„Podczas majówki spotkałam byłego faceta i wszystko wróciło. Czy mam mu dać kolejną szansę?”

Moje życie zawodowe biegło swoim torem, choć czasami czułam, że kręcę się w kółko. Codzienna rutyna w pracy przysłaniała mi perspektywę na coś więcej. Jednak nie tylko to spędzało mi sen z powiek. Moje życie miłosne to istny rollercoaster. Decyzje, które podejmowałam w przeszłości, nie zawsze były mądre. Zwłaszcza te dotyczące związków. Nie spodziewałam się, że majówka w gronie znajomych sprawi, że moje serce mocniej zabije. A wszystko to za sprawą Marcia, mojego byłego chłopaka.

Starałam się ukryć zaskoczenie

Gdy dotarłam na piknik, czułam się niepewnie. Patrzyłam znajome twarze, jednocześnie próbując odnaleźć Martę, moją najlepszą przyjaciółkę. Nagle poczułam, jak ktoś lekko dotyka mojego ramienia. Odwróciłam się i moje serce na chwilę stanęło. Marcin.

– Cześć – powiedział, uśmiechając się nieśmiało.

– Cześć – odpowiedziałam, starając się ukryć zaskoczenie.

Nasza rozmowa rozpoczęła się od grzecznościowych uprzejmości. Jednak czułam, jak między nami rosło napięcie. W pewnym momencie Marcin spojrzał mi w oczy.

– Zastanawiałem się, dlaczego wtedy się rozstaliśmy – powiedział nieoczekiwanie, łamiąc ciszę.

Serce zaczęło mi bić szybciej. Unikając jego wzroku, zbyłam to pytanie wymijającym:

–Och, to było dawno temu...

Zmieniłam temat, pytając o jego pracę. Czułam jednak narastający niepokój. Czy Marcin wciąż coś do mnie czuje? Czy może ja popełniłam błąd, odrzucając go kiedyś? Podczas tej krótkiej rozmowy wspomnienia zaczęły wracać, a z nimi uczucia, o których myślałam, że dawno już odeszły. Czułam się rozdarta między przeszłością a teraźniejszością. Nie byłam pewna, co tak naprawdę czuję.

Miałam chaos w głowie

Marta zawsze była dla mnie wsparciem i osobą, do której mogłam się zwrócić z każdym problemem. Następnego dnia spotkałyśmy się w kawiarni niedaleko parku, w którym odbywał się piknik.

– Coś się stało? Wyglądasz na zmartwioną – odpowiedziała z troską.

– Spotkałam Marcina – wyrzuciłam z siebie, patrząc, jak oczy Marty rozszerzają się ze zdziwienia.

– Marcin? Tego Marcina? – zapytała z niedowierzaniem.

– Tak, tego samego. Rozmawialiśmy chwilę. Pytał mnie, dlaczego się rozstaliśmy. Sama nie wiem, co o tym myśleć – powiedziałam, czując, jak moje emocje zaczynają mnie przytłaczać.

– Musisz pamiętać, dlaczego wtedy zdecydowałaś się na taki krok – zaczęła Marta, starając się sprowadzić mnie na ziemię. – Były konkretne powody. Nie zapominaj o tym.

– Wiem, ale... Zaczęłam się zastanawiać, czy nie popełniłam błędu. Może zbyt pochopnie podjęłam decyzję – odpowiedziałam, walcząc z wątpliwościami.

Marta spojrzała na mnie tak, jakby chciała przekazać mi swoją pewność siebie.

– Zadaj sobie pytanie, czy teraz jesteś gotowa na to, co wtedy było niemożliwe. Ludzie się zmieniają, ale nie zawsze to, co wydaje się emocjonujące, jest właściwe – powiedziała, kładąc rękę na moim ramieniu.

Jej słowa zmusiły mnie do głębokiej refleksji. Musiałam zrozumieć, co naprawdę czuję i czego chcę. Przeszłość wracała do mnie z siłą, której się nie spodziewałam.

Poczułam się rozdarta

Kilka dni później ponownie spotkałam Marcina. Tym razem rozmowa od samego początku była bardziej osobista. Obserwując go, widziałam w jego oczach coś, co przypominało mi nasze dawne chwile.

– Długo myślałem o tym, co było między nami – zaczął, przerywając krążącą wokół nas ciszę.

Zerknęłam na niego, czując, jak emocje we mnie wirują.

– Naprawdę? – zapytałam cicho, nie do końca pewna, czy chcę znać odpowiedź.

– Tak. Mimo upływu czasu nigdy nie przestałem cię kochać – wyznał, patrząc na mnie z determinacją.

Te słowa trafiły mnie prosto w serce. Były jak uderzenie, które wywołało zdziwienie, radość, ale i strach. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

– To... To jaje mi dużo do myślenia – zdołałam wydusić, czując, że moje wnętrze to burza sprzecznych emocji.

Jego wyznanie sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać, jak wiele mogliśmy stracić. W głowie przelatywały mi obrazy z przeszłości – śmiech, wspólne spacery, ciche wieczory. Nagle te chwile nabrały nowego znaczenia.

– Nie wiem, co teraz czujesz, ale chciałem, żebyś wiedziała – dodał, a ja poczułam się jeszcze bardziej rozdarta.

W tej chwili zrozumiałam, że stanęłam przed jednym z najtrudniejszych wyborów w życiu. Czy powinnam dać nam drugą szansę, czy lepiej pozostawić przeszłość tam, gdzie jej miejsce?

Podjęłam decyzję

Wiedziałam, że potrzebuję czasu, by zrozumieć, co tak naprawdę czuję. W domu, w zaciszu swojego pokoju, pozwoliłam sobie na chwilę refleksji. Pamiętałam każdy moment spędzony z Marcinem. Od pierwszego spotkania, przez niezliczone godziny rozmów, aż po dzień, w którym zdecydowałam się zakończyć nasz związek. Przeszłość zdawała się mnie pochłaniać, a ja walczyłam, by zrozumieć swoje emocje.

Pomyślałam, że może byłam zbyt surowa dla siebie i dla niego. Marcin zawsze był dla mnie wsparciem, a jego miłość była bezwarunkowa. Może to ja byłam zbyt pochopna w swoich decyzjach, obawiając się, że nie zasługuję na coś tak dobrego. W tej samotności i ciszy zaczęłam zdawać sobie sprawę, że wciąż coś do niego czuję. Może nie była to miłość, ale z pewnością było to coś więcej niż tylko przyjaźń. W końcu doszłam do wniosku, że muszę być z nim szczera. Bez względu na to, co przyniesie przyszłość, wiedziałam, że nie mogę żyć w niepewności i żalu. Muszę zaryzykować, choćby to miało oznaczać ponowne rozczarowanie.

Decyzja była trudna, ale konieczna. Postanowiłam skontaktować się z Marcinem i otwarcie porozmawiać o naszych uczuciach. Musiałam dowiedzieć się, czy nasza historia może mieć nowe, lepsze zakończenie.

Czułam strach przed nieznanym

Umówiłam się z Marcinem w małej kawiarni, którą oboje uwielbialiśmy odwiedzać. Byłam zdenerwowana, ale i zdeterminowana. Musiałam się zmierzyć z tym, co nas łączyło i co mogło nas jeszcze połączyć. Gdy Marcin wszedł, nasze spojrzenia natychmiast się spotkały. Usiedliśmy przy jednym z kawiarnianych stolików, a ja poczułam, że to będzie najważniejsza rozmowa w moim życiu.

– Muszę ci coś wyznać – zaczęłam, biorąc głęboki oddech. – Po tym, co mi powiedziałeś na pikniku, nie mogę przestać o tym myśleć.

Spojrzał na mnie z uwagą, czekając na moje słowa.

– Byłam zbyt pochopna w swoich decyzjach wtedy. Może bałam się tego, co było między nami. A może bałam się, że to zbyt piękne, by mogło być prawdziwe – powiedziałam, próbując wyrazić to, co czuję.

Marcin wziął głęboki oddech, a jego oczy rozjaśniły się zrozumieniem.

–Nigdy nie przestałem cię kochać. To było trudne, ale musiałem zaakceptować twoją decyzję – wyznał, a ja poczułam, jak ciepło wypełnia moje serce.

– Wiem, że to nie będzie łatwe, ale... chciałabym spróbować jeszcze raz, jeśli ty też tego chcesz – powiedziałam, czując jednocześnie ulgę i obawę.

Marcin uśmiechnął się delikatnie, jakby zrozumiał moje wewnętrzne zmagania.

– Jestem gotów zaryzykować, jeśli ty też – odpowiedział, a ja poczułam spokój.

Nasza rozmowa była pełna emocji, wspomnień i refleksji nad przeszłością. Nie byliśmy pewni, co przyniesie przyszłość, ale wiedzieliśmy, że musimy być wobec siebie szczerzy i gotowi na to, co życie nam zgotuje.

Uwierzyłam w nas

Wiedzieliśmy, że droga przed nami nie będzie łatwa, ale oboje czuliśmy, że warto spróbować. Nasza przeszłość była pełna błędów, ale nauczyła nas również, jak ważna jest szczerość i zaufanie.

– Jeśli będziemy się starać, możemy zbudować coś pięknego – powiedział Marcin, patrząc mi prosto w oczy.

Jego słowa napełniły mnie nadzieją.

– Zgadzam się. Nie obiecuję, że wszystko będzie idealne, ale chcę, byśmy mieli szansę – odpowiedziałam, czując ulgę, że w końcu byłam szczera nie tylko z nim, ale i ze sobą.

Marcin uścisnął moją dłoń, a ja poczułam, jak ciepło przenika przez moje ciało. To był moment, w którym zdałam sobie sprawę, że niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, zrobiliśmy pierwszy krok ku czemuś, co mogło się okazać wyjątkowe. Czułam, że oboje jesteśmy gotowi na to, co nas czeka. Mieliśmy siebie nawzajem, a to dawało mi siłę. Życie jest pełne wyzwań i niespodzianek, ale również pełne nadziei. I chociaż nie wiedziałam, jak potoczy się nasza wspólna droga, byłam szczęśliwa, że miałam odwagę, by dać sobie i Marcinowi drugą szansę.

Katarzyna, 26 lat

Czytaj także: