułam pustkę i jakiś nieokreślony lęk przed tym, co dalej. Teraz czułam się lekko.

Usiadłam na balkonie z kubkiem herbaty. Stopy bolały mnie od tańca, ale nie ściągałam butów. Te czerwone szpilki były symbolem tej nocy – odważne, trochę niewygodne, ale piękne i moje. Patrzyłam na budzące się miasto, wsłuchiwałam się w ciszę i nagle zrozumiałam: nie potrzebuję już nikogo, żeby poczuć się kompletna. Nie czekałam na wiadomość od niego, nie analizowałam wspomnień, nie myślałam, co by było, gdyby...

Zrobiłam dla siebie coś ważnego – nie tylko imprezę, ale symboliczne zamknięcie drzwi i otwarcie nowych. Nie zamierzam idealizować samotności, ale nie będę się jej już bać. To moje życie i nikt inny nie przeżyje go za mnie.

A kiedy tydzień później przypadkiem minęliśmy się na ulicy, odwróciłam głowę w drugą stronę. Nie ze złości. Po prostu nie było już potrzeby, by się zatrzymywać. Życie po rozwodzie nie musi być klęską. Dla mnie było wybawieniem.

Renata, 39 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są przypadkowe.

Czytaj także: