„Po wygranej w totolotka dla bliskich stałem się chodzącym bankomatem. Chcieli mnie wycisnąć jak cytrynę”

Przed wygraną nasze życie było spokojne, a jednocześnie pełne codziennych wyzwań. Marta i ja mieliśmy dwójkę dzieci, kredyt na dom i marzenia o lepszej przyszłości. Zdarzały się chwile, kiedy wieczorami, po całym dniu pracy, siedzieliśmy przy stole i rozmawialiśmy o tym, co byśmy zrobili, gdybyśmy mieli więcej pieniędzy. I wtedy to się wydarzyło.

Dowiedzieliśmy się, że wygraliśmy kilka milionów złotych. Trudno było uwierzyć w to, co się stało. Szok, radość, niedowierzanie - wszystkie te emocje przetoczyły się przez nas, jak fala. Postanowiliśmy nie rozpowiadać o naszej wygranej, ale wieści szybko się rozeszły. Ludzie, których ledwie znałem, nagle zaczęli się interesować naszym losem, a nasze telefony zaczęły dzwonić częściej niż zwykle.

Czułem się osaczony

Kiedy Paweł przyszedł do mnie z gratulacjami, czułem się szczęśliwy, że mogę podzielić się tą radością z przyjacielem z dzieciństwa. Jego entuzjazm szybko przybrał jednak inną formę. Podczas rozmowy zaczął mówić o tym, jak to prawdziwi przyjaciele powinni się dzielić swoimi sukcesami.

– Bracie, pamiętasz, jak kiedyś dzieliliśmy się wszystkim? – zapytał z tym swoim znajomym, zadziornym uśmiechem. – Wiesz, że jakbym to ja wygrał, to bym ci pomógł.

Zacząłem czuć się nieswojo.

– To nie tak, że nie chcę pomagać, ale to wciąż nasze pieniądze – odparłem ostrożnie. – Mamy swoje plany.

Paweł zmienił wyraz twarzy, jego uśmiech przybladł.

– Stary, a czy ja nie byłem częścią twojego życia przez tyle lat? Jak możesz traktować mnie jak obcego?

Kiedy powiedziałem Marcie o tej rozmowie, zasępiła się. Czułem, że dla niej te słowa Pawła brzmiały jak ostrzeżenie. Tymczasem sąsiedzi, Kasia i Michał, zaczęli częściej zaglądać do naszego domu, przynosząc ze sobą drobne podarki i niekończące się propozycje wspólnych spotkań. Z każdą ich wizytą czułem się coraz bardziej osaczony. Zachowywali się tak, jakby testowali, na ile mogą sobie pozwolić w tej sytuacji.

Traktowali mnie jak bankomat

Kilka dni później, siedząc z Martą przy kawie, zadzwonił telefon. Wujek Darek. Ostatni raz widziałem go na rodzinnej uroczystości kilka lat temu. Teraz nagle przypomniał sobie o mnie i postanowił zadzwonić. Zaczął od długiej historii o tym, jak kiedyś pomagał naszej rodzinie, jak był dla nas zawsze, kiedy potrzebowaliśmy wsparcia. Mówił to takim tonem, jakby domagał się wdzięczności. I to w odpowiedniej kwocie.

– Wiesz, Adam, w rodzinie powinniśmy sobie pomagać – powiedział znacząco. – W końcu kiedyś to ja wspierałem was, teraz może pora na rewanż?

Byłem zaskoczony i zmieszany, próbowałem zachować spokój.

– Oczywiście, wujku, zawsze pamiętamy o tym, co dla nas zrobiłeś – odparłem wymijająco.

Nie minęło wiele czasu, a Paweł przestał nawet udawać. Spotkaliśmy się w barze na piwie, gdzie otwarcie domagał się konkretnej sumki, mówiąc, że to „naturalne”, skoro zawsze byliśmy jak bracia.

Nie zdążyłem jeszcze ochłonąć po tej rozmowie, kiedy Kasia i Michał, przy okazji jednej z wizyt, zaczęli insynuować, że „bogatym łatwo pomagać” i że moglibyśmy na przykład wesprzeć ich w remoncie. Marta, po tym, jak wyszli, spojrzała na mnie z determinacją.

– A może po prostu każdemu będziemy przelewać co miesiąc pensję? – rzuciła sarkastycznie. – Czemu nie, skoro najwyraźniej wszyscy uważają, że mamy ich utrzymywać?

Westchnąłem ciężko.

– Kochanie, to nasi bliscy. Może powinniśmy jakoś im pomóc?

Spojrzała na mnie z chłodem.

– Nie widzisz, że nie chodzi o pomoc? Oni traktują nas jak bankomat!

Zacząłem mieć wątpliwości, ale wciąż wierzyłem, że można to jakoś rozwiązać.

Byłem dla nich źródłem kasy

Kilka dni później usłyszałem coś, co sprawiło, że krew we mnie zawrzała. Podczas zakupów spotkałem kolegę z pracy, który z zakłopotaniem wspomniał o plotkach, które krążą o mnie w mieście. Plotki, że „Adam dorobił się na oszustwie” i „nie chce się dzielić, bo się wywyższa”. Wiedziałem, że to sprawka Pawła. Rozmowa, którą odbyliśmy, nie zostawiła żadnych wątpliwości.

– To dlatego wszyscy patrzą na mnie jak na drania? Bo im powiedziałeś, że jestem chciwy? – spytałem go, kiedy spotkaliśmy się twarzą w twarz.

Paweł wzruszył ramionami.

– A nie jesteś? Patrz, ile ty masz, a ile my mamy. Czy to fair?

Zagotowałem się ze złości.

– A czy ja ci coś zabrałem?! To była loteria! Nie ukradłem tych pieniędzy!

– Ale mógłbyś pomóc najlepszemu przyjacielowi – odparł chłodno.

Nieco później Marta podsłuchała rozmowę Kasi i Michała, gdy byliśmy u nich na kawie. Szeptali między sobą, jakbyśmy byli niewidzialni. „Chyba trzeba ich jakoś do tego namówić” – powiedział Michał, a ja poczułem zimny dreszcz.

Jakby tego było mało, wujek Darek posunął się jeszcze dalej. Nagle przysłał do nas „prawnika”, który miał przekonać mnie do rodzinnej „pożyczki”. Absurdalność tej sytuacji przerosła moje najgorsze koszmary.

Kiedy rozmawiałem z Pawłem po raz ostatni, uświadomiłem sobie, że dla wielu moich znajomych i krewnych już nie jestem „przyjacielem” ani „rodziną”, tylko źródłem pieniędzy.

Widzieli we mnie wygraną

Marta była zdecydowana. Z pełnym przekonaniem nalegała, abym uciął kontakt z tymi, którzy oczekiwali od nas pieniędzy. Wiedziała, że trudno będzie mi podjąć taką decyzję. Byłem rozdarty. W głębi serca zdawałem sobie sprawę, że miała rację. Każda kolejna rozmowa, każde kolejne spotkania z „bliskimi” tylko potwierdzały, że widzą we mnie wygraną, nie człowieka.

– Możesz się dalej łudzić, ale oni już nigdy nie będą tacy jak dawniej. Chcą cię wycisnąć jak cytrynę – powiedziała mi Marta z wyraźnym rozgoryczeniem.

Siedzieliśmy przy stole w kuchni, a ja patrzyłem na nią z poczuciem przegranej.

– Myślałem, że jesteśmy jak rodzina… że przyjaźń to coś więcej niż pieniądze.

– Wiesz, kto jest twoją rodziną? My. Ja i dzieci. Reszta już ci to pokazała.

Te słowa były jak otrzeźwiający cios. Przestaliśmy odpowiadać na telefony i wiadomości. Powoli, acz nieubłaganie, znajomi i krewni zaczęli znikać z naszego życia. Przestali się odzywać, kiedy zrozumieli, że nie dostaną od nas ani grosza. Czułem pustkę, ale jednocześnie coś w rodzaju ulgi, że to wszystko dobiegło końca.

Ostatecznie podjęliśmy decyzję. Całkowicie odciąłem się od Pawła i reszty. Było to jak odcięcie spleśniałej części od owocu, który ma jeszcze szansę się uratować. Nie była to łatwa decyzja, ale była konieczna.

Pieniądze były przekleństwem

Po tej burzy emocji życie stopniowo zaczęło się uspokajać. Czułem jednak gorycz i żal. Straciłem ludzi, których przez lata uważałem za bliskich, ale jednocześnie zrozumiałem, kim naprawdę są. Pieniądze, które miały być błogosławieństwem, stały się dla nas przekleństwem, ujawniając prawdziwe oblicza tych, którzy nas otaczali.

Choć nasze życie finansowo stało się łatwiejsze, emocjonalnie czułem się oszukany. Wielka fortuna, zamiast przynieść szczęście, stała się testem lojalności, który wielu oblało. Zacząłem zastanawiać się, jak wiele wartościowych relacji zostało zniszczonych przez coś tak ulotnego jak pieniądze.

Często wieczorami, kiedy siedzieliśmy z Martą przy stole, rozmawialiśmy o tym, jak zmieniło się nasze życie. Byliśmy wdzięczni za to, co mamy, ale jednocześnie wiedzieliśmy, że ceną za tę wygraną była utrata wielu znajomości. Zastanawiałem się, czy gdybym mógł cofnąć czas, wciąż chciałbym wygrać tę loterię. Ostatecznie jednak zrozumiałem, że najważniejsze jest to, co mam teraz – rodzinę, która jest prawdziwa i lojalna, bez względu na okoliczności.

Nie mogłem przestać myśleć o tym, jak łatwo jest dać się zwieść blaskowi złota, jak szybko można stracić z oczu prawdziwe wartości. Chociaż ta historia nie skończyła się dla nas klasycznym "happy endem", wiedziałem, że przynajmniej jestem bogatszy o doświadczenie, które pozwoliło mi dostrzec, kto naprawdę jest moją rodziną i przyjacielem.

Adam, 41 lat